Obszar Piranu był zasiedlony od czasów antycznych, a nazwa miasta wywodzi się od greckiego pyrá (πυρά), oznaczającego ognisko, ponieważ na krańcu półwyspu zapalano ogień jako punkt orientacyjny dla statków płynących do portu Koper[1]. Niekiedy wywodzona jest też od określenia pýrranos (πύρρανος) – czerwony, co odnosi się do barwy okolicznych skał[2].

Piran był liczącym się ośrodkiem już w średniowieczu, od VII wieku uznając zwierzchność cesarzy bizantyjskich, po raz pierwszy też będąc wymieniony w źródłach jako Piranòn (Πιρανὸν). W 1283 wraz z wybrzeżem Istrii przeszedł pod władzę Republiki Weneckiej, co oznaczało długotrwały okres rozwoju i rosnącego dobrobytu, (głównie dzięki bogaceniu się na pośrednictwie w handlu solą). Miasto otoczono wówczas (1475-1543) potężnym systemem fortyfikacji w przewidywaniu wzrastającego zagrożenia tureckiego. Po upadku potęgi Wenecji (1797) Piran przeszedł pod panowanie Habsburgów. Przejściowo (1809-1815) miasto należało do stworzonych przez Napoleona tzw. Prowincji Iliryjskich, lecz po kongresie wiedeńskim ponownie znalazło się w składzie państwa austriackiego. Konkurencja z prężniej rozwijającym się Triestem skutkowała dla Piranu okresem pogłębiającej się stagnacji aż do I wojny światowej. Po zakończeniu wielkiego konfliktu Piran przyznano państwu włoskiemu, w którego granicach pozostawał do wybuchu kolejnej wojny. W 1945 został zajęty przez wojska jugosłowiańskie; po ustanowieniu w 1947 Wolnego Terytorium Triestu miasto znalazło się w strefie wybrzeża pod kontrolą zmilitaryzowanej administracji jugosłowiańskiej. Do Jugosławii Piran został włączony (z przekazaniem administracji cywilnej) jesienią 1954[3].

 Widok nadbrzeżnej części miasta