Jatorriz hiru ziren bertan zeuden hilerriak, hiru santuei eskainiak: Gaudioso Napolikoa, Jenaro (apezpikua) eta Severo. Dena dela, katakonben lehenego lurperatzea Erromako familia aberats batena izan zen (izena ez da gorde), II. edo III. mendekoa. Horren arabera kristauen aurreko lurperatzeak egin ziren han eta baita sekta baten biltzeko tokia izan zen. Ondoren, beheko solairuko ataria egin zen. III. mendean Agrippino di Napoli, Napoliko seigarren apezpikua, lurperatu zuten eta, ondorioz, debozio tokia bihurtu zen batez ere Agrippino zuen santu ospeagatik. IV. mendean, bestetik, Gennaro santua, hiriaren patroia, lurperatu zuten bertan. XI. mende arte katakonbak apezpikuen lurperatze tokia izan zen. XIII. mende eta XVIII. mende artean multzoa nahiko utzita gelditu ziren eta lapurketak eta txikizioak ohikoak izan ziren. Gaur egun hezurrak bertatik atera ondoren, katankonbak zaharberrituak izan dira eta 1969tik bisitarientzat ireki egin dira.[1]

Katakonbek hiru solairu dituzte, zaharrena behekoa.