Quebec komt van het woord Gepèèg, dat "vernauwing van de rivier" betekent in het Mi'kmaq. Dit betrof de vernauwing van de Saint Lawrencerivier, waar nu de stad Quebec ligt.

Jacques Cartier, een Franse ontdekkingsreiziger, bezocht die landstreek in 1534. Hij plantte een kruis op het schiereiland Gaspésie en eiste het gebied, Nieuw-Frankrijk (La Nouvelle-France) genoemd, op voor de Franse koning Frans I. In 1541 trachtte hij in de omgeving van de huidige stad Quebec een kolonie, Charlesbourg-Royal, te stichten, maar zijn poging mislukte.

In 1608 stichtte Samuel de Champlain de eerste permanente vestiging in Canada, aan de Saint Lawrencerivier, op de plaats waar nu de stad Quebec ligt. Montreal werd in 1642 gesticht door Paul de Chomedey de Maisonneuve en kreeg de naam Ville-Marie.

De Britten ondernamen verscheidene pogingen om hun Noord-Amerikaanse koloniën uit te breiden ten koste van Nieuw-Frankrijk. Uiteindelijk versloegen zij in 1759 het Franse garnizoen onder generaal Louis-Joseph de Montcalm bij de huidige stad Quebec. Dit leidde tot het einde van de kolonie Nieuw-Frankrijk. Bij de Vrede van Parijs in 1763 stond Frankrijk zijn koloniën in Canada af aan Groot-Brittannië. Voor de Franse bevolking van de koloniën betekende dit dat zij nu onder Brits bestuur vielen. De Britse politiek van assimilatie mislukte echter. Uit angst dat de Franstalige bevolking van Quebec (zoals de kolonie nu heette) zich zou aansluiten bij de rebelse dertien koloniën in het zuiden (de latere Verenigde Staten) nam het Britse parlement in 1774 de Quebec Act aan. Deze erkende de Franse wet, de rooms-katholieke godsdienst en de Franse taal in de kolonie. De maatregel kon niet verhinderen dat Amerikaanse revolutionairen in 1775 Quebec binnenvielen. Zij werden echter bij de stad Quebec door de Engelsen verslagen.

In 1791 werd de kolonie Quebec opgedeeld in Laag-Canada (de latere provincie Quebec) en Hoog-Canada (het latere Ontario). Deze verdeling werd doorgevoerd zodat de Loyalistische Amerikaanse kolonisten, alsook Britse en Ierse immigranten, in Hoog-Canada konden leven onder Britse wetten en instellingen. De Franstalige bevolking van Laag-Canada kon Franse wetten en de katholieke godsdienst behouden. Desondanks bleef er veel wrijving en ontevredenheid bestaan onder de bevolking van beide kolonies. In 1837 leidde dit tot een gewapende opstand tegen het Britse bestuur, die met moeite door de Britten onderdrukt werd. De leiders van de opstand worden in Quebec nu nog als helden vereerd. Als gevolg van de opstand werd Canada in 1841 door de Act of Union herenigd.

In 1867 besloot het Britse parlement met de British North America Act tot de invoering van de Canadese Confederatie, waarin Quebec opgenomen werd als nieuwe provincie.

Gedurende de jaren '60 van de twintigste eeuw kwam de nationale kwestie meer en meer op de voorgrond. Het bezoek van de Franse president generaal Charles de Gaulle aan de provincie in 1967 wakkerde het nationalisme in Quebec aan, mede door zijn toespraak in Montreal, waarin hij zijn beruchte uitspraak "Vive le Québec libre!" deed. Onder leiding van René Lévesque werd de nationalistische Parti Québécois gesticht. Deze kwam bij de verkiezingen in 1976 aan de macht, met de belofte een referendum over onafhankelijkheid te organiseren.

Een aanzienlijk aantal inwoners wil nog steeds dat Quebec onafhankelijk wordt. Hoewel er al twee referenda zijn gehouden, in 1980 en 1995, zijn deze steeds (met een krappe meerderheid) afgewezen. Op 27 november 2006 werd Quebec door het Canadese parlement erkend als aparte natie binnen Canada. Deze symbolische resolutie, ingebracht door premier Stephen Harper, werd met 266 stemmen voor en 16 tegen goedgekeurd.[1]

Vanaf 2012 regeert de Parti Québécois opnieuw met een minderheidsregering onder leiding van premier Pauline Marois. Haar kabinet legt meer de nadruk op de economische ontwikkeling dan op staatkundige onafhankelijkheid.