Potok Colobres, znany również jako Potok la Tosca lub Potok de Can Pagès, to ciek wodny w Vallès Occidental. Jest to jedna z najbardziej cenionych przestrzeni w okolicy Sabadell.

Ma około 6 km długości. Pochodzi z Serra del Vent, w Castellar del Vallès, przecina równinę Bruguera i wchodząc na obszar Sabadell, wpasowuje się w teren, tworząc nierówne i strome brzegi. Prawie na końcu trasy przechodzi między Can Garriga i Can Pagès i wpada do rzeki Ripoll w pobliżu mostu Castellar.

Woda dostarczana przez strumień pochodzi ze źródła Can Moragues, a także z różnych i bogatych warstw wodonośnych na tym obszarze. Część tej wody jest wychwytywana w kopalni i prowadzona podziemnymi tunelami, strumieniami, a nawet małym akweduktem. Odbiorcami są nadal czterej właściciele terenu, którzy rozdysponowali go w 1856 r.: Pagès, Garriga, Moragues i Barata.

Spektakularność tego miejsca wynika po części z bujnych gatunków roślin. Wśród roślinności żywopłotu wyróżniają się vidalba, bluszcz, kolcolist i jeżyna. Jeśli chodzi o drzewa łęgowe, obfitują topole, bzy i plantacje, a także różne szkielety wiązów dotkniętych zarazą grzybową. Strzykawki, turzyce, rukiew wodna, turzyca, paprocie, bluszcz i skrzyp to jedne z najbardziej rosnących gatunków nadrzecznych. Galzeran należy wyróżnić wśród małych krzewów w okolicy. Jeśli chodzi o faunę, rudzik, ślimak, wilga, słowik są częste. Ale także borsuk, ryjówka, myszy i ryjówki, obok zielonej żaby, strzyżyka, ropuchy, salamandry i vidriola. Jednak bezkręgowce są tam najliczniejszymi stworzeniami.

W 1981 r. w tym strumieniu doszło do niefortunnego wycieku oleju opałowego, który poważnie zagroził bioróżnorodności obszaru. W końcu „czarna fala” została zatrzymana, ale pozostałości materiału chemicznego zniknęły całkowicie dopiero dobre dziesięć lat później.

W 1991 Wydział Promocji Gospodarczej Rady Miasta Sabadell utworzył Szkołę Warsztatów Ekologicznych La Salut. Młodzi ludzie, którzy tam pracowali, poświęcili się częściowo sprzątaniu i naprawie strumienia Colobres oraz fontanny i stawu Can Moragues. Zbudowali kładki dla pieszych i zablokowali dostęp, aby wytyczyć jedną trasę, z zamiarem uniknięcia niepotrzebnej erozji. Opublikowali także plan podróży.