Ουζμπεκιστάν
Context of Ουζμπεκιστάν
Το Ουζμπεκιστάν [ʊzˌbɛkɨˈstɑːn ], επίσημα η Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν (ουζμπεκικά: O‘zbekiston Respublikasi ή Ўзбекистон Республикаси) είναι η μόνη διπλά περίκλειστη χώρα στην Κεντρική Ασία. Έχει σύνορα με το Καζακστάν στα δυτικά και βόρεια, με το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν στα ανατολικά, και με το Αφγανιστάν και το Τουρκμενιστάν στα νότια. Πριν το 1991, ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης.
Κάποτε μέρος της Περσικής Αυτοκρατορία των Σασσανιδών και αργότερα της Τιμουριδικής αυτοκρατορίας, η περιοχή κατακτήθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα από Ουζμπέκους νομάδες, οι οποίοι ομιλούσαν μια Ανατολική τουρκική γλώσσα. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του Ουζμπεκιστάν σήμερα ανήκει στην εθνοτική ομάδα των Ουζμπέκων και ομιλεί την Ουζμπεκική γλώσσα, μια γλώσσα από την οικογένεια των Τουρκικών γλωσσών. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας ζει στις ανατολικές περιφέρειες της χώρας, όπου βρίσκονται και οι όλες οι κύριες...Διαβάστε περισσότερα
Το Ουζμπεκιστάν [ʊzˌbɛkɨˈstɑːn ], επίσημα η Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν (ουζμπεκικά: O‘zbekiston Respublikasi ή Ўзбекистон Республикаси) είναι η μόνη διπλά περίκλειστη χώρα στην Κεντρική Ασία. Έχει σύνορα με το Καζακστάν στα δυτικά και βόρεια, με το Κιργιστάν και το Τατζικιστάν στα ανατολικά, και με το Αφγανιστάν και το Τουρκμενιστάν στα νότια. Πριν το 1991, ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης.
Κάποτε μέρος της Περσικής Αυτοκρατορία των Σασσανιδών και αργότερα της Τιμουριδικής αυτοκρατορίας, η περιοχή κατακτήθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα από Ουζμπέκους νομάδες, οι οποίοι ομιλούσαν μια Ανατολική τουρκική γλώσσα. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του Ουζμπεκιστάν σήμερα ανήκει στην εθνοτική ομάδα των Ουζμπέκων και ομιλεί την Ουζμπεκική γλώσσα, μια γλώσσα από την οικογένεια των Τουρκικών γλωσσών. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας ζει στις ανατολικές περιφέρειες της χώρας, όπου βρίσκονται και οι όλες οι κύριες πόλεις (η πρωτεύουσα Τασκένδη, η Σαμαρκάνδη, η Μπουχάρα, το Αντιτζόν, το Ναμανγκάν μεταξύ άλλων).
Το Ουζμπεκιστάν ενσωματώθηκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία τον 19ο αιώνα, και το 1924 έγινε συστατική δημοκρατία της Σοβιετικής Ένωσης, γνωστό ως Ουζμπεκική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Είναι ανεξάρτητη δημοκρατία από τις 31 Αυγούστου 1991 (επίσημα, από την 1η Σεπτεμβρίου 1991). Στο Ουζμπεκιστάν υπάρχει και μια αυτόνομη δημοκρατία, το Καρακαλπακστάν, η οποία είναι αυτόνομη δημοκρατία από το 1932 επί σοβιετικής εποχής.
Η οικονομία του Ουζμπεκιστάν βασίζεται κυρίως στην παραγωγή προϊόντων, περιλαμβανομένου του βαμβακιού, του χρυσού, του ουρανίου, του καλίου, και του φυσικού αερίου. Παρά τον διακηρυγμένο στόχο για μετάβαση σε οικονομία της αγοράς, το Ουζμπεκιστάν συνεχίζει να διατηρεί άκαμπτο οικονομικό έλεγχο, ο οποίος συχνά απωθεί τους ξένους επενδυτές. Η πολιτική της βαθμιαίας, αυστηρά ελεγχόμενης μετάβασης στην οικονομία της αγοράς έχει παρ' όλ' αυτά παράγει ωφέλιμα αποτελέσματα στη μορφή της οικονομικής ανάκαμψης μετά το 1995. Οι εσωτερικές πολιτικές του Ουζμπεκιστάν στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες συχνά επικρίνονται βαρέως από κάποιους διεθνείς οργανισμούς.
More about Ουζμπεκιστάν
- Currency Σομ του Ουζμπεκιστάν
- Calling code +998
- Internet domain .uz
- Mains voltage 220V/50Hz
- Democracy index 2.12
- Population 34915100
- Area 448978
- Driving side right
- Αρχαία ιστορία
Θηλυκό αγαλμάτιο που φέρει καύνακες, χλωρίτης και ασβεστόλιθος, Βακτρία, αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.
Διαβάστε περισσότεραΑρχαία ιστορίαRead less Θηλυκό αγαλμάτιο που φέρει καύνακες, χλωρίτης και ασβεστόλιθος, Βακτρία, αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. Ο Αλέξανδρος Γ' στη Μάχη της Ισσού
Τα ρωσικά στρατεύματα κατέλαβαν τη Σαμαρκάνδη το 1868. Η κατάληψη της Σαμαρκάνδης είναι το θέμα του εικονιζόμενου πίνακα του Νικολάι Καράζιν.Οι πρώτοι έποικοι της Εποχής του Χαλκού της Λεκάνης Ταρίμ ήταν άνθρωποι Καυκασοειδούς σωματικού τύπου από τα βόρεια και τα δυτικά και μιλούσαν γλώσσες που θα μπορούσαν να ταξινομηθούν ως Προ- ή Πρωτο-Τοχαρικές, πρόγονοι των Ινδοευρωπαϊκών Τοχαρικών γλωσσών που καταγράφηκαν αργότερα στη Λεκάνη Ταρίμ. Αυτοί οι πρώιμοι έποικοι κατέλαβαν τα βόρεια και ανατολικά μέρη της Λεκάνης Ταρίμ, όπου οι τάφοι τους περιέχουν μούμιες που χρονολογούνται περίπου στο 1800 π.Χ. Συμμετείχαν σε έναν πολιτισμικό κόσμο επικεντρωμένο στις ανατολικές στέπες της κεντρικής Ευρασίας, περιλαμβανομένου του σύγχρονου βορειοανατολικού Καζακστάν, Κιργιστάν, και Τατζικιστάν.
Δύο Σάρτες άνδρες και αγόρια στη Σαμαρκάνδη γύρω στο 1910.Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι της Κεντρικής Ασίας ήταν οι Σκύθες, οι οποίοι κατάγονταν από τα βόρεια λιβάδια του σημερινού Ουζμπεκιστάν. Εγκαταστάθηκαν στη περιοχή κάποια στιγμή κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ. όταν αυτοί οι νομάδες έκαναν την περιοχή πατρίδα τους και έχτισαν ένα εκτεταμένο σύστημα άρδευσης κατά μήκος των ποταμών.[1] Εκείνη την εποχή, η Μπουχάρα και η Σαμαρκάνδη διέπρεψαν ως κέντρα διακυβέρνησης και υψηλού πολιτισμού.[1] Κατά τον πέμπτο αιώνα π.Χ., τα κράτη των Βακτριανών, των Σογδιανών και των Γιουετσί κυριαρχούσαν στην περιοχή.[1]
Θριαμβευτικό πλήθος στο μεντρεσέ Σερ-Ντορ του Ρεγκιστάν. Ο εμίρης της Μπουχάρας βλέπει τα αποκεφαλισμένα κεφάλια των Ρώσων στρατιωτών κρεμασμένα στα κοντάρια. Πίνακας του Βασίλι Βερεστσάγκιν (1872).Καθώς οι χώρες της Ανατολικής Ασίας άρχισαν να αναπτύσσουν το εμπόριο μεταξιού με τη Δύση, οι Περσικές πόλεις πλούτισαν από το εμπόριο αυτό και έγιναν εμπορικά κέντρα. Χρησιμοποιώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο πόλεων και αγροτικών οικισμών στην επαρχία της Υπερωξιανής (το οποίο έφτανε μέχρι το σημερινό Σιντσιάνγκ της Κίνας) οι Σογδιανοί διαμεσολαβητές έγιναν πλουσιότεροι από τους υπόλοιπους Ιρανούς εμπόρους. Χάρη στην ιδιότητα τους ως σταθμοί στον εμπορικό δρόμο του μεταξιού, η Μπουχάρα και η Σαμαρκάνδη έγιναν εξαιρετικά πλούσιες πόλεις και μερικές φορές η Υπερωξιανή ήταν μία από τις πιο σημαντικές και ισχυρές περσικές επαρχίες της αρχαιότητας.[2]
Το 327 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τις περσικές επαρχίες της Σογδιανής και της Βακτρίας, οι οποίες καταλάμβαναν τα εδάφη του σύγχρονου Ουζμπεκιστάν. Αυτή η κατάκτηση δεν βοήθησε πολύ τον Αλέξανδρο καθώς η λαϊκή αντίσταση ήταν σφοδρή, παγιδεύοντας τον στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή που έγινε το βόρειο τμήμα του ελληνικού βασιλείου της Βακτριανής. Το βασίλειο αντικαταστάθηκε από την κυριαρχούσα αυτοκρατορία των Κοσσανών τον 1ο αιώνα π.Χ. Για πολλούς αιώνες η περιοχή του Ουζμπεκιστάν κυβερνιόταν από Περσικά κράτη (αυτοκρατορίες Πάρθων και Σασσανιδών), καθώς και από άλλες αυτοκρατορίες, όπως ήταν αυτές των τουρκοπέρσων Εφθαλιτών και των τουρκογενών Ουράνιων Τούρκων.
ΜεσαίωναςΤον 8ο αιώνα, η Υπερωξιανή, η περιοχή μεταξύ των ποταμών Ώξου και Συρ Ντάρια κατακτήθηκε από τους Άραβες (Κουταϊμπά ιμπν Μουσλίμ) και απετέλεσε σημαντικό ιστορικό σημείο αμέσως μετά την Ισλαμική Χρυσή Εποχή. Μεταξύ των επιτευγμάτων των επιστημόνων και των μελετητών της περιοχής κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η ανάπτυξη της τριγωνομετρίας στη σύγχρονη μορφή της (απλοποίησαν την πρακτική εφαρμογή της για τον υπολογισμό των φάσεων του φεγγαριού), η πρόοδος στους τομείς της οπτικής, της αστρονομίας, της ποίησης, της φιλοσοφίας, της τέχνης, της καλλιγραφίας, κ.ά. θέτοντας τα θεμέλια για τη Μουσουλμανική Αναγέννηση. [3]
Τον 9ο και τον 10ο αιώνα, η Υπερωξιανή συμπεριλήφθηκε στο κράτος των Σαμανιδών. Αργότερα, η Υπερωξιανή σημαδεύτηκε από τις εισβολές των τουρκογενών Καραχανιδών, καθώς και των Σελτζούκων αλλά και των Καραχιτάνων.[4]
Η κατάκτηση της περιοχής από τους Μογγόλους του Τζένγκις Χαν κατά τον 13ο αιώνα επέφερε σημαντικές αλλαγές στην περιοχή. Η μογγολική εισβολή στην Κεντρική Ασία οδήγησε στον εκτοπισμό ορισμένων ιρανόφωνων εθνοτήτων της περιοχής, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από τους τουρκομογγολικών φυλών που κατέλαβαν τη περιοχή στη συνέχεια. Οι εισβολές στη Μπουχάρα, τη Σαμαρκάνδη, το Ούργκεντς οδήγησαν σε μαζικές δολοφονίες και πρωτοφανές καταστροφές, καθώς τμήματα της Χορασμίας καταστράφηκαν εντελώς. [5]
Μετά το θάνατο του Τζένγκις Χαν το 1227, η αυτοκρατορία του διαμοιράστηκε μεταξύ των τεσσάρων γιων του και των μελών της οικογένειάς του. Παρά τη πιθανότητα για κατακερματισμό της αυτοκρατορίας, η Μογγολική Αυτοκρατορία παρέμεινε σταθερή και ο έλεγχος της Υπερωξιανής παρέμεινε για δεκαετίες στα χέρια του Τσαγατάι Χαν (δεύτερου γιου του Τζένγκις Χαν) και των απογόνων του. Η ειρηνική διαδοχή, η ευημερία και η εσωτερική ειρήνη επικράτησαν στα εδάφη του Τσαγκατάι και η Μογγολική Αυτοκρατορία στο σύνολό της παρέμεινε ισχυρό και ενωμένο βασίλειο.[6]
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού Ουζμπεκιστάν αποτέλεσε μέρος του Χανάτου των Τσαγκατάι εκτός από τη περιοχή της Χορασμίας η οποία αποτέλεσε μέρος της Χρυσής Ορδής. Μετά την παρακμή της Χρυσής Ορδής, η Χορασμία κυβερνήθηκε για ελάχιστο διάστημα από τη δυναστεία των Σουφιδών μέχρι την προσάρτηση της περιοχής από τον Ταμερλάνο το 1388.[7] Οι Σουφίδες κυβέρνησαν την Χορασμία ως υποτελείς των Τιμουριδών, της Χρυσής Ορδής και του Ουζμπεκικού Χανάτου μέχρι την περσική κατοχή το 1510.
Στις αρχές του 14ου αιώνα η αυτοκρατορία άρχισε να διασπάται και το κράτος των Τσαγκατάι διασπάστηκε μεταξύ των αντίπαλων πριγκίπων. Ένας οπλαρχηγός, ο Ταμερλάνος[8] επικράτησε κατά τη δεκαετία του 1380 και έγινε κυρίαρχος στην Υπερωξιανή. Αν και, δεν ήταν απόγονος του Τζένγκις Χαν, ο Ταμερλάνος ήταν ο ντε φάκτο ηγεμόνας της Υπερωξιανής και προχώρησε στην κατάκτηση όλης της δυτικής Κεντρικής Ασίας, του Ιράν, του Καυκάσου, της Μεσοποταμίας, της Μικράς Ασίας και της νότιας στέπας, βόρεια της Αράλης. Επίσης εισέβαλε στη Ρωσία πριν πεθάνει κατά τη διάρκεια εισβολής στην Κίνα το 1405.[9]
Ο Τιμούρ ήταν γνωστός για την αγριότητά του και οι κατακτήσεις του συνοδεύτηκαν από σφαγές γενοκτονικών διαστάσεων στις πόλεις που κατέλαβε.[10]
Ο Ταμερλάνος οδήγησε στην τελευταία μεγάλη άνθηση της Υπερωξιανής συγκεντρώνοντας πολυάριθμους τεχνίτες και μελετητές από τα τεράστια εδάφη που είχε κατακτήσει στην πρωτεύουσά του, τη Σαμαρκάνδη, εμποτίζοντας έτσι την αυτοκρατορία του με έναν πλούσιο περσοϊσλαμικό πολιτισμό. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ταμερλάνου και των άμεσων απογόνων του, δημιουργήθηκε ένα ευρύ φάσμα θρησκευτικών και ανακτορικών κατασκευών αριστουργημάτων στη Σαμαρκάνδη και σε άλλα πληθυσμιακά κέντρα.[11] Ο Ταμερλάνος ξεκίνησε μια ανταλλαγή ιατρικών ανακαλύψεων και υποστήριξε γιατρούς, επιστήμονες και καλλιτέχνες από γειτονικές περιοχές όπως η Ινδία.[12] Ο εγγονός του Ουλούγ Μπεγκ ήταν ένας από τους πρώτους μεγάλους αστρονόμους στη σύγχρονη ιστορία. Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τιμουριδών, η τουρκογενής γλώσσα τσαγκατάι έγινε λογοτεχνική γλώσσα στην Υπερωξιανή, αν και οι Τιμουρίδες είχαν περσικό χαρακτήρα. Ο μεγάλος συγγραφέας Αλί-Σιρ Ναβάι δραστηριοποιήθηκε στην πόλη Χεράτ (στο σημερινό βορειοδυτικό Αφγανιστάν) στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα και έγραφε στα τσαγκατάι.[13]
Το κράτος των Τιμουριδών διχοτομήθηκε λίγο μετά το θάνατο του Ταμερλάνου. Οι χρόνιες εσωτερικές διαμάχες των Τιμουριδών τράβηξαν την προσοχή των Ουζμπεκικών νομαδικών φυλών που ζούσαν στα βόρεια της Αράλης. Το 1501, οι Ουζμπεκικές δυνάμεις ξεκίνησαν μια πλήρη εισβολή στην Υπερωξιανή.[14] Το δουλεμπόριο στο Χανάτο της Μπουχάρα επεκτάθηκε και εδραιώθηκε.[15] Πριν από την άφιξη των Ρώσων, το σημερινό Ουζμπεκιστάν ήταν κτήση του Εμιράτου της Μπουχάρας και των χανάτων της Χίβας και της Κοκάνδης.
Σύγχρονη ιστορίαΤον 19ο αιώνα, η Ρωσική Αυτοκρατορία άρχισε να επεκτείνεται και να εξαπλώνεται στην Κεντρική Ασία. Στο σημερινό Ουζμπεκιστάν ζούσαν 210.306 Ρώσοι το 1912.[16] Η περίοδος του λεγόμενου Μεγάλου Γεωπολιτικού Παιχνιδιού θεωρείται ότι ξεκίνησε το 1813 και ολοκληρώθηκε με την αγγλορωσική Σύμβαση του 1907. Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 σηματοδότησε τη δεύτερη φάση του εν λόγω γεωπολιτικού ανταγωνισμού αλλά σε περιορισμένη κλίμακα. Στις αρχές του 19ου αιώνα, η Βρετανική Ινδία και οι απομακρυσμένες περιοχές της τσαρικής Ρωσίας απείχαν 3.200 χιλιόμετρα. Μεγάλο μέρος της γης μεταξύ των δύο χωρών δεν ήταν χαρτογραφημένο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, η Κεντρική Ασία ήταν οριστικά στα χέρια της Ρωσίας. Παρά την αρχική αντίσταση στους Μπολσεβίκους, το Ουζμπεκιστάν και η υπόλοιπη Κεντρική Ασία έγιναν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης. Στις 27 Οκτωβρίου 1924 δημιουργήθηκε η Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Ουζμπεκιστάν. Από το 1941 έως το 1945, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, 1.433.230 κάτοικοι του Ουζμπεκιστάν πολέμησαν στον Κόκκινο Στρατό εναντίον της Ναζιστικής Γερμανίας. Ένας αριθμός Ουζμπέκων πολέμησε για τους Γερμανούς. Περίπου 263.005 Ουζμπέκοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών του Ανατολικού Μετώπου και τα ίχνη 32.670 στρατιωτών χάθηκαν.[17]
Στις 20 Ιουνίου 1990, το Ουζμπεκιστάν κήρυξε δικαιώματα κυριαρχίας στο έδαφος του. Στο πλαίσιο των σοβιετικών δημοκρατιών, η ανακήρυξη κυριαρχίας σήμαινε κατά βάση την υπερίσχυση των τοπικών νόμων έναντι των νόμων της κεντρικής κυβέρνησης. Στις 31 Αυγούστου 1991, το Ουζμπεκιστάν κήρυξε ανεξαρτησία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στη Μόσχα. Η 1η Σεπτεμβρίου ανακηρύχθηκε Εθνική Ημέρα Ανεξαρτησίας. Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους. Ο Ισλάμ Καρίμοφ, πρώην πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ουζμπεκιστάν από το 1989, εξελέγη πρόεδρος της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Ουζμπεκιστάν το 1990. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, εξελέγη πρόεδρος του ανεξάρτητου Ουζμπεκιστάν.[18]
Ο Ισλάμ Καρίμοφ, πρόεδρος του Ουζμπεκιστάν από το 1989 και έπειτα, πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 2016.[19] Αντικαταστάθηκε από τον επί χρόνια πρωθυπουργό της χώρας Σαβκάτ Μιρζιγιάγιεφ, στις 14 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.[20]
↑ 1,0 1,1 1,2 This section incorporates text from the following source, which is in the public domain: Lubin, Nancy (1997). ↑ This section incorporates text from the following source, which is in the public domain: Lubin, Nancy (1997). ↑ «Center of Islamic Civilization in Uzbekistan under the Cabinet of Ministers of the Republic of Uzbekistan». www.cisc.uz. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2021. ↑ Davidovich, E. A. (1998). «The Karakhanids; Chapter 6 The Karakhanids». Στο: C.E. Bosworth. History of Civilisations of Central Asia. 4 part I. UNESCO Publishing. σελίδες 119–144. ISBN 92-3-103467-7. ↑ «Central Asian world cities (XI – XIII century)». faculty.washington.edu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2012. ↑ This section incorporates text from the following source, which is in the public domain: Lubin, Nancy (1997). ↑ History of Civilizations of Central Asia (Vol. 4, Part 1). Motilal Banarsidass. 1992. σελ. 328. ISBN 978-81-208-1595-7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2018. ↑ Sicker, Martin (2000). The Islamic World in Ascendancy: From the Arab Conquests to the Siege of Vienna. ↑ This section incorporates text from the following source, which is in the public domain: Lubin, Nancy (1997). ↑ Samuel Totten· Paul Robert Bartrop (2008). «ABC-CLIO». Dictionary of Genocide: A-L. σελ. 422. ISBN 0313346429. ↑ Andrew Forbes· David Henley. «Timur's Legacy: The Architecture of Bukhara and Samarkand». CPA Media. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2021. ↑ Medical Links between India & Uzbekistan in Medieval Times by Hakim Syed Zillur Rahman, Historical and Cultural Links between India & Uzbekistan, Khuda Bakhsh Oriental Library, Patna, 1996. pp. 353–381. ↑ This section incorporates text from the following source, which is in the public domain: Lubin, Nancy (1997). ↑ This section incorporates text from the following source, which is in the public domain: Lubin, Nancy (1997). ↑ «Adventure in the East». Time. 1959-04-06. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-02-01. https://web.archive.org/web/20110201110849/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,810930,00.html. Ανακτήθηκε στις 2011-01-28. ↑ Vladimir Shlapentokh· Munir Sendich· Emil Payin (1994). The New Russian Diaspora: Russian Minorities in the Former Soviet Republics. ↑ Chahryar Adle, Madhavan K. Palat, Anara Tabyshalieva (2005). ↑ «Islam Karimov | president of Uzbekistan». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2021. ↑ «Obituary: Uzbekistan President Islam Karimov». BBC News. 2016-10-02. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-09-03. https://web.archive.org/web/20160903142534/http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-37218158. ↑ «Uzbekistan elects Shavkat Mirziyoyev as president». 5 Δεκεμβρίου 2016.
