Myauk U założył 20 sierpnia 1430 król Min[a] Saw Mon jako stolicę swojego królestwa, nazywanego odtąd Królestwem Mrauk U[b]. Datę tę wyznaczono na podstawie horoskopów[c]. Chociaż według legend wybór miejsca dla nowej stolicy (którą Myauk U zostało w roku 1433) wskazany był przez serię niezwykłych znaków, w rzeczywistości podyktowany był on jego strategicznym położeniem między dolinami dwóch rzek (Kaladan i Lemro), będących drogami wodnymi łączącymi północny Arakan z Zatoką Bengalską, oraz dobrymi warunkami obronnymi – od północy i południa Myauk U chronione jest przez pasma górskie, a od zachodu przed podmokłe tereny doliny rzeki Kaladan poprzecinane licznymi strumieniami.

Myauk U rozrastało się szybko, przeżywając swoją złotą erę w XVI i XVII w. Portugalski zakonnik Sebastian Manrique szacował w roku 1630 populację stolicy Arakanu na 160 000 osób[1]. Wysoki poziom opadów oraz płaskie ukształtowanie terenu w dolinach rzek sprzyjały uprawie ryżu, sprzedaż nadwyżek którego stała się jednym ze źródeł bogactwa miasta. Kolejnym była odgrywana przez nie rola ważnego ośrodka wymiany handlowej – do miasta zawijały zwłaszcza statki płynące na trasie z Bengalu na Jawę. Dzięki utworzeniu na jego obszarze strefy wolnocłowej przyciągało ono kupców z Hiszpanii, Holandii i Portugalii; Portugalczykom i Holendrom pozwolono na wybudowanie faktorii. Jednym z ważniejszych eksportowanych dóbr były, poza ryżem, słonie[2]. Z tego okresu pochodzą najważniejsze świątynie i stupy Myauk U.

W 1784 r. Arakan został podbity przez Birmańczyków i Myauk U przestało być stolicą niezależnego królestwa. W roku 1825, w konsekwencji pierwszej wojnie brytyjsko-birmańskiej, miasto zostało zajęte wraz z całym Arkanem przez Brytyjczyków. Ze względu na malaryczny klimat w 1826 r. przenieśli oni stolicę Arakanu do Sittwe. Myauk U zaczęło podupadać, a na jego teren zaczęła wdzierać się dżungla. Mieszkańcy Arakanu zaczęli wówczas nazywać je Mrohaung (Starym Miastem). Do oryginalnej nazwy powrócono dopiero w 1979 r.