Berbers

NASA - Public domain Abdelrhman 1990 - CC BY-SA 3.0 ruba_ch/Rudolf Baumann - CC BY 2.0 NASA - Public domain Valtter92 - Public domain Roland Unger - CC BY-SA 3.0 Sofiane mohammed amri - CC BY-SA 4.0 Abdel Charaf - CC BY-SA 4.0 Michal Osmenda from Brussels, Belgium - CC BY-SA 2.0 Ji-Elle - CC BY-SA 3.0 Roland Unger - CC BY-SA 4.0 Roland Unger - CC BY-SA 4.0 Roland Unger - CC BY-SA 4.0 TomiValny - CC BY-SA 4.0 Bernard Gagnon - CC BY-SA 3.0 Ibrahim raji - CC BY-SA 3.0 Flickr user: Emilio Labrador Santiago de Chile https://www.flickr.com/people/3059349393/ - CC BY 2.0 Roland Unger - CC BY-SA 3.0 Dan Lundberg - CC BY-SA 2.0 bachmont - CC BY 2.0 Adam Jones, Ph.D. - CC BY-SA 3.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 Valtter92 - Public domain Momed.salhi - CC BY-SA 4.0 Roland Unger - CC BY-SA 3.0 Vitold Muratov - CC BY-SA 3.0 bachmont - CC BY 2.0 MarokkoErfahren - CC BY-SA 4.0 Valtter92 - Public domain Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 Munfarid1 - CC BY-SA 4.0 Cerry Chan - CC BY-SA 3.0 Roland Unger - CC BY-SA 3.0 Valtter92 - Public domain Fayeqalnatour - CC BY-SA 4.0 Taguelmoust (Original uploader at fr.wikipedia) - CC BY-SA 3.0 Roland Unger - CC BY-SA 4.0 Robert Prazeres - CC BY-SA 4.0 Hugues - CC BY-SA 2.0 Edo 555 (talk) / Edo 555 at en.wikipedia - Public domain Mehdibelhaj - CC BY-SA 4.0 Albert Backer - CC BY-SA 3.0 Rosino - CC BY-SA 2.0 Val Traveler - CC BY-SA 4.0 Sofiane mohammed amri - CC BY-SA 4.0 MarokkoErfahren - CC BY-SA 4.0 Ben Javelina from Austin Town, USA - CC BY-SA 2.0 Bernard Gagnon - CC BY-SA 3.0 Loonybad - CC BY-SA 3.0 TomiValny - CC BY-SA 4.0 Yelles - CC BY-SA 3.0 Val Traveler - CC BY-SA 4.0 AhmedMosaad - CC BY-SA 4.0 Albert Backer - CC BY-SA 3.0 ASartan - CC BY-SA 3.0 Rodrigo Silva - CC BY 2.0 Dan Lundberg - CC BY-SA 2.0 Abdelrhman 1990 - CC BY-SA 3.0 Bernard Gagnon - CC BY-SA 3.0 Boris Macek - CC BY-SA 3.0 Val Traveler - CC BY-SA 4.0 ruba_ch/Rudolf Baumann - CC BY 2.0 gouadjelia issam - CC BY-SA 4.0 No images

Context of Berbers

De Berbers of Imazighen zijn een volk in Noord-Afrika, met name in hedendaags Marokko, Algerije, Tunesië, Libië, in de Egyptische oases van Siwa en Gara, in Mauritanië en in Mali. De Berbers woonden al duizenden jaren voor de verovering in de 11e eeuw door de Arabieren van de Banu Hilal in het gebied. Ook de oorspronkelijke bewoners van de Canarische Eilanden, de Guanchen, worden soms als Berbers beschouwd.

De Berbertalen worden na jarenlange onderdrukking door de Arabieren pas sinds 2011 officieel in de Marokkaanse grondwet erkend, en enkele van hun talen zijn sinds dat jaar naast het Arabische Darija officiële Marokkaanse talen. Veel Berbers kunnen geen Arabisch spreken of lezen en worden niet gerespecteerd door de Arabisch gezinde overheid. Zij krijgen bijvoorbeeld geen tolk bij juridische processen in het Arabisch. Berbers eisen gebruik van de Berbertalen in het onderwijs; hetzelfde gebeurde een paar jaar eerder in Algerije.

More about Berbers

Population, Area & Driving side
  • Population 24000000
Historie
  • De oorsprong van de Berbers is onzeker. In het verleden werden relaties gelegd met de Kanaänieten, Feniciërs, Kelten, Basken en Kaukasiërs maar dat idee wordt door de meeste moderne archeologen verworpen. Tegenwoordig wordt er meestal van uitgegaan dat de Berbercultuur in essentie teruggaat tot de epipaleolithische Ibéromaurusien- en Capsienculturen en het Holoceen subpluviaal, toen de Sahara nog een vruchtbare vochtige vlakte was.

    In de Oudheid werden de bewoners van Noord-Afrika Mauretaniërs en Numidiërs genoemd. Ook werd de benaming Libiërs gebruikt. Hun leefgebied strekte zich uit van de Canarische Eilanden tot aan de oase Siwa in Egypte, en van Tunesië tot aan de Sahel. De genetische oorsprong is echter complex, zoals bij de bewoners van de Canarische eilanden[1][2] Libië, de Siwa-woestijn[3] en Egypte.[4][5][6][7] Volgens de directeur van het Marokkaans Instituut voor Amazighcultuur IRCAM, Mohamed Chafik, was het ontstaan van de Berbervolkeren een dynamisch proces.[bron?]

    Er ontstond al vroeg een Amazigh-beschaving in Noord-Afrika. Zo werden Numidië en Mauretania door Imazighen gesticht. In Egypte zijn beschilderingen van graftombes gevonden die wijzen op een Amazighische cultuur van voor 2400 v.Chr.[bron?]

    Bekende Berbers waren Augustinus, Monica, Apuleius, Juba II, Jugurtha en Terentius Afer.

    ...Lees meer

    De oorsprong van de Berbers is onzeker. In het verleden werden relaties gelegd met de Kanaänieten, Feniciërs, Kelten, Basken en Kaukasiërs maar dat idee wordt door de meeste moderne archeologen verworpen. Tegenwoordig wordt er meestal van uitgegaan dat de Berbercultuur in essentie teruggaat tot de epipaleolithische Ibéromaurusien- en Capsienculturen en het Holoceen subpluviaal, toen de Sahara nog een vruchtbare vochtige vlakte was.

    In de Oudheid werden de bewoners van Noord-Afrika Mauretaniërs en Numidiërs genoemd. Ook werd de benaming Libiërs gebruikt. Hun leefgebied strekte zich uit van de Canarische Eilanden tot aan de oase Siwa in Egypte, en van Tunesië tot aan de Sahel. De genetische oorsprong is echter complex, zoals bij de bewoners van de Canarische eilanden[1][2] Libië, de Siwa-woestijn[3] en Egypte.[4][5][6][7] Volgens de directeur van het Marokkaans Instituut voor Amazighcultuur IRCAM, Mohamed Chafik, was het ontstaan van de Berbervolkeren een dynamisch proces.[bron?]

    Er ontstond al vroeg een Amazigh-beschaving in Noord-Afrika. Zo werden Numidië en Mauretania door Imazighen gesticht. In Egypte zijn beschilderingen van graftombes gevonden die wijzen op een Amazighische cultuur van voor 2400 v.Chr.[bron?]

    Bekende Berbers waren Augustinus, Monica, Apuleius, Juba II, Jugurtha en Terentius Afer.

    Libiërs
     
    Met farao Sjosjenq I begint de Berberse jaartelling.

    De Mesjwesj (in Oud-Egyptische bronnen vaak afgekort als Ma) en Liboe waren Berberse stammen, afkomstig uit het gebied ten westen van de Nijldelta. Teksten uit de 18e dynastie noemen de Mesjwesj als leveranciers van runderen voor het paleis van Amenhotep III te Malkata.

    Gedurende de Ramessidische periode waren de oude Egyptenaren voortdurend in conflict met hun westelijke buren. Reliefs te Karnak uit de regeringsperiode van Seti I tonen de koning in gevecht met de Tehenoe. Zijn opvolger Ramses II bouwde een serie van verdedigingswerken in het kustgebied tot Marsa Matruh in het westen, onder andere bij El Alamein en Zawiyet Umm el-Rakham. Dit geeft aan dat er een serieuze dreiging vanuit het westen was. Meerdere teksten spreken van Ramses' overwinningen op de westelijke vijanden; de Mesjwesj worden hier echter niet specifiek genoemd. Onder zijn zoon Merenptah was er een invasie van de Liboe in de westelijke delta, waarbij ook de Mesjwesj en de Zeevolken betrokken waren. Merenptah verklaarde "9.100 zwaarden van de Meswesj" veroverd te hebben. Een verslag hiervan vindt men op de Stele van Merenptah.

    Zo'n 25 jaar later, in de regeringsjaren 5 en 11 van Ramses III waren er opnieuw aanvallen van de Mesjwesj. Ramses III verklaarde overwonnen te hebben en liet de Mesjwesj zich in militaire nederzettingen in Midden-Egypte vestigen om hen als soldaten te kunnen gebruiken en aan de Egyptische cultuur aan te laten passen. Een tekst uit de derde tussenperiode noemt ten minste vijf "forten van de Mesjwesj" nabij Herakleopolis Magna.

    Ondanks deze gedeeltelijke inlijving vermelden gedurende de 20e dynastie meerdere teksten aanvallen van de Mesjwesj. Zelfs de arbeiders van Deir el-Medina moesten schuilen in de tempels van Medinet Habu. Tijdens de late 21e dynastie vestigden steeds grotere aantallen Mesjwesj zich in de westelijke delta. Volgens de Stele van Pasenhor waren de vorsten van de Mesjwesj en de 22e dynastie de nakomelingen van Boejoewawa de Tehenoe. Met Osorkon de Oudere kwam een Mesjwesj op de Egyptische troon. Na een interregnum van 38 jaar waarin de inheemse Egyptische faraos Siamoen en Psoesennes II regeerden kwamen in de 22e dynastie de Mesjwesj te heersen over Egypte met farao's als Sjosjenq I, Osorkon I, Osorkon II en Sjosjenq III. Sjosjenq I noemde zichzelf Heer van de Mesjwesj (of Ma).

    Door de Griekse kolonisten in Cyrenaica werd de naam Liboe als Libya overgenomen als benaming voor Noord-Afrika ten westen van Egypte. Sindsdien werd Libiërs een verzamelnaam voor alle daar wonende stammen.

    Carthagers
      Zie Carthago voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

    Al vroeg emigreerden de Feniciërs naar Noord-Afrika en stichtten daar de 'nieuwe stad' (Fenicisch: qart'jago). Zij spraken een Semitische taal, het Punisch. Omdat Carthago het centrum van hun cultuur was, raakten zij bekend als Carthagers. Een wederzijdse beïnvloeding en gedeeltelijke samensmelting van hun cultuur en die van de Berbers vond daar plaats, wat leidde tot het ontstaan van een nieuwe Punico-Amazighische cultuur. De Carthager Hannibal Barkas stak met olifanten de Alpen over in zijn veldtocht tegen Rome, met een leger waaronder zich veel Berbers bevonden. Door de vernietiging van het Carthaagse Rijk door Rome is er weinig bewaard gebleven van de geschriften van deze cultuur, zodat we niet veel over Carthago weten, laat staan van haar buren. Er zijn van die buren wel veel inscripties overgebleven, soms ook in het Punisch of Latijn.

    Garamanten
     
    De Kasbah van Germa

    De Garamanten woonden langs een drietal rivierdalen in de Fezzan, het zuidwestelijk deel van Libië. Van 500 v.Chr. tot 600 n.Chr. hadden zij een eigen koninkrijk. Hun hoofdstad Garama is geïdentificeerd bij het huidige Germa, waar ook de (veronderstelde) koninklijke graven zijn gevonden.

    Hoewel vroeger werd aangenomen dat zij nomaden waren, hebben recente opgravingen bewezen dat de Garamanten een lange en ontwikkelde stedelijke traditie hadden. Zij staan ook bekend om hun gebruik van een complex ondergronds irrigatiesysteem. Het gebied was ten tijde van hun opkomst nog niet zo ver aangetast door verwoestijning en kon door creatieve bewerkingen gebruikt worden voor landbouw. Herodotus beschreef ze als 'een groots en rijk volk'.

    Numidië

    In het gebied grenzend aan het Carthaagse hartland ontwikkelde zich een Amazighische beschaving. De Numidiërs waren een van oorsprong nomadisch volk dat het noorden van het huidige Algerije en Tunesië bevolkte.

    Met de opkomst van Massinissa ontstond in het gebied een onafhankelijk koninkrijk. Naar het voorbeeld van het Fenicisch alfabet ontwikkelde Massinissa het Tifinagh, het Amazighische alfabet. Hij zette een geordend bestuur op, bouwde een vloot en een staand leger, dat bestond uit 50.000 man. Hij stichtte nederzettingen naar Fenicisch model en zorgde dat de Numidiërs akkerbouw gingen bedrijven en hun (semi-)nomadische leefstijl opgaven. Massinissa had grootse ambities en streefde naar om van zijn rijk een wereldmacht te maken. Ten tijde van zijn dood besloeg zijn rijk heel Noord-Afrika ten westen van Egypte, afgezonderd van een klein gebied rondom Carthago. Ook zijn achterkleinzoon Juba I had ambitieuze plannen om een groot Afrikaans rijk te bouwen, maar werd door de Romeinen verslagen en in Rome opgesloten. In 25 v.Chr. werd het rijk een Romeinse provincie.

    Mauretania
      Zie Mauretania (oudheid) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

    Mauretania was een Amazighisch koninkrijk, dat in het jaar 44 werd ingelijfd in het Romeinse Rijk als de provincies Mauretania Tingitana en Mauretania Caesariensis. Het was gelegen in westelijk Noord-Afrika, ongeveer overeenkomend met het huidige noorden van Algerije en Marokko en de Spaanse Plazas de soberanía (dus niet met het tegenwoordige Mauritanië). De laatste koning, Ptolemaeus van Mauretania, werd in het jaar 40 door de Romeinse keizer Caligula vermoord.

    Islam
     
    De Berberse leider Tariq ibn Zijad veroverde Gibraltar.

    De verovering van de Amazighische gebieden door de islamitische legers kostte relatief veel tijd. Waar de Perzische en Griekse gebieden in het Midden-Oosten gemakkelijk vielen voor de Arabieren, werden zij ten Westen van Egypte onthaald met een semi-georganiseerd Romeins-Amazighisch verzet. De belangrijkste van de verzetsleiders was een vrouw: Lalla Dihya, Vrouwe Dihya. Zij was een verzetsleider, die na de dood van haar vader en broer het stokje over moest nemen. Na haar nederlaag rond het jaar 700 zou heel Noord-Afrika door de Arabieren veroverd worden en deel gaan uitmaken van het Islamitisch kalifaat van de Omajjaden. Later waren het voornamelijk tot de islam bekeerde Imazighen die Spanje bezetten onder leiding van Tariq ibn Zijad, die zijn naam zou geven aan Gibraltar (afgeleid van Jebl Tarik (جبل طارق), 'berg van Tarik').

    De macht van de Arabische heersers hield niet lang stand. De Imazighen kwamen in verzet tegen Arabische overheersing in de succesvolle Grote Amazigh-opstand van van 739 tot 743, waarbij een groot gebied in het noorden van Afrika onder Amazighische leiders kwamen te staan. In de 8e eeuw werd in zuidwestelijk Marokko een onafhankelijke staat gesticht door de Barghawata. Het zou de eerste onafhankelijke islamitisch-Marokkaanse staat worden. Kort hierna volgden anderen in het gebied: Nekor en Sijilmasa. Het zou tot de 11e eeuw duren voordat Marokko door de Almoraviden zou worden verenigd en een grootmacht zou worden. De latere Berberse dynastieën van de Almohaden uit de Hoge Atlas, Almoraviden uit de Sahara en de stichters van Marrakech, de Hafsiden en de Meriniden, werden door de geschiedenis heen veelal Moorse dynastieën genoemd, wat niet geheel juist is. Onder de Berberse dynastieën Almohaden, die onder leiding was van Ibn Toemart, en de Almoraviden bloeide de Maghreb op als nooit te voren. Gedurende de middeleeuwen waren de Imazighen onderverdeeld in drie grote stammenconfederaties: de Masmuda, de Sanhaja en de Zenata.

    In de 11e eeuw werd het land van de Imazighen binnengevallen door de Arabische Banu Hilal-bedoeïenen. Om de Amazighische Ziriden van de Maghreb te straffen voor het verlaten van het Sjiitische Kalifaat van de Fatimiden dat voorheen heel Noord-Afrika beheerste, kregen de Banu Hilal toestemming van de Fatimiden, die nog over Egypte heersten, om in westelijke richting te migreren. De Banu Hilal versloegen de Ziriden snel, en waren in staat om de Hammadiden van Centraal-Maghreb te verzwakken. Met hun komst begon een versnelde periode van arabisering van Westelijk Noord-Afrika. De geschiedschrijver Ibn Khaldun was bijzonder kritisch over het effect dat zij hadden op de plaatselijke beschaving. Hij beschreef ze als "een horde sprinkhanen, die alles vernietigen dat zij op hun weg tegenkomen". Ibn Khaldun beschreef hoe zij de bevolking terroriseerden en verantwoordelijk waren voor de vernietiging van het landschap door eeuwenoude irrigatiesystemen, putten en zelfs Amazighische steden en dorpen te verwoesten. Hoewel de regio tot de 16e eeuw onder Imazighenbewind zou blijven, had de migratie op lange termijn het gevolg dat de macht van de Imazighen afnam en de Arabieren de macht in handen kregen. Met de val van de Hafsiden verloren de Imazighen definitief hun rol als regerende elite binnen de Maghreb.

    Vanaf de 16e eeuw waren de Barbarijse zeerovers actief in Noord-Afrika. Deze piraten waren gevreesd; tot aan de kust van IJsland voerden zij hun rooftochten. De Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden sloot in de 17e eeuw een verbond met de Sultan van Fez om ongestoord langs de kust te kunnen varen. Thor Heyerdahl beweerde later dat de Egyptenaren die naar Amerika gevaren zouden hebben, vermoedelijk Imazighen in Egyptische dienst geweest waren. Zijn tocht in 1957 met de rieten boot Ra liet hij daarom ook vanaf de Marokkaanse kust aanvangen.

    Recente arabisering van de Berbers

    Doordat de Arabische cultuur door de aanhangers van het panarabisme (veelal de huidige regimes in Noord-Afrika) als superieur aan de autochtone inheemse Berber-cultuur werd beschouwd, vond in veel landen in Noord-Afrika een sterke arabisering plaats . Dit ging gepaard met discriminatie van Berbers, waardoor taal, cultuur en identiteit bedreigd werden. Vooral sinds het eind van de Europese koloniale overheersing vond deze onderdrukking van de inheemse cultuur plaats. In bijvoorbeeld Tunesië is de arabisering zover gevorderd dat er bijna geen moedertaalsprekers van Berbertalen meer over zijn.

    Vele Berbers hebben zich in de jaren 60 tot '80 van de 20e eeuw in West-Europa gevestigd, waaronder Nederland en België. Ironisch genoeg kregen vele arbeidsmigranten in Nederland door de overheid voorlichting die vanuit het Nederlands vertaald was in het Arabisch en dus niet in hun moedertaal - een van de Amazightalen - waardoor de Nederlandse overheid (wellicht onbewust) mee hielp met de arabisering van de Berbers.

    Opstanden

    De Imazighen hebben zich in Algerije tijdens de onafhankelijkheidsstrijd sterker dan de Arabieren tegen de Fransen verzet. Na de onafhankelijkheid profiteerden ze daar niet van.

    In het Libië van Moammar al-Qadhafi was er officieel geen sprake van Tamazight, aangezien er een pan-Arabische politiek gevoerd werd.

    In Marokko kwamen de Riffijnen onder Mohammed Abdelkrim El Khattabi in de jaren twintig enkele malen in opstand tegen de Spaanse bezetting. Hieruit ontstond de Rif-Republiek van 1921 tot 1927. In 1958 was er een opstand in de regio tegen het nieuwe postkoloniale Marokkaanse regime en tegen de verborgen heerschappij van de kolonisator Frankrijk. In 1972 was er een nieuwe opstand.

    Heden

    Tegenwoordig zijn Berberstalige Noord-Afrikanen voornamelijk te vinden in Marokko, Algerije, Tunesië, Libië en Burkina Faso. In Marokko leven ± 19 miljoen Imazighen: de irrifiyen (Riffijnen), ichalhiyen en Atlas-imazighen. In Algerije zijn de grootste Amazigh-regio's Kabylië en de Chaoui-regio. In Kabylië wonen zo'n 5,5 miljoen mensen. In de Chaoui-regio net geen 3 miljoen personen. Ook in Mauritanië, Mali, Ghana en in Europa (naar schatting drie miljoen; vooral in Frankrijk, Nederland en België) vindt men aanzienlijke gemeenschappen van Berbers-sprekende Imazighen. De Franse Imazighen zijn hoofdzakelijk emigranten uit Algerije en hun nakomelingen. De Imazighen in Nederland en België komen hoofdzakelijk uit Marokko, oorspronkelijk als gastarbeiders. Verschillende onderzoeken uit de 21e eeuw lieten zien dat de meeste Noord-Afrikanen genen bezitten die tot hetzelfde haplotype behoren, wat bewijst dat de Darija-sprekende Noord-Afrikanen grotendeels - genetisch gezien - gearabiseerde Imazighen zijn. De geïmmigreerde Fenicische, Romeinse, Vandaalse, Arabische en Franse kolonisten/veroveraars vormden altijd een kleine minderheid ten opzichte van de inheemse bevolking.

    The history of the North African mitochondrial DNA haplogroup U6 gene flow into the African, Eurasian and American continents. Bernard Secher, Rosa Fregel, José M Larruga, Vicente M Cabrera, Phillip Endicott, José J Pestano and Ana M González. BMC Evolutionary Biology2014. Posted on 21-02-2016. Ancient mtDNA analysis and the origin of the Guanches. Nicole Maca-Meyer, Matilde Arnay, Juan Carlos Rando, Carlos Flores, Ana M González, Vicente M Cabrera and José M Larruga. European Journal of Human Genetics (2004) 12, 155–162. doi:10.1038/sj.ejhg.5201075 Published online 24 September 2003. Received 13 February 2003; Revised 1 July 2003; Accepted 10 July 2003; Published online 24 September 2003. Dugoujon J.M., Coudray C., Torroni A., Cruciani F., Scozzari F., Moral P., Louali N., Kossmann M. The Berber and the Berbers: Genetic and linguistic diversities. Bosch, E: Calafell, F. Perez-Lezaun, A: Comas, D; Mateu, E: Bertranpetit, J. 1997. Popultaion history of North-Africa: Evidence from classical genetic markers. Human Biology 69 (3): 295-311. Cavalli-Sforza, L.L, P. Menozzi, and A. Piazza. 1994. The history and Geography of Human Genes. Princeton: Princeton University Press. Luis, J.R.; et al. (2004). 'The levant versus the Horn of Africa: Evidence for Bidirectional Corridors of Human Migrations'. American Journal of Human Genetics. Volume 74 (3): 532-544. DNA tribes of Africa. Lucas Martin. https://web.archive.org/web/20160804023614/http://www.dnatribes.com/dnatribes-digest-2009-02-28.pdf. Februari 28, 2009. Posted on 21-02-2009.
    Read less

Where can you sleep near Berbers ?

Booking.com
487.403 visits in total, 9.187 Points of interest, 404 Bestemmingen, 29 visits today.