Babilonia foi a capital dun reino clave da antiga Mesopotamia dos séculos XVIII ao VI a.C.. No moderno Iraq, localízase a aproximadamente 110 quilómetros ao sur de Bagdad. A capital construíuse sobre o río Éufrates e dividíase en partes iguais ao longo das súas marxes esquerda e dereita, con terraplens empinados para conter as inundacións estacionais do río. Babilonia era orixinariamente unha pequena cidade acadia que data do período do Imperio acadio c. 2300 a.C..
Estímase que Babilonia era a cidade máis grande do mundo c. 1770 – c. 1670 a.C, e de novo c. 612 – c. 320 a.C . Talvez foi a primeira cidade en alcanzar unha poboación superior aos 200.000 habitantes. Estimacións do alcance máximo da súa área comprendida entre 890 a 900 hectáreas.
Os Xardíns colgantes da Babilonia foron unha das sete marabillas do mundo antigo, aínda que al...Ler máis
Babilonia foi a capital dun reino clave da antiga Mesopotamia dos séculos XVIII ao VI a.C.. No moderno Iraq, localízase a aproximadamente 110 quilómetros ao sur de Bagdad. A capital construíuse sobre o río Éufrates e dividíase en partes iguais ao longo das súas marxes esquerda e dereita, con terraplens empinados para conter as inundacións estacionais do río. Babilonia era orixinariamente unha pequena cidade acadia que data do período do Imperio acadio c. 2300 a.C..
Estímase que Babilonia era a cidade máis grande do mundo c. 1770 – c. 1670 a.C, e de novo c. 612 – c. 320 a.C . Talvez foi a primeira cidade en alcanzar unha poboación superior aos 200.000 habitantes. Estimacións do alcance máximo da súa área comprendida entre 890 a 900 hectáreas.
Os Xardíns colgantes da Babilonia foron unha das sete marabillas do mundo antigo, aínda que algúns estudosos cren que estes estaban realmente na capital asiria de Nínive.
As principais fontes de información sobre Babilonia son: escavación do sitio, referencias en textos cuneiformes atopados noutras partes de Mesopotamia, referencias na Biblia, descricións nas escrituras clásicas (especialmente por Herodoto) e descricións de segunda man (citando a o traballo de Ctesias e Beroso) presenta unha imaxe incompleta e ás veces contraditoria da cidade antiga, mesmo no seu apoxeo no século VI a.C.
Babilonia foi fundada probabelmente no 3800 a.C. e nas súas orixes era unha aldea[1] pouco importante veciña de Kish, cidade poderosa do III Milenio. Nese mesmo milenio Babilonia seguiu a ser un asentamento humilde dependente dos reis neosumerios de UR III, ata que este se derrubou e se instalou en Babilonia a comezos do II milenio unha dinastía de orixes esteparias (a chamada Dinastía I paleobabilónica, 1894-1595 a.C.) que acadou o seu apoxeo con Hammurabi, contra o 2300 a. C., e mantívose así por case 2000 anos.
A cidade pasou a formar parte dunha pequena cidade-estado independente co ascenso da primeira Babilonia no século XIX a.C. Despois de que o rei amurru Hammurabi creara un imperio de curta duración no século XVIII a.C., converteu Babilonia nunha cidade importante e declarouse a si mesmo o seu rei. O sur de Mesopotamia fíxose coñecido como Babilonia e Babilonia eclipsou a Nippur como a súa cidade santa.
No século XVI a. C. foi conquistada polos hititas, para caer deseguida en mans dos kasitas (séculos XVI-XVII a. C.) que foron absorbidos culturalmente polos babilonios (época babilónica media). Os arameos, asirios e os caldeos loitaron durante séculos polo control da Babilonia. O rei asirio Asurbanipal venceu na loita no 648 a. C., e sucedeuno Nabucodonosor II.
O imperio desvaneceuse baixo o fillo de Hammurabi Samsu-iluna e Babilonia pasou longos períodos baixo o dominio dos asirios, Casitas e Elamitas. Despois de ser destruído e reconstruído polos asirios, Babilonia converteuse na capital do Imperio neobabilónico de curta duración do 609 ao 539 a. C. Trala caída do Imperio neobabilónico, a cidade quedou baixo o goberno dos aqueménidas, Seléucidas, Partos, Romanos, e sasánidas.
Liderados por Nabucodonosor (que tamén construíu os Xardíns colgantes de Babilonia), os asirios destruíron Xerusalén en 587 a. C., levando os xudeus ao exilio babilónico. Babilonia recobraría a súa independencia acadando un período de prosperidade coñecido como neobabilónico que remata no 538 coa conquista da cidade polo rei persa Ciro, o Grande, que derrotou os asirios en 539 a. C., e liberou os xudeus do seu exilio. A dominación persa (até 331 a. C.) e logo macedónica (seléucidas até 409 a. C.) constitúen o período tardobabilónico e son os fitos dun ocaso cultural que se acelera a partir do século III a. C.
↑ López, Jesús; Sanmartín, Joaquín (1993): Mitología y religión del oriente Antiguo. Tomo I: Egipto y Mesopotamia. Ed. Ausa.
![[node:title]](/sites/default/files/styles/640x320/public/default_images/default_0.JPG?itok=nAKl_DR1)
Engadir un novo comentario