Vanuit Cumae verspreidde de Griekse cultuur zich verder over Italië. In 721 v.Chr. werd vanuit Cumae Zankle (het latere Messina) op Sicilië gesticht. Ook Napels, oorspronkelijk Parthenope of Oude Stad en Neapolis of Nieuwe stad, ontstond als een kolonie vanuit Cumae. Het tussen Napels en Cumae gelegen Dikaiarcheia (=Pozzuoli) was eerst zelfstandig, maar werd al snel een haven van Cumae.

Via Cumae zou ook het alfabet in Italië zijn gekomen en gebruikt voor de Italische talen. Maar het ontstaan van dit zogenaamde Cumaeïsche alfabet is omstreden.

Een hoogtepunt in zijn geschiedenis beleefde Cumae onder Aristodemos, bijgenaamd Malakos ('de zachtaardige'), de zoon van Aristokrates. Hij redde ca. 524 v.Chr. Cumae tegen een coalitie van Etrusken, Umbriërs en Dauniërs, en versloeg in 505 de Etrusken onder Arruns, de zoon van Porsenna, bij Aricia. Met behulp van het leger en het volk werd hij tiran van Cumae. Hij verdreef de aristocraten en beloofde landverdeling en schuldendelging. Hij wierf soldaten met het van de aristocraten geconfisqueerde vermogen en nam slaven op in de burgerij. De uit Rome verdreven koning Tarquinius Superbus zou bij hem onderdak hebben gevonden en in Cumae zijn gestorven. Ca. 490 overvielen de verbannen aristocraten Aristodemos en doodden hem en zijn hele huis; volgens Plutarchus hielp zijn vrouw Xenokrita mee bij de moord.

In 474 v.Chr. werd Cumae ondersteund door Hiëro van Syracuse in de Slag bij Cumae, toen de Etrusken vernietigend werden verslagen. De stad werd 421/20 v.Chr. ingenomen door de Samnieten, waarna de naam Kyme werd veranderd in Cumae.

Sinds 338 was het een civitas van de Romeinen. De stad bleef trouw aan Rome tijdens de Tweede Punische Oorlog.

In het vroegchristelijke geschrift De herder van Hermas uit 150 n.Chr. vertelt de schrijver dat hij visioenen kreeg op de weg naar Cumae. Midden de 5e eeuw werd het bisdom Cumae opgericht.

Cumae werd in de middeleeuwen verlaten wegens moerasvorming. Procopius van Cesarea vertelt dat Cumae in de 6e eeuw naast Napels de enige versterkte stad van de streek was, en er bloedige gevechten plaatsvonden tussen Goten en Byzantijnen. Totila veroverde de stad in 542 en bewaarde er de reusachtige krijgsschat die door de Goten was buitgemaakt. Later werd Cumae ingenomen door de Langobarden en in 718 door de hertog van Napels. Na de brandschatting door de Saracenen in 915 werd Cumae niet meer heropgebouwd. In 1207 verwoestten de Napolitanen Cumae, tijdens de chaotische toestand tijdens de minderjarigheid van Frederik II, koning van Sicilië (en Napels).

Struikrovers nestelden zich in de ruïnes. De herinnering aan de stad zelf verdween, tot in de loop van de 17e eeuw de eerste archeologische vondsten werden gedaan. In 1853 leidde Leopold, de broer van koning Ferdinand IV, de eerste georganiseerde opgravingen. Belangrijke opgravingen werden vervolgens ca. 1930, met de 2000e geboortedag van Vergilius als aanleiding, door de archeoloog Amedeo Maiuri uitgevoerd.