Το Σούντορμπον (βεγγ. সুন্দরবন, Shundorbôn, αγγλική απόδοση Sundarbans, Σούνταρμπανς) είναι ένα τεράστιο δάσος στην παραλιακή περιοχή του Κόλπου της Βεγγάλης, που καλύπτει μεγάλο μέρος των ενωμένων δέλτα των ποταμών Γάγγη και Βραχμαπούτρα (το μεγαλύτερο δέλτα της Γης). Το Σούντορμπον εμπεριέχει το μεγαλύτερο μαγκρόβιο δάσος του κόσμου. Καλύπτει 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, από τα οποία τα 6.000 βρίσκονται στο Μπανγκλαντές και τα υπόλοιπα στη Δυτική Βεγγάλη της Ινδίας. Το 1997 το δάσος καταχωρήθηκε από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς (ξεχωριστά τα μέρη της Ινδίας και του Μπανγκλαντές). Κάθε χρόνο, τα νερά του Γάγγη πλημυρίζουν τα βαλτώδη δάση. Το Σούνταρμπανς λειτουργεί με αυτό τον τρόπο ως ένα μέσο φυσικό μέσο προστασίας των κατοίκων της Καλκούτας και της ευρύτερης περιοχής από τις πλημμύρες. Από το 1992 η περιοχή του Σούνταρμπανς αποτελεί προστατευόμενη περιοχή από τη Σύμβαση Ραμσάρ. Το μπαγκλαντεσιανό μέρος περιέχει τρία καταφύγια άγριας ζωής: το Δυτικό, το Νότιο και το Ανατολικό.

Το δάσος χαρακτηρίζεται από ένα δίκτυο ποταμίσκων-κλάδων του δέλτα, λασπωδών ακτών και μαγκρόβιας βλάστησης. Τα νερά στο μαγκρόβιο τμήμα του δάσους είναι υφάλμυρα προς αλμυρά, ενώ στους βάλτους του δάσους βαθύτερα στην ξηρά είναι σχεδόν γλυκά. Ως προς τη χλωρίδα, επικρατούν τα είδη σουντάρι (Heritiera fomes), τζέουα (Excoecaria agallocha), γκοράν (Ceriops decandra) και κεόρα. Η περιοχή είναι γνωστή και για τα πολλά ζώα της, μεταξύ των οποίων είναι η τίγρη της Βεγγάλης, το στικτό ελάφι (τσίταλ), κροκόδειλοι και φίδια. Παρά την ολική απαγόρευση του φόνου ή της αιχμαλώτισης ειδών άγριων ζώων εκτός των ψαριών και μερικών ασπόνδυλων, εμφανίζεται να υπάρχει συνεχής απώλεια ειδών από τα μέσα του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα, με την οικολογική ποιότητα του δάσους να υποβαθμίζεται.

Η Διεύθυνση Δασών είναι υπεύθυνη για τη διοίκηση και τη διαχείριση του Εθνικού Πάρκου Σούνταρμπαν στη Δυτική Βεγγάλη. Στο Μπανγκλαντές ιδρύθηκε ένας «Κύκλος του Δάσους» το 1993 για τη διατήρηση του Σούντορμπον. Παρά τις προσπάθειες αμφότερων των κυβερνήσεων, το δάσος απειλείται τόσο από φυσικούς, όσο και από ανθρωπογενείς παράγοντες. Το 2007 ο Κυκλώνας Σιντρ έβλαψε περί το 40% του Σούντορμπον. Η αύξηση της αλατότητας των νερών από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας είναι ήδη, και θα είναι περισσότερο στο μέλλον, ένα σημαντικό πρόβλημα.