Sukhothai początkowo było niewielkim miastem Khmerów, które w XIII w. uzyskało niepodległość, stając się stolicą pierwszego zjednoczonego i niepodległego państwa Tajów – królestwa Sukhothai (1238–1438)[1]. Trzeci król Sukhothai, Pho Khun Ramkhamhaeng (taj. พ่อขุนรามคำแหงมหาราช) (1278–1298), rozciągnął wpływy królestwa na północ (teren obecnego Laosu), na zachód do Morza Andamańskiego i na południe na tereny Półwyspu Malajskiego[1]. Ramkhamhaeng przyczynił się również do rozwoju miasta Sukhothai, które w okresie swojej świetności miało liczyć 80 tys. mieszkańców[1]. Najbardziej intensywny rozwój architektoniczny miasta przypada na drugą połowę XIV w.[1] Wznoszono wówczas liczne klasztory[1]. Architekci Sukhotai połączyli elementy stylów z sąsiadujących królestw, m.in. Khmerów, w nowy styl, unikalny dla królestwa Sukhotai[2]. Architektura Sukhotai jest świadectwem złotego wieku tajskiej sztuki i architektury[2]. W Sukhotai stworzono również charakterystyczny styl przedstawiania Buddy w sztuce rzeźbiarskiej – model „kroczącego Buddy”[3]. Budda przedstawiany był z szerokimi ramionami, wąską talią, obleczony w przylegającą ściśle do ciała szatę[3]. Ukazywany był w pozie kroczącej – jego prawa pięta była oderwana od ziemi a lewa ręka uniesiona w geście „nie lękajcie się”[3]. Z czubka głowy wychodziły płomienie ognia, a twarz była owalna z ostrym nosem[3]. Prawa ręka zwisała swobodnie, jakby nie miała mięśni i stawów, niczym trąba słonia[3]. Całe ciało sprawiało wrażenie miękkiego i elastycznego[3]. Przedstawienie to miało oddawać nadnaturalność Buddy, jego piękno i perfekcję[3].

Po założeniu w 1351 roku miasta Ayutthaya, Sukhothai straciło na znaczeniu i w 1438 roku zostało podbite przez królestwo Ayutthaya (1350–1767)[1]. Sukhothai zostało najprawdopodobniej opuszczone w XV–XVI w.[1]

W 1833 roku, książę i przyszły król Syjamu Mongkut (taj. พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว) (1851–1868) przybył do Sukhothai, by studiować buddyzm[4]. Podczas tego pobytu, jego świta odkryła pierwsze inskrypcje Ramkhamhaenga[4]. Książę powołał specjalną komisję do ich odczytania, która pracowała do początku XX w.[4] Inskrypcja Ramkhamhaenga z 1292 roku zawiera opis państwa Sukhothai oraz przekaz uniwersalnych wartości: dobrego rządzenia, praworządności, wolności gospodarczej i religii – buddyzmu[5]. W 2003 roku inskrypcja została wpisana przez UNESCO na listę obiektów Pamięci Świata[5].

W latach 70. XX w., rząd Tajlandii przy wsparciu UNESCO przeprowadził kompleksowe prace renowacyjne w Sukhothai[1]. W 1988 roku otwarto tu park historyczny o powierzchni 70 km²[6].

W 1991 roku dawne miasto Sukhotai i związane z nim zespoły zabytkowe (Si Satchanalai i Kamphaeng Phet) zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[7].