De Muren van Dubrovnik (Kroatisch: Dubrovačke gradske zidine) zijn een reeks stenen verdedigingsmuren die de stad Dubrovnik in het zuiden van Kroatië omringen. Met talloze toevoegingen en wijzigingen in de loop van hun geschiedenis, werden ze beschouwd als een van de grote vestingwerken van de Middeleeuwen, omdat ze in deze periode nooit door een vijandig leger werden doorbroken. In 1979 werd de oude stad Dubrovnik, die een aanzienlijk deel van de oude muren van Dubrovnik omvat, opgenomen op de UNESCO-lijst van werelderfgoederen.

De oudste vestingwerken rond de stad waren waarschijnlijk houten palissaden. De intacte stadsmuren van vandaag, voornamelijk gebouwd in de 12e-17e eeuw, meestal een dubbele lijn, zijn lange tijd een bron van trots geweest voor Dubrovnik. De muren lopen een ononderbroken loop van ongeveer 1.940 meter (6360 voet) lang, omringen het grootste deel van de oude stad, en bereiken een maximale hoogte van ongeveer 25 meter (82 voet). Het grootste deel van de bestaande muren en vestingwerken werd gebouwd in de 14e en 15e eeuw, maar werd tot in de 17e eeuw voortdurend uitgebreid en versterkt.

Deze complexe structuur, een van de grootste en meest complete in Europa, beschermde de vrijheid en veiligheid van de "beschaafde" en "verfijnde" Republiek Ragusa die zo'n vijf eeuwen lang in vrede en voorspoed floreerde. De muren werden versterkt door drie ronde en 14 vierhoekige torens, vijf bastions (bolwerken), twee hoekige vestingwerken en het grote Sint-Jansfort. Landmuren werden bovendien versterkt met een groter bastion en negen kleinere halfronde, zoals de kazemat Fort Bokar, het oudste bewaard gebleven fort van die soort in Europa. De gracht die rond het buitenste deel van de stadsmuren liep, die was bewapend door meer dan 120 kanonnen, bood uitstekende stadsverdedigingscapaciteiten.