Η Πόλη των Νεκρών ή Νεκρόπολη του Καΐρου, που αναφέρεται επίσης ως η Καράφα (Αραβικά: القرافة, romanized: al -Qarafa· τοπικά προφέρεται ως al-'arafa), είναι μια σειρά από τεράστιες νεκροπόλεις και νεκροταφεία της ισλαμικής εποχής στο Κάιρο της Αιγύπτου. Εκτείνονται στα βόρεια και στα νότια της ακρόπολης του Καΐρου, κάτω από τους λόφους Mokattam και έξω από τα ιστορικά τείχη της πόλης, καλύπτοντας μια περιοχή μήκους περίπου 4 μιλίων. Περιλαμβάνονται στο Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO του "Ιστορικού Καΐρου".

Η νεκρόπολη χωρίζεται περίπου σε δύο περιοχές: το Βόρειο Νεκροταφείο στα βόρεια της Ακρόπολης (επίσης ονομάζεται το Ανατολικό Νεκροταφείο ή Qarafat ash-sharq στα αραβικά επειδή βρίσκεται ανατολικά των τειχών της παλιάς πόλης) και το παλαιότερο Νότιο νεκροταφείο στα νότια της Ακρόπολης. Υπάρχει επίσης ένα άλλο μικρότερο νεκροταφείο βόρεια του Μπαμπ αλ-Νασρ.

Η νεκρόπολη που αποτελεί την "Πόλη των Νεκρών" έχει αναπτυχθεί εδώ και πολλούς αιώνες και περιέχει τόσο τους τάφους του κοινού πληθυσμού του Καΐρου όσο και τα περίτεχνα μαυσωλεία πολλών ιστορικών ηγεμόνων και ελίτ της. Ξεκίνησε με την πρώιμη πόλη Fustat (ιδρύθηκε το 642 Κ.Χ.) και αναμφισβήτητα έφτασε στο απόγειό της, από άποψη κύρους και μνημειακότητας, κατά την εποχή των Μαμελούκων (13ος–15ος αιώνας). Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους, οι νεκροπόλεις φιλοξενούσαν επίσης διάφορους τύπους ζωντανών κατοίκων. Αυτοί περιελάμβαναν τους εργάτες των οποίων τα επαγγέλματα ήταν συνδεδεμένα με τα νεκροταφεία (π.χ. τυμβωρύχοι, φύλακες τάφων), οι Σούφι και οι θρησκευτικοί λόγιοι που σπούδαζαν στα θρησκευτικά συγκροτήματα που χτίστηκαν από σουλτάνους και άλλους πλούσιους προστάτες και τους τακτικούς κατοίκους μικρών αστικών οικισμών και χωριών της περιοχής. . Αυτός ο πληθυσμός αυξήθηκε και συρρικνώθηκε ανάλογα με τις συνθήκες σε διαφορετικές εποχές. Ωστόσο, ξεκινώντας από τα τέλη του 19ου αιώνα και αυξάνοντας τον 20ο αιώνα, η πίεση της εντατικής αστικοποίησης του Καΐρου και η επακόλουθη έλλειψη στέγης οδήγησαν σε μεγάλη αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που ζουν στις ζώνες της νεκρόπολης. Μερικοί άνθρωποι κατέφυγαν σε οκλαδόν εντός των μαυσωλείων και των περιβόλων των τάφων και μετατρέποντάς τα σε αυτοσχέδια στέγαση. Ωστόσο, αυτοί οι «ταφικοί κάτοικοι» παρέμειναν ένα μικρό κλάσμα του συνολικού πληθυσμού της περιοχής. Αυτό το φαινόμενο οδήγησε σε πολλά σχόλια των μέσων ενημέρωσης και λαϊκή φαντασία σχετικά με την κατάσταση όσων ζούσαν στις νεκροπόλεις, συνδέοντάς τα συμβολικά με τα πολυσυζητημένα προβλήματα υπερπληθυσμού του Καΐρου και μερικές φορές οδηγώντας σε υπερβολικές εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανθρώπων που οκλαδόνησαν στα μαυσωλεία.