Το Σατώ ντε Σωμόν βρίσκεται επάνω στον ποταμό Λουάρ (Λίγηρα).

Το όνομα Σωμόν προέρχεται από το γαλλικό chauve mont, που σημαίνει "φαλακρός λόφος".[1] Το πρώτο κάστρο σε αυτή την τοποθεσία, που βρίσκεται μεταξύ Μπλουά και Αμπουάζ, κτίστηκε από τον Όντο Α΄ κόμη του Μπλουά τον 10ο αιώνα, με σκοπό να προστατεύσει αυτός τη γη του από επιθέσεις των φεουδαρχικούς αντιπάλους του, Φουλκ Γ΄ Νέρα κόμη του Ανζού.[2] Εκ μέρους του το έλαβε ο Νορμανδός Γκέλντουιν, το βελτίωσε και το κράτησε ως δικό του. Η μικρανιψιά του Ντενίζ ντε Φουζέρ, έχοντας παντρευτεί τον Σουλπίς ντ'Αμπουάζ, πέρασε το κάστρο στην οικογένεια Αμπουάζ για τους επόμενους πέντε αιώνες.

Εναντίον του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΑ΄ της Γαλλίας εξεγέρθηκε ανεπιτυχώς ο Πέτρος του Αμπουάζ: η περιουσία του κατασχέθηκε και το κάστρο διαλύθηκε με βασιλικό διάταγμα το 1465.[3] Αργότερα το Σατώ ξαναχτίστηκε από τον Κάρολο Α΄ του Αμπουάζ το 1465–1475 και στη συνέχεια ολοκληρώθηκε από τον γιο του, τον Κάρολο Β΄ του Αμπουάζ του Σωμόν από το 1498–1510, με τη βοήθεια του θείου του, τουύ καρδινάλιου Γεωργίου του Αμπουάζ. Ορισμένα αναγεννησιακά χαρακτηριστικά μπορεί κάποιος να παρατηρήσει σε κτίρια, που διατηρούν τη γενική μεσαιωνική τους εμφάνιση.

Το Σατώ αποκτήθηκε από την Αικατερίνη της Μεδίκων το 1550.[4] Εκεί φιλοξένησε πολλούς αστρολόγους, μεταξύ των οποίων τον Νοστράδαμο. Όταν ο σύζυγός της Ερρίκος Β΄ πέθανε το 1559, η Αικατερίνη ανάγκασε την ερωμένη του, Νταϊάν ντε Πουτιέ, να δεχτεί το Σατώ ντε Σωμόν σε αντάλλαγμα για το Κάστρο του Σενονσώ, που είχε δώσει ο Ερρίκος Β΄ στη Νταϊάν.[5] Η ντε Πουατιέ είχε ζήσει στο Σωμόν μόνο για λίγο.

 Μία σκάλα μέσα στο κάστρο.

Το 1594, μετά τον θάνατο της εγγονής τής Νταϊάν, της Σαρλότ ντε Λα Μαρκ, ο πύργος πέρασε στον σύζυγό της Ερρίκο ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, δούκα του Μπουγιόν, ο οποίος το πώλησε σε κάποιον φοροεισπράκτορα Λαρζεντιέ. Αυτός είχε γίνει πλούσιος, συγκεντρώνοντας τον φόρο άλατος που ονομάζεται γκαμπέλ. Όταν ο Λαρζεντιέ συνελήφθη τελικά για κατάχρηση, το κάστρο και ο τίτλος τού κυρίου τού Σωμόν πέρασαν σε μία οικογένεια με καταγωγή από τη Λούκα, η οποία τα είχε μέχρι το 1667, όταν πέρασαν με επιγαμία στους κυρίους του Ρουφινιάκ.

Ο Πωλ ντε Μπωβιλιέρ, δούκας του Μπωβιλιέρ και αργότερα δούκας του Σαιντ-Αινιάν, αγόρασε το Σατώ το 1699, εκσυγχρόνισε μέρος από το εσωτερικό του και το διακόσμησε με αρκετό μεγαλείο. Φιλοξένησε τον δούκα του Ανζού, όταν ταξίδευε για να γίνει βασιλιάς της Ισπανίας το 1700. Ο κληρονόμος του αναγκάστηκε να πουλήσει το Σωμόν, για να πληρώσει τα χρέη του σε έναν κύριο των τακτικών αιτημάτων (εφέτη) του Λουδοβίκου ΙΕ΄, τον μεσιέ Μπερτίν, ο οποίος κατεδάφισε τη βόρεια πτέρυγα, που είχε κτιστεί από τον Κάρολο Β΄ του Αμπουάζ και τον καρδινάλιο του Αμπουάζ, για να ανοίξει τη θέα του σπιτιού προς το ποτάμι σύμφωνα με τη σύγχρονη μόδα.

Το 1750, ο Ζακ-Ντονατιέν Λε Ραι αγόρασε το κάστρο ως εξοχική κατοικία, όπου ίδρυσε ένα εργοστάσιο παραγωγής γυαλιού και κεραμικών. Θεωρήθηκε από τους Γάλλους ως ο «πατέρας της Αμερικανικής Επανάστασης», επειδή αγαπούσε την Αμερική. Ωστόσο το 1789, η νέα Γαλλική Επαναστατική κυβέρνηση κατάσχεσε τις ιδιοκτησίες του Λε Ραι, συμπεριλαμβανομένου τού αγαπημένου του Σατώ ντε Σωμόν.

 Άποψη από ψηλά.

Η Η Μαντάμ ντε Στάελ απέκτησε το κάστρο το 1810. Ο κόμης του Αραμόν αγόρασε το παραμελημένο κάστρο το 1833, ανέλαβε εκτεταμένες ανακαινίσεις υπό τον αρχιτέκτονα Ζυλ Ποτιέ ντε λα Μοραντιέρ του Μπλουά, που αργότερα έγινε επιθεωρητής των εργασιών στο Σατώ ντε Μπλουά.[6] Ο κόμης του Αραμόν εγκατέστησε ένα μουσείο μεσαιωνικής τέχνης στον "Πύργο της Αικατερίνης των Μεδίκων". Ως το 1851, το «σύνολο του Σωμόν»[7], -ένα σύνολο από υστερο-Γοτθικές ταπισερί των αρχών του 16ου αιώνα με θέματα από τη ζωή της εξοχής, με θέμα τον θρίαμβο της αιωνιότητας, στενά συνδεδεμένα με το Σωμόν και τώρα στο Μουσείο Τέχνης του Κλήβελαντ- εξακολουθούσε να κρέμεται στο «δωμάτιο της Αικατερίνης των Μεδίκων". Οι ταπεσερί είχαν κοπεί και συνδυαστεί για να ταιριάσουν στο δωμάτιο.[8]

Το κάστρο έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό μνημείο από το 1840 από το γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού.[9] Η Μαρί-Σαρλότ Σαι, κληρονόμος της περιουσίας του εμπόρου ζάχαρης Λεόν Σαι, απέκτησε το Σωμόν το 1875. Αργότερα, εκείνο το έτος, παντρεύτηκε τον Αμεντέ ντε Μπρολί, ο οποίος ανέθεσε τα σχέδια των πολυτελών στάβλων το 1877 στον Πωλ-Ερνέστ Σανσόν. Ο πρίγκιπας Αμεντέ ακολούθως ανακαίνισε το κάστρο υπό την καθοδήγηση του Σανσόν και ξαναφύτεψε τη γύρω έκταση με τον τρόπο των αγγλικών φυσιοκρατικών τοπίων. Δώρισε το Σατώ ντε Σωμόν στην κυβέρνηση το 1938.[4] Το Σατώ ντε Σωμόν είναι σήμερα ένα μουσείο και κάθε χρόνο διοργανώνει ένα Φεστιβάλ Κήπου από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο, όπου σύγχρονοι σχεδιαστές κήπων εκθέτουν τη δουλειά τους σε έναν κήπο αγγλικού στιλ.[10][11]