Արգելված քաղաքը Մինգ դինաստիայի զարդանկարներում

Երբ Հոնգվու կայսրի որդի Ժու Դին դարձավ Յունլե կայսր, նա Նաջինգից տեղափոխվեց մայրաքաղաք Պեկին, և 1406 թվականին զարկ տվեց Արգելված քաղաքի կառուցման աշխատանքներին[1]։ Կառուցումը տևեց 14 տարի, ավելի քան մեկ միլիոն աշխատողներով[2]։ 1420-1644 թվականներին Արգելված քաղաքը Մինգ դինաստիայի նստավայրն է եղել։ 1644 թվականի ապրիլին այն գրավվել է Լի Ցիցենգի գլխավորած ապստամբ ուժերի կողմից, ով իրեն հռչակել էր Շուն դիանստիայի կայսր[3]։ Նա շուտով փախավ մինչ նախկին Մինգ գեներալ Վու Սանգուի զինված բանակներն և Մանչուի ուժերը Արգելված քաղաքի որոշ մասեր կրակի կմատնեին[4]։ Մինչև հոկտեմբեր Մանչուսները գերիշխանության հասան հյուսիսային Չինաստանում և արարողակարգ անցկացվեց Արգելված քաղաքում՝ հռչակելու Քինգ դիանստիայի երիտասարդ Շունզի կայսրին ողջ Չինաստանի կառավարիչ[5]։ Քինգի կառավրիչները փոխեցին հիմնական շինությունների անունները շեշտելու ավելի շուտ «ներդաշնակություն»ը, քան «գերիշխանություն»ը, որոնք գրվելու էին երկլեզու (չինարեն և մանչու) ցուցանակների վրա և պալատի շահամանստական երանգներ հաղորդելու համար[6][7]։ 1860 թվականին Ափիոնային երկրորդ պատերազմ-ի ժամանակ Անգլոֆրանսիական ուժերը իրենց ձեռքը վերցրին Արգելված քաղաքը և իրենց ձեռքում պահեցին մինչև պատերազմի ավարտը[8], 1900 թվականին Ցի Սի կայսրուհին փախավ Արգելված քաղաքից Բոքսերի ապստամբության ընթացքում՝ թողնելով, որ այն զբաղեցվի պայմանագրով սահմանաված ուժերի կողմից մինչև հաջորդ տարի[8]։

 

Արևելյան փառահեղ դարպասը 16 տարի տևած վերականգնողական աշխատանքներից հետո

24 կայսրերի ու 14 մինգ դինաստիաների և 10 Քինգ դինաստաիների բնակատեղին լինելուց հետո Արգելված քաղաքը 1912 թվականին դադարեց լինել Չինաստանի քաղաքական կենտրոն Չինաստանի վերջին կայսր Պույիի հրաժարականով։ Չինաստանի նոր կառավարության հետ համաձայնություն կնքելով Պույին մնաց Ներքին կամ Սև պալատում, մինչդեռ Արտաքին պալատը հանձնվեց հանրության օգտագործմանը[9] մինչ 1924 թվականին նա վտարվեց քաղաքացիական պատերազմի հետևանքով[10] : Պալատական թանգարանը հիմնադրվեց Արգելված քաղաքում 1925 թվականին[11]։ 1933 թվականին Ճապոնիայի և Չինաստանի միջև երկրորդ պատերազմը ստիպեց էվակուացնել Արգելված քաղաքի ազգային հարստությունը[12] հավաքածուի մի մասը հետ բերվեց Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի ավարտին[13], բայց մյուս մասը 1948 թվականին էվակուացվել է դեպի Թայվան Չիանգ Կայ-շեկի հրամանով, ոմ Գոմինդան կուսակցությունը պարտվում էր Չինական քաղաքացիական պատերազմում։ Այս համեմատաբար փոքր, բայց բարձրորակ հավաքածուն պահեստավորվել է մինչև 1965 թվականը, երբ այն նորից հանրայնացվեց՝ որպես Թայբեյի Ազգային պալատական թատրոնի հիմնական մաս[14]։

1949 թվականին Չինաստանում ժողովրդավարություն հաստատելուց հետո, Արգելված քաղաքին որոշ վնաս հասցվեց, քանի որ քաղաքը լցված էր հեղափոխական ոգովAfter [15]։ Մշակութային հեղափոխության։ Այնումանայնիվ, Մշակութային հեղափոխության ընթացքում վարչապետ Չժու Էնլայը զինված գումարտակ ուղարկեց քաղաքը վերահսկողության տակ պահելու համար[16]։

Արգելված քաղաքը ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության ցանկ է մտել 1987 թվականին, որպես «Մինգ և Քինգ դինաստիաների կայսերական պալատ», քանի որ այն մեծ ազդեցություն է թողել Չինական ճարտարապետության և մշակույթի զարգացման վրա[17] Ներկայումս այն գտնվում է Պալատական թանգարանի վերահսկողության տակ, որն իրականացնում է 16 տարի տևող վերականգնողական աշխատանքների ծրագիր՝ վերանորոգելու ու վերականգնելու Արգելված քաղաքի շինությունները[18]։

Ներկայումս առևտրական առևտրական ձեռնրկությունները Արգելված քաղաքում դարձել են վիճարկելի[19] Սթարբաքսի խանութը, որը բացվել է 2000 թվականին բուռն քննադատությունների արժանացավ և ի վերջո փակվեց[20][21] 2006 թվականին Չինական ԶԼՄ-ները նաև թիրախավորեցին երկու հուշնվերների խանութներ, որոնք հրաժարվել էին ընդունել Չինաստանի քաղաքացիներին, որպեսզի գնաերը բարձրացնեն օտրաերկրացի հաճախորդնեի համար [22]։