Context of Ισραήλ

Το Κράτος του Ισραήλ (εβραϊκά: מדינת יִשְׂרָאֵל, προφέρεται Μεντινάτ Iσραέλ, αραβικά: دولة اسرائيل, προφέρεται Ντάουλατ Ισραΐλ) είναι ένα μικρό, ανεπτυγμένο, κράτος της Μέσης Ανατολής, με έκταση 20.770 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 9.661.700 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Ιδρύθηκε το 1948, με σκοπό να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του απ΄όπου και αν προέρχονται. Ωστόσο το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ διεκδικεί ιστορική συνέχεια με τα αρχαία βιβλικά κράτη του Ισραήλ και της Ιουδαίας, τα οποία έχουν κεντρική θέση στην ιουδαϊκή θρησκεία. Η πλειονότητα των κατοίκων του κράτους είναι Εβραίοι (74,8%), ενώ η μεγαλύτερη μειονότητα είναι Άραβες (20,9%), εκ των οποίων 84% είναι Μουσουλμάνοι, 8% είναι Χριστιανοί διαφόρων δογμάτων και 8% είναι Δρούζοι, που κατοικούν κυρίως στο βορειοανατολικό Ισραήλ, κυρίως στα Υψίπεδα του Γκολάν, κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Το υπόλοιπο 4,8%...Διαβάστε περισσότερα

Το Κράτος του Ισραήλ (εβραϊκά: מדינת יִשְׂרָאֵל, προφέρεται Μεντινάτ Iσραέλ, αραβικά: دولة اسرائيل, προφέρεται Ντάουλατ Ισραΐλ) είναι ένα μικρό, ανεπτυγμένο, κράτος της Μέσης Ανατολής, με έκταση 20.770 τετρ. χλμ. και πληθυσμό 9.661.700 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Ιδρύθηκε το 1948, με σκοπό να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του απ΄όπου και αν προέρχονται. Ωστόσο το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ διεκδικεί ιστορική συνέχεια με τα αρχαία βιβλικά κράτη του Ισραήλ και της Ιουδαίας, τα οποία έχουν κεντρική θέση στην ιουδαϊκή θρησκεία. Η πλειονότητα των κατοίκων του κράτους είναι Εβραίοι (74,8%), ενώ η μεγαλύτερη μειονότητα είναι Άραβες (20,9%), εκ των οποίων 84% είναι Μουσουλμάνοι, 8% είναι Χριστιανοί διαφόρων δογμάτων και 8% είναι Δρούζοι, που κατοικούν κυρίως στο βορειοανατολικό Ισραήλ, κυρίως στα Υψίπεδα του Γκολάν, κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Το υπόλοιπο 4,8% του πληθυσμού, (περίπου 434.000 άτομα) ορίζεται ως "άλλα", συμπεριλαμβανομένων ατόμων εβραϊκής καταγωγής που θεωρούνται μη Εβραίοι με βάση τον ιουδαϊκό θρησκευτικό νόμο και άτομα μη εβραϊκής καταγωγής που είναι μέλη της οικογένειας Εβραίων μεταναστών (κανείς από τους οποίους δεν είναι εγγεγραμμένοι στο Υπουργείο Εσωτερικών ως Εβραίοι), μη Άραβες Χριστιανοί, μη Άραβες Μουσουλμάνοι και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι, που δεν έχουν ούτε εθνική, ούτε θρησκευτική κατάταξη. Ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα σταθερό κύμα μετανάστευσης Εβραίων και εβραϊκής καταγωγής ατόμων προς το Ισραήλ, περίπου 30.000 άτομα το έτος, τόσο από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης όσο και εκτός αυτής.

More about Ισραήλ

Basic information
Population, Area & Driving side
  • Population 9840000
  • Area 20770
  • Driving side right
Ιστορικό
  • Προϊστορία

    Η παλαιότερη ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας στο έδαφος του σημερινού Ισραήλ ανάγεται 1.5 εκατομμύριο χρόνια πριν στον χώρο της Ουμπεϊντίγιας κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας.[1] Άλλοι γνωστοί παλαιολιθικοί χώροι του Ισραήλ είναι το σπήλαιο Ταμπούν, Κεσέμ και Μανότ. Τα παλαιότερα απολιθώματα ανατομικά σύγχρονων ανθρώπων εκτός της Αφρικής είναι οι ανθρωπίδες Σχουλ και Καφζέ, οι οποίοι ζούσαν στο βόρειο Ισραήλ περίπου 120.000 χρόνια πριν.[2] Γύρω στην 10η χιλιετία π.Χ. στην περιοχή του Ισραήλ αναπτύχθηκε ο Νατουφιανός πολιτισμός.[3]

    Σύγχρονη Ιστορία Πριν την ανεξαρτησία

    Οι Εβραίοι ζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια στην περιοχή του σύγχρονου Ισραήλ και στην αρχαιότητα ήταν πλειονότητα μέχρις ότου εκδιώχθηκαν από τους Ρωμαίους και κατοίκησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Οι Ρωμαίοι μετονόμασαν τη χώρα από Ιουδαία σε Παλαιστίνη κατά την «Παλαιστίνη Συρία» του Ηροδότου. Η περιοχή κατακτήθηκε μεταγενέστερα από Βυζαντινούς (330-640 μ.Χ.), κατόπιν Άραβες (7ο αιώνα μ.Χ.), Σελτζούκους Τούρκους (1071 μ.Χ.), Σταυροφόρους Ευρωπαίους (1099 - 1187 μ.Χ.), Μαμελούκους Αιγύπτιους (περί το 1250 - 1516 μ.Χ.), Οθωμανούς (1516-1831), Αιγύπτιους (1831-1841) και πάλι Οθωμανούς/Τούρκους (1841 - 1917) ενώ διετέλεσε βρετανικό προτεκτοράτο μεταξύ 1920 - 1948. Δηλαδή η περιοχή της Παλαιστίνης παρέμεινε ως επί το πλείστον μουσουλμανική κατά πλειονότητα των κατοίκων της από το 1270 μ.Χ. έως και τον 20ο αιώνα.

    ...Διαβάστε περισσότερα
    Προϊστορία

    Η παλαιότερη ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας στο έδαφος του σημερινού Ισραήλ ανάγεται 1.5 εκατομμύριο χρόνια πριν στον χώρο της Ουμπεϊντίγιας κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας.[1] Άλλοι γνωστοί παλαιολιθικοί χώροι του Ισραήλ είναι το σπήλαιο Ταμπούν, Κεσέμ και Μανότ. Τα παλαιότερα απολιθώματα ανατομικά σύγχρονων ανθρώπων εκτός της Αφρικής είναι οι ανθρωπίδες Σχουλ και Καφζέ, οι οποίοι ζούσαν στο βόρειο Ισραήλ περίπου 120.000 χρόνια πριν.[2] Γύρω στην 10η χιλιετία π.Χ. στην περιοχή του Ισραήλ αναπτύχθηκε ο Νατουφιανός πολιτισμός.[3]

    Σύγχρονη Ιστορία Πριν την ανεξαρτησία

    Οι Εβραίοι ζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια στην περιοχή του σύγχρονου Ισραήλ και στην αρχαιότητα ήταν πλειονότητα μέχρις ότου εκδιώχθηκαν από τους Ρωμαίους και κατοίκησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Οι Ρωμαίοι μετονόμασαν τη χώρα από Ιουδαία σε Παλαιστίνη κατά την «Παλαιστίνη Συρία» του Ηροδότου. Η περιοχή κατακτήθηκε μεταγενέστερα από Βυζαντινούς (330-640 μ.Χ.), κατόπιν Άραβες (7ο αιώνα μ.Χ.), Σελτζούκους Τούρκους (1071 μ.Χ.), Σταυροφόρους Ευρωπαίους (1099 - 1187 μ.Χ.), Μαμελούκους Αιγύπτιους (περί το 1250 - 1516 μ.Χ.), Οθωμανούς (1516-1831), Αιγύπτιους (1831-1841) και πάλι Οθωμανούς/Τούρκους (1841 - 1917) ενώ διετέλεσε βρετανικό προτεκτοράτο μεταξύ 1920 - 1948. Δηλαδή η περιοχή της Παλαιστίνης παρέμεινε ως επί το πλείστον μουσουλμανική κατά πλειονότητα των κατοίκων της από το 1270 μ.Χ. έως και τον 20ο αιώνα.

    Ο πρώτος μαζικός επαναπατρισμός Εβραίων συνέβη κατά τον 14ο αιώνα κυρίως από την Ισπανία προς την Ιερουσαλήμ. Από τον 19ο αιώνα το σιωνιστικό κίνημα (που είχε ιδρυθεί το 1897 με σκοπό την ίδρυση του Ισραήλ), απαίτησε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους, ενώ ανέλαβε τη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων (Πρώτη Αλιγιά) στην Παλαιστίνη, την οποία προσπάθησαν αρχικά να σταματήσουν οι Βρετανοί οι οποίοι είχαν μετατρέψει την περιοχή σε προτεκτοράτο. Το 1917 όμως η Βρετανία άλλαξε στάση και ο υπουργός εξωτερικών Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ δήλωσε πως υποστηρίζει τη μελλοντική ίδρυση Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη «στο βαθμό που δεν επηρεάζονται οι Άραβες κάτοικοι». Η Εβραϊκή μετανάστευση (Δεύτερη Αλιγιά, Τρίτη Αλιγιά) συνεχίστηκε και αυξήθηκε σημαντικά στα επόμενα χρόνια και πολλές καθαρά εβραϊκές νέες πόλεις και ιδρύματα χτίστηκαν.

     1925. Τελετή θεμελίωσης του Εβραϊκού Πανεπιστημίου Ιερουσαλήμ

    Την περίοδο 1936 -1939 οι Άραβες ξεσηκώθηκαν ένοπλα εναντίον των Βρετανών και σε μικρότερο βαθμό πραγματοποίησαν επιθέσεις σε εβραϊκούς οικισμούς. Με την έναρξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και καθ´όλη τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος οι Βρετανοί απαγόρευσαν την είσοδο Εβραίων στη χώρα. Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μια εβραϊκή μυστική στρατιωτική οργάνωση, η Χαγκανά (Άμυνα), που σχηματίστηκε στα χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα, άρχισε να μάχεται τους Βρετανούς και τους Άραβες, επιχειρήσεις που η ισραηλινή ιστορία καταγράφει ως την αρχή του ισραηλινού «πολέμου της ανεξαρτησίας». Το 1947, ο ΟΗΕ ανέλαβε τον έλεγχο της Παλαιστίνης, και στις 29 Νοεμβρίου η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε την απόφαση Αρ. 181 για τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε ένα ισραηλινό και ένα αραβικό κράτος, και τη μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε διεθνή πόλη εκτός συνόρων. Σύμφωνα με αυτήν την απόφαση η παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, καθώς και η δυτική όχθη του Ιορδάνη, τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας, ενώ η νέα πόλη ελέγχθηκε από τους Ισραηλινούς. Οι Άραβες άρχισαν βίαιες διαμαρτυρίες κατά των Εβραίων, τη στιγμή που στην περιοχή κατοικούσαν 590.000 Εβραίοι και 1.320.000 Άραβες.

     Το πλοίο 'Κράτος του Ισραήλ' ιδιοκτησίας της οργάνωσης 'Χαγκανά' αποβιβάζει Εβραίους μετανάστες στο λιμάνι της Χάιφα το 1947Από την ανεξαρτησία μέχρι το 2000

    Στις 14 Μαΐου 1948, μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική Εντολή στην περιοχή, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ και όρκισε πρόεδρο τον Χάιμ Βάιζμαν και πρωθυπουργό τον σιωνιστή ηγέτη, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν. Παράλληλα, η Χαγκανά παρουσιάζεται πλέον ως ο τακτικός στρατός του κράτους του νεοσύστατου Ισραήλ που έκτοτε ονομάζεται Αμυντική Ισραηλινή Δύναμη' (Israel Defense Force/IDF, Εβραϊκά: Τσβα Χαγκανά Λε-Γισραέλ) γνωστότερος στους Ισραηλινούς, από τα αρχικά, του ως 'Τσαχάλ'. Την επόμενη ημέρα ξέσπασε ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948, όταν πέντε αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Λίβανος και Ιράκ) εισέβαλαν στρατιωτικά, με την αρωγή και άλλων στρατευμάτων από την Υεμένη και τη Σαουδική Αραβία. Η Αίγυπτος και η Ιορδανία προσάρτησαν τότε το Σινά και τη Γάζα η πρώτη και τη Δυτική Όχθη η δεύτερη. Μετά από ένα χρόνο εχθροπραξιών υπεγράφη ανακωχή.

     Ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948, κάτω από την εικόνα του Θεόδωρου Χερτσλ οραματιστή του σύγχρονου εβραϊκού κράτους

    Έκτοτε ακολούθησαν πολλές ακόμα συγκρούσεις που συνεχίζονται μέχρι και τις μέρες μας. Κύριες στιγμές της Αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης ήταν ο πόλεμος των Έξι Ημερών (Δεύτερος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος) το 1967, όταν το Ισραήλ επιτέθηκε πρώτο στις δυνάμεις της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας που ήταν έτοιμες να του επιτεθούν, και προέλασε στο έδαφος τους καταλαμβάνοντας τη χερσόνησο του Σινά, τη Λωρίδα της Γάζας, τη Δυτική Όχθη και τα Υψώματα του Γκολάν, και ο πόλεμος του Γιομ Κιππούρ του 1973 όταν και πάλι οι Αιγυπτιο-Συριακές δυνάμεις επιτέθηκαν αιφνιδιαστικά την ημέρα της ιερότερης θρησκευτικής γιορτής των Εβραίων, αυτή τη φορά με επιτυχία (το Ισραήλ σώθηκε με αμερικανική παρέμβαση). Ταυτόγχρονα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως τις μέρες μας, ένας μυστικός τρομοκρατικός πόλεμος με εκατέρωθεν δολοφονίες τόσο στο Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη όσο και σε τρίτες χώρες εξελίσσεται ανάμεσα σε διάφορες αραβικές οργανώσεις και την ισραηλινή μυστική υπηρεσία «Μοσάντ». Για παράδειγμα η δολοφονία ένδεκα Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 και, πρόσφατα, η δολοφονία παλαιστινίου προμηθευτού όπλων της Χαμάς στο Ντουμπάι.

     Ο Μεναχέμ Μπέγκιν (ισραηλινός πρωθυπουργός 1977-1983) με τον Αιγύπτιο πρόεδρο Ανουάρ αλ-Σαντάτ στην πανηγυρική κοινή συνεδρίαση του αμερικανικού κογκρέσου όπου ανακοινώθηκε η συμφωνία του Καμπ Ντέϊβιντ στις 18 Σεπτεμβρίου 1978

    Από τις 19 Νοεμβρίου του 1977, ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου Ανουάρ αλ-Σαντάτ, ξεκινά ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μαζί με το Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα στις 26 Μαρτίου του 1979, να υπογραφεί στο Καμπ Ντέιβιντ συμφωνία, σύμφωνα με την οποία η Αίγυπτος αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ, ενώ το Ισραήλ αποσύρθηκε από το Σινά. Η Ισραηλινή πλευρά υποσχέθηκε επιπλέον να αρχίσει συνομιλίες με τους Παλαιστίνιους. Αντί του τελευταίου όμως ο τότε ισραηλινός πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπέγκιν, άρχισε να επιχορηγεί τους, παράνομους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, Εβραϊκούς εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, προκαλώντας την οργή των Παλαιστινίων, πολιτική που συνεχίζεται έως τις μέρες μας.

    Εν συνεχεία, ακολούθησε ο πόλεμος του Λιβάνου το 1982, αμέσως μετά την επιχείρηση δολοφονίας του ισραηλινού πρεσβευτή στο Λονδίνο, (η οποία τελικά οδήγησε στην οριστική παράλυσή του) από μέλη μίας παλαιστινιακής οργάνωσης με έδρα τον Λίβανο, αντιτιθέμενη στην PLO. Ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στη συνέχεια στον, (τότε χαώδη λόγω του συνεχιζόμενου εμφυλίου) Λίβανο, με τη συνδρομή Λιβανέζων Χριστιανών. Μετά από μάχες με ένοπλους Λιβανέζους και Παλαιστίνιους, οι Ισραηλινοί κατέλαβαν μεγάλο μέρος της χώρας και τελικά περικύκλωσαν και στο τέλος εξεδίωξαν τους Παλαιστίνιους μαχητές από τη Δυτική Βηρυτό. Με την ανοχή του Ισραηλινού στρατού, Χριστιανοί Λιβανέζοι ένοπλοι έπραξαν τη φοβερή σφαγή Παλαιστινίων μουσουλμάνων στα στρατόπεδο προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα. Στη συνέχεια, ο ισραηλινός στρατός αυτοπεριορίστηκε στην κατοχή του Νοτίου Λιβάνου μέχρι το 2000, οπότε και αποχώρησαν και οι τελευταίες δυνάμεις.

    Η Ιντιφάντα, η συνεχιζόμενη ένοπλη εξέγερση Παλαιστινίων στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Δυτικής Όχθης, ξεκίνησε το 1987 και συνεχίζεται σε μικρότερη κλίμακα έως τις μέρες μας.

     Ο Γιτζάκ Ράμπιν (εβραϊκά: Γιτσχάκ Ραμπίν) (ισραηλινός πρωθυπουργός 1992-1995), ο Μπιλ Κλίντον και ο Γιάσερ Αραφάτ στη Συμφωνία του Όσλο στις 13 Σεπτεμβρίου 1993

    Μετά την Αίγυπτο, το 1994, η Ιορδανία έγινε η δεύτερη αραβική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ. Οι διαφορές Αράβων και Ισραηλινών φάνηκαν να διευθετούνται προσωρινά με τις Συνθήκες του Όσλο του 1994, που προέβλεπαν τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής, ξεχωριστού κράτους των Παλαιστινίων, χωρίς ωστόσο οι συγκρούσεις να σταματήσουν. Το 1994 ο πρωθυπουργός Ισαάκ Ραμπίν (Γιτζάκ Ράμπιν), έλαβε από κοινού με τον Γιάσερ Αραφάτ το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για τη συμφωνία και λίγο αργότερα ο Ραμπίν δολοφονήθηκε από τον ακροδεξιό Ισραηλινό εξτρεμιστή Γιγκάλ Αμίρ.

    21ος αιώνας

    Το Ισραήλ αποχώρησε μονομερώς από τη Γάζα τον Αύγουστο του 2005, υπό πρωθυπουργίας του Αριέλ Σαρόν, μετά από βίαιη απομάκρυνση Εβραίων εποίκων από τον Ισραηλινό στρατό.

    Τον Ιούνιο του 2006 μαχητές της Σιϊτικής οργάνωσης του Λιβάνου, Χεζμπολά πρώτα σκότωσαν πέντε και απήγαγαν δύο Ισραηλινούς στρατιώτες στα ισραηλινο-λιβανέζικα σύνορα και στη συνέχεια εξαπέλυσαν καταιγισμό οβίδων, αλλά και πυραύλων Ιρανικής προέλευσης, που έπληξαν μεγάλες Ισραηλινές πόλεις στο βορρά, όπως η Χάιφα, σκοτώνοντας 43 Ισραηλινούς πολίτες, προξενώντας υλικές ζημιές και μεγάλο πανικό στον άμαχο πληθυσμό. Περίπου 200.000-500.000 Ισραηλινοί χρειάστηκε να εγκαταλείψουν προσωρινά τα σπίτια τους. Το Ισραήλ απάντησε με ένα σκληρότατο βομβαρδισμό εκτεταμένων στρατιωτικών, αλλά και πολιτικών στόχων στο Λίβανο από ξηρά, αέρα και θάλασσα, που προξένησε πολύ μεγάλες απώλειες αμάχων και τεράστιες υλικές ζημιές. Το Ισραήλ κατηγορήθηκε από πολλές χώρες για χρήση βίας εκτός μέτρου, αλλά οι ΗΠΑ απέτρεψαν την καταδίκη του από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, εξασκώντας δικαίωμα 'βέτο.' Τον ίδιο μήνα, Ιούνιο του 2006, ένας άλλος Ισραηλινός στρατιώτης, ο Γκιλάντ Σαλίτ, απήχθη στα σύνορα με τη Γάζα, ο οποίος τελικά επέστρεψε στην οικογένειά του τον Οκτώβριο του 2011.[4]

     14 Αυγούστου 2006: πύραυλος «κατιούσα» της Χεζμπολά εκτοξευμένος από τον Λίβανο χτυπά την ισραηλινή πόλη Χάιφα την τελευταία μέρα του πολέμου

    . Στις 25 Ιανουαρίου του 2006, η Χαμάς κέρδισε τις παλαιστινιακές εκλογές, αλλά το δικαίωμά της να κυβερνήσει υπονομεύθηκε εξ' αρχής από τους αντιπάλους της στη Φατάχ, το Ισραήλ και τη Δύση. Το Δεκέμβριο ξέσπασε παλαιστινιακός εμφύλιος πόλεμος. Έκτοτε οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης ακολουθούν την Παλαιστινιακή Αρχή αναγνωρισμένη από τη διεθνή κοινότητα και το Ισραήλ, αλλά αυτοί της Γάζας διοικούνται από την οργάνωση Χαμάς, που έχει ως στόχο της την καταστροφή του Ισραήλ και την ανακήρυξη Ισλαμικού Παλαιστινιακού κράτους.

     12 Δεκεμβρίου 2008. Ρουκέτα εκτοξεύεται από τη Γάζα εναντίον κατοικημένων περιοχών στο Ισραήλ

    Στις 19 Δεκεμβρίου του 2008, η Χαμάς ανακοίνωσε μονομερώς τον τερματισμό της εκεχειρίας που είχε κηρυχθεί με το Ισραήλ και ταυτόχρονα δεκάδες αυτοσχέδιες οβίδες από τη Γάζα άρχισαν να πέφτουν καθημερινά μέσα και γύρω από τη γειτονική Ισραηλινή πόλη Σντερότ, στέλνοντας τον πανικόβλητο κόσμο στα καταφύγια, αλλά προξενώντας μόνον ένα θάνατο και ελάχιστες υλικές ζημιές.[5] Μια εβδομάδα σχεδόν μετά τη λήξη της εξάμηνης εκεχειρίας, η ισραηλινή αεροπορία εξαπέλυσε 30 πυραύλους εναντίον στόχων στη Λωρίδα της Γάζας. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 1.400, ενώ τουλάχιστον 5.100 άνθρωποι τραυματίστηκαν.[6] Το Ισραήλ κατηγορήθηκε για προφανή χρήση του απαγορευμένου λευκού φωσφόρου στις επιθέσεις του κατά της Γάζας και έγιναν παγκόσμιες διαδηλώσεις οργής κατά των επιθέσεων στη Γάζα, ακόμη και από Εβραίους εκτός του Ισραήλ[7]. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο επικεφαλής της Αστυνομίας στην πόλη, μέλος της Χαμάς και πολλοί άμαχοι πολίτες και παιδιά. Η περιοχή της Γάζας δεν έχει ανοικοδομηθεί έκτοτε και παραμένει σε αποκλεισμό, αντιμετωπίζοντας προβλήματα σίτισης, ύδρευσης & υγιεινής. Το Ισραήλ κατηγορήθηκε επίσημα από όλες τις ισλαμικές χώρες, τη Βολιβία, τον Ισημερινό (Εκουαδόρ) και τη Βενεζουέλα, η οποία μάλιστα διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις της με το Ισραήλ.

     7 Ιανουαρίου 2009. Άμαχοι άνθρωποι στη Γάζα αμέσως μετά από εκτεταμένο ισραηλινό βομβαρδισμό

    .

    Στις 31 Μαΐου του 2010, στα πλαίσια του συνεχιζόμενου ναυτικού αποκλεισμού της Γάζας, το ισραηλινό κράτος κατέλαβε με στρατιωτική επίθεση, πλοία του διεθνούς στολίσκου που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα[8]. Καταλήφθηκαν τα ελληνικά πλοία, «Ελεύθερη Μεσόγειος» και «Σφενδόνη», όπως και τα πλοία με σημαία ΗΠΑ και Ιρλανδίας. Υφίσταται ισχυρισμός ότι στην αρχή της επιχείρησης μερικοί επιβάτες ενός από τα πλοία, του τουρκικής σημαίας Μαβί Μαρμαρά (Mavi Marmara), ξυλοκόπησαν ισραηλινούς κομάντος, όταν αυτοί κατέβηκαν στο κατάστρωμα από ελικόπτερο[εκκρεμεί παραπομπή] και στη συνέχεια, υπό άγνωστες ακόμα συνθήκες, Ισραηλινοί σκότωσαν πλήθος επιβατών. Οι ειδήσεις των διεθνών μέσων ενημέρωσης. έκαναν λόγο για 10 νεκρούς και 60 περίπου τραυματίες. Η επίθεση ξεσήκωσε σειρά επίσημων αντιδράσεων, ιδιαίτερα του τουρκικού κράτους που ανακάλεσε τον πρεσβευτή του στο Ισραήλ (για δεύτερη φορά σε μισό χρόνο) και έφερε το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενώ ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν επέσπευσε την επιστροφή του από επίσημη επίσκεψη στη Χιλή. Η ελληνική κυβέρνηση έθεσε σε λειτουργία τον μηχανισμό διαχείρισης κρίσεων και ανακοίνωσε τη ματαίωση κοινής άσκησης της ελληνικής και ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας. Ανεπίσημες αντιδράσεις με διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Μαυριτανία, μία από τις επτά αραβικές χώρες που αναγνώρισαν το Ισραήλ, «πάγωσε» τις διπλωματικές σχέσεις αρχικά, εκδίωξε τον ισραηλινό πρεσβευτή και το προσωπικό της πρεσβείας τον Μάρτιο του 2009 και τελικά διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις στις 21 Μαρτίου 2010. Το επίσημο κράτος έως τώρα θεωρεί την επίθεση πλήρως δικαιολογημένη. Ο ΟΗΕ διόρισε ειδική επιτροπή για να μελετήσει τη νομιμότητα του ισραηλινού ναυτικού αποκλεισμού της Γάζας, αλλά και της κατάληψης των σκαφών. Η επιτροπή αποφάνθηκε ότι το Ισραήλ έδρασε «νόμιμα, αλλά υπερβολικά» [9] Στις 17 Νοεμβρίου 2012 η Γάζα εκτοξεύει ρουκέτες στο Ισραήλ και στο Τελ Αβίβ ηχούν σειρήνες πολέμου. Το Ισραήλ αμύνεται με αμυντικά οπλικά συστήματα. Ήδη 737 ρουκέτες έχουν εκτοξευθεί από τη Γάζα προς το Ισραήλ, από τις οποίες 492 χτύπησαν το στόχο ενώ 245 απετράπησαν από το αμυντικό σύστημα "IRON DOME".[10]

    Στις 7 Δεκεμβρίου του 2017, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Ντόναλντ Τραμπ, αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ, ως την πρωτεύουσα του Ισραήλ και μετέφερε εκεί την πρεσβεία των ΗΠΑ, που βρισκόταν στο Τελ Αβίβ, κάνοντας το πρώτο βήμα στην ειρήνη στη Μέση Ανατολή, να επιλύσει ειρηνευτικά την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Στις 13 Αυγούστου 2020, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ξεκίνησαν διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, αποτελώντας την τρίτη αραβική χώρα, που εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Εβραϊκό Κράτος, μετά την Αίγυπτο (1979) και την Ιορδανία (1994). Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, έγιναν η πρώτη χώρα του Περσικού Κόλπου, που ξεκίνησε επίσημες διπλωματικές σχέσεις με το Κράτος του Ισραήλ, στα πλαίσια των Συμφωνιών του Αβραάμ. Οι Παλαιστίνιοι, αντέδρασαν αρνητικά στην κίνηση των Η.Α.Ε., θεωρώντας ότι πρέπει πρώτα να λυθεί η Ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση. Τον Σεπτέμβριο του 2020, μια άλλη χώρα του Περσικού Κόλπου, το Μπαχρέιν, ξεκίνησε κι αυτό διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, στα πλαίσια των Συμφωνιών του Αβραάμ και αποτέλεσε την τέταρτη αραβική και δεύτερη χώρα του Κόλπου, που αναγνώρισε το Εβραϊκό Κράτος. Στις 15 Σεπτεμβρίου, σε επίσημη τελετή του Λευκού Οίκου, υπογράφτηκαν οι συμφωνίες μεταξύ του Ισραήλ, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν, παρουσία του Προέδρου Τραμπ. Στις 23 Οκτωβρίου 2020, στα βήματα της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν, ακολούθησε το Σουδάν, και έγινε η πέμπτη αραβική χώρα, που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ. Σε αυτό έπαιξε ρόλο ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, μιας και ήρε επίσημα τον χαρακτηρισμό ότι η αφρικανική χώρα υποστηρίζει την τρομοκρατία. Τέλος, στις 10 Δεκεμβρίου, αντιπροσωπία του Ντόναλντ Τραμπ, με επικεφαλής τον γαμπρό και σύμβουλο του Προέδρου των Η.Π.Α., Τζάρεντ Κούσνερ, μετέβη στο Μαρόκο, ώστε να ενεργοποιηθούν ξανά οι σχέσεις Μαρόκου με το Ισραήλ, οι οποίες είχαν ψυχρανθεί από το 2000 και να γίνουν επίσημες, παρουσία του Βασιλιά Μοχάμεντ ΣΤ'. Το Μαρόκο ανέκαθεν διατηρούσε σχέσεις με το Ισραήλ, μιας και η συγκεκριμένη χώρα διέθετε τον μεγαλύτερο αριθμό Εβραίων στον Αραβικό και Μουσουλμανικό Κόσμο και η πλειοψηφία των Εβραίων κατοίκων, που κατοικούν στο Ισραήλ, έχουν καταγωγή από το Μαρόκο. Η χώρα της Βορείου Αφρικής, στο αναγνώρισε το Ισραήλ, όντας η έκτη αραβική χώρα, που αποκτά επίσημες διπλωματικές σχέσεις με το Εβραϊκό Κράτος και έτσι ολοκληρώθηκε η επιτυχής εξωτερική του Ντόναλντ Τραμπ στη Μέση Ανατολή. Στις 12 Δεκεμβρίου του 2020, το Μπουτάν, που δεν διατηρούσε καν διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, υπέγραψε συνθήκη ειρήνης και ξεκίνησαν οι επίσημες διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών.

    Tchernov, Eitan (1988). «The Age of 'Ubeidiya Formation (Jordan Valley, Israel) and the Earliest Hominids in the Levant». Paléorient 14 (2): 63–65. doi:10.3406/paleo.1988.4455.  Rincon, Paul (14 October 2015). «Fossil teeth place humans in Asia '20,000 years early'». BBC News. https://www.bbc.com/news/science-environment-34531861. Ανακτήθηκε στις 4 January 2017.  Bar-Yosef, Ofer (7 December 1998). «The Natufian Culture in the Levant, Threshold to the Origins of Agriculture». Evolutionary Anthropology 6 (5): 159–177. doi:10.1002/(SICI)1520-6505(1998)6:5<159::AID-EVAN4>3.0.CO;2-7. http://www.columbia.edu/itc/anthropology/v1007/baryo.pdf. Ανακτήθηκε στις 4 January 2017.  Ελεύθερος ο Γκιλάντ Σαλίτ μετά από 5 χρόνια, DW, ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2016. Ελεύθερος Τύπος, Δύο ρουκέτες ερρίφθησαν από Παλαιστίνιους από τη Λωρίδα της Γάζας, 19 Δεκεμβρίου 2008. The Guardian, "The Israeli attacks on Gaza", Monday 19 Ιανουαρίου 2009 The Guardian, "Leading British Jews call on Israel to halt 'horror' of Gaza", Sunday 11 Ιανουαρίου 2009. «Η αιματηρή ισραηλινή επιχείρηση εναντίον του διεθνούς στολίσκου» από DW. Δημοσιεύθηκε 31 Μαΐου 2010. Αρχειοθετήθηκε 2 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε 2 Φεβρ. 2018. Νόμιμη αλλά παράλογη | Άρθρα | Ελευθεροτυπία Iron Dome: Missile defense system a game changer, Israelis say - CNN.com
    Read less

Phrasebook

Χαίρετε
שלום
Κόσμος
עוֹלָם
Γειά σου Κόσμε
שלום עולם
Ευχαριστώ
תודה
Αντιο σας
הֱיה שלום
Ναί
כן
Οχι
לא
Πώς είσαι;
מה שלומך?
Καλά ευχαριστώ
טוב תודה
Πόσο κοστίζει?
כמה זה?
Μηδέν
אֶפֶס
Ενας
אחד

Where can you sleep near Ισραήλ ?

Booking.com
487.379 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Destinations, 5 visits today.