مجلس بریتانیا یا مجلس پادشاهی متحد بریتانیا و ایرلند شمالی (به انگلیسی: Parliament of the United Kingdom)، بالاترین نهاد قانون‌گذاری در بریتانیای کبیر و متعلقات است. این مجلس به تنهایی حق قانونی حکومت به سایر نواحی را دارد. بالاترین مقام در این مجلس پادشاه چارلز سوم است، گرچه این مقام تشریفاتی است و پادشاه از فعالیت سیاسی و هرگونه دخالت یا تصمیم‌گیری در امور کشوری منع شده‌است.

مجلس بریتانیا از دو مجلس تشکیل شده‌است که عبارت‌انداز: مجلس عوام و مجلس اعیان.

مجلس عوام شامل نمایندگانی است که اعضای آن هر ۵ سال یک‌بار به‌طور مردم‌سالارانه از سوی مردم انتخاب می‌شوند. مجلس اعیان شامل روحانیون بلندپایه و لُردها است؛ به‌طور کلی اعضای مجلس اعیان توسط مردم انتخاب نمی‌شوند.

این دو مجلس در تالارهای متفاوت در کاخ وست‌مینستر واقع در وست‌مینستر در لندن تشکیل جلسه می‌دهند. برای این تالارها نام «خانهٔ مجلس» نیز استفاده می‌شود.

یکی از ویژگی‌های نظام دموکراسی مجلسی در بریتانیا، وجود رابطه تنگاتنگ میان قوه مجریه و قوه مقننه است: اعضای دولت، کابینه و هیئت وزیران از میان نمایندگان مجلس انتخاب می‌شوند و نخست‌وزیر نیز خود یکی از نمایندگان مجلس عوام و رهبر حزب اکثریت است.

ریشه مجلس کنونی در شوراهای آغاز سده‌های میانه بوده‌است. این شوراها وظیفه رایزنی حکومتی را بر عهده داشتند. به‌طور نظری، قدرت اصلی قانون‌گذاری در دست «پادشاه حاضر در مجلس» است، ولی در زمان معاصر، قدرت واقعی به مجلس عوام واگذار شده و پادشاه معمولاً طبق توصیه نخست‌وزیر عمل می‌کند و قدرت مجلس اعیان نیز محدود شده‌است.

مجلس بریتانیا گاه به عنوان «مادر مجالس» نیز نامیده می‌شود زیرا ارگان‌های قانون‌گذاری بسیاری از کشورها به ویژه کشورهای همسود از روی الگوی آن تشکیل شده‌است. مجلس بریتانیا همچنین بزرگ‌ترین ارگان قانون‌گذاری انگلیسی‌زبان در جهان است.