Τα βασιλικά διαμερίσματα και το παρεκκλήσι

Αρχικά, χτίστηκε ως φρούριο σε μια τοποθεσία που κατοικούνταν ήδη από τους Ρωμαίους λόγω της στρατηγικής αμυντικής του θέσης.[1]

Τον 9ο αιώνα, ο επίσκοπος της Ανζέ έδωσε στους άρχοντες του δουκάτου του Ανζού (Ανδεγαυία) την άδεια να χτίσουν ένα κάστρο στην Ανζέ.[2] Η κατασκευή του πρώτου κάστρου άρχισε την εποχή του Φούλκωνα του Ανζού (970-1040), ο οποίος έμεινε γνωστός για τα περίπου 100 κάστρα που οικοδόμησε κατά μήκος του Λίγηρα. Το έχτισε για να προστατεύσει το Ανζού από τις επιθέσεις των Νορμανδών. [3]Έγινε μέρος της Ανδεγαυικής αυτοκρατορίας και έδρα του οίκου των Πλανταγενετών κατά τον 12ο αιώνα. Το 1204, η περιοχή κατακτήθηκε από τον Φίλιππο Αύγουστο και νέο κάστρο κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της ανηλικιότηταςας του εγγονού του, Λουδοβίκου Θ΄ ( Άγιος Λουδοβίκος) στις αρχές του 13ου αιώνα από τη μητέρα του Λευκή της Καστίλλης. Ο Λουδοβίκος Θ΄ ξαναέκτισε το κάστρο με λευκό και μαύρο σχιστόλιθο, προσθέτοντας τους 17 ημικυκλικούς πύργους.[3] Η κατασκευή που πραγματοποιήθηκε το 1234 και κόστισε 4.422 λίβρες, περίπου το ένα τοις εκατό των εκτιμώμενων βασιλικών εσόδων εκείνης της εποχής. [4]Ο Λουδοβίκος μεταβίβασε το κάστρο στον αδελφό του, Κάρολο τον Ανδεγαυό το 1246.[5]

Το 1352, ο βασιλιάς Ιωάννης Β΄ο Αγαθός, έδωσε το κάστρο στο δεύτερο γιο του, τον Λουδοβίκο Α΄, ο οποίος αργότερα έγινε κόμης του Ανζού. Παντρεμένος με την κόρη του πλούσιου δούκα της Βρετάνης, ο Λουδοβίκος τροποποίησε το κάστρο και το 1373 παράγγειλε τη διάσημη ταπετσαρία της Αποκάλυψης στον ζωγράφο Hennequin de Bruges και τον Παρισινό υφαντή Nicolas Bataille. Ο γιος του Λουδοβίκος Β΄ πρόσθεσε στο συγκρότημα το παρεκκλήσι (1405-12) και βασιλικά διαμερίσματα. Το παρεκκλήσι είναι ένα άγιο παρεκκλήσι, όνομα που δόθηκε στις εκκλησίες που κατείχαν ένα λείψανο των Αγίων Παθών. Το λείψανο στην Ανζέ ήταν ένα θραύσμα του Τιμίου Ξύλου, που είχε αποκτήσει ο Λουδοβίκος Θ΄. [3]

Στις αρχές του 15ου αιώνα, ο δελφίνος, που με τη βοήθεια της Ιωάννας της Λωρραίνης έγινε αργότερα ο βασιλιάς Κάρολος Ζ΄, όταν αναγκάστηκε να φύγει από το Παρίσι, κατέφυγε στο κάστρο της Ανζέ.

Το 1562, η Αικατερίνη των Μεδίκων αποκατέστησε το κάστρο ως ισχυρό φρούριο, αλλά ο γιος της, ο Ερρίκος Γ΄, μείωσε το ύψος των πύργων και απογύμνωσε τους πύργους και τα τείχη από τις πολεμίστρες. Ο Ερρίκος Γ΄ χρησιμοποίησε τις πέτρες για να χτίσει δρόμους και να αναπτύξει την πόλη Ανζέ. Παρ'όλα αυτά, υπό την απειλή των επιθέσεων από τους Ουγενότους, ο βασιλιάς διατήρησε τις αμυντικές δυνατότητες του κάστρου, καθιστώντας το στρατιωτικό φυλάκιο και εγκαθιστώντας πυροβολικό πάνω στις ανώτερες βεράντες του κάστρου. Στα τέλη του 18ου αιώνα κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, ως στρατιωτικό φρούριο, έδειξε την αξία του όταν τα χοντρά τείχη του απέκρουσαν συνεχείς βομβαρδισμούς τo 1793, στην πολιορκία της Ανζέ, κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Βανδέας. Μην καταφέρνοντας να κάνουν τίποτα άλλο, οι επιτιθέμενοι απλώς εγκατέλειψαν.

Στο κάστρο ιδρύθηκε στρατιωτική ακαδημία για την εκπαίδευση νέων αξιωματικών στις στρατηγικές του πολέμου. Ο δούκας του Ουέλλινγκτον, γνωστός για τη συμμετοχή του στη μάχη του Βατερλώ, εκπαιδεύτηκε στη Στρατιωτική Ακαδημία της Ανζέ.[6] Η ακαδημία μεταφέρθηκε στο Σωμύρ και το κάστρο χρησιμοποιήθηκε για το υπόλοιπο του 19ου αιώνα ως φυλακή, αποθήκη πυρομαχικών και στρατώνες.[6]