De Slag bij Saint-Malo werd tijdens de Tweede Wereldoorlog uitgevochten tussen geallieerde en Duitse troepen om de Franse kustplaats Saint-Malo te controleren. De strijd maakte deel uit van de geallieerde uitbraak in heel Frankrijk en vond plaats tussen 4 augustus en 2 september 1944. Legereenheden van de Verenigde Staten vielen, met de steun van vrije Franse en Britse troepen, de stad met succes aan en versloegen de Duitse verdedigers. Het Duitse garnizoen op een nabijgelegen eiland bleef zich tot 2 september verzetten.

Saint-Malo was een van de Franse steden die in het kader van het Duitse Atlantikwall-programma als fort was aangewezen, en de vooroorlogse verdedigingswerken werden aanzienlijk uitgebreid vóór de geallieerde landingen in Normandië in juni 1944. Als onderdeel van hun invasieplannen , waren de geallieerden van plan de stad in te nemen zodat de haven kon worden gebruikt om voorraden aan te landen. Hoewel er enige discussie was over de noodzaak hiervan in augustus, toen de geallieerde troepen uit Normandië braken en Bretagne binnentrokken, werd besloten Saint-Malo in te nemen in plaats van in te sluiten om de haven veilig te stellen en het Duitse garnizoen te elimineren.

Nadat de eerste pogingen om de plaats in te nemen mislukten, begon het Amerikaanse leger een belegeringsoperatie. Infanterie-eenheden vielen en versloegen grote aantallen versterkte Duitse stellingen met de steun van artillerie en vliegtuigen. Een fort aan de rand van Saint-Malo was de laatste Duitse positie op het vasteland die stand hield en gaf zich op 17 augustus over. Na uitgebreide lucht- en zeebombardementen gaf het garnizoen op het nabijgelegen eiland Cézembre zich op 2 september over. Duitse vernielingen maakten het onpraktisch om Saint-Malo als haven te gebruiken. De stad werd ook zwaar beschadigd tijdens de slag en werd na de oorlog herbouwd.