កោះហាស៊ីម៉ា ( simply 島) (រឺសាមញ្ញ ហាស៊ីម៉ា ដោយសារថាស៊ី ម៉ា គឺជាបច្ច័យរបស់ជប៉ុនសម្រាប់ កោះ ) ដែលជាទូទៅគេហៅថា ហ្គុនកាណាជីម៉ា (島島មានន័យថា កោះ Battleship ) គឺជាកោះមួយដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោលនៅណាហ្គាសាគីដែលស្ថិតនៅចម្ងាយ ១៥ គ។ ម។ ពី កណ្តាលនៃទីក្រុង។ វាជាកោះមួយក្នុងចំណោមកោះចំនួន ៥០៥ ដែលគ្មានមនុស្សរស់នៅក្នុងខេត្តណាហ្គាសាគី។ លក្ខណៈពិសេសគួរឱ្យកត់សម្គាល់របស់កោះនេះគឺអគារបេតុងដែលត្រូវបានគេបោះបង់ចោលដោយមិនមានការរំខានលើកលែងតែធម្មជាតិនិងជញ្ជាំងសមុទ្រព័ទ្ធជុំវិញ។ ខណៈកោះនេះជានិមិត្តរូបនៃឧស្សាហូបនីយកម្មយ៉ាងឆាប់រហ័សរបស់ជប៉ុនវាក៏ជាការរំofកពីឧក្រិដ្ឋកម្មសង្គ្រាមរបស់ជប៉ុនដែលជាទីតាំងនៃការបង្ខំឱ្យធ្វើការមុននិងក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ ។

កោះទំហំ ៦.៣ ហិកតានេះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាអណ្តូងរ៉ែធ្យូងថ្មក្រោមដីរបស់ខ្លួនដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៨៨៧ ដែលដំណើរការកំឡុងពេលឧស្សាហូបនីយកម្មរបស់ជប៉ុន។ កោះនេះបានឈានដល់ចំនួនប្រជាជនខ្ពស់បំផុតគឺ ៥.២៥៩ នាក់ក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៩។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៤ ដោយមានរ៉ែធ្យូងថ្មជិតអស់ហើយអណ្តូងរ៉ែត្រូវបានបិទហើយប្រជាជនទាំងអស់បានចាកចេញភ្លាមៗបន្ទាប់ពីចាកចេញពីកោះនេះទុកចោលក្នុងរយៈពេល ៣ ទសវត្សបន្ទាប់។ ចំណាប់អារម្មណ៍លើកោះនេះបានលេចចេញជាថ្មីនៅទសវត្សឆ្នាំ ២០០០ ដោយសារប្រាសាទប្រវត្តិសាស្រ្តដែលមិនមានការរំខានហើយវាបានក្លាយជាកន្លែងទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរបន្តិចម្តង ៗ ។ ជញ្ជាំងផ្នែកខាងក្រៅដែលបានដួលរលំត្រូវបានគេស្តារឡើងវិញហើយការធ្វើដំណើរទៅកាន់ហាសាម៉ាត្រូវបានបើកឱ្យភ្ញៀវទេសចរឡើងវិញនៅថ្ងៃទី ២២ ខែមេសាឆ្នាំ ២០០៩។ ការចាប់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងឡើងលើកោះនេះបណ្តាលឱ្យមានការផ្តួចផ្តើមគំនិតសម្រាប់ការការពាររបស់ខ្លួនជាទីតាំងបេតិកភណ្ឌឧស្សាហកម្ម។

អណ្តូងរ៉ែធ្យូងថ្មនៃកោះនេះត្រូវបានអនុម័តជាផ្លូវការជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោករបស់យូណេស្កូនៅខែកក្កដាឆ្នាំ ២០១៥ ដែលជាផ្នែកមួយនៃគេហទំព័ររបស់បដិវត្តឧស្សាហកម្មមេជីរបស់ប្រទេសជប៉ុនគឺដែកនិងដែកការកសាងនាវានិងរ៉ែធ្យូងថ្ម។