Erdapfel (wymawiane [ˈeːɐ̯tˌʔapfl̩] (słuchaj); po niemiecku „jabłko ziemi”) to ziemski globus wyprodukowany przez Martina Behaima w latach 1490–1492. Erdapfel to najstarszy zachowany globus ziemski. Zbudowana jest z laminowanej płóciennej kuli w dwóch połówkach, wzmocnionej drewnem i pokrytej mapą namalowaną na klinach przez Georga Glockendona. Mapa została sporządzona na papierze, który został naklejony na warstwę pergaminu dookoła kuli ziemskiej.

Ameryki nie są uwzględnione, ponieważ Kolumb wrócił do Hiszpanii nie wcześniej niż w marcu 1493 r. Kula ziemska przedstawia powiększony kontynent euroazjatycki i pusty ocean między Europą a Azją. W zestawie znajduje się mityczna Wyspa Świętego Brendana. Cipangu (Japonia) jest przewymiarowany i znajduje się daleko na południe od swojego prawdziwego położenia; Mapa Martellusa podąża za rozwojem ogromnego widmowego półwyspu na wschód od Złotego Chersonezu (Malezja).

Pomysł nazwania globu „jabłkiem” może być związany z Reichsapfel („Cesarskie Jabłko”, Globus cruciger), który również był przechowywany w Norymberdze wraz z Regaliami Cesarskimi (Reichskleinodien). Nazwa nie ma związku ze współczesnym znaczeniem Erdapfel w południowych Niemczech i Austrii, czyli „ziemniak” - ziemniaków nie sprowadzono jeszcze z Ameryki do Europy.

Od momentu powstania aż do początków XVI wieku stał w sali recepcyjnej ratusza w Norymberdze. Od tego czasu był w posiadaniu rodziny Behaimów. W 1907 roku został przekazany do Muzeum Germańskiego w Norymberdze. W 1992 roku został przeniesiony na jakiś czas na Uniwersytet Techniczny w Wiedniu, w celu zbadania go w wysokiej rozdzielczości przez Behaim Digital Globe Project. W 2011 r. Niemieckie Muzeum Narodowe rozpoczęło drugą cyfryzację.

Ze znanymi globusami ziemskimi, takimi jak The Globe of Crates, stworzono już w starożytności. Żaden nie przetrwał, nawet jako fragmenty. Niebiański globus, Atlas Farnese, przetrwał od II wieku naszej ery.