Najstarsze zapisy historyczne dotyczące Złotej Skały znalazły się w spisanej przez U Kalę około roku 1724 kronice Maha Yazawin[1]. Najwcześniejsza wymieniona w niej data związana z pagodą, to rok 1555, kiedy otrzymała ona donację. Wśród wzmianek dotyczących króla Pye Mina (pan. 1661-1672) jedna wspomina, iż podarował on Złotej Skale iglicę (makuta). Wynika z tego, że w tym okresie na szczycie skały musiała już znajdować się jakaś budowla. Do popularyzacji Złotej Skały jako miejsca kultu przyczynił się żyjący na tej górze w latach 20. XIX w. mnich Thwarn-phyu Sayadaw. Miał on m.in. odkryć na pobliskiej stromej górze miejsce spoczynku dwóch znaczących dla kultury birmańskiej buddyjskich misjonarzy Sony i Uttary. Dalszy wzrost znaczenia Złotej Skały można zaobserwować w latach 70. i 80. XIX w. czego wyrazem jest pojawienie się przedstawienia pagody na jednym z fresków Świątyni Mahamuni w odległym Mandalaj. Z lat 90. pochodzą pierwsze fotografie. Połączenie w roku 1886 Górnej i Dolnej Birmy w jedną brytyjską kolonię oraz wybudowanie w roku 1907 linii kolejowej Pegu-Martaban (ze stacją w Kyaikto) ułatwiło napływ pielgrzymów i spowodowało tym samym dalszy wzrost znaczenia Złotej Skały.