Hoxe en día non quedan restos da primeira igrexa construída nesta localización que se coñeceu como Μεγάλη Ἐκκλησία —Megálē Ekklēsíā, «Igrexa Grande»— ou Magna Ecclesia en latín,[1] debido a que as súas dimensións eran maiores que as das igrexas contemporáneas da cidade.[2] (O alcume de "Megálē Ekklēsíā" seguiuse empregando durante moito tempo, e non se mudou polo nome de Santa Sofia ata logo da conquista bizantina de 1453.) Como a miúdo pasaba naqueles tempos, o actual emprazamento de Santa Sofía foi seleccionado pola existencia previa dun templo pagán. Foi inaugurada o 15 de febreiro do 360 -durante o reinado de Constancio II- polo bispo ariano Eudoxio de Antioquía,[2] a igrexa foi construída preto da área onde se estaba construíndo o palacio imperial. A igrexa próxima de Santa Irene -«Hagia Irene»- foi terminada antes e serviu como catedral ata que se terminou a igrexa de Santa Sofía. Ambas foron conxuntamente as principais igrexas do Imperio bizantino.

Nun escrito do 440, Sócrates de Constantinopla afirmou que a igrexa foi construída por Constancio II, que se estaba traballando nela no 346. Unha historia posterior ao século vii ou viii, afirma que o edificio foi construído por Constantino I o Grande. Zonaras reconciliou as dúas opinións, afirmando que Constancio reparou o edificio consagrado por Eusebio de Nicomedia despois de que esta se derrubase. Dado que Eusebio foi bispo de Constantinopla do 339 ao 341 e que a morte de Constantino ocorreu no 337, parece posible que a primeira igrexa fose erixida por este último.[2] O edificio foi construído como unha basílica latina tradicional con columnas, galerías e un teito de madeira, e estaba precedida por un atrio. Afirmábase que era un dos monumentos máis destacados do mundo nesa época.

O Patriarca de Constantinopla, Xoán Crisóstomo, entrou en conflito coa emperatriz Elia Eudoxia, esposa do emperador Arcadio, e foi enviado ao exilio o 20 de xuño do 404. Durante os disturbios que se produciron tras este feito, a igrexa foi queimada e derrubada en gran parte,[2] polo que na actualidade non se conserva nada deste primeiro edificio.

 

Anacos de pedra da segunda igrexa.

 

Anacos de mármore pertencentes á segunda igrexa.

O 20 de xuño do 404 o patriarca de Constantinopla, Xoán Crisóstomo foi mandado ao exilio despois de entrar en conflito coa emperatriz Elia Eudoxia, muller do emperador Arcadio. A partir do anterior feito, producíronse unha serie de liortas e revoltas durante as cales a antiga igrexa foi queimada. A construción dunha segunda igrexa foi ordenada por Teodosio II, quen a inaugurou o 10 de outubro do 405. Os lumes xurdidos a partir da Revolta de Nika tiveron como consecuencia a destrución da segunda Santa Sofía, queimada entre o 13 e o 14 de xaneiro do ano 532. Tan só algúns anacos de mármore sobreviviron ata a actualidade, estes atópanse expostos no xardín da Santa Sofía actual. Estes anacos de mármore foron atopados por A.M. Schneider en 1935, durante as escavacións que levou a cabo no patio oeste da igrexa, estes formaban parte dunha grande entrada da igrexa que se atopaba no lugar.

O 23 de febreiro de 532, tan só unhas semanas logo da destrución da segunda basílica, o emperador Xustiniano I decidiu construír unha terceira basílica completamente diferente, máis grande e máis maxestosa que as súas predecesoras.

Xustiniano elixiu ao físico Isidoro de Mileto e ao matemático Antemio de Trales como arquitectos, aínda que Antemio morreu durante o primeiro ano da empresa. Existe a teoría de que se empregou a Herón de Alexandría para facer fronte aos desafíos que presentaba a construción dunha cúpula expansiva sobre un espazo tan grande.

O historiador bizantino Procopio de Cesarea describiu a construción do templo na súa obra Sobre os edificios -latín: De aedificiis; grego:Peri ktismatōn-. Empregáronse máis de dez mil persoas para a construción, e o emperador fixo traer material procedente de todo o imperio, como as columnas helenísticas do Templo de Artemisa en Éfeso, grandes pedras das canteiras de pórfiro de Exipto, mármore verde de Tesalia, pedra negra da rexión do Bósforo e pedra amarela de Siria. Esta nova igrexa foi recoñecida polos contemporáneos como unha grande obra de arquitectura. O emperador, xunto co patriarca Eutiquio, inaugurou con moita pompa a nova basílica o 27 de decembro de 537. Os mosaicos dentro da igrexa completáronse baixo o reinado do emperador Xustino II (565-578). Santa Sofía foi a sé do patriarca ortodoxo de Constantinopla e o escenario principal das cerimonias imperiais bizantinas, como as coroacións. A basílica tamén ofrecía asilo aos malfeitores.

 

A construción de Santa Sofía, durante o reinado do emperador Xustiniano, miniatura 38 da Crónica de Constantino Manasés, do século XIV.

Os terremotos de agosto do 553 e do 14 de decembro de 557 causaron gretas na cúpula principal e na media cúpula oriental. A cúpula principal derrubouse por completo durante un posterior terremoto o 7 de maio de 558,[3] que tamén destruíu o ambón, o altar e o copón. O accidente debeuse principalmente ao exceso de carga da cúpula e ao enorme empuxe horizontal que transmitía aos soportes, ao ter un deseño demasiado plano. Isto causou a deformación dos alicerces que sostiñan a cúpula. O emperador ordenou a restauración inmediata, a cal encomendouse a Isidoro o Mozo, sobrino de Isidoro de Mileto, que utilizou materiais máis lixeiros e elevou a cúpula,[4] dando á construción a súa altura interior actual de 55,6 metros (182 pés).[5] Por outra banda, Isidoro cambiou tamén o tipo de bóveda, erixindo unha cúpula nervada con cunchas, cuxo diámetro atopábase entre 32,7 e 33,5 metros.[4] Esta reconstrución, que deu á igrexa a súa actual forma característica do século VI, completouse no ano 562. O poeta bizantino Paulo Silenciario compuxo un poema épico, coñecido como Ekphrasis, para a dedicación da basílica presidida polo Patriarca Eutiquio o 23 de decembro de 562.

No 726, o emperador León o Isáurico publicou unha serie de edictos contra a veneración de imaxes e ordenou ao exército destruír todas as iconas -inaugurando o período da iconoclasia bizantina-. Nese momento, todas as imaxes e estatuas relixiosas retiráronse da igrexa de Santa Sofía. Logo dun breve respiro durante o mandato da emperatriz Irene (797-802), os iconoclastas reapareceron. O emperador Teófilo (829-842), fortemente influenciado pola arte islámica, prohibiu as imaxes relixiosas e instalou unha porta de bronce de dúas follas co seu monograma na entrada sur da igrexa.

A basílica volvería sufrir danos: primeiro por un grande incendio no 859, e de novo por un terremoto, o 8 de xaneiro de 869, que colapsou media cúpula. O emperador Basilio I ordenou as reparaciones. Un século despois, o 25 de outubro de 989, un novo gran terremoto arruinou a cúpula, e foi o emperador bizantino Basilio II quen encargou a súa reparación ao arquitecto armenio Trdat, creador das grandes igrexas de Ani e Argina.[6] As súas principais reparacións afectaron ao arco occidental e a unha parte da cúpula. A magnitude dos danos requiriu seis anos de reparación e reconstrución, ata que a igrexa foi reaberta o 13 de maio de 994.

No seu libro De caerimoniis aulae Byzantinae, o emperador Constantino VII (913 a 919) escribiu un relato detallado das cerimonias que levaron a cabo o emperador e o patriarca na igrexa de Santa Sofía.

 

Este é un Mosaico; considerado un dos máis belos mosaicos da arte bizantina, trátase dunha representación de Cristo Pantocrátor (Χριστός Παντοκράτωρ) e pertence ao mosaico da Deesis. Atópase na Igrexa de Santa Sofía, Constantinopla, datado preto de 1280.

Tras a toma de Constantinopla durante a Cuarta cruzada a igrexa foi saqueada e profanada polos cristiáns latinos. O suceso foi descrito polo historiador bizantino Nicetas Choniates. Moitas supostas reliquias da igrexa -como unha pedra da tumba de Xesús, o leite da Virxe María, a mortaxa de Xesús e os ósos de varios santos- foron enviadas ás igrexas de occidente, e actualmente atópanse en varios museos. Durante a ocupación latina de Constantinopla (1204-1261) a igrexa converteuse nunha catedral católica. Nela foi coroado emperador Balduino I de Constantinopla, nunha cerimonia que seguiu de cerca as prácticas bizantinas, o 16 de maio de 1204.

 

"Ayasofya Camii" (Mesquita de Ayasofya) en tempos otománs.

En 1453 o sultán Mehmed puxo cerco a Constantinopla, impulsado en parte por un desexo de converter á cidade ao islam.[7] O sultán prometeu aos seus soldados tres días de saqueo ilimitado antes de reclamar os contidos da cidade para si mesmo.[8][9]

A igrexa de Santa Sofía non estivo exenta de saqueos, sendo o punto focal dos invasores, os cales pensaban que contería os tesouros máis importantes da cidade.[10]

Pouco despois de que as defensas da cidade se derrubasen, os saqueadores dirixíronse á igrexa de Santa Sofía derrubando as súas portas.[11] Ao longo do asedio, na igrexa estívose celebrando a santa liturxia e a liturxia das horas, sendo o templo un refuxio para moitos cidadáns incapaces de contribuír na defensa da cidade.[12][13] Atrapados na igrexa, fregueses e refuxiados convertéronse en parte do botín a repartir entre os invasores. O edificio foi profanado e saqueado, e os seus ocupantes escravizados ou asasinados;[10] os anciáns e os enfermos foron asasinados, e o resto encadeados.[11] Os sacerdotes continuaron levando a cabo os ritos cristiáns ata que foron detidos polos invasores.[11] Cando o sultán e a súa cohorte entraron na igrexa insistiu en que debía ser transformada en mesquita, tras o cal un dos ulema subiu ao púlpito e empezou a recitar o shahada.[14][15]

 

Fonte (Şadırvan) para rituais de purificación.

Como está escrito máis arriba, inmediatamente despois da conquista de Constantinopla en 1453, Mehmet II converteu a igrexa de Santa Sofía na mesquita de Santa Sofía.[15][16][17] Segundo o descrito por varios visitantes occidentais (como o nobre cordobés Pedro Táfur[18] e o florentino Cristoforo Buondelmonti),[19] a igrexa estaba nun estado ruinoso, con varias das súas portas fóra, o sultán Mehmed II ordenou a limpeza da igrexa e a súa conversión. Asistiu á primeira oración do venres na mesquita o 1 de xuño de 1453.[17] Santa Sofía converteuse na primeira mesquita imperial de Istanbul.[20] Para o seu Waqf (doazón) foron designadas a maioría das casas existentes na cidade e a zona do futuro Palacio de Topkapi.[15] A través de decretos imperiais de 1520 (926H) e 1547 (954H) tendas e partes de Gran Bazar e outros mercados foron tamén engadidos.[15]

Antes de 1481 un pequeno minarete foi erixido na esquina sueste do edificio, por enriba da torre con escaleira.[15] Máis tarde, o seguinte sultán, Beyazid II (1481-1512), construíu outro minarete na esquina nordés.[15] Un deles esnaquizouse debido ao terremoto de 1509,[15] e o arredor da metade do século XVI foron substituídas por dous minaretes diagonalmente opostos construído nas esquinas leste e oeste do edificio.[15]

 

O mihrab.

No século XVI o sultán Suleiman o Magnífico (1520-1566) trouxo dous colosais candeeiros da conquista de Hungría. Estes colocáronse a ambos os dous lados da mihrab. Durante o reinado de Selim II (1566-1577), o edificio comezou a mostrar signos de fatiga e reforzouse moito coa adición das axudas estruturais no seu exterior polo grande arquitecto otomán Mimar Sinan, considerado un dos primeiros enxeñeiros en incluír reforzos antisísmicos.[21] Ademais de fortalecer a histórica estrutura bizantina, Sinan construíu os dous minaretes grandes adicionais no extremo oeste do edificio, o orixinal palco do sultán, e o Turbe (mausoleo) de Selim II no sueste do edificio entre 1576 e 1577. Para iso, fixo demoler o ano anterior, as partes do patriarcado na á sur da igrexa.[15] Por outra banda, a media lúa de ouro foi montada na parte superior da cúpula,[15] así como unha "zona de respecto" duns 24 metros de ancho, que se impuxo o arrededor de todo o edificio, o que obrigou á demolición de todas as casas que estaban alí.[15] Máis tarde o seu Turbe acolleu tamén 43 tumbas dos príncipes otománs.[15] En 1594 Mimar (arquitecto da corte) Davud Ağa construió a Turbe de Murad III (1574–1595), onde o sultán e a suá valide (raíña nai) , Safiye Sultán, foron enterrados máis tarde.[15] O mausoleo octogonal do seu fillo Mehmed III (1595-1603) e o súa valide foi construído ao lado da del en 1608 polo arquitecto real Dalgiç Mehmet Aĝa.[22] O seu fillo Mustafa I (1617-1618; 1622-1623) converteu o antigo baptisterio na súa Turbe.[22]

En 1931, durante o mandato de Mustafa Kemal Atatürk, a mesquita péchase ao público, e ábrese novamente en 1935, pero esta vez como museo.