A Basílica Catedral Metropolitana de santa María del Fiore, ou Catedral de santa María da Flor é a sé episcopal (en italiano duomo) da arquidiocese católica romana de Florencia, Italia. É unha das obras mestras da arte gótica e do primeiro Renacemento italiano.

Símbolo da riqueza e do poder da capital toscana durante os séculos XIII e século XIV, a catedral florentina é un dos edificios máis grandes da cristiandade. O seu nome refírese ao lirio, símbolo de Florencia, ou ao antigo nome do pobo chamado Fiorenza. Pero, por outra parte, un documento do século XV afirma que a «flor» se refire a Cristo.

Destaca, de forma singular, a grandiosa cúpula, obra de Filippo Brunelleschi, unha estrutura isostática de 100 metros de altura interior; 114,5 metros de altura exterior; 45,5 metros de diámetro exterior e 41 metros de luz (diámetro interior) coa particularidade de que esta cúpula, en si mesma, anula empúrrelos horizontais para non transmitir ao tambor que a sustenta practicamente máis cargas que as verticais correspondentes ao seu propio peso. Á cúpula hai que engadir o campanario independente, trazado por Giotto, de 82 m de altura, e o baptisterio de San Xoán, coas famosas portas de bronce de Ghiberti. O conxunto, formado pola igrexa, o campanario e o baptisterio, constitúe unha das xoias artísticas e arquitectónicas de Florencia.

A basílica atópase dentro da declaración do Centro histórico de Florencia coma Patrimonio da Humanidade pola UNESCO dende 1982.