دورهٔ باستان  محوطهٔ باستان‌شناختی کاسیان در جزیرهٔ الخور

قدمت سکونت انسان در قطر به ۵۰٫۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد.[۱] سکونتگاه‌ها و ابزارهایی که قدمت آنها به دوران عصر سنگ می‌رسد در شبه‌جزیره کشف شده‌اند.[۱] آثار باستانی بین‌النهرینی مربوط به دورهٔ عبید (حدود ۶۵۰۰ تا ۳۸۰۰ پیش از میلاد) در سکونتگاه‌های ساحلی متروک کشف شده‌اند.[۲] دعسه، سکونتگاهی واقع در سواحل غربی قطر، مهم‌ترین مکان عبیدی در این کشور است و گمان می‌رود که یک اردوگاه فصلی کوچک را در خود جای داده بود.[۳][۴]

آثار بابلی کاسیان که قدمت آنها به هزارهٔ دوم پیش از میلاد می‌رسد در جزیرهٔ الخور کشف شده‌اند، و گواهی هستند بر روابط تجاری بین ساکنان قطر و کاسی‌ها در بحرین امروزی.[۵] در میان یافته‌ها، ۳٫۰۰۰٬۰۰۰ صدف حلزون خردشده و سفال‌های کاسی وجود داشت.[۳]

در سال ۲۲۴ میلادی، شاهنشاهی ساسانی کنترل مناطق اطراف خلیج فارس را به دست آورد.[۶] قطر در فعالیت تجاری ساسانیان نقشی مهم ایفا کرد و دستکم دو کالا را ارائه می‌داد: مروارید و رزانهٔ ارغوانی.[۷] در دورهٔ شاهنشاهی ساسانی، بسیاری از ساکنان عربستان شرقی به دنبال ترویج دین مسیحی به سمت شرق توسط مسیحیان بین‌النهرین با مسیحیت آشنا شدند.[۸] در این دوره صومعه‌هایی ساخته شد و سکونتگاه‌های بیشتری در این دوران تأسیس گردید.[۹][۱۰] در اواخر دورهٔ مسیحیت، قطر منطقه‌ای را تشکیل می‌داد که به «بث قطریه» (در سریانی به معنای «خانهٔ قطری‌ها») معروف بود.[۱۱] البته این منطقه به قطر فعلی محدود نمی‌شد و شامل بحرین، جزیره تاروت، الخط و احساء نیز می‌شد.[۱۲]

محمد در سال ۶۲۸ فرستاده‌ای مسلمان نزد حاکمی در شرق عربستان به نام منذر بن ساوی فرستاد و از او و رعایایش خواست که اسلام را بپذیرند. منذر درخواست او را اجابت کرد و بر این اساس بیشتر قبایل عرب منطقه به اسلام گرویدند.[۱۳] در اواسط همین سده، حمله اعراب به ایران منجر به سقوط شاهنشاهی ساسانی شد.[۱۴]

دورهٔ اسلامی (۶۶۱–۱۷۸۳)  خلافت عباسی در گسترده‌ترین حالت خود، حدود سال ۸۵۰.

قطر در دورهٔ امویان مرکز معروف پرورش اسب و شتر بود.[۱۵] در سدهٔ هشتم از موقعیت استراتژیک تجاری خود در خلیج فارس بهره برد و به مرکز تجارت مروارید تبدیل شد.[۱۶][۱۷]

توسعهٔ چشمگیری در صنعت مرواریدسازی در اطراف شبه‌جزیرهٔ قطر در دوران عباسیان رخ داد.[۱۵] کشتی‌هایی که از بصره به هند و چین سفر می‌کردند در این مدت در بنادر قطر توقف داشتند. ظروف چینی، سکه‌های غرب آفریقا و آثار باستانی تایلند در قطر کشف شده‌اند.[۱۴] بقایای باستان‌شناسی از آثار مربوط به سدهٔ نهم نشان می‌دهد که ساکنان قطر برای ساختن خانه‌ها و ساختمان‌های عمومی از مصالح با کیفیتی استفاده می‌کردند. در این دوره بیش از ۱۰۰ خانهٔ سنگی، دو مسجد و یک قلعهٔ عباسی در مرواب ساخته شد.[۱۸][۱۹] زمانی که قدرت خلافت در عراق کاهش یافت، در قطر نیز خلافت از رونق افتاد.[۲۰] قطر در کتاب محقق مسلمان سدهٔ سیزدهم یاقوت حموی به نام معجم‌البلدان ذکر شده‌است که به خرقه‌های بافتهٔ راه‌راه و ظریف قطری‌ها و مهارت‌های آنها در بهبود و تکمیل نیزه اشاره دارد.[۲۱]

بخش اعظم عربستان شرقی در سال ۱۲۵۳ تحت کنترل عصفوریان بود، اما ملوک هرمز در سال ۱۳۲۰ کنترل این منطقه را به دست گرفتند.[۲۲] مروارید قطر یکی از منابع اصلی درآمد پادشاهی بود.[۲۳] در سال ۱۵۱۵ مانوئل یکم، پادشاه پرتغال پادشاهی هرمز را تحت سلطهٔ خود درآورد. پرتغال در سال ۱۵۲۱ بخش چشمگیری از عربستان شرقی را تصرف کرد.[۲۳][۲۴] در سال ۱۵۵۰ ساکنان احساء داوطلبانه تسلیم حکومت عثمانی شدند و آنها را بر پرتغالی‌ها ترجیح دادند.[۲۵] با حفظ حضور نظامی ناچیز در این منطقه، عثمانی‌ها توسط قبیلهٔ بنی‌خالد در سال ۱۶۷۰ بیرون رانده شدند.[۲۶]

حکومت بحرینی و سعودی (۱۷۸۳–۱۸۶۸)  نقشه‌ای مربوط به سال ۱۷۹۴ که به کَتورهَ در سرزمین بحرین اشاره دارد.

در سال ۱۷۶۶ اعضای خانوادهٔ آل‌خلیفه از کنفدراسیون قبایلی بنی عتبه از کویت به الزباره در قطر مهاجرت کردند.[۲۷][۲۸] بنی خالد در زمان ورودشان قدرت ضعیفی بر شبه‌جزیره داشتند، علی‌رغم این واقعیت که بزرگترین روستا توسط خویشاوندان دور آنها اداره می‌شد.[۲۹] در سال ۱۷۸۳ قبایل بنی عتبه مستقر در قطر و قبایل عرب متحد به آنها حمله کردند و بحرین را از ایرانیان گرفتند. آل خلیفه اقتدار خود را بر بحرین تحمیل کرد و صلاحیت خود را بر زبره حفظ کرد.[۲۷]

 بخشی نیمه‌بازسازی‌شده از شهر ویران‌شدهٔ الزباره

پس از سوگند خوردن سعود بن عبدالعزیز به عنوان ولیعهد عربستان سعودی در سال ۱۷۸۸ وی برای گسترش قلمروی خویش به سمت شرق به سمت خلیج فارس و قطر حرکت کرد. پس از شکست بنی خالد در سال ۱۷۹۵ سعودی‌ها در دو جبهه مورد حمله قرار گرفتند. عثمانی‌ها و مصری‌ها به جبهه غربی حمله کردند، درحالیکه آل خلیفه در بحرین و عمان به جبههٔ شرقی حمله کردند.[۳۰][۳۱] امیر سعودی پس از اطلاع از پیشروی مصر در مرزهای غربی در سال ۱۸۱۱ نیروهای خود در بحرین و الزباره را کاهش داد تا نیروهای خود را مجدداً مستقر کند. سعید بن سلطان، حاکم مسقط، از این فرصت استفاده کرد و به پادگان‌های وهابی‌ها در ساحل شرقی حمله کرد و قلعهٔ زبره را به آتش کشید. آل‌خلیفه پس از آن عملاً به قدرت بازگردانده شدند.[۳۱]

به عنوان مجازات برای دزدی دریایی، کشتی کمپانی هند شرقی بریتانیا در سال ۱۸۲۱ دوحه را بمباران کرد و شهر را ویران گرداند و در پی آنصدها نفر از ساکنان مجبور به فرار شدند. در سال ۱۸۲۵ حکومت آل ثانی با رهبری شیخ محمد بن ثانی آل ثانی به عنوان نخستین رهبر قطر تشکیل شد.[۳۲]

اگرچه قطر یکی از قلمروهای وابستهٔ بحرین به حساب می‌آمد، آل خلیفه با مخالفت قبایل محلی مواجه شد. در سال ۱۸۶۷ آل خلیفه به همراه حاکم ابوظبی نیروی دریایی عظیمی را برای سرکوب شورشیان قطری به الوکره فرستاد. این امر منجر به جنگ دریایی قطر و بحرین در ۱۸۶۷–۱۸۶۸ شد که در آن نیروهای بحرین و ابوظبی، دوحه و الوکره را غارت کردند.[۳۳] خصومت‌های بحرین نقض آتش‌بس دائمی صلح و دوستی در سال ۱۸۶۱ بود. تهاجم مشترک، علاوه بر ضدحملهٔ قطر، سرهنگ لوئیس پلی مقیم سیاسی بریتانیا را بر آن داشت تا توافقی را در سال ۱۸۶۸ منعقد کند. مأموریت او در بحرین و قطر و پیمان صلح حاصل از آن نقطهٔ عطفی بود، زیرا آنها به‌طور ضمنی تمایز قطر از بحرین را به رسمیت شناختند و صریحاً موقعیت محمد بن ثانی را تصدیق کردند. پلی علاوه بر محکوم کردن بحرین به دلیل نقض توافق، با شیوخ قطری که محمد بن ثانی نمایندهٔ آنها بودند مذاکره کرد.[۳۴] این مذاکرات نخستین مرحله در توسعهٔ قطر به عنوان یک شیخ‌نشین بود.[۳۵] با این حال، قطر تا سال ۱۹۱۶ به‌طور رسمی به عنوان تحت‌الحمایهٔ بریتانیا به رسمیت شناخته نشد.[۳۶]

دوران عثمانی (۱۸۷۱–۱۹۱۵)  قطر در نقشهٔ آدولف اشتیلر در ۱۸۹۱ شهر قدیم دوحه، ژانویهٔ ۱۹۰۴.

طایفهٔ حاکم آل ثانی تحت فشار نظامی و سیاسی فرماندار عثمانی ولایت بغداد، مدحت پاشا در سال ۱۸۷۱ تسلیم حکومت عثمانی شدند.[۳۷] دولت عثمانی اقدامات اصلاحی (تنظیمات) را در مورد مالیات و ثبت اراضی برای ادغام کامل این مناطق در امپراتوری اعمال کرد. علی‌رغم مخالفت قبایل محلی، آل ثانی به حمایت از حکومت عثمانی ادامه داد. با این حال، روابط قطر و عثمانی به زودی دچار رکود شد و در سال ۱۸۸۲ هنگامی که عثمانی‌ها از کمک به آل ثانی در لشکرکشی او به خور العدید خودداری کردند، با شکست‌های بیشتری مواجه شدند. علاوه بر این، عثمانی‌ها از محمد بن عبدالوهاب، تبعهٔ عثمانی، که در سال ۱۸۸۸ کوشید آل ثانی را به عنوان قائم‌مقام قطر جانشین کند، حمایت کردند.[۳۸] این در نهایت آل ثانی را به شورش علیه عثمانی‌ها کشاند که به اعتقاد آنها به دنبال غصب کنترل شبه‌جزیره بودند. او از مقام قائم‌مقام استعفا داد و در اوت ۱۸۹۲ مالیات پرداخت نکرد.[۳۹]

در فوریهٔ ۱۸۹۳، محمد حافظ پاشا به منظور به دست آوردن مالیات پرداخت‌نشده و مقابله با مخالفت جاسم بن محمد با اصلاحات اداری پیشنهادی عثمانی وارد قطر شد. جاسم از ترس اینکه با مرگ یا زندان مواجه شود، همراه با چندین تن از اعضای قبیلهٔ خود به سمت الوجبا عقب‌نشینی کرد (۱۶ کیلومتر یا ۱۰ مایل در غرب دوحه). درخواست محمد مبنی بر انحلال نیروها و عهد وفاداری به عثمانی‌ها با امتناع جاسم روبرو شد. در ماه مارس، محمد پاشا، برادر جاسم و ۱۳ تن از رهبران قبایل برجستهٔ قطری را در یک ناوچه سبک عثمانی به نام «مریخ» زندانی کرد. پس از اینکه محمد پیشنهاد آزادی اسیران را به مبلغ ۱۰٫۰۰۰ لیره رد کرد، به ستونی متشکل از ۲۰۰ سرباز دستور داد تا به فرماندهی یوسف افندی به سمت قلعهٔ الوجبا پیشروی کنند.[۱۴]

سربازان افندی مدت کوتاهی پس از رسیدن به الوجبا مورد تیراندازی شدید نیروهای چشمگیری از پیاده‌نظام و سواره نظام قطر قرار گرفتند. آنها به قلعهٔ شبکا بازگشتند و در آنجا دوباره مجبور شدند به واسطهٔ تهاجم قطر عقب‌نشینی کنند. پس از عقب‌نشینی آنها به قلعهٔ البیدا، ستون پیشروی جاسم قلعه را محاصره کرد که نتیجهٔ آن شکست عثمانی‌ها و توافق برای رها کردن اسیران در ازای عبور امن سواره نظام محمد پاشا از طریق زمین به هفوف شد.[۴۰] اگرچه قطر استقلال کامل از امپراتوری عثمانی به دست نیاورد، اما نتیجهٔ نبرد باعث شد معاهده‌ای منعقد شود که بعداً مبنای ظهور قطر به عنوان یک کشور خودمختار در داخل امپراتوری قرار گرفت.[۴۱]

دورهٔ بریتانیا (۱۹۱۶–۱۹۷۱)  قلعهٔ زباره که در سال ۱۹۳۸ ساخته شد

در کنوانسیون ۱۹۱۳ انگلیس و عثمانی، عثمانی‌ها موافقت کردند که از ادعای خود بر قطر صرف نظر کنند و پادگان خود را از دوحه خارج نمایند. با این حال، با آغاز جنگ جهانی اول، هیچ کاری در این مورد انجام نشد و نیروهای نظامی در قلعهٔ دوحه باقی ماندند، اگرچه تعداد آنها کاهش یافت. در سال ۱۹۱۵ با حضور قایق‌های توپدار انگلیسی در بندر، عبدالله بن جاسم آل ثانی (که طرفدار انگلیس بود) بقیه را متقاعد کرد که قلعه را ترک کنند و هنگامی که نیروهای انگلیسی صبح روز بعد نزدیک شدند، آن را متروکه یافتند.[۴۲][۴۳]

قطر در ۳ نوامبر ۱۹۱۶ تحت‌الحمایهٔ بریتانیا قرار گرفت، زمانی که بریتانیا پیمانی را با شیخ عبدالله بن جاسم آل ثانی امضا کرد تا قطر را تحت سیستم مدیریت واقعی قرار دهد. درحالیکه عبدالله موافقت کرد که بدون رضایت قبلی دولت بریتانیا با هیچ قدرت دیگری وارد رابطه نشود، بریتانیا حفاظت از قطر در برابر تجاوزات دریایی را تضمین کرد.[۴۲][۴۴] عبدالله در ۵ مه ۱۹۳۵، ضمن توافق بر سر امتیاز نفت با شرکت نفت بریتانیا، شرکت نفت ایران و انگلیس، معاهدهٔ دیگری را با دولت بریتانیا امضا کرد که قطر را در برابر تهدیدات داخلی و خارجی حفاظت می‌کرد.[۴۲] ذخایر نفت نخستین بار در سال ۱۹۳۹ کشف شدند.[۴۵]

 یک تمبر بریتانیایی از سری وایلدینگ که در ۱ آوریل ۱۹۵۷ منتشر شد و برای استفاده در قطر کاربرد داشت.

تمرکز منافع بریتانیا در قطر پس از جنگ جهانی دوم با استقلال هند، ایجاد پاکستان در سال ۱۹۴۷ و توسعهٔ نفت در قطر تغییر کرد. در سال ۱۹۴۹ انتصاب جان ویلتون، نخستین افسر سیاسی بریتانیا در دوحه، نشان‌دهندهٔ تقویت روابط انگلیس و قطر بود.[۴۶] صادرات نفت در سال ۱۹۴۹ آغاز شد و درحالیکه تجارت مروارید رو به کاهش بود، درآمدهای نفتی به منبع اصلی درآمد کشور تبدیل گردید. این درآمدها برای تأمین بودجهٔ توسعه و نوسازی زیرساخت‌های قطر استفاده شد. زمانی که بریتانیا در سال ۱۹۶۸ رسماً اعلام کرد که ظرف سه سال آینده از خلیج فارس خارج می‌شود، قطر برای ایجاد یک فدراسیون به مذاکرات با بحرین و هفت کشور دیگر ساحل آشتی پیوست. با این حال، اختلافات منطقه‌ای، قطر و بحرین را متقاعد کرد که از مذاکرات خارج شوند و دولت‌های مستقلی را ایجاد کنند.

استقلال و پس از آن (۱۹۷۱–اکنون)

در ۳ نوامبر ۱۹۱۶، شیخ قطر با بریتانیا روابط قراردادی منعقد کرد.[۴۷] این معاهده، امور خارجی و دفاع را به بریتانیا واگذار می‌کرد، اما اجازهٔ استقلال داخلی را به قطر می‌داد. در ۳ سپتامبر ۱۹۷۱، آن «توافق معاهدهٔ ویژه» که «با مسئولیت کامل بین‌المللی به عنوان یک کشور مستقل و مجزا» ناسازگار بود پایان یافت.[۴۸]این امر بر اساس توافقی که بین حاکم قطر و دولت بریتانیا به دست آمد انجام شد.[۴۸]

 جهازهای سنتی در مقابل خط افق خلیج غربی که از کرنیش دوحه دیده می‌شود.

در سال ۱۹۹۱ قطر نقش مهمی در جنگ خلیج فارس ایفا کرد. به‌ویژه در جریان نبرد خفجی که در آن تانک‌های قطری در خیابان‌های شهر حاضر شدند و از گارد ملی عربستان سعودی پشتیبانی آتش کردند، واحدهایی که با نیروی زمینی عراق درگیر بودند. قطر به نیروهای ائتلاف کانادا اجازه داد تا از این کشور به عنوان پایگاه برای پرتاب هواپیما در گشت‌زنی هوایی استفاده کنند و همچنین به نیروهای هوایی ایالات متحده و فرانسه اجازه داد تا در قلمروهایش عملیات کنند.[۱]

در سال ۱۹۹۵ امیر حمد بن خلیفه آل ثانی کنترل کشور را از پدرش خلیفه بن حمد آل ثانی با حمایت نیروهای مسلح و کابینه و همچنین کشورهای همسایه[۴۹] و فرانسه به دست گرفت.[۵۰] در زمان امیر حمد، قطر درجهٔ متوسطی از لیبرال‌سازی را تجربه کرد، از جمله راه‌اندازی شبکهٔ تلویزیونی الجزیره (۱۹۹۶)، تأیید حق رأی زنان در انتخابات شهرداری (۱۹۹۹)، تدوین نخستین پیش نویس قانون اساسی (۲۰۰۵) و افتتاح کلیسای کاتولیک رومی (۲۰۰۸). در سال ۲۰۱۰ قطر حق میزبانی جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ را به دست آورد، و این امر قطر را به نخستین کشور در خاورمیانه تبدیل می‌کند که برای میزبانی این مسابقات انتخاب شده‌است. امیر قطر از برنامه‌های قطر برای برگزاری نخستین انتخابات ملی قانونگذاری خود در سال ۲۰۱۳ خبر داد. این انتخابات قرار بود در نیمهٔ دوم سال ۲۰۱۳ برگزار شود، اما تا اکتبر ۲۰۲۱ به تعویق افتاد. شورای قانونگذاری برای نخستین بار در آوریل ۲۰۱۹ میزبان صد و چهلمین مجمع اتحادیه بین‌المجالس بود.[۵۱]

در سال ۲۰۰۳ قطر به عنوان مقر فرماندهی مرکزی ایالات متحده و یکی از پایگاه‌های اصلی هدایت حمله به عراق بود.[۵۲] در مارس ۲۰۰۵، در یک حملهٔ انتحاری، یک معلم بریتانیایی به نام جاناتان آدامز[۵۳] در تئاتر دوحه کشته شد. این ترور برای کشوری که قبلاً اقدامات تروریستی را تجربه نکرده بود، شوکه‌کننده بود. این بمب‌گذاری توسط عمر احمد عبدالله علی، یک مصری مقیم قطر که مظنون به ارتباط با سازمان القاعده در شبه‌جزیره عربستان بود انجام شد.[۵۴][۵۵] در سال ۲۰۱۱ قطر به عملیات ناتو در لیبی پیوست و طبق گزارش‌ها به گروه‌های مخالف لیبی سلاح رساند.[۵۶] همچنین در خلالجنگ داخلی سوریه قطر یکی از تأمین‌کنندگان مالی گروه‌های مخالف دولت بود.[۵۷]

در ژوئن ۲۰۱۳، شیخ تمیم بن حمد آل ثانی امیر قطر شد.[۵۸] شیخ تمیم بهبود رفاه داخلی شهروندان را در اولویت قرار داده‌است که شامل ایجاد سیستم‌های بهداشتی و آموزشی پیشرفته و توسعهٔ زیرساخت‌های کشور برای آماده‌سازی برای میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ می‌شود.[۵۹]

قطر در مداخلهٔ نظامی در یمن به رهبری عربستان سعودی علیه جنبش حوثی‌ها و نیروهای وفادار به رئیس‌جمهور سابق علی عبدالله صالح، که در سال ۲۰۱۱ و در طی بهار عربی سرنگون شد شرکت کرد.[۶۰]

افزایش نفوذ قطر و نقش آن در طول بهار عربی، به ویژه در جریان قیام بحرین در سال ۲۰۱۱ تنش‌های طولانی مدت با عربستان سعودی، امارات متحدهٔ عربی، و بحرین را تشدید کرد. در ژوئن ۲۰۱۷، مصر، عربستان سعودی، امارات متحدهٔ عربی، و بحرین روابط دیپلماتیک‌شان با قطر را قطع کردند.[۶۱] این امر منجر به افزایش روابط اقتصادی و نظامی قطر با ترکیه و ایران شده‌است.

قطر از ۲۱ نوامبر تا ۱۸ دسامبر میزبان جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ خواهد بود که این امر آن را به نخستین کشور عربی تبدیل می‌کند که میزبان این رویداد بوده‌است.[۶۲]

↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Toth, Anthony. "Qatar: Historical Background." A Country Study: Qatar (Helen Chapin Metz, editor). Library of Congress Federal Research Division (January 1993). ↑ Khalifa, Haya; Rice, Michael (1986). Bahrain Through the Ages: The Archaeology. Routledge. pp. 79, 215. ISBN 978-0-7103-0112-3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ "History of Qatar" (PDF). www.qatarembassy.or.th. Ministry of Foreign Affairs. Qatar. London: Stacey International, 2000. Retrieved 9 January 2015. ↑ Rice, Michael (1994). Archaeology of the Persian Gulf. Routledge. pp. 206, 232–233. ISBN 978-0-415-03268-1. ↑ Magee, Peter (2014). The Archaeology of Prehistoric Arabia. Cambridge Press. pp. 50, 178. ISBN 978-0-521-86231-8. ↑ Cadène, Philippe (2013). Atlas of the Gulf States. BRILL. p. 10. ISBN 978-9004245600. ↑ "Qatar – Early history". globalsecurity.org. Retrieved 17 January 2015. ↑ Gillman, Ian; Klimkeit, Hans-Joachim (1999). Christians in Asia Before 1500. University of Michigan Press. pp. 87, 121. ISBN 978-0-472-11040-7. ↑ Commins, David (2012). The Gulf States: A Modern History. I. B. Tauris. p. 16. ISBN 978-1-84885-278-5. ↑ Habibur Rahman, p. 33 ↑ "AUB academics awarded $850,000 grant for project on the Syriac writers of Qatar in the 7th century AD" (PDF). American University of Beirut. 31 May 2011. Archived from the original (PDF) on 28 May 2015. Retrieved 12 May 2015. ↑ Kozah, Mario; Abu-Husayn, Abdulrahim; Al-Murikhi, Saif Shaheen (2014). The Syriac Writers of Qatar in the Seventh Century. Gorgias Press LLC. p. 24. ISBN 978-1-4632-0355-9. ↑ "Bahrain". maritimeheritage.org. Retrieved 17 January 2015.[منبع بهتری نیاز است] ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ ۱۴٫۲ Fromherz, Allen (13 April 2012). Qatar: A Modern History. Georgetown University Press. pp. 44, 60, 98. ISBN 978-1-58901-910-2. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ Rahman, Habibur (2006). The Emergence Of Qatar. Routledge. p. 34. ISBN 978-0-7103-1213-6. ↑ A political chronology of the Middle East. Routledge / Europa Publications. 2001. p. 192. ISBN 978-1-85743-115-5. ↑ Page, Kogan (2004). Middle East Review 2003–04: The Economic and Business Report. Kogan Page Ltd. p. 169. ISBN 978-0-7494-4066-4. ↑ Qatar, 2012 (The Report: Qatar). Oxford Business Group. 2012. p. 233. ISBN 978-1-907065-68-2. ↑ Casey, Paula; Vine, Peter (1992). The heritage of Qatar. Immel Publishing. pp. 184–185. ISBN 978-0-907151-50-0. ↑ Russell, Malcolm (2014). The Middle East and South Asia 2014. Rowman & Littlefield Publishers. p. 151. ISBN 978-1-4758-1235-0. ↑ "History". qatarembassy.net. Archived from the original on 17 February 2015. Retrieved 18 January 2015. ↑ Larsen, Curtis (1984). Life and Land Use on the Bahrain Islands: The Geoarchaeology of an Ancient Society (Prehistoric Archeology and Ecology series). University of Chicago Press. p. 54. ISBN 978-0-226-46906-5. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ Althani, Mohamed (2013). Jassim the Leader: Founder of Qatar. Profile Books. p. 16. ISBN 978-1-78125-070-9. ↑ Gillespie, Carol Ann (2002). Bahrain (Modern World Nations). Chelsea House Publications. p. 31. ISBN 978-0-7910-6779-6. ↑ Anscombe, Frederick (1997). The Ottoman Gulf: The Creation of Kuwait, Saudi Arabia, and Qatar. Columbia University Press. p. 12. ISBN 978-0-231-10839-3. ↑ Potter, Lawrence (2010). The Persian Gulf in History. Palgrave Macmillan. p. 262. ISBN 978-0-230-61282-2. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ Heard-Bey, Frauke (2008). From Tribe to State. The Transformation of Political Structure in Five States of the GCC. p. 39. ISBN 978-88-8311-602-5. ↑ 'Gazetteer of the Persian Gulf. Vol I. Historical. Part IA & IB. J G Lorimer. 1915' [1000] (1155/1782), p. 1001 ↑ Crystal, Jill (1995). Oil and Politics in the Gulf: Rulers and Merchants in Kuwait and Qatar. Cambridge University Press. p. 27. ISBN 978-0-521-46635-6. ↑ Casey, Michael S. (2007). The History of Kuwait (The Greenwood Histories of the Modern Nations). Greenwood. pp. 37–38. ISBN 978-0-313-34073-4. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ "'Gazetteer of the Persian Gulf. Vol I. Historical. Part IA & IB. J G Lorimer. 1915' [843] (998/1782)". qdl.qa. Retrieved 13 January 2014. ↑ "Qatar". Teachmideast.org. Retrieved 27 June 2013. ↑ Kursun, Zekeriya (2004). Katar'da Osmanlilar 1871–1916. Turk Tarih Kurumu. ↑ Zahlan, Rosemarie Said (2016). The Creation of Qatar. Routledge. p. 42. ↑ Wilkinson, John Craven (1991). Arabia's Frontiers: The Story of Britain's Boundary Drawing in the Desert. IB Tauris. pp. 46–47. ↑ Rahman, Habibur (2005). The Emergence of Qatar: The Turbulent Years 1627-1916. Routledge. p. 235. ↑ Rogan, Eugene; Murphey, Rhoads; Masalha, Nur; Durac, Vincent; Hinnebusch, Raymond (November 1999). "Review of The Ottoman Gulf: The Creation of Kuwait, Saudi Arabia and Qatar by Frederick F. Anscombe; The Blood-Red Arab Flag: An Investigation into Qasimi Piracy, 1797–1820 by Charles E. Davies; The Politics of Regional Trade in Iraq, Arabia and the Gulf, 1745–1900 by Hala Fattah". British Journal of Middle Eastern Studies. 26 (2): 339–342. doi:10.1080/13530199908705688. JSTOR 195948. ↑ Habibur Rahman, pgs.143–144 ↑ Habibur Rahman, pgs.150–151 ↑ Habibur Rahman, p. 152 ↑ "Battle of Al Wajbah". Qatar Visitor. 2 June 2007. Archived from the original on 17 January 2013. Retrieved 22 January 2013. ↑ ۴۲٫۰ ۴۲٫۱ ۴۲٫۲ "Amiri Diwan – Shaikh Abdullah Bin Jassim Al Thani". Diwan.gov.qa. Archived from the original on 10 February 2012. Retrieved 28 October 2012. ↑ Zahlan, Rosemarie Said (1979). The Creation of Qatar. Abingdon: Croom Helm. p. 74. ISBN 978-1-138-18167-0. Retrieved 27 May 2019. ↑ Zahlan, Rosemarie Said (1979). The Creation of Qatar. Abingdon: Croom Helm. pp. 73–85. ISBN 978-1-138-18167-0. Retrieved 27 May 2019. ↑ Morton, Michael Quentin (2017). Empires and Anarchies: A History of Oil in the Middle East. London: Reaktion Books. pp. 139–140. ISBN 978-1-78023-810-4. Retrieved 27 May 2019. ↑ Wilton, John, unpublished memoir, ‘Qatar and Sharjah, 1949–1952’, Special Collections, University of Exeter Library, Exeter. ↑ Said Zahlan, Rosemarie (1979). The Creation of Qatar. Abingdon: Croom Helm. p. 144. ISBN 0-06-497965-2. ↑ ۴۸٫۰ ۴۸٫۱ Exchange of Notes constituting an Agreement between the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland and Kuwait regarding relations between the United … Exchange of Notes concerning the Termination of Special Treaty Relations … Northern Ireland and the State of Qatar, 3 September 1971 ↑ "New Qatari emir Sheikh Tamim 'set to announce reshuffle'". BBC News. 26 June 2013. Retrieved 26 June 2013. ↑ nouvelobs.com: "Qatar : "S'ils pouvaient, ils achèteraient la Tour Eiffel", 7 April 2013 ↑ "140th Assembly and related meetings". Inter-Parliamentary Union (به انگلیسی). 2018-01-04. Retrieved 2019-03-31. ↑ "Qatar (01/10)". State.gov. Retrieved 28 March 2010. ↑ "Last respects paid to teacher killed by bomb". Dorset Echo (به انگلیسی). ↑ Coman, Julian (21 March 2005). "Egyptian Suicide Bomber Blamed for Attack in Qatar". The Independent. ↑ Analytica, Oxford (25 March 2005). "The Advent of Terrorism in Qatar". Forbes. ↑ "Qatar Timeline". BBC News. 14 June 2012. Retrieved 7 January 2013. ↑ Roula Khalaf & Abigail Fielding Smith (16 May 2013). "Qatar bankrolls Syrian revolt with cash and arms". Financial Times. Retrieved 3 June 2013. ↑ Nordland, Rod (24 June 2013). "In Surprise, Emir of Qatar Plans to Abdicate, Handing Power to Son". NYTimes.com. Retrieved 26 June 2013. ↑ "The World factbook". CIA.Gov. 20 June 2014. Retrieved 20 June 2014. ↑ "Saudi-led coalition strikes rebels in Yemen, inflaming tensions in region". CNN. 27 March 2015. ↑ "Saudi Arabia and Bahrain break diplomatic ties with Qatar over 'terrorism'". The Guardian. 5 June 2017. Retrieved 5 June 2017. ↑ Paul Rhys in Doha. "Blatter reaches out to Arabia". Aljazeera.com. Retrieved 30 December 2013.