W XII lub XIII wieku na terenie obecnego miasta Soroki powstała warowna osada. Prawdopodobnie została założona przez genueńskich kupców i nosiła nazwę Olihonia[1].

Pod koniec XV stulecia na miejscu ruin tej kolonii wybudowano nową twierdzę. Wzniesiono ją na polecenie hospodara mołdawskiego, Stefana III Wielkiego, za czasów którego powstał system warowni opasających całe Hospodarstwo Mołdawskie. Było to wówczas kwadratowe, drewniano-ziemne umocnienie. Twierdzę wzniesiono przy strategicznym szlaku, nad brzegiem Dniestru, w miejscu, w którym znajdował się bród[2].

W latach 1543–1546, na polecenie panującego wówczas syna Stefana III Wielkiego, Piotra Rareșa, zamek przeszedł kompletną przebudowę. Obiekt przybrał wówczas postać kamiennej rotundy z umiejscowionymi po zewnętrznej stronie czterema okrągłymi basztami i czworoboczną wieżą bramną. Formę tę zachował do czasów współczesnych[1].

We wrześniu 1691 roku, podczas wojny polsko-tureckiej, zamek został zajęty przez zgrupowanie złożone z wojsk koronnych i Kozaków zaporoskich pod dowództwem Stanisława Zygmunta Druszkiewicza. Obsadzono go polską załogą, której komendantem w styczniu 1692 roku został Krzysztof Rappe. Garnizon rozpoczął modernizację fortecy, m.in. wzmocniono mury, zbudowano kazamaty, wykopano fosy i głęboką studnię na dziedzińcu[1][3].

27 września 1692 roku siły turecko-tatarsko-mołdawskie rozpoczęły oblężenie miasta. Polskie oddziały stopniowo wycofywały się z jego kolejnych części, podpalając je uprzednio. 9 października rozpoczął się szturm na twierdzę. Pomimo początkowych sukcesów sił tureckich natarcie zostało odparte. W obliczu nadchodzących polskich posiłków Turcy zwinęli oblężenie. Bilans strat nacierających wojsk wyniósł około 2 tysiące ludzi i sześć chorągwi; broniąca załoga straciła 150 żołnierzy. Było to jedno z większych zwycięstw Polaków końcowego okresu wojny. Po podpisaniu w 1699 roku pokoju w Karłowicach twierdza wróciła pod panowanie Hospodarstwa Mołdawskiego[1].

Podczas wojen rosyjsko-tureckich twierdza dwukrotnie, w latach 1711 i 1738, zajmowana była przez wojska rosyjskie[1]. Zdobycie jej przez Rosjan w 1738 roku spowodowało znaczne uszkodzenia. Postęp techniki militarnej i zmiana układu sił w regionie przyczyniły się do spadku znaczenia twierdzy, dlatego też w kolejnych latach nie podjęto się naprawy zniszczeń[2].

W 1968 roku podjęto prace renowacyjne w opuszczonej twierdzy, już nie pod kątem militarnym, ale w ramach restauracji zabytku[2]. W 1970 roku fortyfikacja została udostępniona zwiedzającym[3], zaś w latach 2013–2015 gruntownie odrestaurowana[4].