Το Ανί (μεσαίωνικά ελληνικά: Άνιον, αρμένικα: Անի, τουρκικά: Ani, λατινικά: Abnicum), γνωστό και ως Ανίον, είναι μια ερειπωμένη μεσαιωνική πόλη η οποία βρίσκεται στην επαρχία του Καρς της Τουρκίας στα σύνορα με την Αρμενία. Η πόλη είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.464 μέτρων και στο παρελθόν ήταν η πρωτεύουσα του μεσαιωνικού βασιλείου της Αρμενίας, το οποίο επεκτεινόταν στην περιοχή της σημερινής Αρμενίας και της ανατολικής Τουρκίας.

Το Ανί είναι χτισμένο σε μια τριγωνική γεωγραφική περιοχή με φυσική οχύρωση ανατολικά από το φαράγγι του ποταμού Ακχουριάν και δυτικά από την κοιλάδα Μποστανιάρ/Τζαγκοτζαντβόρ. Ο ποταμός Ακχουριάν ο οποίος είναι παρακλάδι του ποταμού Αράξ, οριοθετεί τα σημερινά σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας. Το Ανί αποκαλείται «η πόλη με τις 1001 εκκλησίες» και στο παρελθόν ήταν σταυροδρόμι εμπορικών δρόμων. Τα θρησκευτικά μνημεία, τα παλάτια και οι οχυρώσεις θεωρούνται από τα καλύτερες κατασκευές από τεχνική και αισθητική πλευρά στον κόσμο...Διαβάστε περισσότερα

Το Ανί (μεσαίωνικά ελληνικά: Άνιον, αρμένικα: Անի, τουρκικά: Ani, λατινικά: Abnicum), γνωστό και ως Ανίον, είναι μια ερειπωμένη μεσαιωνική πόλη η οποία βρίσκεται στην επαρχία του Καρς της Τουρκίας στα σύνορα με την Αρμενία. Η πόλη είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.464 μέτρων και στο παρελθόν ήταν η πρωτεύουσα του μεσαιωνικού βασιλείου της Αρμενίας, το οποίο επεκτεινόταν στην περιοχή της σημερινής Αρμενίας και της ανατολικής Τουρκίας.

Το Ανί είναι χτισμένο σε μια τριγωνική γεωγραφική περιοχή με φυσική οχύρωση ανατολικά από το φαράγγι του ποταμού Ακχουριάν και δυτικά από την κοιλάδα Μποστανιάρ/Τζαγκοτζαντβόρ. Ο ποταμός Ακχουριάν ο οποίος είναι παρακλάδι του ποταμού Αράξ, οριοθετεί τα σημερινά σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας. Το Ανί αποκαλείται «η πόλη με τις 1001 εκκλησίες» και στο παρελθόν ήταν σταυροδρόμι εμπορικών δρόμων. Τα θρησκευτικά μνημεία, τα παλάτια και οι οχυρώσεις θεωρούνται από τα καλύτερες κατασκευές από τεχνική και αισθητική πλευρά στον κόσμο. Στην ακμή της, η πόλη είχε πληθυσμό 100.000–200.000 κατοίκους και ανταγωνιζόταν την Κωνσταντινούπολη, τη Βαγδάτη και το Κάιρο. Παρόλα τα μεγαλεία, η πόλη εγκαταλείφθηκε και ξεχάστηκε για αιώνες.

Ετυμολογία ονόματος

Οι Αρμένιοι χρονογράφοι Γιεγκίσε και Γκαζάρ Παρπετσί αναφέρουν για πρώτη φορά το Ανί το 5ο μ.Χ. αιώνα Περιέγραψαν το Ανί ως ένα ισχυρό φρούριο χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου το οποίο είχε η Αρμένικη δυναστεία των Καμσαρακάνων (Kamsarakan). Η πόλη είχε πάρει το όνομα του φρουρίου και ήταν παγανιστικό κέντρο του Ανί-Καμάκχ το οποίο βρισκόταν στην περιοχή του Νταρανάγκι στη βόρεια Αρμενία. Το Ανί ήταν προηγουμένο γνωστό ως Κχνάμκ (Խնամք) αν και οι ιστορικοί δεν είναι βέβαιοι γιατί είχε την ονομασία αυτή. Ο Γερμανός φιλόλογος και γλωσσολόγος Γιόχαν Χέϊνριχ Χούμπσχαμαν, ο οποίος μελετούσε την Αρμένικη γλώσσα, υποστήριξε ότι η λέξη ίσως προέρχεται από την αρμένικη λέξη "κχναμέλ" (խնամել), ένα απαρέμφατο το οποίο σημαίνει «να φροντίζω».[1]

Πρωτεύουσα του βασιλείου των Βαγρατιδών  Η Αρμενία κατά τον μεσαίωνα – χάρτης της δυναστείας Βαγρατιδών το έτος 1000 μ.Χ.

Στις αρχές του 9ου αιώνα τα πρώην εδάφη των Καμσαρακάνων στην περιοχή Αρσαρουνίκ (Arsharunik) και Σιράκ (Shirak) (οι οποίες συμπεριλάμβαναν το Ανί) ενώθηκαν με τα εδάφη της Αρμένικης Δυναστείας των Βαγρατιδών.[2] Ο αρχηγός της δυναστείας, ο Ασότ Μσάτερ (Ασότ ο κρεατοφάγος) (806–827) πήρε το τίτλο του πρίγκιπα (ισκχάν) της Αρμενίας από χαλιφάτο το 804.[3] Οι Βαγρατίδοι είχαν την πρώτη πρωτεύουσά τους στο Μπαραγκάν, 40 χιλιόμετρα νότια του Ανί, πριν αυτή μεταφερθεί στο Σιρακαβάν (Shirakavan), 25 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ανί. Το 929 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Καρς. Το 961 ο βασιλιάς Ασχότ Γ΄ (953–977) μετέφερε την πρωτεύουσα από το Καρς στο Ανί. Το Ανί αναπτύχθηκε με γοργούς ρυθμούς κατά τη διάρκεια της βασιλεία του Σμπάτ Β΄ (977–989). Το 992 το Αρμένικο Καθολικάτο μετέφερε την έδρα στο Ανί. Κατά τον 10ο αιώνα ο πληθυσμός της πόλης εκτιμάται σε 50.000–100.000.[4] Στις αρχές του 11ου αιώνα ο πληθυσμός ξεπέρασε τις 100.000 και η πόλη απέκτησε τη φήμη «της πόλης με τις σαράντα πύλες» και «της πόλης με τις χίλιες και μία εκκλησίες».

Το Ανί έφτασε την ακμή κατά τη μακρά βασιλεία του βασιλιά Γκαγκίκ Α΄ (989–1020). Μετά τον θάνατό του οι δύο υιοί του ήρθαν σε διαμάχη για τη διαδοχή. Ο πρωτότοκος γιος ο Χοβχάνες Σμπατ (1020–1041) απέκτησε τον έλεγχο του Ανί και ο νεότερος αδελφός του Ασχότ IV (1020–1040) απέκτησε τον έλεγχο άλλων εδαφών της δυναστείας των Βαγρατιδών. Ο Χοβχάνες Σμπατ, φοβούμενος ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία θα επιτεθεί στο αδύναμο βασίλειο έκανε τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Βασίλειο κληρονόμο του. Τον Ιανουάριο του 1022 ο Πατριάρχης Πέτρος παράδωσε στον Βασίλειο Β', ο οποίος ξεχειμώνιαζε με τον στρατό του στην Τραπεζούντα, ένα έγγραφο από τον Χοβχάνες Σμπατ με το οποίο θα έπαιρνε ενέχυρο το βασίλειο σε περίπτωση που αυτός θα πέθαινε.[5] Όταν ο Χοβχάνες Σμπατ πέθανε το 1041, ο διάδοχος του Βασίλειου Β' ισχυρίστηκε κυριαρχία στο Ανί. Ο νέος βασιλιάς του Ανί Γααγκίκ Β΄ (1042–1045) ήταν αντίθετος σε αυτή την κυριαρχία και πολλές βυζαντινές επιδρομές οι οποίες ακολούθησαν απωθήθηκαν με επιτυχία. Το 1045 μετά την αιχμαλώτιση του βασιλιά Ασχότ της δυναστείας Βαγρατιδών και την υποκίνηση φιλοβυζαντινών ανάμεσα στον πληθυσμό του Ανί η πόλη παραδόθηκε στον βυζαντινό έλεγχο.[1]

Πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο

Το Ανί δεν βρισκόταν πάνω σε κάποια σημαντική εμπορική γραμμή αλλά λόγω του μεγέθους, τη δύναμη και τον πλούτο έγινε σημαντικό εμπορικό κέντρο μεταξύ Βυζαντινών, Περσών, Αράβων αλλά και των μικρότερων λαών της νότιας Ρωσίας και της Κεντρικής Ασίας.[1] Ο δρόμος του μεταξιού με τον οποίο γινόταν εμπόριο μεταξύ της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και της Κίνας περνούσε από το Ανί.[6]

Λεηλασία και ερήμωση

Το 1064 μια μεγάλη στρατιά Σελτζούκων Τούρκων καθοδηγούμενη από τον Σουλτάνο Αλπ Αρσλάν μαζί με Καυκασιανούς Γεωργιανούς υπό την καθοδήγηση του Βασιλιά Βαγκράτ επιτέθηκε στο Ανί. Μετά από πολιορκία 25 ημερών έγινε κατάληψη της πόλης και ο πληθυσμός σφαγιάστηκε. Ένας απολογισμός των λεηλασιών και των σφαγών περιγράφεται από τον Άραβα ιστορικό Σιβτ ιμπν αλ-Γκάβζι ο οποίος παρουσιάζει τις περιγραφές ενός αυτόπτη μάρτυρα:

Ο στρατός εισέβαλε στην πόλη, σφαγίασε τους κατοίκους, λεηλάτησε και έκαψε, αφήνοντας ερείπια και αιχμαλωτίζοντας όλους όσους είχαν παραμείνει ζωντανοί... Τα νεκρά σώματα ήταν τόσα πολλά που οι δρόμοι είχαν μπλοκάρει και κανείς δεν μπορούσε να πάει πουθενά χωρίς να πατάει πάνω σε αυτά. Ο αριθμός των αιχμαλώτων δεν ήταν μικρότερος από 50.000. Είμαι αποφασισμένος να μπω στην πόλη και να δω την καταστροφή με τα ίδια μου τα μάτια. Προσπάθησα να βρω ένα δρόμο στο οποίο μπορώ να περπατήσω χωρίς να πατάω σε πτώματα αλλά ήταν αδύνατον.[7]

Το 1072 οι Σελτζούκοι πούλησαν το Ανί στους Σανταντίντ (Shaddadid), μια μουσουλμανική Κούρδικη δυναστεία η οποία προερχόταν από την Γκαντζά. Οι Σανταντίντ επιδίωξαν γενικά μια συμφιλιωτική πολιτική έναντι των Αρμενίων και του χριστιανικού πληθυσμού και έγιναν αρκετοί γάμοι με μέλη της Βαγραδίτικης αριστοκρατίας. Κάθε φορά που η κυβέρνηση των Σανταντίντ γινόταν αδιάλλακτη ο πληθυσμός της πόλης έκανε έκκληση για βοήθεια από το χριστιανικό βασίλειο της Γεωργίας. Οι Γεωργιανοί κατέλαβαν το Ανί το 1124, 1161 και το 1174 αλλά κάθε φορά η πόλη επέστρεφε στους Σανταντίντ.

Το 1199 οι δυνάμεις της Γεωργιανής βασίλισσας Ταμάρ κατέλαβαν το Ανί και εκτόπισαν τους Σανταντίτ και η διακυβέρνηση της πόλης δόθηκε στους Αρμένιους στρατηγούς Ζακάρε και Ιβάνε Ζακαρίντ.[8] Στο Ανί η νέα δυναστεία είναι γενικά γνωστή ως η δυναστεία των Ζακαριδών (από το όνομα του ιδρυτή Ζακάρε). Η δυναστεία αυτή θεωρούσε ότι είναι οι διάδοχος της δυναστείας των Βαγρατιδών. Στο Ανί ακολούθησε ευημερία, η οχύρωση της πόλης ενισχύθηκε και αρκετές νέες εκκλησίες χτίστηκαν. Διάδοχος του Ζακαρίντ έγινε ο γιος του Σαχανσχάχ.

Οι Μογγόλοι χωρίς επιτυχία πολιόρκησαν το Ανί 1226. Το 1236 κατάφεραν να καταλάβουν και λεηλάτησαν την πόλη, σφάζοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Η πόλη έπεσε τη στιγμή που απουσίαζε ο Σαχανσχάν. Όταν επέστρεψε στην πόλη η δυναστεία των Ζακαρίδων συνέχισε να κυβερνά το Ανί, ως υποτελείς των Μογγόλων και όχι των Γεωργιανών. Το Ανί ξεκίνησε σταδιακά να παρακμάζει μέχρι την ολοκληρωτική παρακμή κατά την περίοδο των Μογγόλων. Κατά το 14ο αιώνα η πόλη κυβερνήθηκε με τη διαδοχή των τοπικών Τουρκικών δυναστειών συμπεριλαμβανομένων των Γιαλαϊρίδων (Jalayrids) και των Καρά Κογιουνλού (Τουρκμένικο φύλο Μαύρο Πρόβατο) οι οποίο έκαναν το Ανί πρωτεύουσα. Ο Ταμερλάνος κατέκτησε το Ανί τη δεκαετία του 1380. Μετά τον θάνατό του οι Καρά Κογιουνλού πήραν πάλη την κυριαρχία της πόλης και μετέφεραν την πρωτεύουσά του στο Γερεβάν. Το 1441 το Αρμένικο Καθολικάτο μετέφερε επίσης την έδρα στο Γερεβάν. Η δυναστεία των Πέρσων Σαφαβιδών στη συνέχεια κυβέρνησαν το Ανί μέχρι που έγινε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1579. Μια μικρή πόλη συνέχισε να διατηρείται εντός των τειχών τουλάχιστον μέχρι το μέσο του 17ου αιώνα, αλλά ο χώρος εντελώς εγκαταλείφθηκε στα μέσα στου 18ου αιώνα. Η μείωση του πληθυσμού έγινε παράλληλα με τη γενικότερη μείωση της αγροτικής ενδοχώρας ως αποτέλεσμα της πολιτικής αναταραχής στην περιοχή μεταξύ των συνόρων των Οθωμανικών-Ιρανικών πολέμων και του κατακερματισμού του κεντρικού ελέγχου των αυτοκρατοριών.

Σύγχρονη εποχή  Φωτογραφία του Νικολάϊ Μαρ από τις ανασκαφές του Ανί το 1905 - στα ερείπια του Αγίου Γρηγορίου (Βασιλιά Γκαγκίκ).

Το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, Ευρωπαίοι ταξιδιώτες ανακάλυψαν το Ανί και έγινε γνωστό στη δύση, δημοσιεύοντας περιγραφές σε επιστημονικά και ταξιδιωτικά περιοδικά. Το 1878 η περιοχή του Καρς, συμπεριλαμβανομένου και του Ανί, ενώθηκε με τα εδάφη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Το 1892 οι πρώτες αρχαιολογικές ανασκαφές έγιναν στο Ανί, χρηματοδοτούμενες από την Ακαδημία των Επιστημών της Αγίας Πετρούπολης και καθοδηγούμενες από τον Ρώσο αρχαιολόγο Νικολάϊ Μαρ (1864-1934). Οι ανασκαφές του Μαρ στο Ανί ξανάρχισαν το 1904 και συνέχισαν κάθε χρόνο μέχρι το 1917. Σε μεγάλο μέρος της πόλης έγιναν ανασκαφές, μεγάλος αριθμός κτηρίων βγήκε στην επιφάνεια και έγιναν μετρήσεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν σε μελέτες και δημοσιεύσεις σε ακαδημαϊκά περιοδικά, οδηγοί για τα μνημεία γράφτηκαν.[9] Έγιναν επιδιορθώσεις σε κτήρια τα οποία είχαν μεγάλο κίνδυνο να κατολισθήσουν. Ένα μουσείο δημιουργήθηκε για να στεγάσει τα δεκάδες χιλιάδες ευρήματα των ανασκαφών. Το μουσείο στεγάστηκε σε δύο κτήρια, στο Τέμενος Μινουτσίχρ (Minuchihr) και σε ένα ειδικά κτισμένο πέτρινο κτήριο για το σκοπό αυτό.[10]

 Χαρακτικό σχέδιο του Ανί (1885).

Το 1918, κατά τη διάρκεια των τελευταίων σταδίων του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου ο στρατός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πολέμαγε στην περιοχή κατά του νεοσύστατου κράτους της Αρμενίας, καταλαμβάνοντας το Καρς τον Απρίλιο του 1918. Στο Ανί έγιναν προσπάθειες να μεταφερθούν τα εκθέματα του μουσείου καθώς οι Τούρκοι στρατιώτες πλησίαζαν την περιοχή. Περίπου 6.000 αντικείμενα (αντικείμενα που ήταν εύκολο να μεταφερθούν) αφαιρέθηκαν από τον Αρμένιο αρχαιολόγο Ασχκχαρμπέκ Καλαντάρ (ο οποίος στο παρελθόν συμμετείχε στις ανασκαφές του Νικολάϊ Μαρ). Κατόπιν εντολής του Ιωσήφ Ορμπέλι (Αρμένιος Οριενταλιστής) τα εκθέματα σήμερα είναι μέρος της συλλογής του Κρατικού Μουσείου Αρμένικης Ιστορίας στο Γερεβάν.[11] Ό,τι έκθεμα έμεινε στο Ανί αργότερα είτε λεηλατήθηκε είτε καταστράφηκε.[12] Για μικρό διάστημα κατά τα τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το Ανί δόθηκε στην Αρμενία. Το 1920 με επίθεση των Τούρκων κατά της Αρμενίας το Ανί επανακαταλήφθηκε από τους Τούρκους. Το 1921 με την υπογραφή της Συνθήκης του Καρς επισημοποιήθηκε η ένταξη του εδάφους που περιέχει το Ανί στην Τουρκία.

Τον Μάιο 1921 η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας εξέδωσε εντολή στον διοικητή του Ανατολικού Μετώπου Καζίμ Καραμπεκίρ «τα μνημεία του Ανί να σβηστούν από το πρόσωπο της γης».[13] Ο Καραμπεκίρ σημειώνει στα απομνημονεύματά του ότι αυτός απάντησε περιφρονητικά στην εντολή αυτή,[14] αλλά η εξαφάνιση των ιχνών από τις ανασκαφές και τις επισκευές των κτιρίων από τον Νικολάϊ Μαρ υποδηλώνει ότι η εντολή εν μέρει είχε πραγματοποιηθεί.[15]

↑ 1,0 1,1 1,2 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα SAE. Whittow, Mark (996). The Making of Byzantium, 600-1025. Berkeley: University of California Press. σελίδες 213–214. ISBN 978-0-520-20497-3.  Garsoian, Nina. "The Arab Invasions and the Rise of the Bagratuni (649-684)" in The Armenian People from Ancient to Modern Times, Volume I, The Dynastic Periods: From Antiquity to the Fourteenth Century. Richard G. Hovannisian (Ed.) New York: Palgrave Macmillan, 1997, p. 146. ISBN 978-0-312-10169-5 The Armenians, Anne Elizabeth Redgate, page 210, 2000 Whittow. Making of Byzantium, p. 383. Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα eco. Norwich, John Julius (1991). Byzantium: The Apogee. New York: Viking. σελίδες 342–343. ISBN 978-0-394-53779-5.  Lordkipanidze, Mariam (1987). Georgia in the XI-XII Centuries. Tbilisi: Genatleba. σελ. 150.  Kalantar, Ashkharbek, The Mediaeval Inscriptions of Vanstan, Armenia, Civilisations du Proche-Orient: Series 2 - Philologie - CDPOP 2, Vol. 2, Recherches et Publications, Neuchâtel, Paris, 1999;ISBN 978-2-940032-11-2 Marr, Nicolas (2001). Ani - Rêve d'Arménie. Anagramme Editions. ISBN 978-2-914571-00-5.  Kalantar, Ashkharbek (1994). Armenia from the Stone Age to the Middle Ages. Recherches et Publications. ISBN 978-2-940032-01-3.  Marr, Nikoli Yakovevich: "Ani, La Ville Arménniene en Ruines", Revue des Études Arméniennes. vol. 1 (original series), 1921. Dadrian, Vahakn N. (1986). «The role of Turkish physicians in the World War I genocide of Ottoman Armenians». Holocaust and Genocide Studies (Oxford University Press) 1 (2): 192. https://archive.org/details/sim_holocaust-and-genocide-studies_1986_1_2/page/192.  Karabekir, Kazım (1960). Istiklal Harbimiz. Istanbul. σελίδες 960–970.  Sim, Steven. «The City of Ani: Recent History». VirtualANI. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2011. 
Photographies by:
Heidi B - CC BY 2.5
Ggia - CC BY-SA 3.0
Statistics: Position
1744
Statistics: Rank
71470

Προσθήκη νέου σχολίου

Esta pregunta es para comprobar si usted es un visitante humano y prevenir envíos de spam automatizado.

Security
871496532Click/tap this sequence: 4411

Google street view

Where can you sleep near Ανί ?

Booking.com
487.420 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Destinations, 46 visits today.