De Kalyan Minaret (Perzisch/Tadzjieks: Minâra-i Kalân, Kalon Minor, Kalon Minaret) is een minaret van het Po-i-Kalyan moskeecomplex in Buchara, Oezbekistan en een van de meest prominente bezienswaardigheden in de stad.

De minaret, ontworpen door Bako, werd in 1127 gebouwd op een eerder bestaand bouwwerk genaamd Kalyan door de Qarakhanid-heerser Mohammad Arslan Khan om moslims vijf keer per dag op te roepen tot gebed. Een eerdere toren was ingestort voordat deze structuur begon die Kalyan werd genoemd, wat welzijn betekent, wat wijst op een boeddhistisch of zoroasteriaans verleden. Het is gemaakt in de vorm van een gebakken bakstenen toren met ronde pilaren, die naar boven toe smaller wordt. Het is 45,6 meter (149,61 voet) hoog (48 meter inclusief de punt), 9 meter (29,53 voet) diameter aan de onderkant en 6 meter (19,69 voet) overhead.

Er is een stenen wenteltrap die naar binnen draait rond de pilaar naar de rotonde. De torenbasis heeft smalle sierkoorden die eroverheen zijn gespannen, gemaakt van bakstenen die zowel recht als diagonaal zijn geplaatst. De fries is bedekt met een blauwe glazuur met inscripties.

In tijden van oorlog gebruikten krijgers de minaret als uitkijktoren om op vijanden te letten.

Ongeveer honderd jaar na de bouw maakte de toren zo'n indruk op Genghis Khan dat hij beval hem te sparen toen alles rondom werd verwoest door zijn mannen. Het staat ook wel bekend als de Toren van de Dood, omdat tot in het begin van de twintigste eeuw criminelen werden geëxecuteerd door van bovenaf te worden gegooid. Fitzroy Maclean, die in 1938 heimelijk een bezoek bracht aan de stad, zegt in zijn memoires Eastern Approaches: "Eeuwenlang vóór 1870, en opnieuw in de moeilijke jaren tussen 1917 en 1920, werden mannen neergeworpen om hun dood van de delicaat versierde galerij die het bekroont."