Ο πολιτισμός του Παντζάμπ, με κέντρο την πόλη Χαράπα, είναι από τους αρχαιότερους της Ασίας και είχε αναπτυχθεί από τα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. Αργότερα άρχισαν οι εισβολές των Ινδοαρίων, για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις στη Ριγκβέδα, γεγονός που τοποθετεί την έναρξη αυτών των εγκαταστάσεων στο 1500 π.Χ[1].

Επί βασιλείας Δαρείου Α΄, το δυτικό Παντζάμπ προσαρτήθηκε στο βασίλειο των Αχαιμενιδών της Περσίας[2]. Μάλιστα, η περιοχή του Παντζάμπ υποχρεώθηκε να προμηθεύει με ξυλεία τα περσικά βασιλικά ανάκτορα[3]. Το 326 το κατέκτησε ο Μέγας Αλέξανδρος, οι στρατιές των διαδόχων του οποίου εγκατέλειψαν την περιοχή το 317 π.Χ., οπότε το Παντζάμπ προσαρτήθηκε στην Αυτοκρατορία των Μαουρύα. Από τον 4ο ως τον 11ο αι. μ.Χ., στην περιοχή εισέβαλαν Εφθαλίτες Ούννοι, Άραβες, Τούρκοι και Αφγανοί. Οι τρεις τελευταίοι διέδωσαν τον Ισλαμισμό. Το 1525 μ.Χ., μετά την ήττα του σουλτάνου του Δελχί, το Παντζάμπ κατελήφθη από τους Μογγόλους, εντασσόμενο στην Αυτοκρατορία των Μουγκάλ.

Από τον 15ο αιώνα αναπτυσσόταν στην περιοχή η ινδουιστική αίρεση των Σιχ, οι οποίοι ίδρυσαν πολλά ανεξάρτητα βασίλεια στην περιοχή, ώσπου διαλύθηκε η μογγολική αυτοκρατορία. Τα βασίλεια των Σιχ ενώθηκαν σε ένα, με πρωτεύουσα τη Λαχώρη, υπό την ηγεσία του Ραντζίτ Σινγκ. Μετά τον θάνατό του, από το 1845 ως το 1846 και από το 1848 ως το 1849, έγιναν εξεγέρσεις γνωστές ως "πόλεμοι των Σιχ", αλλά το Παντζάμπ περιήλθε στον έλεγχο της Βρετανικής Εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών. Το 1947 η περιοχή μοιράστηκε με θρησκευτικά κριτήρια, μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν, γιατί στο ανατολικό τμήμα κατοικούν κυρίως Ινδουιστές, ενώ στο δυτικό κυρίως Μουσουλμάνοι. Το 1966 ιδρύθηκε στο ινδικό Παντζάμπ το κρατίδιο Χαρυάνα, με πρωτεύουσα το Τσαντιγκάρ.