Indonesia

Indonezja
Gunkarta Gunawan Kartapranata - CC BY-SA 3.0 Muhyiddin - CC BY-SA 4.0 Rahmat Irfan Denas - CC BY-SA 4.0 Ryan Gustiawan Putra - CC BY-SA 4.0 Bellabangsa23 - CC BY-SA 4.0 William Cho - CC BY-SA 2.0 Gunawan Kartapranata - CC BY-SA 3.0 Kerildoank - CC BY-SA 4.0 William Cho - CC BY-SA 2.0 Yon illahi - CC BY-SA 4.0 Lutfi adn - CC BY-SA 4.0 Aaron Rentfrew - CC BY-SA 4.0 Bellabangsa23 - CC BY-SA 4.0 No machine-readable author provided. Jayapura assumed (based on copyright claims). - CC BY-SA 2.5 William Cho - CC BY-SA 2.0 chensiyuan - CC BY-SA 4.0 Dimas H (WMID) - CC BY-SA 4.0 monica renata from jakarta - CC BY 2.0 Lerdsuwa - CC BY-SA 3.0 PL09Puryono - CC0 Gunawan Kartapranata - CC BY-SA 3.0 User: (WT-shared) Shoestring at wts wikivoyage - Public domain MichaelJLowe - CC BY-SA 2.5 Riza Nugraha ? from Utrecht, The Netherlands - CC BY 2.0 Thespacewanderer - CC BY-SA 4.0 RaiyaniM - CC BY-SA 4.0 monica renata from jakarta - CC BY 2.0 Official Website of Pariaman Indonesia's Regency - Public domain Bellabangsa23 - CC BY-SA 4.0 Lyonerov - CC BY-SA 4.0 RaiyaniM - CC BY-SA 4.0 Thespacewanderer - CC BY-SA 4.0 Gunawan Kartapranata - CC BY-SA 3.0 SOLOMONS, Thomas W.; FRYHLE, Craig B. - Public domain Charles J. Sharp - CC BY-SA 4.0 Bellabangsa23 - CC BY-SA 4.0 Gunawan Kartapranata - CC BY-SA 3.0 User: (WT-shared) Shoestring at wts wikivoyage - Public domain Yves Picq http://veton.picq.fr - CC BY-SA 3.0 Petter Lindgren - CC BY-SA 3.0 Bellabangsa23 - CC BY-SA 4.0 Lutfi adn - CC BY-SA 4.0 Riza Nugraha ? from Utrecht, The Netherlands - CC BY 2.0 Thespacewanderer - CC BY-SA 4.0 Kerildoank - CC BY-SA 4.0 Thespacewanderer - CC BY-SA 4.0 muhd rushdi samsudin from johor + terengganu, malaysia - CC BY-SA 2.0 monica renata from jakarta - CC BY 2.0 Gunawan Kartapranata - CC BY-SA 3.0 Cakhairia - CC BY-SA 3.0 TropicaLiving - CC BY-SA 3.0 MajaK. - CC BY 3.0 yeowatzup - CC BY 2.0 PHGCOM - CC BY-SA 3.0 LukeTriton - CC BY-SA 4.0 No images

Context of Indonezja

Indonezja, oficjalnie Republika Indonezji (indonez. Republik Indonesia) – wyspiarskie państwo unitarne położone w Azji Południowo-Wschodniej oraz w Oceanii, którego stolicą jest Dżakarta. Położona na równiku, między Oceanem Spokojnym a Indyjskim, jest największym krajem wyspiarskim na świecie z ok. 17 tys. wysp. Jest 14. pod względem powierzchni krajem i 7. wliczając tereny morskie. Jest 4. krajem na świecie pod względem liczby ludności, z ponad 275-milionową populacją oraz największą liczbą wyznawców islamu na świecie. Najbardziej zaludnioną wyspę na świecie, Jawę, zamieszkuje ponad połowa ludności kraju.

Indonezja składa się z setek różnych rodzimych grup etnicznych i językowych, z których największą jest jawajska. Wspólna tożsamość rozwinęła się zgodnie z mottem Bhinneka Tunggal Ika („Jedność w różnorodności”, dosłownie „wielu, ale jeden”), zdefiniowanym przez język narodowy, różnorodność etniczną, pluralizm religijny w populacji muz...Czytaj dalej

Indonezja, oficjalnie Republika Indonezji (indonez. Republik Indonesia) – wyspiarskie państwo unitarne położone w Azji Południowo-Wschodniej oraz w Oceanii, którego stolicą jest Dżakarta. Położona na równiku, między Oceanem Spokojnym a Indyjskim, jest największym krajem wyspiarskim na świecie z ok. 17 tys. wysp. Jest 14. pod względem powierzchni krajem i 7. wliczając tereny morskie. Jest 4. krajem na świecie pod względem liczby ludności, z ponad 275-milionową populacją oraz największą liczbą wyznawców islamu na świecie. Najbardziej zaludnioną wyspę na świecie, Jawę, zamieszkuje ponad połowa ludności kraju.

Indonezja składa się z setek różnych rodzimych grup etnicznych i językowych, z których największą jest jawajska. Wspólna tożsamość rozwinęła się zgodnie z mottem Bhinneka Tunggal Ika („Jedność w różnorodności”, dosłownie „wielu, ale jeden”), zdefiniowanym przez język narodowy, różnorodność etniczną, pluralizm religijny w populacji muzułmańskiej oraz historię kolonializmu i buntu przeciwko niemu.

Gospodarka Indonezji zajmuje 16. miejsce na świecie pod względem nominalnego PKB i 7. pod względem PKB według siły nabywczej. Indonezja jest mocarstwem regionalnym w Azji Południowo-Wschodniej.

Pomimo dużej populacji i gęsto zaludnionych regionów Indonezja ma rozległe obszary dzikiej przyrody, co zapewnia krajowi dużą różnorodność biologiczną, nawet jeśli dziedzictwo to zmniejsza się z powodu gwałtownie rosnącej działalności człowieka.

Indonezja jest członkiem m.in. G20, ASEAN, ONZ i WTO.

More about Indonezja

Basic information
  • Currency Rupia indonezyjska
  • Native name Indonesia
  • Calling code +62
  • Internet domain .id
  • Mains voltage 230V/50Hz
  • Democracy index 6.3
Population, Area & Driving side
  • Population 270203917
  • Obszar 1904570
  • Driving side left
Historia
  • Osobny artykuł: Historia Indonezji.
    Prehistoria

    Skamieniałe szczątki Homo erectus, znanego jako człowiek jawajski, sugerują, że archipelag indonezyjski był zaludniony 2 miliony lat temu. Na wyspie Flores znaleziono wymarły gatunek hominidów: człowieka z Flores (Homo floresiensis)[1]. W czasie zlodowacenia poziom morza był niższy niż obecnie, a zachodnia część archipelagu indonezyjskiego, będąca częścią szelfu kontynentalnego zwanego Sundą, była wówczas połączona z lądem. Indonezja była miejscem migracji, które od 70 do 40 tys. lat wcześniej szły z Azji do Australii. Później nastąpiły dalsze migracje z Australii na teren dzisiejszej Nowej Gwinei, ponieważ obie tworzyły szelf kontynentalny zwany Sahul.

    Człowiek (homo sapiens) dotarł do regionu około 43 tys. lat p.n.e.[2] Ludy austronezyjskie, które stanowią większość współczesnej populacji, migrowały do Azji Południowo-Wschodniej z dzisiejszego Tajwanu około 2000 lat p.n.e.[3] Około 1500 p.n.e. rozpoczęły się inne migracje austronezyjskie w kierunku obszaru obecnej Indonezji i Pacyfiku[4].

    ...Czytaj dalej
    Osobny artykuł: Historia Indonezji.
    Prehistoria

    Skamieniałe szczątki Homo erectus, znanego jako człowiek jawajski, sugerują, że archipelag indonezyjski był zaludniony 2 miliony lat temu. Na wyspie Flores znaleziono wymarły gatunek hominidów: człowieka z Flores (Homo floresiensis)[1]. W czasie zlodowacenia poziom morza był niższy niż obecnie, a zachodnia część archipelagu indonezyjskiego, będąca częścią szelfu kontynentalnego zwanego Sundą, była wówczas połączona z lądem. Indonezja była miejscem migracji, które od 70 do 40 tys. lat wcześniej szły z Azji do Australii. Później nastąpiły dalsze migracje z Australii na teren dzisiejszej Nowej Gwinei, ponieważ obie tworzyły szelf kontynentalny zwany Sahul.

    Człowiek (homo sapiens) dotarł do regionu około 43 tys. lat p.n.e.[2] Ludy austronezyjskie, które stanowią większość współczesnej populacji, migrowały do Azji Południowo-Wschodniej z dzisiejszego Tajwanu około 2000 lat p.n.e.[3] Około 1500 p.n.e. rozpoczęły się inne migracje austronezyjskie w kierunku obszaru obecnej Indonezji i Pacyfiku[4].

    Pierwsze królestwa  Świątynia Prambanan na tle wulkanu Merapi

    Strategiczne położenie archipelagu nad morzem sprzyjało rozwojowi handlu między wyspami archipelagu, jak również Indyjskimi królestwami i chińskimi dynastiami[5]. W I wieku n.e. zachodnia Indonezja była częścią sieci państw portowych, które prowadziły handel między sobą oraz z Indiami i Chinami[4]. Centrum tej sieci państw było królestwo Funan, położone na południe od obecnego Wietnamu. Upadek Funanu przeniósł centrum tej sieci na południową Sumatrę. W VII wieku królestwo morskie Śriwidźaja doświadczyło znacznego wzrostu dzięki kontroli handlu morskiego w Cieśninie Malakka[4]. Handel od tego czasu zasadniczo ukształtował historię Indonezji[4].

    W środkowej Jawie idealne warunki dla rolnictwa i opanowanie techniki pól ryżowych od VII wieku pozwoliły na rozwój dobrze prosperującej uprawy ryżu[6]. Między VII a X wiekiem władcom środkowej Jawy, z których najbardziej znanymi są hinduskie dynastie Sailendra i buddyjska Sanjaya, udało się zbudować wielkie zabytki religijne, takie jak buddyjska świątynia Borobudur i hinduski kompleks religijny Prambanan. Okres ten jest często określany jako „złoty wiek” w historii Indonezji[7].

    Pod koniec X w. centrum władzy przesunęło się z centralnej Jawy na wschodnią. Tam również dobrze prosperujące rolnictwo uczyniło wyspę bogatą, zapewniając potęgę kolejnym królestwom Kediru, Singasari i wreszcie Majapahit, założonym pod koniec XIII wieku. Za panowania Hajama Wuruka (panował w latach 1350/1351–1389) oraz Gajah Mady wpływy Majapahit rozciągały się na znaczną część dzisiejszej Indonezji[8].

    Królestwa muzułmańskie  Wielki Meczet w Demaku

    Muzułmańscy kupcy z Persji, Indii i Chin przybywali do portów archipelagu indonezyjskiego. Niewątpliwie w XIII wieku książęta Północnej Sumatry przeszli na islam, pragnąc zintegrować się z tą siecią handlową[9]. Majapahit handlował z indyjskimi królestwami muzułmańskimi, takimi jak Gaur. Inne części archipelagu stopniowo przyjęły islam i pod koniec XVI wieku stał się dominującą religią na Jawie i Sumatrze. Islam mieszał się z istniejącymi wpływami kulturowymi i religijnymi, które ukształtowały dominującą formę islamu w Indonezji[10]. Muzułmańskie grobowce z XIV wieku, znajdujące się na cmentarzu w Trowulan i noszące symbol hindusko-buddyjskiego królestwa Majapahit sugerują, że ważne postacie królestwa, prawdopodobnie członkowie rodziny królewskiej przechodzili na islam. Rozwój handlu w obrębie samego archipelagu skutkuje rozprzestrzenianiem się islamu[9]. W XV i XVI wieku powstały muzułmańskie państwa przybrzeżne, z których najbogatszym był sułtanat Malakka na Półwyspie Malajskim, która stała się największym portem w Azji Południowo-Wschodniej. Na Jawie księstwa północnego wybrzeża, niektóre założone przez chińskich muzułmanów, stopniowo uwalniały się od swoich hindusko-buddyjskich władców Majapahit. Najpotężniejszym z nich było Demak.

    Pod koniec XVI wieku nowe mocarstwo środkowej Jawy, królestwo Mataram, podjęło się podboju tych muzułmańskich miast portowych. Zmusiło je do zniszczenia ich flot i zakazało handlu morskiego. Królestwo to ogłosiło się spadkobiercą Majapahit[11]. Pod rządami Mataram rozkwita kultura dworska, której odniesienia są nadal wzorami reprezentowanymi przez wielkie indyjskie eposy Mahabharaty i Ramajany. We wschodniej części Jawy księstwo Blambangan wymyka się spod kontroli Mataram i zostaje wasalem Bali. Książęta Blambangan, Hindusi, zostaną zmuszeni w 1770 r. przez Holendrów do przejścia na islam, pragnących usunąć wschodnią Jawę spod balijskich wpływów[12]. W XVII wieku na północnej Sumatrze, za panowania Iskandara Mudy, sułtanat Acehu podjął się podboju nadmorskich regionów wyspy, zarówno od wschodu nad Cieśniną Malakką, jak i od strony zachodniej nad Oceanem Indyjskim. Na wschodzie archipelagu, pod panowaniem sułtana Hasanuddina, Sułtanat Gowa, którego władcy przeszli na islam w 1605 r., podporządkowuje jedno po drugim księstwa na południowym Celebesie[12].

    Upadek królestw indonezyjskich i wzrost potęgi Holandii
    Osobne artykuły: Holenderska Kompania Wschodnioindyjska i Holenderskie Indie Wschodnie.
     Batawia, Holenderskie Indie Wschodnie (1661)

    Pierwsi Europejczycy przybyli na archipelag w 1512 r., kiedy portugalscy kupcy, na czele z Francisco Serrão, próbowali zmonopolizować źródła gałki muszkatołowej, goździku i pieprzu na Malukach[13]. Podpisują w porcie Sunda Kelapa traktat pokojowy z sundajskim królestwem Pajajaran[14]. Opierając się na swojej bazie w Malace, zawarli sojusze z książętami Moluków i założyli punkty handlowe, forty i misje na Molukach, głównie na Ambon, Ternate i Wyspach Solor.

    W 1596 roku holenderski odkrywca Cornelis de Houtman przybył z flotyllą na Sumatrę i Banten[15]. W 1602 r. Holenderski parlament nadał Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (VOC) monopol na działalność handlową i kolonialną w Indonezji. Od 1605 r. Holendrzy wypędzili Portugalczyków z Ambon, północnych Moluków i wysp Banda[16]. Portugalczycy nadal osiedlali się w Timorze Wschodnim. W 1619 roku VOC podbiło miasto Dżakartę na zachodzie Jawy, gdzie założyło miasto Batawia (obecnie Dżakarta). Firma przejęła kontrolę nad jawajską polityką i walczyła z Sułtanatem Mataram i Sułtanatem Banten. W przeciwieństwie do Portugalczyków udało jej się kontrolować handel przyprawami na archipelagu. VOC wykorzystało podział małych królestw jawajskich, aby na stałe utrzymać kontrolę nad tym, co stało się jednym z najbogatszych dóbr kolonialnych na świecie[9].

    W drugiej połowie XVII wieku, po śmierci sułtana Agunga, Mataram został osłabiony przez wojny o sukcesję i musiał stopniowo scedować terytoria na rzecz Holendrów. Pokonując sułtanat Gowy w 1664 roku, Holendrzy opanowali wschód archipelagu. Pod koniec XVIII wieku VOC kontrolowało również całe północne wybrzeże Jawy.

     Podporządkowanie księcia Diponegoro generałowi De Kock

    VOC została rozwiązana w 1800 roku po bankructwie, a Holandia ustanowiła Holenderskie Indie Wschodnie jako podporządkowaną rządowi Holandii kolonię[10]. W latach 1808–1811 Herman Willem Daendels został nominowany przez Ludwika Bonaparte, króla Holandii, generalnym gubernatorem Holenderskich Indii Wschodnich i następnie zreformował administrację kolonialną. W 1811 r. Brytyjczycy prawie pokojowo zajęli Holenderskie Indie Wschodnie, ponieważ tamtejsi żołnierze odmówili francuskiej dominacji w królestwie Holandii i Europie przez Napoleona Bonapartego. Brytyjczyk Thomas Stamford Raffles został wicegubernatorem Jawy w latach 1811–1814. W 1824 r. Na mocy traktatu londyńskiego między Brytyjczykami a Holendrami kontrola nad terytoriami na południe od Singapuru wróciła do Holendrów. Świat malajski został podzielony na dwie części[9].

    Przez większość okresu kolonialnego holenderska kontrola nad archipelagiem była słaba. Siły holenderskie nieustannie angażowały się w tłumienie buntów zarówno na Jawie, jak i poza nią. Wpływ lokalnych przywódców, takich jak książę Diponegoro w środkowej Jawie, Tuanku Imam Bonjol na środkowej Sumatrze, Pattimura na Molukach i krwawa 30-letnia wojna w Acehu, osłabiły Holendrów i związały kolonialne siły zbrojne[17][18]. Dopiero na początku XX w. po podboju Bali i Acehu dominacja holenderska rozciągnęła się na to, co miało stać się obecnymi granicami Indonezji[10].

    W przeciwieństwie do innych mocarstw kolonialnych, Holendrzy pozostawili w swojej kolonii niewielkie dziedzictwo językowe.

    Indonezyjskie Przebudzenie Narodowe
    Osobny artykuł: Indonezyjskie Przebudzenie Narodowe.

    W pierwszej połowie XX wieku rozwinęły się nowe organizacje społeczne. Świadomość nacjonalistyczna zrodziła się z wielu czynników: rodzimych mediów drukowanych, urbanizacji, komunizmu, islamu, edukacji, wspólnej rozrywki masowej oraz cierpienia w okresie holenderskiego apartheidu[9]. Stworzenie w 1908 ruchu społecznego Budi Utomo jest uważane za początek indonezyjskiego ruchu narodowego. Te głębokie zmiany w rdzennej ludności Indonezji są często określane jako „Indonezyjskie Przebudzenie Narodowe” (indonez. Kebangkitan Nasional Indonesia)[9].

    Japońska okupacja i uzyskanie niepodległości
    Osobne artykuły: Japońska okupacja Holenderskich Indii Wschodnich i Wojna o niepodległość Indonezji.
     Bendera Pusaka, pierwsza flaga Indonezji, została podniesiona 17 sierpnia 1945 roku

    Lądowanie Japończyków w 1942 r. w Holenderskich Indiach Wschodnich w trakcie II wojny światowej zostało przyjęte z zadowoleniem przez większość ruchu nacjonalistycznego z nadzieją na uzyskanie niepodległości. Podobnie jak na innych podbitych terytoriach Azji Południowo-Wschodniej, administracja japońska, chcąc pozyskać poparcie miejscowej ludności, obrała kurs mający na celu wzbudzenie nastrojów antyeuropejskich, podkreślając etniczno-kulturowe pokrewieństwo między Indonezyjczykami a Japończykami. Liderzy ruchu narodowowyzwoleńczego byli zaangażowani we współpracę: pod kontrolą władz okupacyjnych pozwolono im tworzyć organizacje społeczno-polityczne o nacjonalistycznym charakterze[19]. W końcowej fazie wojny, w obliczu wielkich klęsk zadanych japońskim siłom zbrojnym przez siły sojusznicze, japońskie władze okupacyjne zdecydowały się pozyskać poparcie Indonezyjczyków i podjąć kroki w kierunku stworzenia niepodległego państwa. W 1945 roku administracja japońska ogłosiła rozpoczęcie praktycznych przygotowań do nadania Indonezji niepodległości[9].

    Dwa dni po kapitulacji Japonii, 17 sierpnia 1945 r., Sukarno i Mohammad Hatta ogłosili niepodległość kraju i zostali odpowiednio pierwszym prezydentem i pierwszym wiceprezydentem kraju[20]. Holandia następnie próbowała przywrócić swoją władzę, wywołując walkę dyplomatyczną, konflikt zbrojny i rewolucję społeczną zwaną Revolusi[21][22][23]. Okres ten kończy się 27 grudnia 1949 r. wraz z utworzeniem Stanów Zjednoczonych Indonezji, kiedy to Holandia uznaje częściową niepodległość kraju. 17 sierpnia 1950 r. rząd ogłosił powrót do modelu państwa unitarnego[24][25].

    W 1963, po konflikcie zbrojnym, Indonezja przejęła od Holandii zachodnią część wyspy Nowa Gwinea (Nowa Gwinea Holenderska), która została prowincją Irian Zachodni (obecne prowincje Papua, Papua Górska[26], Papua Środkowa[26], Papua Południowa[26], Papua Zachodnia i Papua Południowo-Zachodnia[27][28]).

    Okres Sukarno  Sukarno, twórca niepodległej Indonezji

    Pierwszy prezydent kraju Sukarno starał się równoważyć wpływy wojska, islamistów i komunistów na sytuację w kraju[29]. Nacjonalistyczne poglądy członków rządu doprowadziły do radykalizacji polityki zagranicznej kraju, który szybko wpadł w konflikt z Malezją (Konfrontasi)[30], względem której Indonezja zgłaszała pretensje terytorialne co do wyspy Borneo. Indonezja rozpoczęła też wspieranie lewicowej partyzantki walczącej na Borneo z rządem malezyjskim, wspierając m.in. powstanie w Sarawaku oraz popierając antymalezyjską i antykolonialną rebelię w Brunei[31]. Relacje z tym państwem uległy dalszemu pogorszeniu po tym, jak Indonezja wsparła nieudaną rewolucję w Brunei. Obawiając się zagrożenia ze strony Holandii, Wielkiej Brytanii lub Stanów Zjednoczonych Indonezja rozpoczęła proces zakupu broni z ZSRR. Zagrożenie ze strony Zachodu było na tyle prawdopodobne, że CIA wsparło rebelię, która wybuchła w 1958 roku. Choć została ona stłumiona do końca tego samego roku, to nieliczne oddziały partyzanckie działały do 1961[32]. Gdy Komunistyczna Partia Indonezji zaczęła zdobywać coraz większe poparcie, aż w końcu zagroziła rządowi nacjonalistów, USA wycofało swoją pomoc względem Indonezji, a relacje z Zachodem uległy pogorszeniu[33].

    Okres Suharto

    W okresie 1965–1966 wysoko postawiony wojskowy, Suharto, stopniowo odsunął Sukarno od władzy i wprowadził juntę. Suharto wycofał dotychczasową antyimperialistyczną politykę, która miała rzekomo zwiększać w Indonezji wpływy ZSRR i Chin. W tym czasie Suharto krwawo stłumił wojskowy zamach stanu, o który oskarżona została Komunistyczna Partia Indonezji. Zamach stanu rozpoczął brutalne czystki i zniszczenie Komunistycznej Partii Indonezji. W represjach junty zginęło co najmniej 500 tysięcy ludzi, a więcej niż milion ludzi trafiło do więzień[34][35][36][37]. Suharto zwrócił się przeciw dotychczasowym sojusznikom Sukarno z lewicowej partyzantki na Borneo i wsparł rząd malezyjski w jej zwalczaniu. Rządy Suharto szybko zyskały przeciwników, a w kraju rozwinął się separatyzm, przeciwko rządowi swoją kampanię rozpoczął partyzancki Ruch Wolnej Papui[38]. W 1975 roku Indonezja zaatakowała byłą kolonię portugalską Timor Wschodni, co spowodowało długoletni konflikt rządu indonezyjskiego z tamtejszym Rewolucyjnym Frontem na rzecz Niepodległości. W 1975 roku rozpoczęła się trwająca do 2005 roku separatystyczna rebelia Ruchu Wolnego Acehu[39].

    Tworzenie systemu demokratycznego  Prezydenci Indonezji Susilo Bambang Yudhoyono i Joko Widodo (obecny)

    W 1997 i 1998 r. Indonezja była krajem najbardziej dotkniętym przez azjatycki kryzys gospodarczy. Podobnie jak inne kraje azjatyckie, Indonezja stała w obliczu masowego napływu kapitału zagranicznego, który następnie się wycofał, destabilizując walutę, a następnie gospodarkę tych krajów[40]. Powszechne niezadowolenie wzrosło i doprowadziło do zamieszek w maju 1998 r. Pod wpływem protestów Suharto złożył rezygnację, a prezydentem został wiceprezydent Jusuf Habibie[41]. W 2001 roku na prezydenta Indonezji wybrano córkę Sukarno, Megawati Soekarnoputri.

    W sierpniu 1999 r. w Timorze Wschodnim odbyło się referendum, w którym zaproponowano ludności tego terytorium autonomię regionalną w ramach jej utrzymania w Republice Indonezji. Prawie 80% głosujących odrzuciło tę propozycję. Po 25 latach okupacji wojskowej ludność Timoru Wschodniego wyraziła życzenie odłączenia się od Indonezji[42].

     Prezydent Indonezji Joko Widodo i gubernator Wschodniego Kalimantanu zwiedzają lokalizację przyszłej stolicy Indonezji, Nusantary.

    Na początku XXI w. przez Indonezję przechodziła fala islamistycznych ataków terrorystycznych, w tym zamach na giełdę w Dżakarcie w 2000 r. i na Bali w 2002 r. W 2004 r. dzięki nowelizacji konstytucji odbyły się pierwsze wybory prezydenckie, w wyborach bezpośrednich Susilo Bambang Yudhoyono zostaje wybrany na prezydenta[43].

    W 2004 roku na Sumatrze miało miejsce trzęsienie ziemi oraz tsunami, w wyniku którego w Indonezji zginęło ponad 130 tysięcy ludzi[44].

    W 2014 roku prezydentem Indonezji został Joko Widodo, który w 2019 zdecydował o przeniesieniu stolicy Indonezji z Dżakarty, do miasta Nusantara, które zostanie w całości wybudowane na wyspie Borneo[45].

    G. Pope, Recent advances in far eastern paleoanthropology, „Annual Review of Anthropology”, 1988. Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie The Great Human Migration
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Internet Archive2003
    BŁĄD PRZYPISÓW
    ↑ a b c d Taylor, Indonesian history, 2003, 3, 9, 10–11, 13, 14–15, 18–20, 22–23.. Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Vickers Adrian 19582005
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Jean Gelman Taylor, Indonesia. Peoples and histories, New Haven: Yale University Press, 2003, ISBN 978-0-300-12808-6, OCLC 192072152 [dostęp 2021-01-14]. Peter Lewis, Insights from history, „Futures”, 14 (1), 1982, s. 47–61, DOI: 10.1016/0016-3287(82)90071-4 [dostęp 2021-01-10] (ang.). Peter Lewis, « The Next Great Empire », „Futures”, 14 (1), 1982, s. 47–41. ↑ a b c d e f g Ricklefs, 1991. ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Ricklefs M C Merle Calvin1993
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Ricklefs, 1991, pages 12-14.. ↑ a b Ricklefs, 1991, strona 99. Ricklefs 1993 ↓, s. 22–24. Cipta Loka Caraka, Sumber-sumber asli sejarah Jakarta, Jilid I: Dokumen-dokumen sejarah Jakarta sampai dengan akhir abad ke-16, 1999. Romain Bertrand, L’Histoire à parts égales. Récits d’une rencontre Orient-Occident (xvie-xviie siècles), Paris 2011. George Miller, To the Spice Islands and beyond. Travels in eastern Indonesia, Kuala Lumpur: Oxford University Press, 1996, ISBN 967-65-3099-9, OCLC 32891168 [dostęp 2021-01-16]. Adam. Schwarz, A nation in waiting: Indonesia in the 1990s, St. Leonards, N.S.W.: Allen & Unwin, 1994, ISBN 1-86373-635-2, OCLC 31499587 [dostęp 2021-01-13]. Ricklefs 1993 ↓, s. 209. М.: Мысль, Всемирная история, 1965. Internet Archive, Indonesia. Peoples and histories, New Haven: Yale University Press, 2003, ISBN 978-0-300-09709-2 [dostęp 2021-01-13]. Indonesian War of Independence, globalsecurity.org [dostęp 2021-01-13]. Internet Archive, Indonesian destinies, Cambridge, Mass.: Belknap Press of Harvard University Press, 2003, ISBN 978-0-674-01137-3 [dostęp 2021-01-13]. Charles Bidien, Independence the Issue, „Far Eastern Survey”, 14 (24), 1945, s. 345–348, DOI: 10.2307/3023219, ISSN 0362-8949, JSTOR: 3023219 [dostęp 2021-01-13]. Indonesian War of Independence, globalsecurity.org [dostęp 2021-01-20]. Charles Bidien, Independence the Issue, „Far Eastern Survey”, 14 (24), 1945, s. 345–348, DOI: 10.2307/3023219, ISSN 0362-8949, JSTOR: 3023219 [dostęp 2021-01-20]. ↑ a b c DPR Sahkan RUU DOB, Papua Kini Punya 3 Provinsi Baru: Papua Selatan, Papua Tengah Dan Papua Pegunungan, suara.com, 30 czerwca 2022 [dostęp 2022-08-02] (indonez.). Southwest Papua Province inaugurated, Indonesia now has 38 provinces, indonesiawindow.com [dostęp 2023-05-18] (ang.). Polski egzonim wprowadzony na 124. posiedzeniu KSNG. Witton 2003 ↓, s. 26–28. Indonesia – FOREIGN POLICY, countrystudies.us [dostęp 2021-01-21]. Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Greg Poulgrain The genesis
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Roadnight Andrew 2002 United
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Witton 2003 ↓, s. 29. Friend 2003 ↓, s. 113. Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie doi10.1525/as.2002.42.4.550-s550-563
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Ricklefs 1993 ↓, s. 280–284, 287–290. Friend 2003 ↓, s. 107–109. Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Richard Chauvel Ikrar Nusa
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie bbc-world-asia-22198860
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Pieter Van Dijk, Flux financiers et marchés émergents en Asie, „Revue d’économie financière”, 44 (6), 1997, s. 159–178, DOI: 10.3406/ecofi.1997.2617 [dostęp 2021-01-13]. BBC News | LATEST NEWS | President Suharto resigns, news.bbc.co.uk [dostęp 2021-01-13]. East Timor Revisited, nsarchive2.gwu.edu [dostęp 2021-01-13]. New era as Susilo Bambang Yudhoyono takes office, 20 października 2004 [dostęp 2021-01-13] (ang.). Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Staff and agencies2005
    BŁĄD PRZYPISÓW
    Indonezja zbuduje nową stolicę. Ogłoszono jej nazwę, TVN24 [dostęp 2022-02-16] (pol.).
    Read less

Phrasebook

Witam
Halo
Świat
Dunia
Witaj świecie
Halo Dunia
Dziękuję Ci
Terima kasih
Do widzenia
Selamat tinggal
TAk
Ya
Nie
Tidak
Jak się masz?
Apa kabar?
Dobrze, dziękuję
Baik terimakasih
Ile to kosztuje?
Berapa harganya?
Zero
Nol
Jeden
Satu

Where can you sleep near Indonezja ?

Booking.com
487.358 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Cele, 43 visits today.