Σύμφωνα με τα Γεωργιανά Χρονικά η πόλη ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα από τον Γκουαράμ Μαμπάλι, έναν Γεωργιανό Βαγρατίδη πρίγκιπα που ήταν γιος του βασιλιά της Ιβηρίας Άσοτ Α' ο Κουροπαλάτης. Τότε η πόλη ήταν γνωστή ως Λομιζά. Το 1204 πρωτοαναφέρθηκε ως Ακχαλτσίχε, που μεταφράζεται σε «Νέο Κάστρο» και σημαίνει ότι πρόκειται για αντικατάσταση του παλαιού οχυρού.[1]

Από τον 13ο έως το τέλος του 14ου αιώνα ήταν η πρωτεύουσα του Σάμτσχε-Σααταμπάγκο, που κυβερνούταν από την Γεωργιανή Πριγκιπική ( μταβάρι ) οικογένεια και μια κυρίαρχη δυναστεία του Πριγκιπάτου του Σάμτσχε, τον Οίκο των Ζακέλι.

Το 1393 η πόλη δέχτηκε επίθεση από τους στρατούς του Ταμερλάνου. Παρά τις Τουρκο-Μογγολικές εισβολές, το φρούριο άντεξε και συνέχισε να ευδοκιμεί.

Μετά τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1590, ολόκληρη η επικράτεια του Σάμτσχε-Σααταμπάγγκο ήρθε υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά τους 17ο-18ο αιώνες οι Τούρκοι επανακατασκεύασαν το φρούριο με τις οχυρωματικές δομές του. Το τέμενος κατασκευάστηκε το 1752.[1]

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
   Κάστρο του Ραμπάτι

Ο Μητροπολίτης Ιωάννης έγραψε, στα τέλη του 18ου αιώνα, ότι «παρά το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έχει εξισλαμιστεί, υπάρχει ακόμα λειτουργική Ορθόδοξη Εκκλησία». Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Γκεοργκίεβσκ μεταξύ του Βασιλείου του Κάρτλι και της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, προέκυψε το ζήτημα της τύχης του Ακχαλτσίχε. Το 1810 η Ρωσική Αυτοκρατορία προσπάθησε ανεπιτυχώς να πάρει το Κάστρο από τους Οθωμανούς. Το 1828, κατά τον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο του 1828-29, ο πρίγκιπας Πασκέβιτς ηγήθηκε του Ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού και κατέλαβε το φρούριο, στη μεγάλη μάχη του Ακχαλτσίχε. Μετά την συνθήκη της Αδριανούπολης το 1829, οι Οθωμανοί παρέδωσαν ένα μέρος από την περιοχή του Ακχαλτσίχε.

Το 2011-2012 το φρούριο και τα παρακείμενα κτίρια ανακατασκευάστηκαν εκτενώς και ανακαινίστηκαν για να προσελκύσουν περισσότερους τουρίστες στην περιοχή:[2] το τέμενος και το μαντράσα ανακαινίστηκαν ενώ το κάστρο και η εκκλησία του 9ου/10ου αιώνα ανακατασκευάστηκαν όπως ήταν το παλάτι των Ζακέλι. Μετά το πέρας των εργασιών αποκατάστασης, εγκατέστησαν, επίσης, ένα μουσείο, ένα ξενοδοχείο, εστιατόρια και άλλες τουριστικές επιχειρήσεις.[1]

Επί του παρόντος, το φρούριο είναι ανοιχτό για επισκέπτες κατά τις εργάσιμες ώρες με πληρωμή εισιτηρίου.