Χάρτης της Ταϊβάν

Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες έχουν φέρει στο φως στοιχεία σχετικά με πρωτο-Αυστρονήσιους λαούς που εγκαταστάθηκαν στην Ταϊβάν πριν το 6.000 π.Χ. και είναι πρόγονοι των σημερινών αυτοχθόνων λαών της νήσου. Μεταξύ των σημερινών αυτοχθόνων και από το Μάιο του 2008, το κράτος αναγνωρίζει επίσημα 14 φυλές: Αμί, Αταγιάλ, Μπουνούν, Καβαλάν, Παϊβάν, Πουγιούμα, Ρουκάι, Σαϊσιγιάτ, Σακιζάγια, Σεενττσίγκ, Τάο (Γιαμί), Σάο, Τρούκου και Τσόου. Υπάρχει ακόμη μία δωδεκάδα φυλών που δεν αναγνωρίζεται. Οι λαοί αυτοί έχουν σήμερα πληθυσμό περίπου 510.000 άτομα και αποτελούν το 2,2% του συνολικού πληθυσμού της Ταϊβάν. Το υπόλοιπο και μεγαλύτερο τμήμα των Ταϊβανών είναι κινεζικής καταγωγής ή άτομα με διαφορετικής προέλευσης προγόνους. Πιο συγκεκριμένα, γενετικές έρευνες σε ευρύ πληθυσμό της χώρας αποκάλυψαν ότι το 80% των ταϊβανών έχουν πρόγονο προερχόμενο από τους αυτόχθονες.

Τον 17ο αιώνα η Ταϊβάν ήταν για κάποια χρόνια αποικία των Ολλανδών και των Ισπανών. Η πτώση της δυναστείας των Μινγκ οδήγησε στην έλευση των πρώτων Κινέζων μεταναστών στη Ταϊβάν.

Την ίδια εποχή οι Άγγλοι, στην προσπάθειά τους να πετύχουν το «άνοιγμα» των κινεζικών λιμανιών, άρχισαν να εισάγουν και να διαδίδουν στους Κινέζους το όπιο. Όταν, το 1840, οι Κινέζοι αντέδρασαν, άρχισε ο πόλεμος που έμεινε στην Ιστορία γνωστός σαν ο «πόλεμος του οπίου». Τελικά οι Κινέζοι νικήθηκαν και αναγκάστηκαν να δεχτούν το εμπόριο του οπίου, να παραχωρήσουν στην Αγγλία το Χονγκ Κονγκ και να επιτρέψουν στα αγγλικά εμπορικά πλοία να χρησιμοποιούν πέντε λιμάνια.

Το 1844 οι ΗΠΑ και η Γαλλία πέτυχαν καινούρια προνόμια και παραχωρήσεις σε βάρος της Κίνας. Μέσα σε λίγα χρόνια η Κίνα έχασε πολλές κτήσεις και επαρχίες της από τους Ευρωπαίους. Παράλληλα, η οικονομική διείσδυση των Ευρωπαίων γίνεται μεγαλύτερη, με αποτέλεσμα η οικονομία της να εξαρτάται αποκλειστικά από τις ευρωπαϊκές εμπορικές εταιρείες.

Ο πρώτος σινοϊαπωνικός πόλεμος έκλεισε με τη Συνθήκη του Σιμονοσέκι ξεκάθαρα υπέρ της Ιαπωνίας. Τον Απρίλιο του 1895, η Κίνα παραχώρησε επ'αόριστον στην Ιαπωνία την απόλυτη κυριαρχία της Ταϊβάν και των νήσων Πεσκαδόρες (Πενγκού). Έκτοτε και για 50 χρόνια, η Ταϊβάν διετέλεσε Ιαπωνική αποικία. Οι Ιάπωνες διοίκησαν την Ταϊβάν με αναμφίβολη αυστηρότητα, έφτιαξαν όμως στο νησί δρόμους, σιδηρόδρομο και νοσοκομεία, ενώ παράλληλα επέβαλλαν ως επίσημη την ιαπωνική γλώσσα.

Πίσω στην Κίνα, πολλοί φωτισμένοι διανοούμενοι προσπαθούν να δώσουν νέα ώθηση και οργάνωση του κράτους. Ξεσπούν διάφορες λαϊκές εξεγέρσεις που καταστέλλονται από τις συντηρητικές δυνάμεις, όπως η εξέγερση των Μπόξερ το 1900. Τελικά οι διάφορες επαναστατικές τάσεις ενώθηκαν και ίδρυσαν το Κουομιντάνγκ. Το 1912 καταλύεται η αυτοκρατορία κι η χώρα ανακηρύσσεται δημοκρατία στις 12 Μαρτίου στην πόλη Ναντσίνγκ με πρόεδρο τον Σον Γιάτ Σεν.

Παράλληλα, υπήρχαν διάφοροι τοπικοί κυβερνήτες, οι οποίοι εξουσίαζαν μια ορισμένη περιοχή ο καθένας και εισέπρατταν τους φόρους για λογαριασμό τους, με ιδιωτικούς στρατούς και που ο καθένας τους προσπαθούσε να επεκτείνει την περιοχή του σε βάρος των άλλων, υποδαυλιζόμενος από τους Ευρωπαίους. Την οξύτητα αυτή σταμάτησε το 1927 ο Τσαν Κάι Σεκ, όταν με το Κουομιντάνγκ κατέλαβε την εξουσία.

Οι Ιάπωνες, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες αυτές, εισέβαλαν στη Μαντζουρία το 1931 και ίδρυσαν το κράτος του Μαντσουκούο. Η ηγεσία του Κουομιντάνγκ, αντί να οργανώσει την αντίσταση της χώρας, στράφηκε εναντίον των οπαδών του Μάο Τσετούνγκ και έτσι επήλθε η διάσπαση του Κουομιντάνγκ. Τελικά οι Ιάπωνες, το 1937, κατέλαβαν ολόκληρο το βόρειο τμήμα της χώρας. Στο διάστημα μεταξύ του 1937 και του 1942 έγιναν πολλές προσπάθειες να ενωθούν τα δύο κινήματα του Κουομιντάνγκ κι εκείνου στο οποίο είχε την ηγεσία το κομμουνιστικό κόμμα, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

 

Ο Τσιανγκ Και Σεκ

Το 1946 οδηγήθηκαν σε σύγκρουση, που τέλειωσε με τη νίκη του Μάο Τσε Τον, ενώ ο Τσιαν Κάι Σεκ αναγκάστηκε να περάσει στο νησί Ταϊβάν και ίδρυσε το 1949 τη Δημοκρατία της Κίνας. Μεταξύ ενάμιση και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες, ως επί το πλείστον στρατιώτες, τον ακολούθησαν από την ηπειρωτική Κίνα, παράλληλα με τη φυγάδευση αρκετών πόρων (π.χ. ράβδοι χρυσού, αρχαία εκθέματα) στη Ταϊβάν, μια παρόμοια πρακτική που εφάρμοσαν και πολλές χώρες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο λίγα χρόνια νωρίτερα.

Το Κουομιντάνγκ από αυτό το σημείο και μετά έλεγχε στρατιωτικά την Ταϊβάν, τις νήσους Τσιν μεν και Μάτσου, μαζί με τις νήσους Πράτας και Νάνσα, ενώ υποστήριζε ότι στην πραγματικότητα διοικούσε ολόκληρη τη Κίνα. Από την άλλη μεριά, οι κομμουνιστές υποστήριζαν ότι αυτοί διοικούσαν τη Κίνα μαζί με τη Ταϊβάν και πως δεν υπήρχε Δημοκρατία της Κίνας. Μέρος δε Ταϊβανών που ήλπισαν με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου σε μία τοπική κυβέρνηση, είδαν τις ελπίδες τους να σβήνουν, έπειτα και από τη γενικευμένη καταστολή που ξεκίνησε με τα θλιβερά γεγονότα της 28ης Φεβρουαρίου 1947. Τα γεγονότα αυτά είναι κοινώς αποδεκτά στην Ταϊβάν ως Περιστατικό 228 ή και ως 2/28. Η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κίνας με ηγέτη τον στρατηλάτη Τσιαν Κάι Σεκ, κατέστη όλο και πιο δικτατορική, επιβάλλοντας το 1949 στρατιωτικό νόμο που ίσχυε μέχρι το 1987, ως τρόπος για να καταστείλει την οποιαδήποτε αντίδραση της αντιπολίτευσης. Αυτή η περίοδος έγινε γνωστή ως Λευκή τρομοκρατία.

Τη δεκαετία του 1950, κι ενώ η εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των εθνικιστών και των κομμουνιστών συνεχιζόταν, τα παράκτια στην Κίνα νησιά Τσιν μεν βομβαρδίστηκαν επί μήνες από το κινεζικό πυροβολικό, χωρίς όμως να καταφέρει η Κίνα να τα προσαρτήσει.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και 1970, η Δημοκρατία της Κίνας διατήρησε ένα αυταρχικό καθεστώς ενώ η ταχεία οικονομική ανάπτυξη, γνωστή ως θαύμα της Ταϊβάν, ήταν το αποτέλεσμα του φορολογικού καθεστώτος, ανεξάρτητο από την ηπειρωτική Κίνα, και υποστηρίχθηκε, μεταξύ άλλων, από τις ΗΠΑ με τη ζήτηση Ταϊβανικών προϊόντων και επιχορηγήσεις. Αποτέλεσμα αυτών των δράσεων ήταν η Ταϊβάν να γίνει η δεύτερη πιο ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία της Ασίας μετά την Ιαπωνία.

Μετά το θάνατο του Τσιαν Κάι Σεκ το 1975, πρόεδρος έγινε ο γιος του Τσιαν Τσιν Κούο, ο οποίος ξεκίνησε μεταρρυθμίσεις. Το 1987, ο στρατιωτικός νόμος άρθηκε. Η διαδικασία εκδημοκρατισμού και ο εκλογικός νόμος του 1996 οδήγησαν τελικά στις πρώτες άμεσες προεδρικές εκλογές με καθολική συμμετοχή όλων των ενήλικων πολιτών. Ο πρώτος εκλεγμένος από το λαό πρόεδρος αλλά και γεννημένος στην Ταϊβάν, Λι Τεν Χουί άρχισε τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ο Λι συνολικά διατέλεσε πρόεδρος από το 1988 έως το 2000 και αποδείχθηκε θερμός υποστηρικτής της ταϊβανικής συνείδησης.

Μέχρι και σήμερα βασικό στοιχείο της διάκρισης των κομμάτων στην Ταϊβάν είναι τα κόμματα υπέρ της ταϊβανέζικης ταυτότητας (που μπορεί να υποστηρίζουν και την ανεξαρτησία της Ταϊβάν), ο πράσινος συνασπισμός, και υπέρ των ισχυρότερων σχέσεων με την Κίνα (μπλε συνασπισμός υπό το Κουομιντάν), που υποστηρίζουν σε πολλές περιπτώσεις την επανένωση της Κίνας με την Ταϊβάν σε μια μελλοντική χρονική περίσταση.