Ένας λαός που μιλούσε μια Αλγκονκιανή γλώσσα γνωστός ως Νακότστανκ κατοικούσε την περιοχή γύρω από τον Ποταμό Ανακόστρια όταν έφθασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι τον 17ο αιώνα.[1] Όμως, η φυλή Νακότστανκ είχε μετακινηθεί από την περιοχή μέχρι τον 18ο αιώνα.[2]

Το άρθρο ένα, τμήμα οχτώ του συντάγματος των ΗΠΑ επιτρέπει τη δημιουργία μιας «περιοχής (με έκταση που δεν υπερβαίνει τα δέκα τετραγωνικά μίλια), από τμήματα συγκεκριμένων πολιτειών, και με την αποδοχή του κογκρέσου να γίνει έδρα της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών».[3] Όμως, το σύνταγμα δεν δηλώνει κάποια συγκεκριμένη τοποθεσία για την πρωτεύουσα. Το 1790, οι Τζέιμς Μάντισον, Αλεξάντερ Χάμιλτον και Τόμας Τζέφερσον συμφώνησαν ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα πλήρωνε τα εναπομείναντα επαναστατικά χρέη των πολιτειών με αντάλλαγμα τη δημιουργία νέας πρωτεύουσας στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες.[4]

Τις 9 Ιουλίου 1790, το Κογκρέσο υπερψήφισε τη δημιουργία νέας εθνικής πρωτεύουσας στον ποταμό Ποτόμακ. Η ακριβής θέση της επιλέχθηκε από τον πρόεδρο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο οποίος επικύρωσε τον νόμο τις 16 Ιουλίου. Το αρχικό σχήμα της ομοσπονδιακής περιφέρειας, η οποία δημιουργήθηκε από εδάφη που δώρισαν οι πολιτείες Μέριλαντ και Βιρτζίνια, ήταν τετράγωνο, με μήκος πλευράς 10 μίλια (16 χιλιόμετρα) και είχε συνολική έκταση 100 τετραγωνικά μίλια (259 χλμ²).[5] Δύο προϋπάρχοντες οικισμοί συμπεριλήφθηκαν στην επικράτεια, το λιμάνι του Τζορτζτάουν στο Μέριλαντ, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1751,[6] και η πόλη Αλεξάντρια, στη Βιρτζίνια, η οποία ιδρύθηκε το 1749.[7] Το 1791-92, τοποθετήθηκαν πλάκες στα όρια της περιφέρειας ανά μίλι.[8] Πολλές σώζονται μέχρι σήμερα.[9]

Η νέα ομοσπονδιακή πόλη κατασκευάστηκε στις βόρειες όχθες του Ποτόμακ, ανατολικά του Τζορτζτάουν. Τις 9 Σεπτεμβρίου 1791, οι τρεις επίτροποι που επέβλεπαν την κατασκευή της πρωτεύουσας ονόμασαν την πόλη προς τιμή του προέδρου Ουάσινγκτον. Η ομοσπονδιακή περιοχή ονομάστηκε Κολούμπια, το οποίο ήταν ένα ποιητικό όνομα των Ηνωμένων Πολιτειών εκείνη την εποχή.[10][11] Το Κογκρέσο συνεδρίασε για πρώτη φορά στη Ουάσιγκτον τις 17 Νοεμβρίου 1800.[12]

Το 1801, με τον οργανικό νόμο, η περιφέρεια οργανώθηκε επίσημα και τέθηκε υπό τον αποκλειστικό έλεγχο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Επιπλέον, η περιφέρεια οργανώθηκε σε δύο κομητείες, την κομητεία της Ουάσινγκτον στα ανατολικά του Ποτόμακ και την κομητεία Αλεξάντρια στα δυτικά.[13] Μετά από τον νόμο, οι κάτοικοι της περιφέρειας δεν θεωρούνταν κάτοικοι του Μέριλαντ ή της Βιρτζίνια, με αποτέλεσμα να μην εκπροσωπούνται πλέον στο κογκρέσο.[14]

Τις 24-25 Αυγούστου 1814, με επιδρομή, οι βρετανικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ουάσιγκτον και την έκαψαν κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1812. Το καπιτώλιο, το θησαυροφυλάκιο και ο Λευκός Οίκος κάηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης.[15] Τα περισσότερα κυβερνητικά κτίρια επισκευάστηκαν γρήγορα, όμως το καπιτώλιο παρέμεινε υπό κατασκευή μέχρι το 1868.[16]

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1830, η περιοχή της Αλεξάνδρια βρέθηκε σε οικονομική παρακμή, εν μέρει εξαιτίας της αμέλησής της από το Κογκρέσο.[17] Η πόλη της Αλεξάντρια ήταν μεγάλη αγορά δούλων και οι υπέρμαχοι της δουλείας φοβόντουσαν την κατάργησή της από το Κογκρέσο, επηρεάζοντας ακόμη περισσότερο την οικονομία. Οι κάτοικοι της Αλεξάντρια ζήτησαν από τη Βιρτζίνια να δεχθεί πίσω τη γη που δώρησε για τον σχηματισμό της περιφέρειας.[18] Η γενική συνέλευση της Βιρτζίνια ψήφισε τον Φεβρουάριο του 1846 την επιστροφή της Αλεξάντρια και τις 9 Ιουλίου 1846, το Κογκρέσο συμφώνησε να επιστραφεί ολόκληρη η έκταση που είχε δοθεί από τη Βιρτζίνια. Το 1850, το εμπόριο δούλων, αλλά όχι η δουλεία, τέθηκε εκτός νόμου στην ομοσπονδιακή περιφέρεια.[19]

Η έναρξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου το 1861 οδήγησε σε επέκταση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και σημαντική αύξηση του πληθυσμού της περιφέρειας, συμπεριλαμβανομένων και πολλών απελευθερωμένων δούλων. Ο πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την πράξη κατάργησης της δουλείας το 1862, με την οποία έληξε η δουλεία στην περιφέρειας της Κολούμπια. Το 1868, οι Αφροαμερικανοί απέκτησαν δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές.[20]

Μέχρι το 1870, ο πληθυσμός της περιφέρειας είχε αυξηθεί κατά 75% σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή, φτάνοντας τους 132.000 κατοίκους.[21] Παρά την ανάπτυξη της χώρας, η Ουάσινγκτον παρέμενε με χωματόδρομους και χωρίς βασική υγιεινή. Κάποια μέλη του κογκρέσου πρότειναν να μετακινηθεί η πρωτεύουσα πιο δυτικά, αλλά ο πρόεδρος Οδυσσεύς Γκραντ αρνήθηκε να σκεφτεί την πρόταση.[22] Με τον οργανικό νόμο του 1871 καταργήθηκαν τα ξεχωριστά συμβούλια της Ουάσιγκτον και Τζορτζτάουν και δημιουργήθηκε ενιαία διοικητική αρχή για την περιφέρεια της Κολούμπια.[23] Τη δεκαετία του 1870 άρχισε ο εκσυγχρονισμός της πόλης.

Με την κατασκευή των πρώτων αμαξιτών δρόμων το 1888, η πόλη επεκτάθηκε πέρα από τα αρχικά όρια που είχε θέσει το αρχικό σχέδιο.[24] Το Τζορτζτάουν ενσωματώθηκε επισήμως στην Ουάσινγκτον το 1895.[25] Στις αρχές του 20ού αιώνα, η Ουάσινγκτον ήταν η πρώτη αμερικανική πόλη η οποία επανασχεδιάστηκε ως τμήμα του κινήματος για όμορφες πόλεις.[26] Οι αυξημένες ομοσπονδιακές δαπάνες ως αποτέλεσμα του New Deal, κατασκευάστηκαν στην πόλη νέα κυβερνητικά κτίρια, μνημεία και μονάδες.[27] Οι κυβερνητικές δραστηριότητες συνέχισαν να αυξάνονται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[28] Μέχρι το 1950, η πληθυσμός της περιφέρειας έφτασε στην μέγιστη τιμή του, 802.178 κατοίκους.[21]

Τις 11 Σεπτεμβρίου 2001, τρομοκράτες οδήγησαν την πτήση 77 της American Airlines να συγκρουστεί με το Πεντάγωνο, στο γειτονικό Άρλινγκτον. Η πτήση 93 της United Airlines θεωρείται ότι είχε στόχο την Ουάσινγκτον, αλλά συνετρίβη στην δυτική Πενσυλβάνια όταν οι επιβάτες επιχείρησαν να ανακτήσουν τον έλεγχο του αεροπλάνου από τους αεροπειρατές.[29][30]