W miejscu obecnego zamku istniały w średniowieczu dwa małe zamki: składający się z wieży i właściwego budynku zamek Vorderhohenschwangau i oddzielona fosą warowna baszta Hinterhohenschwangau[1]. Obie nazwy nawiązują do wygasłego w XVI wieku rodu „panów na Schwangau”, miejscowych lenników Hohenstaufów i Welfów[2]. Od XV wieku Schwangau podlegało Wittelsbachom. W XIX wieku zamki popadły w ruinę, a pozostałości Hinterhohenschwangau zaadaptowano na punkt widokowy, znany jako Sylphenturm[3]. Ludwik II spędził część swojego dzieciństwa nieopodal ruin – w sąsiednim średniowiecznym zamku Hohenschwangau, przebudowanym około roku 1837 przez jego ojca, króla Maksymiliana II na romantyczny pałac mieszkalny. Hohenschwangau był wcześniej znany jako zamek Schwanstein (Schloss Schwanstein), a swoją obecną nazwę otrzymał dopiero po przebudowie[2]. Do ruin powyżej pałacu królewicz Ludwik II odbywał wycieczki, a w 1859 roku w pamiętniku naszkicował ruiny zamku Vorderhohenschwangau[4].

Młody król Ludwik II objął rządy w 1864 roku. Pierwszym większym przedsięwzięciem budowlanym była budowa nowego „zamku rycerskiego”, późniejszego Neuschwanstein, w miejscu ruin Vorderhohenschwangau. Oprócz Neuschwanstein powstały także Linderhof – zamek letni w stylu rokoko i neobarokowy pałac Herrenchiemsee, hołd czasom absolutyzmu[5]. Inspiracją do budowy Neuschwanstein były dwie podróże Ludwika II: w maju 1867 roku zwiedził, w towarzystwie swojego brata, Ottona, odrestaurowany Wartburg pod Eisenach[6], a w lipcu tego samego roku zobaczył francuski zamek w Pierrefonds, odbudowywany wówczas z ruin przez Eugène’a Viollet-le-Duca w formie historyzującego pałacu[7]. Obie budowle stanowiły dla króla romantyczne odniesienia do średniowiecza, podobnie jak muzyczne baśnie Richarda Wagnera, które silnie zainspirowały władcę[8]. W liście z 15 maja 1868 Ludwik Bawarski zwierzył się zaprzyjaźnionemu kompozytorowi:

Po śmierci dziadka, Ludwika I Wittelsbacha, apanaże mu należne znacząco powiększyły dochody młodego króla[5]. Ludwik II poprzez odbudowę Hohenschwangau chciał w znanej mu z czasu dzieciństwa okolicy stworzyć własne refugium z dala od Monachium, gdzie mógłby poczuć się jak w średniowieczu. Wstępny zarys zamku stworzył monachijski malarz teatralny Christian Jank, a projekt budowlany na ich podstawie przygotował architekt Eduard Riedel[10]. Ze względu na trudności techniczne zarzucono plany włączenia już istniejących ruin w nowy budynek. Pierwotne plany zamku, które nawiązywały stylistycznie do zamku w Norymberdze i przewidywały skromny budynek na miejscu Vorderhohenschwangau, ustąpiły kolejnym, coraz bardziej rozbudowanym projektom, bliższym zamkowi Wartburg[11]. Król obstawał przy szczegółowym planowaniu i osobiście zatwierdzał każdy projekt[12]. Jego wpływ na kształt zamku był na tyle znaczący, że budynek może uchodzić bardziej za wytwór wyobraźni króla, niż architektów[13].

 

Zamek widziany od północnego wschodu: wejście, wieża i właściwy zamek

 

Zamek w zimie

 

Wartburg, pierwowzór Neuschwanstein, w historycznej formie

 

Szkic projektowy z 1869 wyraźnie wzoruje się na kształcie zamku Wartburg, ale jest wzbogacony dekoracjami z epoki romantyzmu. Baszta obronna po lewej stronie i basteja na pierwszym planie po prawej nie zostały zbudowane

Budowa zamku rozpoczęła się w 1869 roku. Życzenia i wymagania (a wraz z nimi wydatki) Ludwika II rosły w miarę postępu prac, tak że kosztorysy musiały być wielokrotnie poprawiane[14]. Zamiast obecnej sali tronowej przewidywano początkowo jedynie skromny gabinet. Zrezygnowano z pokojów gościnnych, by zdobyć miejsce na Salę Mauretańską, której jednak nie zbudowano ze względu na notoryczne ograniczenia budżetowe. Kilkakrotnie przekładano przewidziany początkowo na 1872 rok termin zakończenia budowy[14]. Co prawda Ludwik II otrzymywał, w podzięce za poparcie odezwy Otto Bismarcka do Wilhelma I, środki z Funduszu Welfów, jednak pieniądze były konsumowane także przez kolejne przedsięwzięcia budowlane. Mury głównej części zamku oraz części bramnej były w 1886 prawie gotowe, a w 1884 Ludwik II po raz pierwszy zamieszkał w budynku[15]. Do śmierci w 1886 spędził w zamku, w którym nadal trwały prace budowlane, tylko 172 dni[16]. W 1885 zorganizował w Neuschwanstein uroczystość z okazji 60. urodzin matki, mieszkającej w Hohenschwangau wcześniejszej królowej Marii Fryderyki Pruskiej.

Neuschwanstein miał dla Ludwika II pełnić rolę nadających się do mieszkania kulis teatralnych[15] i stanowić świątynię przyjaźni, poświęconą życiu i twórczości Richarda Wagnera, który jednak do zamku nigdy nie dotarł[17]. Kompleks, mimo rozmiarów, nie był dostosowany do pełnienia siedziby dworu, a jedynie dawał lokum królowi i jego służbie. Sąsiednie budynki dworskie pełniły funkcję bardziej dekoracyjną, niż mieszkalną[9]. Przykładowo: budynek dla mężczyzn, z salą z kominkiem, ukończony dopiero po śmierci króla Ludwika, był nawiązaniem do drugiego aktu Lohengrina, którego jedna ze scen rozgrywa się w takiej scenerii.

Ludwik Bawarski pokrywał koszty swoich przedsięwzięć budowlanych z majątku rodzinnego i należnego mu uposażenia. Wbrew często powtarzanym opiniom, budżet państwa nie był obciążony inwestycjami króla[15][18]. Do śmierci króla na budowę zamku wydano 6 180 047 marek[19] wobec planowanych 3,2 mln[18]. Własne środki okazywały się niewystarczające dla coraz bardziej komplikowanych projektów, co zmuszało Ludwika II do zaciągania kredytów. W 1883 był zadłużony na ponad 7 mln marek, a w 1885 groziła mu po raz pierwszy licytacja[20].

Spory dotyczące zadłużenia głowy państwa doprowadziły w 1886 roku do zmuszenia króla przez rząd bawarski do abdykacji. 9 czerwca 1886 roku ubezwłasnowolniono go; mieszkał wówczas w zamku Neuschwanstein. Samo odwołanie przewidziano na następny dzień. Król kazał pojmać przybyłą komisję i umieścił ją w wieży bramnej[21], a później odesłał do Monachium. 11 czerwca pojawiła się kolejna komisja, kierowana przez Bernharda von Guddena, osobistego lekarza króla. Władca został zmuszony do opuszczenia Neuschwanstein w nocy z 11 na 12 czerwca 1886.

 

Widok na zamek od wschodu, koloryzowana fotografia z ok.  1900 roku

W momencie śmierci króla, 13 czerwca 1886 w pobliżu Zamku Berg, zamek Neuschwanstein nie był jeszcze ukończony. Ludwik II nie zamierzał nigdy udostępnić zamku publiczności[15], niemniej uczyniono to już sześć tygodni po jego śmierci. Dzięki opłatom za wstęp uregulowano część długów, a zarządcom majątku udało się do 1899 w całości spłacić zobowiązania[22]. By zapewnić ciągłość trasy zwiedzania dokończono jeszcze prace przy kilku komnatach i budynkach pomocniczych. Zwiedzający mogli początkowo poruszać się po zamku swobodnie, co negatywnie wpłynęło na zużycie wyposażenia.

Położony na uboczu zamek przetrwał bez uszkodzeń obie wojny światowe. Do 1944 służył jako magazyn dzieł zagrabionych we Francji, zarządzany przez Einsatzstab Reichsleiter Rosenberg, organizację podległą NSDAP[23]. Dzieła sztuki były tam dokumentowane fotograficznie. Po zakończeniu II wojny światowej na zamku odnaleziono 39 albumów zdjęć, które świadczyły o skali grabieży i które są przechowywane w amerykańskim National Archives and Records Administration[24]. Pod koniec wojny w budynku ukryto złoto ze skarbca Reichsbanku, które zostało w ostatnich jej dniach przetransportowane w nieznane miejsce. SS miało zamiar w kwietniu 1945 wysadzić Neuschwanstein, by uniemożliwić wrogowi przejęcie budynku i dzieł sztuki[25]. Wyznaczony dowódca jednostki nie wykonał rozkazu i przekazał zbiory odpowiedzialnej za zbiory komórce nadchodzących wojsk sprzymierzonych[25]. Po drugiej wojnie światowej część pomieszczeń wykorzystywały bawarskie archiwa, jako prowizoryczny skład dokumentów (do czasu odbudowy zbombardowanych budynków w Monachium). W 2002 roku w pobliżu Neuschwanstein spadły kawałki meteorytu, skatalogowane jako meteoryt Neuschwanstein.

Neuschwanstein znalazł się w 2007 roku na liście finalistów Nowych siedmiu cudów świata i uzyskał ósmą lokatę. Od 2008 podejmowane są działania na rzecz umieszczenia pałaców Ludwika II: Neuschwanstein, Linderhof i Herrenchiemsee na liście światowego dziedzictwa UNESCO[26].

Zamek Neuschwanstein należy do największych atrakcji turystycznych Niemiec. Ze względów bezpieczeństwa dozwolone jest tylko zwiedzanie w grupach z przewodnikiem, trwające ok. 35 minut. Oferowane jest także zwiedzanie tematyczne, np. poświęcone historiom przedstawionym na obrazach znajdujących się we wnętrzu. Obiekt zwiedza rocznie ok. 1,3 mln turystów, a w sezonie letnim do 10 000 osób dziennie[27]. Wpływy z biletów w 2004 roku przekroczyły 6,5 miliona euro[28]. Do zamku można się dostać pieszo, bryczką konną i autokarem.