Zie Parthenope voor de mythologische oorsprong van de stad

  Zie Koninkrijk Napels voor het land waar Napels lange tijd de hoofdstad van was

Deze van oorsprong oud-Griekse stad werd gesticht door inwoners van Rhodos in de 8e eeuw v.Chr. en werd aanvankelijk Parthenope of Palaeopolis (Oude Stad) genoemd. De kolonisten uit de nabij gelegen Griekse kolonie Cumae drongen meer en meer binnen en stichtten er een tweede stad (5e eeuw v.Chr.), welke (Grieks:) Νέα Πόλις - Néa Pólis (nieuwe stad) werd genoemd. Neapolis werd een van de belangrijkste steden van Magna Graecia, het Griekstalige zuiden van Italië en daarmee een van de culturele vormers van het vroege Rome. Het antieke stratenplan is nog steeds terug te vinden in het historische centrum (de oeroude straat Spaccanapoli en de Via dei Tribunali). Eens in de vijf jaar hield Neapolis spelen op de traditionele Griekse manier: een afwisseling van atletiekwedstrijden en wedstrijden in muziek en poëzie.[1]

Napels werd in de 4e eeuw v.Chr. min of meer gedwongen een bondgenoot van het republikeinse Rome. Gedurende de periode van het Romeinse Rijk bleef Napels een belangrijke stad en werd langzamerhand het Grieks verdrongen door het Latijn, mede door de vele Romeinse koloniën bewoond door veteranen die rond de stad gesticht werden. Door de uitbarsting van de Vesuvius in de 1e eeuw, die Pompeï verwoestte, werd ook Napels flink beschadigd.

In Napels, in het Castel dell'Ovo, werd Romulus Augustulus, de laatste keizer van het West-Romeinse Rijk, gevangen gehouden, nadat hij in 476 was afgezet. In de zesde eeuw werd Napels veroverd door het Oost-Romeinse Rijk in een poging van Justinianus om het Romeinse Rijk nieuw leven in te blazen. Napels werd een paar jaar later weer veroverd door de Longobarden. In de 8e eeuw en 9e eeuw had de stad veel te lijden van islamitische piraten en belegeringen. De Vikingen kwamen ook steeds vaker op bezoek. Omstreeks 1000 kregen de Normandiërs, oorspronkelijk waren deze ook Vikingen die zich in Normandië vestigden, vaste voet aan de grond in Zuid-Italië en breidden hun bezit vervolgens uit. In 1039 was het hertogdom Napels het laatste hertogdom dat in de handen van de Normandiërs viel, bij hun oprichting van het koninkrijk Sicilië. In 1224 stichtte keizer Frederik II er de universiteit, die sinds 1987 zijn naam draagt, de Universiteit van Napels Federico II.

In 1266 wees paus Clemens IV het koningschap over het koninkrijk Napels toe aan Karel van Anjou. Deze verplaatste de hoofdstad van Palermo naar Napels. In 1284 werd het koninkrijk in twee delen opgesplitst, maar beide claimden de naam Koninkrijk Sicilië.

 

In de vroegmoderne tijd was Napels een van de grootste steden van Europa; al in de 16e eeuw kon de stad bogen op een inwonertal boven de 200.000, evenals Parijs en Constantinopel, en was het een voornaam financieel centrum. Nog in de 18e eeuw was Napels groter dan Rome, Madrid en Amsterdam.[2]

In 1501 veroverden de Spanjaarden het koninkrijk Napels. Van 1647 tot 1648 was Napels het toneel van rebellie tegen de Spanjaarden. Eerst was er de opstand van Masaniello, een visser uit Napels (1647). Masaniello werd bijgestaan door de jurist en priester Giulio Genoino. Later dat jaar werd de revolte grootschaliger en werd zelfs de Koninklijke Republiek Napels uitgeroepen. In 1648 versloeg de Spaanse admiraal Juan II van Oostenrijk de rebellie.

In 1734 herkreeg het zijn onafhankelijkheid onder de verlichte vorst Karel, koning der beide Siciliën ('Carolus Rex Utriusque Siciliarum'), die later als Karel III koning van Spanje werd.

In 1816, na de napoleontische tijd, werd het koninkrijk der Beide Siciliën gevormd. Onder de koningen van het huis Bourbon (Italiaans: Borbone) brak een bloeitijd van industrialisatie aan.

In 1860 is het voorgoed afgelopen met de Bourbons: de Garibaldijnen vallen het koninkrijk binnen en veroveren het. In oktober 1860 bevestigt een dubieuze volksraadpleging het einde van het koninkrijk. Napels is geen hoofdstad meer. Er ontstaat een grote kapitaalvlucht naar het noorden. Door deze verdwijning van kapitaal werd er niet meer geïnvesteerd in de Napolitaanse industrie. Deze verloor steeds meer terrein aan de opbloeiende industrie in Noord-Italië of verhuisde naar het noorden en een groot deel van de stad verarmde. Dit was overigens eveneens het geval in heel Zuid-Italië. Tot op de dag van vandaag is de driehoek Turijn - Genua - Milaan het economische zwaartepunt van Italië terwijl het zuiden van het land door de noordelingen als achterlijk gebied wordt beschouwd. Uit dezelfde tijd stamt de Napolitaanse maffia, de Camorra, die door de verpaupering van de bevolking de wind in de zeilen kreeg.

Op 7 april 1906 barstte de Vesuvius uit en richtte in Napels grote schade aan. Daarna waren er nog twee uitbarstingen van de Vesuvius: in 1931 en in 1944. Daarna is het stil gebleven.

In 1943 bevrijdde Napels zich van Nazi-Duitsland tijdens een vrijheidsopstand, die bekend staat als de Vier Dagen van Napels. Na 1945, toen de repressieve fascisten, die de maffia flink beteugeld hadden, verdwenen waren, kon de Camorra zijn tentakels ook uitslaan naar de buitenwereld. De buurt Spaccanapoli in het centrum van Napels, genoemd naar een smalle straat die deze buurt in tweeën snijdt, ademt in die zin een heel bijzondere sfeer. Het leven wordt hier grotendeels bepaald door de onderlinge concurrentiestrijd van de verschillende maffiaclans betreffende de afpersings-'industrie' en drugshandel. Ondanks vele pogingen van de autoriteiten slagen deze er tot nu toe niet in om de Camorra ernstig te verzwakken. Deze maakt veelal gebruik van de corruptie die welig tiert in Napels om hun zaken te beschermen tegen overheidsbemoeienis.

Eind 2007 ontstond er een grote vuilniscrisis in Napels. Maandenlang werd het vuilnis niet opgehaald en bleef het in de straten liggen. Vuilnismannen kondigden aan dat ze het afval nergens meer kwijt konden. Het steeds terugkerende probleem wordt veroorzaakt door slecht bestuur, het verzet van omwonenden tegen het openen van nieuwe stortplaatsen en afvalverwerkingsinstallaties en de infiltratie door de maffia van de ophaaldiensten.[3] Het kabinet-Berlusconi IV had het oplossen van deze crisis tot een van zijn prioriteiten bestempeld. De crisis kwam tot een hoogtepunt in de zomer van 2008. Nieuwe stortplaatsen werden geopend, evenals een verbrandingsoven. Een gedeelte van het geaccumuleerd vuilnis werd naar een verbrandingsoven in het Duitse Hamburg verscheept. In september 2008 was de crisis deels geluwd, hoewel ook in de volgende jaren de afvalverwerking bij periodes problematisch bleef verlopen. De in 2011 nieuwe burgemeester Luigi de Magistris kwam ook met Afvalverwerking Rijnmond (AVR) uit Rozenburg tot een overeenkomst waarbij vanaf 2012 200.000 ton Napolitaans afval in Nederland werd verwerkt. Anderzijds verwerkt de Camorra in een driehoekige zone van 220 hectare, tussen Napels en Caserta op grote schaal naar Napels geïmporteerd en deels giftig afval, veelal door illegale verbranding. Er is al evidentie van gestegen gezondheidsproblemen ten gevolge van de vervuiling in de streek.