Oudheid

De oudste sporen van bewoning in Asturië zijn gevonden in de grot van El Sidrón in de gemeente Piloña. Het gaat om fossiele resten van neanderthalers van 49.000 jaar oud. Van de homo sapiens zijn onder meer wandschilderingen gevonden in de grot van Tito Bustillo in Ribadesella, die dateren uit het Laat-paleolithicum. Rond 9500 v.Chr. verschijnt er een inheemse epipaleolithische cultuur, eigen aan Asturië, waarvan de belangrijkste resten langs de kust zijn gevonden.

Tijdens het neolithicum ontwikkelde zich ook in Asturië de landbouw, waarvan veel sporen aangetroffen zijn. Uit deze overgangstijd stammen verder bijvoorbeeld ook de grafheuvels en andere grafmonumenten op de Monte Areo nabij Carreño en Gijón. Ook begon het gebruik van metalen zich in deze periode te ontwikkelen. Vanaf de bronstijd vestigden de bewoners van de regio zich in zogenaamde castros, versterkte dorpen, waarvan het best bewaarde exemplaar Chao Samartín is, nabij het dorp Castro in de gemeente van Grandas de Salime. Het Romeinse Rijk deed vrij geleidelijk zijn intrede in de regio, en dit geschiedde op relatief vreedzame wijze, ook al ontstond er later een mythe van heldhaftig verzet tegen de bezetter. De Romeinse cultuur smolt zelfs samen met de inheemse cultuur; er vond een 'asturianisatie' van de Romeinse sociaal-culturele orde plaats, die later een grote rol zou spelen in het ontstaan van het Koninkrijk Asturië.

Koninkrijk Asturië  Brug in de Asturische preromaanse bouwstijl San Miguel de Lillo

Na de Romeinse tijd en de val van het Koninkrijk der Visigoten begint een belangrijke periode in de geschiedenis van Asturië. In de 8e eeuw, na de mythische Slag bij Covadonga, ontstond het Koninkrijk Asturië, onder leiding van Pelayo, dat zich de herovering van het gehele Iberisch Schiereiland tot doel stelde, een proces dat onder de naam Reconquista de geschiedenis in zou gaan. Tijdens deze expansie naar het zuiden kende het koninkrijk een ware bloeiperiode, waarvan met name de architectuur en edelsmederij getuigen. Er werd een geheel eigen stijl ontwikkeld: de Asturische preromaanse stijl. Overgebleven gebouwen uit deze tijd zijn door de Unesco op de lijst van werelderfgoed geplaatst.

Aanvankelijk was Cangas de Onís de hoofdstad van het koninkrijk, maar na wat omzwervingen vestigde het hof zich in Oviedo. Dat is vandaag de dag nog de hoofdstad van de autonome regio en prinsdom Asturië.

Na het overlijden van koning Alfons III in 911 werd het koninkrijk onder zijn erfgenamen opgedeeld en verloor het aan invloed ten opzichte van de nieuwere koninkrijken op het Iberisch Schiereiland. Het hof werd in 913 naar León verplaatst en het rijk nam de naam 'Koninkrijk León' aan. De rest van de middeleeuwen in de regio kenmerkt zich door opstanden van de lokale adel. In 1388 werd het prinsdom Asturië uitgeroepen, verbonden aan de opvolger van de Castiliaanse troon, om het gebied te onderwerpen aan het centrale bestuur. Tussen dat moment en 1444 zag de Junto General van het prinsdom als bestuursorgaan het licht.

Moderne Tijd

Halverwege de 18e eeuw woonden er 200.000 mensen in Asturië, van wie ongeveer 90% werkzaam waren in de landbouw.

Vanaf de tweede helft van de 19e eeuw ontwikkelden de mijnbouw en de staalindustrie zich, voornamelijk in de centrale vallei ten zuiden van Oviedo. Deze industrieën veroorzaakten een aanzienlijke trek naar de stad en werden gezichtsbepalend voor de regio. Ook begon vanaf het arme platteland een massale emigratie van Asturianen, hoofdzakelijk naar Zuid-Amerika. Emigratie werd een van de kenmerken van de regio.

Asturië bleven de tragische gebeurtenissen in de 20e eeuw niet bespaard. De revolutie van oktober 1934 en de Spaanse Burgeroorlog hielden er behoorlijk huis. In de burgeroorlog was Asturië het toneel van een van de wreedste en bloedigste hoofdstukken. Desalniettemin kenden de mijnbouw en de metaalindustrie enige bloei halverwege de vorige eeuw, onder het regime van Franco.

De intrede van de democratie in Spanje viel samen met de economische crisis in de jaren zeventig. Asturië ging een periode van opeenstapeling van economische problemen en hervorming van zijn belangrijkste productieve sectoren in. Het toetreden van Spanje tot de EG in 1986 leidde tot een sterke aanpassing van de regionale economie op vlakken als de landbouw, mijnbouw, staalindustrie, visserij en scheepsbouw. De negatieve effecten van al deze veranderingen werden verzacht door de structurele fondsen van de Europese Unie.