เกาะลามูเป็นท่าเรือ เมือง และเกาะนอกชายฝั่งเคนยาในมหาสมุทรอินเดีย ห่างจากมอมบาซาประมาณ 150 ไมล์ เป็นส่วนหนึ่งของประเทศแอฟริกาตะวันออกของเคนยา Lamu ก่อตั้งขึ้นในศตวรรษที่ 12 ลามูเป็นหนึ่งในสถานที่ตั้งถิ่นฐานของประเพณีสวาฮิลีที่ยาวที่สุดและได้รับการก่อตั้งมายาวนานที่สุดและยังคงรักษาไว้ได้ดีที่สุดในแอฟริกาตะวันออกที่ยังคงมีอยู่ในปัจจุบัน เกาะนี้มีผู้คนอาศัยอยู่อย่างต่อเนื่องมากว่าเจ็ดร้อยปี และยังคงเป็นศูนย์กลางที่สำคัญในแอฟริกาตะวันออก

วัฒนธรรมสวาฮิลี เกาะลามูเป็นชุมชนของชาวสวาฮิลีที่เต็มไปด้วยวัฒนธรรม ก่อนการประสูติของศาสดามูฮัมหมัด ผู้คนจากประเทศและภูมิภาคต่าง ๆ อพยพไปยังเกาะลามู พ่อค้าและลูกเรือจากคาบสมุทรอาหรับ จีน อินเดีย และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เดินทางข้ามมหาสมุทรอินเดียไปยังชายฝั่งแอฟริกาตะวันออกเพื่อไปยังเกาะลามู การผสมผสานที่หลากหลายของกะลาสีเรือและพ่อค้ากับชาวพื้นเมืองของเกาะ Lamu ได้สร้างชนชั้นทางสังคมที่โดดเด่นและโครงสร้างทางสังคมที่หลากหลายบนเกาะแอฟริกาแห่งนี้ ภาษาสวาฮิลีเป็นที่รู้จักกันในชื่อ Kiswahili และมีภาษาถิ่นต่าง ๆ ทั่วทั้งเกาะ มีชนชั้นทางสังคมที่แตกต่างกันหลายอย่างที่ผู้คนอาศัยอยู่บนเกาะ Lamu ถือเป็นส่วนหนึ่งของ ชนชั้นทางสังคมที่แตกต่างกันแบ่งออกเป็น: ชนพื้นเมือง (Waafrika), ชาวต่างชาติ (Wageni), ชาวอาหรับ (Waarabu) และชาวแอฟริกัน (Waafrika) คนกลุ่มต่างๆ เหล่านี้ล้วนมีอัตลักษณ์ในตัวเองแตกต่างกันไปตามสถานะทางสังคม แต่ปัจจัยที่น่าสนใจอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้กลุ่มเหล่านี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวก็คือสถานะทางสังคมแต่ละแห่งมีภาษาถิ่นต่างกัน วัฒนธรรมสวาฮิลีไม่ใช่วัฒนธรรมเดียวหรือเป็นวิถีชีวิต แต่ยังเป็นการผสมผสานระหว่างประเพณีและวัฒนธรรมยุโรป แอฟริกา อาหรับ และเอเชีย เนื่องจากชาวเรือและนักเดินทางจำนวนมากมาเยือนเกาะลามูในช่วงปีแรก ๆ ของการตั้งถิ่นฐานของเกาะนี้ มันจึงสามารถกลายเป็นเกาะที่มีความหลากหลายได้ วัฒนธรรมสวาฮิลีมีประวัติศาสตร์อันยาวนานและครอบคลุมทุกส่วนของสังคมบนเกาะลามู

เนื่องจากถนนที่คดเคี้ยวเล็กๆ บนเกาะ ชาวบ้านจึงต้องเดินเท้าหรือลาเพื่อไป ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหน ห้ามใช้รถยนต์สำหรับบุคคลทั่วไป สภาพอากาศในภูมิภาคนี้โดยทั่วไปจะอบอุ่นอยู่ที่ประมาณ 23 ถึง 33 °C พบกับอากาศที่อบอุ่นที่สุดตั้งแต่เดือนธันวาคมถึงเมษายน และอากาศที่หนาวที่สุดในเดือนพฤษภาคมถึงกรกฎาคม ท่าเรือแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นบนเกาะ Lamu โดยพ่อค้าชาวอาหรับอย่างน้อยก็ในช่วงต้นศตวรรษที่ 14 เมื่อมัสยิด Pwani ถูกสร้างขึ้น เกาะเจริญรุ่งเรืองในการค้าทาส หลังจากเอาชนะเกาะ Pate ในศตวรรษที่สิบเก้า เกาะกลายเป็นอำนาจในท้องถิ่น แต่กลับถูกปฏิเสธหลังจากอังกฤษบังคับปิดตลาดทาสในปี 1873 ในปี 1890 เกาะได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของแซนซิบาร์และยังคงคลุมเครือจนกระทั่งเคนยาได้รับอิสรภาพจากมหาราช สหราชอาณาจักรในปี ค.ศ. 1963 การท่องเที่ยวพัฒนาจากทศวรรษ 1970 โดยส่วนใหญ่เป็นสถาปัตยกรรมสวาฮิลีในช่วงศตวรรษที่สิบแปดและวัฒนธรรมดั้งเดิม

ตามแนวชายฝั่งทางตอนใต้ของเกาะ Lamu ประกอบด้วยเนินทรายส่วนใหญ่ซึ่งครอบคลุมชั้นหินอุ้มน้ำ Shela ซึ่ง รับผิดชอบแหล่งน้ำหลักของเกาะ

เคนยา ซูดานใต้ และเอธิโอเปีย ได้เปิดตัวโครงการพัฒนา LAPSSET ที่เป็นประเด็นถกเถียงเพื่อสร้างท่าเรือ โรงกลั่นน้ำมัน และเครือข่ายรถไฟใกล้กับเกาะลามู ท่าเรือลามู และ ทางเดินขนส่งลามู-ซูดานใต้-เอธิโอเปีย