Studnia została wybudowana przez królową Udajamati dla upamiętnienia męża – Bhimdeva I, założyciela dynastii Solanki. Królowa zleciła budowę w ok. 1063 roku[1]. Najprawdopodobniej jeszcze przez ukończeniem budowy studnię zalały wody Saraswati[1]. Rzeka zalewała obiekt regularnie, nanosząc muł i szlam, tak, że w XIX wieku bogata struktura architektoniczna nie była w ogóle widoczna[2]. Odsłonięta i cały czas w użyciu była jedynie cysterna z wodą ze studni[3]. Pierwsze prace archeologiczne podjęto w latach 30. XX wieku, jednak dopiero w latach 80. XX wieku odsłonięto całość[2]. Płaskorzeźby zdobiące studnię zachowały się w bardzo dobrym stanie, zakonserwowane przez szlam[1], na niektórych zachowały się ślady farby, niewidoczne jednak dla ludzkiego oka[3].

W 2014 roku studnia została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO[4].