Migracje w pierwszych pięciu wiekach naszej ery

Plemiona germańskie wyodrębniły się prawdopodobnie w epoce brązu lub żelaza. Z południowej Skandynawii i północnych Niemiec od I wieku p.n.e. wędrowali na południe, wschód i zachód, stykając się z plemionami celtyckimi żyjącymi na terenie Galii, a także ludami irańskimi, Bałtami oraz Słowianami w Środkowej i Wschodniej Europie[1]. Za sprawą Oktawiana Augusta rzymski dowódca Warus rozpoczął podbój Germanii (obszaru ciągnącego się od Renu do gór Ural). W 9 r. n.e., trzy rzymskie legiony zostały pokonane podczas bitwy w Lesie Teutoburskim przez Cherusków pod wodzą Arminiusa. Do roku 100, kiedy Tacyt napisał Germanię, plemiona germańskie osiedliły się wzdłuż Renu i Dunaju (Limes Górnogermańsko-Retycki), zajmując większość terenu dzisiejszych Niemiec. Austria, południowa Bawaria oraz zachodnia Nadrenia były jednak rzymskimi prowincjami[2].

W trzecim wieku pojawiły się kolejne duże plemiona germańskie: Alamanowie, Frankowie, Chattowie, Sasi, Fryzowie oraz Turyngowie. Około roku 260 Germanie wkroczyli na tereny kontrolowane przez Cesarstwo Rzymskie[3]. Po inwazji Hunów w 375 r. oraz podupadania Rzymu od 395 r. plemiona germańskie dalej migrowały na południowy wschód. Większe z nich zaczęły dominować nad słabszymi. Rozległe obszary zajmowali Frankowie, a tereny północne należały do Sasów[2].

 

Mapa Świętego Cesarstwa Rzymskiego w 1400 r.

25 grudnia 800 r., król Franków Karol Wielki został ukoronowany cesarzem i stworzył Imperium Karolińskie, które zostało podzielone w 843 r., na podstawie traktatu w Verdun. Święte Cesarstwo Rzymskie powstało ze wschodniej części podzielonego obszaru. Jego terytorium rozciągało się od rzeki Eider na północy do wybrzeży Morza Śródziemnego na południu[2]. Podczas panowania władców z dynastii Ludolfingów w latach 919–1024, kilka ważniejszych księstw zostało połączonych, a król niemiecki został ukoronowany na cesarza rzymskiego w 962 r. Święte Cesarstwo Rzymskie wchłonęło północną Italię i Burgundię podczas rządów dynastii salickiej (1024–1125), lecz cesarze utracili znaczną część swojej potęgi podczas sporu o inwestyturę.

 

Korona cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego

W okresie panowania Hohenstaufów (1138–1254) niemieccy książęta rozszerzyli swoje wpływy dalej na wschód i południe, na ziemie należące do Słowian, rozpoczynając osadnictwo na tych i leżących jeszcze dalej na wschód terenach. Północne miasta niemieckie rozwijały się jako członkowie Hanzy[2]. W późniejszym okresie liczba ludności kraju zdecydowanie zmniejszyła się z powodu „wielkiego głodu” w latach 1315–1317, a następnie „czarnej śmierci” w latach 1348–1350[4]. Złota Bulla z 1356 r. wprowadziła podstawową konstytucję kraju i wprowadziła w cesarstwie elekcję króla przez siedmiu elektorów[2].

Marcin Luter opublikował 95 tez w 1517 r. w Wittenberdze, rzucając tym samym wyzwanie Kościołowi katolickiemu i rozpoczynając reformację. Kościół luterański stał się oficjalną religią w wielu niemieckich księstwach do roku 1530. Spór religijny doprowadził do wojny trzydziestoletniej (1618–1648), w ciągu której populacja regionu spadła o 30%[5]. Pokój westfalski w 1648 r. zakończył wojny religijne w Niemczech, jednak kraj pozostał podzielony na wiele małych państw[6]. W XVIII wieku Święte Cesarstwo Rzymskie składało się z około 1800 takich terytoriów[7].

Od 1740 r. spory pomiędzy austriacką monarchią Habsburgów oraz Prusami zdominowały niemiecką historię. W 1806 r. imperium zostało rozwiązane w rezultacie wojen napoleońskich[2].

 

Mapa imperialnych Niemiec

 

Flaga Cesarstwa Niemieckiego (1867-1918)

Podczas upadku władzy Napoleona kongres wiedeński w 1814 r. stworzył Związek Niemiecki (Deutscher Bund), luźną ligę 39 krajów. Niezgoda z europejską restauracją monarchów spowodowała zwiększenie ruchów liberalnych, co spowodowało wprowadzenie nowych represji przez austriackiego kanclerza Klemensa von Metternicha. Niemiecki Związek Celny, unia celna, podtrzymywała ekonomiczną równość wszystkich państw niemieckich[8]. Nacjonalizm i liberalne idee rewolucji francuskiej zdobyły rosnące poparcie Niemców, głównie młodych. W świetle Wiosny Ludów, która zdestabilizowała francuską republikę, intelektualiści i inni obywatele rozpoczęli rewolucję. Król Prus, Fryderyk Wilhelm IV, otrzymał ofertę zostania cesarzem, ale z ograniczoną władzą, co sprawiło, że zrezygnował z korony i zaproponował wprowadzenie konstytucji, doprowadzając do czasowego niepowodzenia ruchu nacjonalistycznego[9].

 

Utworzenie Cesarstwa Niemieckiego w 1871 r. w Wersalu; w centrum obrazu, w białym stroju widoczny jest kanclerz Otto von Bismarck

Konflikt pomiędzy królem Prus Wilhelmem I Hohenzollernem i coraz bardziej liberalnym parlamentem wybuchł w związku z reformami wojskowymi w 1862 r. Król mianował nowego kanclerza, Otto von Bismarcka[9]. Doprowadził on do wojny z Danią w 1864 r. Pruskie zwycięstwo w wojnie z Austrią w 1866 r. umożliwiło utworzenie Związku Północnoniemieckiego (Norddeutscher Bund) i wykluczenia Austrii, dotąd jednego z państw niemieckich, z federacji. Po pokonaniu przez Prusy Francji podczas wojny w 1870 r., w 1871 r. proklamowano Cesarstwo Niemieckie w Wersalu, które połączyło wszystkie państewka niemieckie poza Austrią.

Prusy, które zajmowały ok. 2/3 powierzchni nowego państwa, zdominowały je. Pruscy królowie z dynastii Hohenzollernów przybrali tytuł cesarski, a Berlin stał się jego stolicą[9]. W kolejnych latach dzięki polityce zagranicznej Bismarck jako kanclerz Niemiec pod rozkazami cesarza zapewnił państwu silną pozycję na arenie międzynarodowej poprzez fałszowanie przymierzy, odosabnianie Francji w sprawach dyplomatycznych i unikanie wojen. Za panowania Wilhelma II Hohenzollerna Niemcy zaczęły stawać się państwem imperialistycznym, co prowadziło do konfliktów z sąsiednimi państwami. W rezultacie konferencji berlińskiej w 1884 r. Niemcy zażądały przyznania wielu kolonii, np. Niemieckiej Afryki Wschodniej, Niemieckiej Afryki Południowo-Zachodniej, Togo oraz Kamerunu[10]. Większość przymierzy, do których dawniej przystąpiły Niemcy, nie zostało odnowionych, a w nowych wykluczono państwo[2].

Zamach w Sarajewie na Franciszka Ferdynanda Habsburga 28 czerwca 1914 r. był główną przyczyną wybuchu I wojny światowej[11]. Niemcy, jako część państw centralnych, ucierpiały wskutek porażki z aliantami podczas jednego z najkrwawszych konfliktów w historii. Około 2 milionów niemieckich żołnierzy zginęło podczas wojny. Rewolucja listopadowa wybuchła w listopadzie 1918 r., a król Wilhelm II i książęta abdykowali. Rozejm w Compiègne zakończył I wojnę światową 11 listopada, a Niemcy zostały zmuszone do podpisania traktatu wersalskiego w czerwcu 1919 r. Pokój został odebrany w Niemczech jako poniżająca kontynuacja konfliktu i jest często wymieniana jako jedna z przyczyn rozwoju nazizmu[12].

 

Straty terytorialne Niemiec po pierwszej i drugiej wojnie światowej

 

Philip Scheidemann proklamuje republikę z okna gabinetu kanclerskiego

Na początku niemieckiej rewolucji w listopadzie 1918 r. Niemcy stały się republiką. Walka o władzę toczyła się jednak dalej, z radykalnie lewicowymi komunistami, którzy przejęli władzę w Bawarii. Rewolucja chyliła się ku końcowi 11 sierpnia 1919 r., kiedy demokratyczna konstytucja weimarska została zatwierdzona przez prezydenta Friedricha Eberta[2]. Nastąpił wtedy okres rozwoju kulturalnego i ekonomicznego państwa, nazywany „złotymi latami dwudziestymi”, czyli Goldene Zwanziger. W 1929 r. nastąpił jednak wielki kryzys. Surowe warunki pokoju dyktowane przez traktat wersalski, a także długi czas niestabilnych rządów, Niemcy coraz rzadziej identyfikowali się z rządem. Sytuację zaostrzała legenda o ciosie w plecy, czyli przekonanie, iż winę za przegranie I wojny światowej ponoszą cywile, którzy niewystarczająco wsparli wojsko. Rząd został oskarżony o zdradę państwa poprzez podpisanie traktatu wersalskiego.

Do 1932 r. Komunistyczna Partia Niemiec oraz Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników kontrolowały większość parlamentu, podsycając niezadowolenie z rządu. Po serii nieudanych prób utworzenia rządu, prezydent Paul von Hindenburg mianował Adolfa Hitlera kanclerzem Niemiec. Miało to miejsce 30 stycznia 1933 r.[2] 27 lutego 1933 doszło do pożaru Reichstagu i w konsekwencji zniesienia wielu praw obywateli. Wkrótce, poprzez ustawę o pełnomocnictwach, umożliwiono także wprowadzanie przez rząd ustaw niezgodnych z konstytucją. Jedynie Socjaldemokratyczna Partia Niemiec głosowała przeciwko, podczas gdy posłowie Komunistycznej Partii Niemiec byli już uwięzieni[13][14]. Poprzez używanie swojej władzy w celu zniszczenia jakiegokolwiek, realnego lub domniemanego oporu, Hitler stworzył scentralizowane państwo totalitarne w ciągu niewielu miesięcy. Gospodarka została wzmocniona, skupiała się jednak odtąd głównie na zbrojeniu militarnym[15].

 

Adolf Hitler

W 1935 r. III Rzesza odzyskała kontrolę nad Terytorium Saary i tamtejszym Zagłębiem Saary, a w 1936 nad Nadrenią, dwiema prowincjami, które zostały utracone na mocy traktatu wersalskiego (1919)[2]; w 1938 nastąpił tzw. Anschluss Austrii i aneksja Kraju Sudeckiego, a po zawarciu układu monachijskiego (1939) pod niemiecką kontrolą znalazła się cała Czechosłowacja. Kampania wrześniowa została przygotowana na podstawie paktu Ribbentrop-Mołotow i operacji Himmler. 1 września 1939 roku niemiecki Wehrmacht rozpoczął atak zbrojny (tzw. blitzkrieg) na Polskę, która szybko została zajęta przez III Rzeszę i sowiecką Armię Czerwoną. Wielka Brytania i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę, co było oznaką rozpoczynającej się II wojny światowej[2]. W trakcie rozwoju konfliktu Niemcy i ich sprzymierzeńcy szybko zdobyły kontrolę w większości Europy Kontynentalnej i Północnej Afryce. Planowano także opanowanie Wielkiej Brytanii, zakończyło się to jednak niepowodzeniem. 22 czerwca 1941 r. Niemcy złamały pakt Ribbentrop-Mołotow i zaatakowały Związek Radziecki. Japonia zaatakowała Pearl Harbor, co spowodowało przyłączenie się do konfliktu Stanów Zjednoczonych. Bitwa pod Stalingradem zmusiła Niemcy do odwrotu na froncie wschodnim[2].

We wrześniu 1943 r. sprzymierzeniec III Rzeszy, Włochy, poddały się, a niemieckie oddziały musiały bronić dodatkowego frontu we Włoszech. Lądowanie w Normandii otworzyło front zachodni, podczas gdy siły aliantów postępowały w głąb niemieckiego terytorium. 8 maja 1945 r. siły III Rzeszy poddały się po zdobyciu przez Armię Czerwoną Berlina[16].

III Rzesza prowadziła politykę ludobójczą na nieznaną wcześniej skalę. Z powodów ideologicznych (rasizm) głównie w latach 1942–1945 wymordowano prawie 6 milionów Żydów i kilkaset tysięcy Romów[17]. Polityce wykluczenia i nieludzkiego traktowania, a w skrajnej sytuacji masowym mordom, byli poddawani Słowianie z podbitych i przeznaczonych do germanizacji terenów, głównie Polacy i Rosjanie. Ze społeczeństwa niemieckiego wykluczeni byli niepełnosprawni, Świadkowie Jehowy, homoseksualiści, a także członkowie opozycji. W czasie wojny III Rzesza straciła szacunkowo 5,3 miliona żołnierzy[18] i miliony cywilów[19], a także dużą część swego dawnego terytorium[20].

 

Podział terytorium Niemiec po II wojnie światowej

Po złożeniu broni przez Niemcy terytorium państwa oraz jego stolica zostały podzielone przez aliantów na cztery strefy okupacyjne. W sumie zmiany granic dotyczyły 6,5 miliona Niemców, wysiedlonych ze wschodnich terenów[21]. Część zachodnia, kontrolowana przez Francję, Wielką Brytanię oraz Stany Zjednoczone, została połączona 23 maja 1949 r., tworząc Republikę Federalną Niemiec (Bundesrepublik Deutschland), a 7 października 1949 roku strefa radziecka stała się Niemiecką Republiką Demokratyczną (Deutsche Demokratische Republik). Państwa te były nieformalnie znane pod nazwami Niemcy Wschodnie i Niemcy Zachodnie. Niemcy Wschodnie wybrały na swoją stolicę Berlin, podczas gdy siedzibą rządu Niemiec Zachodnich stało się Bonn[22].

Niemcy Zachodnie, stworzone jako republika federalna ze społeczną gospodarką rynkową, była sprzymierzona ze Stanami Zjednoczonymi, Wielką Brytanią i Francją. Nastąpił dynamiczny wzrost gospodarczy, który rozpoczął się w latach pięćdziesiątych. W 1955 r. państwo wstąpiło do NATO, a w 1957 r. było jednym z założycieli Wspólnoty Europejskiej. Niemcy Wschodnie należały natomiast do bloku wschodniego i znajdowały się pod gospodarczą i militarną kontrolą Związku Radzieckiego. Mimo że miało być to państwo demokratyczne, władza polityczna sprawowana była jedynie przez ważniejszych członków kontrolowanej przez komunistów Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec, wspomaganej przez Ministerstwo Bezpieczeństwa Państwowego NRD (Stasi) potężną tajną służbę, a także wiele innych organizacji, kontrolujących każdy aspekt życia społecznego[23].

 

Mur Berliński wraz z Bramą Brandenburską

Podczas gdy propaganda Wschodnich Niemiec opierała się na korzyściach programu socjalistycznego oraz strachu przed inwazją Zachodnich Niemiec, wielu obywateli wyjeżdżało na zachód w celu uzyskania wolności i lepszych perspektyw życiowych[24]. Mur berliński, zbudowany w 1961 r. w celu powstrzymania mieszkańców Wschodnich Niemiec od uciekania na zachód stał się symbolem zimnej wojny, a jego upadek w 1989 r., poprzedzony reformami demokratycznymi w Polsce i na Węgrzech, stał się symbolem upadku komunizmu i ponownego zjednoczenia Niemiec[9].

Zjednoczenie Niemiec stało się faktem 3 października 1990 roku na mocy porozumienia zawartego 12 września podczas moskiewskiej konferencji dwa plus cztery. 10 marca 1994 r. Berlin raz jeszcze zyskał miano stolicy Niemiec, podczas gdy Bonn uzyskało status Bundesstadt (miasta federalnego), utrzymując kilka ministerstw. Przenosiny rządu ukończono w 1999 r[25]. Po zjednoczeniu Niemcy zaczęły odgrywać większą rolę w Unii Europejskiej i NATO. Wysłały m.in. żołnierzy na misję pokojową na Bałkany, w celu utrzymania tam równowagi, a także do Afganistanu[26]. W 2005 r. Angela Merkel została pierwszym kanclerzem-kobietą[9].