Context of Σκωτία

Η Σκωτία (αγγλικά: Scotland, σκωτικά γαελικά: Alba) είναι χώρα που αποτελεί τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η ηπειρωτική Σκωτία έχει σύνορα 154 χιλιομέτρων με την Αγγλία στα νοτιοανατολικά και κατά τα άλλα περιβάλλεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό στα βόρεια και δυτικά, από τη Βόρεια Θάλασσα στα βορειοανατολικά και από την Θάλασσα της Ιρλανδίας στα νότια. Περιέχει επίσης περισσότερα από 790 νησιά, κυρίως στα αρχιπελάγη των Εβρίδων και των Βορείων Νήσων . Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας του Εδιμβούργου, είναι συγκεντρωμένο στην Κεντρική Ζώνη —την πεδιάδα μεταξύ των υψίπεδων της Σκωτίας και των νότιων υψιπέδων — στα πεδινά της Σκωτίας.

Η Σκωτία χωρίζεται σε 32 διοικητικές υποδιαιρέσεις ή τοπικές αρχές, γνωστές ως δημοτικές περιφέρειες. Η πόλη της Γλασκώβης είναι η μεγαλύτερη δημοτική περιοχή από πλευράς πληθυσμού, με το Χάιλαντ να είναι το μεγαλύτερο σε έκταση. Η κυβέρνηση της Σκωτίας εκχωρεί περιορι...Διαβάστε περισσότερα

Η Σκωτία (αγγλικά: Scotland, σκωτικά γαελικά: Alba) είναι χώρα που αποτελεί τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η ηπειρωτική Σκωτία έχει σύνορα 154 χιλιομέτρων με την Αγγλία στα νοτιοανατολικά και κατά τα άλλα περιβάλλεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό στα βόρεια και δυτικά, από τη Βόρεια Θάλασσα στα βορειοανατολικά και από την Θάλασσα της Ιρλανδίας στα νότια. Περιέχει επίσης περισσότερα από 790 νησιά, κυρίως στα αρχιπελάγη των Εβρίδων και των Βορείων Νήσων . Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας του Εδιμβούργου, είναι συγκεντρωμένο στην Κεντρική Ζώνη —την πεδιάδα μεταξύ των υψίπεδων της Σκωτίας και των νότιων υψιπέδων — στα πεδινά της Σκωτίας.

Η Σκωτία χωρίζεται σε 32 διοικητικές υποδιαιρέσεις ή τοπικές αρχές, γνωστές ως δημοτικές περιφέρειες. Η πόλη της Γλασκώβης είναι η μεγαλύτερη δημοτική περιοχή από πλευράς πληθυσμού, με το Χάιλαντ να είναι το μεγαλύτερο σε έκταση. Η κυβέρνηση της Σκωτίας εκχωρεί περιορισμένη αυτοδιοικητική εξουσία, που καλύπτει θέματα όπως η εκπαίδευση, οι κοινωνικές υπηρεσίες και οι δρόμοι και οι μεταφορές, σε κάθε υποδιαίρεση. Η Σκωτία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο και αντιπροσώπευε το 8.3% του πληθυσμού της Βρετανίας το 2012. Ο πληθυσμός της Σκωτίας, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2022, ανέρχεται σε περίπου 5.54 εκατομμύρια κατοίκους.

Η Σκωτία χωρίζεται κυρίως σε δύο περιοχές, στις ορεινές περιοχές (Χάιλαντς), και στις πεδινές περιοχές (Λόουλαντς). Αντίστοιχα οι κάτοικοί της, που είναι κυρίως κέλτικης προέλευσης, χωρίζονται σε ορεινούς (Χάιλαντερς) και πεδινούς (Λόουλαντερς). Οι Χάιλαντερς είναι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους, τους πιο γνήσιους Σκωτσέζους, ζούνε στα ορεινά, κυρίως στα βόρεια της χώρας, και στη γλώσσα τους υπάρχουν πολυάριθμα ιδιωματικά στοιχεία και σίγουρα περισσότερα απ' ό,τι στην καθομιλουμένη των Λόουλαντερς, των κατοίκων των πεδινών περιοχών, κυρίως στο νότο της χώρας και των μεγαλύτερων πόλεων, του Εδιμβούργου και της Γλασκώβης, που δέχθηκαν λόγω γεωγραφικής θέσης και γειτνίασης με την Αγγλία πιο εύκολα την αγγλική επιρροή. Παλαιότερα τα σκωτικά γαελικά αποτελούσαν τη κύρια γλώσσα στη μισή Σκωτία, αλλά πλέον έχουν περιοριστεί στις Έξω Εβρίδες και τις γύρω περιοχές.

Το Βασίλειο της Σκωτίας εμφανίστηκε ως ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος τον 9ο αιώνα και συνέχισε να υπάρχει μέχρι το 1707. Λόγω της κληρονομικής διαδοχής, το 1603, ο Ιάκωβος ΣΤ΄ της Σκωτίας έγινε βασιλιάς της Αγγλίας και της Ιρλανδίας, σχηματίζοντας έτσι μια προσωπική ένωση των τριών παραπάνω βασιλείων. Η Σκωτία συνήψε στη συνέχεια πολιτική ένωση με το Βασίλειο της Αγγλίας την 1η Μαΐου 1707 για να δημιουργήσει το νέο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Η ένωση δημιούργησε επίσης το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο διαδέχθηκε τόσο το Κοινοβούλιο της Σκωτίας όσο και το Κοινοβούλιο της Αγγλίας. Το 1801, το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας συνήψε πολιτική ένωση με το Βασίλειο της Ιρλανδίας για να δημιουργήσει το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας (το 1922, το ιρλανδικό ελεύθερο κράτος αποσχίστηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο, με αποτέλεσμα το τελευταίο να μετονομαστεί επίσημα σε Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας το 1927).

Εντός της Σκωτίας, η μοναρχία του Ηνωμένου Βασιλείου συνέχισε να χρησιμοποιεί μια ποικιλία από στυλ, τίτλους και άλλα βασιλικά σύμβολα κρατικής υπόστασης ειδικά για το προενωσιακό Βασίλειο της Σκωτίας. Το νομικό σύστημα στη Σκωτία παρέμεινε επίσης ξεχωριστό από αυτό της Αγγλίας και της Ουαλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας. Η Σκωτία αποτελεί ξεχωριστή δικαιοδοσία τόσο στο δημόσιο όσο και στο ιδιωτικό δίκαιο. Η συνεχιζόμενη ύπαρξη νομικών, εκπαιδευτικών, θρησκευτικών και άλλων θεσμών διαφορετικών από εκείνα στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο συνέβαλαν στη συνέχιση του πολιτισμού και της εθνικής ταυτότητας της Σκωτίας από το 1707 που ενσωματώθηκε στο ίδιο κράτος με την Αγγλία.

Το 1999, το κοινοβούλιο της Σκωτίας επανιδρύθηκε, με τη μορφή ενός αποκεντρωμένου νομοθετικού σώματος με ένα σώμα που αποτελείται από 129 μέλη, που έχει εξουσία σε πολλούς τομείς της εσωτερικής πολιτικής. Επικεφαλής της κυβέρνησης της Σκωτίας είναι ο πρώτος υπουργός της Σκωτίας, ο οποίος υποστηρίζεται από τον αναπληρωτή πρώτο υπουργό της Σκωτίας. Η Σκωτία εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου με 59 βουλευτές. Είναι επίσης μέλος του Βρετανοϊρλανδικού Συμβουλίου, στέλνοντας πέντε μέλη του κοινοβουλίου της Σκωτίας στη Βρετανοϊρλανδική Κοινοβουλευτική Συνέλευση, καθώς και μέρος της Μικτής Υπουργικής Επιτροπής, εκπροσωπούμενη από τον πρωθυπουργό.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ χρησιμοποιείται ως βασική αιτία για την διεξαγωγή νέου δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση Στέρτζον.

More about Σκωτία

Basic information
Population, Area & Driving side
  • Population 5313600
  • Area 78782
Ιστορικό
  • Αρχαία Σκωτία  Οι Πίκτοι άφησαν πίσω τους μεγάλο αριθμό διακοσμημένων βράχων. Αυτό αποτελεί αντίγραφο του Βράχου Κάντμπολ στο ίδιο αρχικό σημείο

    Συχνοί παγετώνες στην περιοχή της σύγχρονης Σκωτίας κατέστρεψαν οποιαδήποτε ίχνη ανθρώπινων εγκαταστάσεων πριν τη Μεσολιθική περίοδο. Πιστεύεται ότι, μετά τους παγετώνες, οι πρώτες ομάδες κυνηγών έφτασαν στη Σκωτία πριν 11.000 χρόνια. Οι πρώτες κατοικίες κατασκευάστηκαν πριν 9.500 χρόνια περίπου, ενώ οι πρώτοι οικισμοί πριν 6.000 χρόνια.

    Η πρώτη γραπτή αναφορά στη Σκωτία έγινε το 320 π.Χ. από τον Έλληνα ναυτικό Πυθέα, ο οποίος ονόμασε το βόρειο άκρο της Βρετανίας «Ορκάδες», την πηγή του ονόματος των νησιών Όρκνεϊ. Κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ., το μοντέλο αρχηγίας της Σκωτίας άλλαξε, καθώς η ενοποίηση των οικισμών οδήγησε στη συγκέντρωση πλούτου και υπόγειες αποθήκες πλεονάζοντος φαγητού.

    ...Διαβάστε περισσότερα
    Αρχαία Σκωτία  Οι Πίκτοι άφησαν πίσω τους μεγάλο αριθμό διακοσμημένων βράχων. Αυτό αποτελεί αντίγραφο του Βράχου Κάντμπολ στο ίδιο αρχικό σημείο

    Συχνοί παγετώνες στην περιοχή της σύγχρονης Σκωτίας κατέστρεψαν οποιαδήποτε ίχνη ανθρώπινων εγκαταστάσεων πριν τη Μεσολιθική περίοδο. Πιστεύεται ότι, μετά τους παγετώνες, οι πρώτες ομάδες κυνηγών έφτασαν στη Σκωτία πριν 11.000 χρόνια. Οι πρώτες κατοικίες κατασκευάστηκαν πριν 9.500 χρόνια περίπου, ενώ οι πρώτοι οικισμοί πριν 6.000 χρόνια.

    Η πρώτη γραπτή αναφορά στη Σκωτία έγινε το 320 π.Χ. από τον Έλληνα ναυτικό Πυθέα, ο οποίος ονόμασε το βόρειο άκρο της Βρετανίας «Ορκάδες», την πηγή του ονόματος των νησιών Όρκνεϊ. Κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ., το μοντέλο αρχηγίας της Σκωτίας άλλαξε, καθώς η ενοποίηση των οικισμών οδήγησε στη συγκέντρωση πλούτου και υπόγειες αποθήκες πλεονάζοντος φαγητού.

    Η ρωμαϊκή κατάκτηση της Βρετανίας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Σκωτίας δεν τέθηκε υπό ρωμαϊκό πολιτικό έλεγχο.[1] Η πρώτη ρωμαϊκή εισβολή στη Σκωτία συνέβη το 79 μ.Χ., όταν ο Γναίος Ιούλιος Αγρίκολας εισέβαλε στη Σκωτία. νίκησε έναν Καληδονιακό στρατό στη μάχη του όρους Γκρόπιους το 83 μ.Χ. Μετά τη ρωμαϊκή νίκη, τα ρωμαϊκά οχυρά τοποθετήθηκαν για λίγο κατά μήκος της οροσειράς Γκασκ, αλλά τρία χρόνια μετά τη μάχη, οι ρωμαϊκοί στρατοί είχαν αποσυρθεί στα νότια υψίπεδα.[2] Τα ερείπια των ρωμαϊκών οχυρών που ιδρύθηκαν τον 1ο αιώνα έχουν βρεθεί βόρεια ως το Μόρεϊ Φερθ.[1] Κατά τη βασιλεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού (98–117), ο ρωμαϊκός έλεγχος είχε υποχωρήσει σε μια γραμμή μεταξύ του ποταμού Τάιν και του Σόλγουεϊ Φερθ.[3] Σε αυτή τη γραμμή, ο διάδοχος του Τραϊανού Αδριανός (117–138) έχτισε το Τείχος του Αδριανού στη βόρεια Αγγλία και το Limes Britannicus έγινε το βόρειο σύνορο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. [4] [5] Η ρωμαϊκή επιρροή στο νότιο τμήμα της χώρας ήταν σημαντική και εισήγαγε τον Χριστιανισμό στη Σκωτία.[6]

    Το Τείχος του Αντωνίνου χτίστηκε από το 142 κατόπιν εντολής του διαδόχου του Αδριανού Αντωνίνου Πίου (138–161), υπερασπίζοντας το ρωμαιοκρατούμενο τμήμα της Σκωτίας από το υπόλοιπο τμήμα της Σκωτίας, που δεν ήταν υπό ρωμαϊκή κατοχή, σε μια γραμμή ανάμεσα στους κόλπους Κλάιντ και Φορθ. Η επιτυχής ρωμαϊκή εισβολή στην Καληδονία 208–210 έγινε από αυτοκράτορες της αυτοκρατορικής δυναστείας των Σεβήρων ως απάντηση στην παραβίαση της συνθήκης των Ρωμαίων με τους Καληδονίους από τους Καληδονίους το 197,[7] αλλά η μόνιμη κατάκτηση ολόκληρης της Μεγάλης Βρετανίας απετράπη από το θάνατο του Σεπτίμιου Σεβήρου (193–211) ενώ βρισκόταν σε εκστρατεία στο Εβόρακο (Υόρκη), και οι Καληδόνιοι ήταν ξανά σε εξέγερση το 210–211.[7] Τα οχυρά που ανεγέρθηκαν από τον ρωμαϊκό στρατό της εκστρατείας των Σεβήρων τοποθετήθηκαν κοντά σε εκείνα που είχε ιδρυθεί από τον Αγρίκολα. [7]

    Στους Ρωμαίους ιστορικούς Τάκιτο και Δίωνα Κάσσιο, τα υψίπεδα της Σκωτίας και η περιοχή βόρεια του ποταμού Φορθ ονομαζόταν Καληδονία.[8] Σύμφωνα με τον Δίωνα, οι κάτοικοι της Καληδονίας ήταν οι Καληδόνιοι και οι Μαιάτες. [8] Άλλοι αρχαίοι συγγραφείς χρησιμοποίησαν το επίθετο "Καληδόνιος" για να αναφερθούν οπουδήποτε στη βόρεια Βρετανία ή ενδοχώρα της Βρετανίας, αναφέροντας συχνά τους ανθρώπους και τα ζώα της περιοχής, το κρύο κλίμα της, τα μαργαριτάρια της και μια αξιοσημείωτη περιοχή με ξύλινους λόφους που ο Ρωμαίος φιλόσοφος Πτολεμαίος του 2ου αιώνα μ.Χ., στη Γεωγραφία του, περιέγραψε ως ευρισκόμενες νοτιοδυτικά του κόλπου Μπιούλι.[8] Το όνομα Καληδονία απηχεί στα τοπωνύμια Ντάνκελντ, Ροάλιον και Σιάλιον. [8]

    Η Μεγάλη Εξέγερση κατά της Ρωμαϊκής κυριαρχίας στη Βρετανία στα τέλη του 4ου αιώνα, στην οποία συμμετείχαν οι Σκωτσέζοι, κατεστάλη από τον κόμη Θεοδόσιο. Σχηματίστηκε μια νέα επαρχία, η Βαλεντία, από το όνομα του αυτοκράτορα Ουάλη (364–378), η οποία βρισκόταν στη Σκωτία.[9] Η ρωμαϊκή στρατιωτική κυβέρνηση αποσύρθηκε εντελώς από το νησί στις αρχές του 5ου αιώνα, με αποτέλεσμα τον αγγλοσαξονικό εποικισμό της Βρετανίας και τη μετανάστευση των Σαξόνων στη νότια Σκωτία και την υπόλοιπη ανατολική Μεγάλη Βρετανία. [9]

    Η γραπτή ιστορία της Σκωτίας ξεκίνησε με την άφιξη των Ρωμαίων στη νότια και κεντρική Μεγάλη Βρετανία, όταν κατέλαβαν τα τωρινά εδάφη της Αγγλίας και της Ουαλίας και τα μετέτρεψαν στη ρωμαϊκή επαρχία Britannia. Η κατοχή της Σκωτίας από τους Ρωμαίους γνώρισε σύντομα διαλείμματα. Οι Ρωμαίοι έχτισαν το Τείχος του Αδριανού για να ελέγξουν τις τοπικές φυλές και από τις δύο πλευρές, αλλά τελικά αποτέλεσε το βόρειο σύνορο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Βρετανία.

    Μεσαιωνική Σκωτία

    Το βασίλειο των Πίκτων ήταν το κράτος που έγινε τελικά γνωστό ως Άλμπα ή Σκωτία. Στις αρχές του 8ου αιώνα, το βασίλειο των Πίκτων ήταν σε μεγάλο βαθμό όμοιο με το βασίλειο των Σκώτων, υπό τη βασιλεία του Αλέξανδρου Α' της Σκωτίας (1107 – 1124). Ωστόσο, μέχρι τον 10ο αιώνα, οι Πίκτοι επηρεάστηκαν από τη γαελική κουλτούρα και ανέπτυξαν ένα μύθο με ιρλανδικές ρίζες γύρω από τον πρόγονο της τότε βασιλικής δυναστείας, τον Κένεθ Α' της Σκωτίας.[10]

    Το 503 οι Σκωτσέζοι ( Κέλτες από την Ιρλανδία ) αποβιβάστηκαν στη δυτική ακτή της Σκωτίας. Το 843 ο Κένεθ Α΄ ένωσε τους Σκωτσέζους και τους Πίκτες ως ένα έθνος, το οποίο στο εξής αποκαλούσε τον εαυτό του Άλμπα στα γαελικά. Υπό τον Μάλκομ Γ΄, ο οποίος είχε σκοτώσει τον βασιλιά Μάκβεθ το 1057, η αγγλική επιρροή αυξήθηκε. Μετά τον θάνατο της βασιλικής οικογένειας το 1290, ο βασιλιάς Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας προσάρτησε τη Σκωτία.

    Μέχρι το 12ο αιώνα, οι βασιλείς της Άλμπα κατέκτησαν τα αγγλόφωνα εδάφη στα νοτιοανατολικά και κυρίευσαν το Γκάλογουεϊ και το Κέιθνες, ενώ στο τέλος του 13ου αιώνα διαμορφώθηκαν τα σύνορα Αγγλίας - Σκωτίας όπως είναι γνωστά περίπου σήμερα. Ωστόσο, οικονομικές και πολιτισμικές αλλαγές μετέβαλαν τη Σκωτία κατά τα ύστερα μεσαιωνικά χρόνια. Στα χρόνια του βασιλιά Δαυίδ Α' της Σκωτίας, ξεκίνησαν η φεουδαρχία, η αναδιοργάνωση της κυβέρνησης και η ίδρυση των πρώτων, από νομικό ορισμό, πόλεων, που ονομάζονταν μπούργκς. Συν τοις άλλοις, η μετανάστευση Γάλλων και Άγγλων ιπποτών και κληρικών έφερε πολιτισμικές αναμείξεις: ο πολιτισμός και η γλώσσα των παράκτιων περιοχών στα ανατολικά και νοτιοανατολικά δέχτηκε αγγλικές επιρροές, ενώ η υπόλοιπη χώρα διατήρησε τη Γαελική γλώσσα.

    Ο θάνατος του Αλέξανδρου Γ' της Σκωτίας το 1286 και της εγγονής του, Μαργαρίτας της Νορβηγίας, έσπασε τη διαδοχή των βασιλιάδων της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να παρέμβει ο βασιλιάς Εδουάρδος Α' της Αγγλίας, ο οποίος τοποθέτησε τον Ιωάννη της Σκωτίας σαν υπο-βασιλιά. Η σχέση αυτή διεκόπη, οδηγώντας σε μια αποτυχημένη προσπάθεια των Άγγλων για καθολική κυριαρχία. Πρόκειται για το γνωστό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, με επιφανή τον Γουίλιαμ Γουάλας και άλλους, ενώ στη διαιρεμένη χώρα έγινε βασιλιάς ο Ροβέρτος Μπρους. Ο πόλεμος συνεχίστηκε για κάποιες δεκαετίες μέχρι τα μισά του 14ου αιώνα. Η έλλειψη διαδόχου του Δαυίδ Β' της Σκωτίας οδήγησε τον ανιψιό του, Ροβέρτου Β', στο θρόνο και στην καθιέρωση της δυναστείας των Στιούαρτ, που βασίλεψαν στη Σκωτία μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα. Η χώρα γνώρισε μεγάλη ευημερία κατά τη Σκωτσέζικη Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Από γλωσσικής άποψης, τα σκωτικά αγγλικά άρχισαν να επεκτείνονται εις βάρος των σκωτικών γαελικών, τα οποία άρχισαν να υποχωρούν προς τα δυτικά.

    Το 1297, ο Γουάλας νίκησε τα αγγλικά στρατεύματα στη μάχη του Στέρλινγκ. Το 1314, οι Σκωτσέζοι υπό τον Ροβέρτο Α΄ νίκησαν και πάλι τους Άγγλους, με επικεφαλής τον Εδουάρδο Β΄, στη Μάχη του Μπάνοκμπερν. Το 1320 συντάχθηκε η Διακήρυξη του Άρμπροουθ. Υποτίθεται ότι θα έκανε τον Πάπα να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Σκωτίας από την Αγγλία. ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ στην Αβινιόν αποδέχτηκε τη διακήρυξη.

    Σύγχρονη Σκωτία

    Τον 14ο αιώνα ο Οίκος των Στιούαρτ ανέβηκε στον θρόνο της Σκωτίας. Το 1603, ο Ιάκωβος ΣΤ' της Σκωτίας κληρονόμησε τον αγγλικό θρόνο. Η Σκωτία παρέμεινε, εκτός μιας σύντομης περιόδου, ξεχωριστό κράτος, παρά τη σύγκρουση μεταξύ στέμματος και Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας περί εκκλησιαστικής διακυβέρνησης.

    Η αντιπολίτευση της Σκωτίας στον γιο του Ιακώβ Κάρολο έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ξέσπασμα του αγγλικού εμφυλίου πολέμου, που είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή κατάργηση της μοναρχίας και στη Σκωτία. Η εκθρόνιση του γιου του Καρόλου, Ιάκωβου Β΄ το 1688 δίχασε επίσης τη Σκωτία. Το 1692, πολλά μέλη της οικογένειας Μακντόναλντ δολοφονήθηκαν σε μια τιμωρητική ενέργεια με εντολή της κυβέρνησης στη σφαγή του Γκλένκο. Εβδομήντα οκτώ μέλη της οικογένειας σκοτώθηκαν ή πάγωσαν μέχρι θανάτου φεύγοντας από τη μανιασμένη χιονοθύελλα του Φεβρουαρίου. Αυτό το γεγονός κόλλησε βαθιά στην εθνική συνείδηση της Σκωτίας. Το 1707, αγγλικές απειλές για πάγωμα του εμπορίου και της ελεύθερης διακίνησης από τα σύνορα Αγγλίας - Σκωτίας, οδήγησαν στην υπογραφή της Ενωτικής Πράξης του 1707 μεταξύ των κυβερνήσεων των δύο κρατών και στη δημιουργία του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας. Με την Πράξη της Ένωσης του 1707, η Σκωτία ενώθηκε επίσημα με την Αγγλία για να σχηματίσει το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Η Σκωτία έχασε το κοινοβούλιο της και έστειλε βουλευτές στο κοινοβούλιο του Γουέστμινστερ. Οι προσπάθειες των Στιούαρτ να ανακτήσουν τους σκωτσέζικους και αγγλικούς θρόνους τελικά απέτυχαν το 1746 στη μάχη του Κάλλοντεν, στην οποία ηττήθηκε ο Κάρολος Εδουάρδος Στιούαρτ. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1698-1700 υπήρξε προσπάθεια από την Σκωτία για την ίδρυση αποικίας στο Νταριέν του Παναμά.

    Γύρω στο 1780, μέχρι το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, έλαβαν χώρα οι εξώσεις των μικροϊδιοκτητών γης στα Χάιλαντς, αρχικά για να δημιουργηθεί χώρος για την εκτροφή προβάτων και αργότερα για να χτιστούν αφιερωμένες, αυτόνομες, μεγάλες εξοχικές περιουσίες που εξακολουθούν να διαμορφώνουν την εικόνα των Χάιλαντς σήμερα. Το 1820 η βιομηχανική επανάσταση έφτασε στη Σκωτία. Η ναυπηγική, η εξόρυξη άνθρακα, οι εργασίες σιδήρου και χάλυβα αντικατέστησαν τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα ως την κύρια βιομηχανία της Σκωτίας. Το 1975, το πρώτο πετρέλαιο αντλήθηκε στην ξηρά από τη Βόρεια Θάλασσα. Η Σκωτία έγινε πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Η Σκωτία έγινε ένα από τα μεγάλα εμπορικά, βιομηχανικά και πνευματικά κέντρα της Ευρώπης μετά τη σκωτσέζικη Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Παρουσίασε μια βιομηχανική κάμψη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις τελευταίες δεκαετίες παρουσίασε κάποια οικονομική και πολιτιστική επανάκαμψη.

    Το 1997, ο λαός της Σκωτίας ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία για ένα ξεχωριστό Κοινοβούλιο με περιορισμένες εξουσίες εντός του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1999 εξελέγη νέο κοινοβούλιο της Σκωτίας. Είναι υπεύθυνο για τις εσωτερικές υποθέσεις της Σκωτίας. Το 1998, εγκαθιδρύθηκε το Κοινοβούλιο της Σκωτίας από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.

    Τον Σεπτέμβριο του 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Η πρόταση για ανεξαρτησία καταψηφίστηκε σε ποσοστό 54%[11] και λίγο αργότερα παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Άλεξ Σάλμοντ.[12] Στο δημοψήφισμα αυτό, ενώ η σαφής πλειοψηφία των νεότερων ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας, οι άνω των 65 ετών ψήφισε σε μεγάλο ποσοστό κατά της ανεξαρτησίας.

    ↑ 1,0 1,1 Richmond, Ian Archibald; Millett, Martin (2012), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther, επιμ., «Caledonia», Oxford Classical Dictionary, doi:10.1093/acref/9780199545568.001.0001, ISBN 9780199545568, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199545568.001.0001/acref-9780199545568-e-1258, ανακτήθηκε στις 16 November 2020  Hanson, William S. The Roman Presence: Brief Interludes, in Edwards, Kevin J. & Ralston, Ian B.M. (Eds) (2003). Scotland After the Ice Age: Environment, Archeology and History, 8000 BC—AD 1000. Edinburgh. Edinburgh University Press. Millett, Martin J. (2012), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther, επιμ., «Britain, Roman», The Oxford Classical Dictionary (Oxford University Press), doi:10.1093/acref/9780199545568.001.0001, ISBN 978-0-19-954556-8, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199545568.001.0001/acref-9780199545568-e-1178, ανακτήθηκε στις 16 November 2020  Robertson, Anne S. (1960). The Antonine Wall. Glasgow Archaeological Society. Keys, David (27 June 2018). «Ancient Roman 'hand of god' discovered near Hadrian's Wall sheds light on biggest combat operation ever in UK». Independent. https://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/hand-of-god-ancient-roman-hadrians-wall-sculpture-bronze-found-latest-a8419131.html. Ανακτήθηκε στις 6 July 2018.  Houston, Rab (2008). Scotland: A Very Short Introduction (στα Αγγλικά). Oxford: Oxford University Press. ISBN 9780191578861.  ↑ 7,0 7,1 7,2 Richmond, Ian Archibald; Millett, Martin (2012), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther, επιμ., «Caledonia», Oxford Classical Dictionary, doi:10.1093/acref/9780199545568.001.0001, ISBN 9780199545568, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199545568.001.0001/acref-9780199545568-e-1258, ανακτήθηκε στις 16 November 2020  ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Richmond, Ian Archibald; Millett, Martin (2012), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther, επιμ., «Caledonia», Oxford Classical Dictionary, doi:10.1093/acref/9780199545568.001.0001, ISBN 9780199545568, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199545568.001.0001/acref-9780199545568-e-1258, ανακτήθηκε στις 16 November 2020  ↑ 9,0 9,1 Millett, Martin J. (2012), Hornblower, Simon; Spawforth, Antony; Eidinow, Esther, επιμ., «Britain, Roman», The Oxford Classical Dictionary (Oxford University Press), doi:10.1093/acref/9780199545568.001.0001, ISBN 978-0-19-954556-8, https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780199545568.001.0001/acref-9780199545568-e-1178, ανακτήθηκε στις 16 November 2020  Dauvit Broun, "Dunkeld and the origin of Scottish identity", in Innes Review, 48 (1997), pp. 112–124, repr. in eds. Dauvit Broun and Thomas Owen Clancy (eds.), Spes Scotorum: Hope of Scots, (1999), pp. 95–111; Dauvit Broun, "Kenneth mac Alpin", in M. Lynch (ed.), The Oxford Companion to Scottish History, (New York, 2001), p.359; Sally Foster, Picts, Gaels and Scots: Early Historic Scotland, (London, 1996); Simon Taylor, "Place-names and the Early Church in Eastern Scotland", in Barbara Crawford (ed.), Scotland in Dark Age Britain, (Aberdeen, 1996), pp. 93–110; David N. Dumville, "St Cathróe of Metz and the Hagiography of Exoticism," in John Carey et al (eds.), Irish Hagiography: Saints and Scholars, (Dublin, 2001), pp. 172–176; Maire, Herbert, "Rí Érenn, Rí Alban, kingship and identity in the ninth and tenth centuries", in Simon Taylor (ed.), Kings, Clerics and Chronicles in Scotland, 500–1297, (Dublin, 2000), pp. 63–72. «Όχι» ψήφισε η Σκωτία στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Αρχειοθετήθηκε 2014-09-21 στο Wayback Machine., notosnet.gr, 19-9-2014. Παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός της Σκωτίας Άλεξ Σάλμοντ μετά το «όχι» στην ανεξαρτησία, Τα Νέα, ηλεκτρονική έκδοση, 19-9-2014.
    Read less

Where can you sleep near Σκωτία ?

Booking.com
486.715 visits in total, 9.181 Points of interest, 404 Destinations, 25 visits today.