Οι Ρωμαίοι είναι οι πρώτοι που έχτισαν ένα οχυρό στο βραχώδη λόφο όπου βρίσκεται σήμερα το κάστρο και το οποίο έχει θέα στην σημερινή πόλη.

Η πόλη Φουά οφείλει πιθανότατα την καταγωγή της σε ένα παρεκκλήσι που ιδρύθηκε από τον Καρλομάγνο, το οποίο στη συνέχεια έγινε το αβαείο του Αγίου Βολουσιανού. Η σημερινή περιοχή ανήκε στην κομητεία της Φουά.

Η ίδρυση, το 849, του αβαείου του Αγίου Βολουσιανού συνέβαλε στην ανάπτυξη της πόλης τον 10ο μέχρι τον 12ο αιώνα γύρω από αυτό. Η πόλη έφθασε στο αποκορύφωμά της τον 14ο αιώνα.

Το κάστρο, του οποίου τα θεμέλια χρονολογούνται από τις αρχές του 10ου αιώνα, ήταν ένα ισχυρό φρούριο που αντιστάθηκε στις επανειλημμένες επιθέσεις του Σιμόν ντε Μονφόρ μεταξύ 1211 και 1217, κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας κατά των Αλβιγηνών. Το 1272, όταν ο κόμης της Φουά αρνήθηκε να αναγνωρίσει την κυριαρχία του βασιλιά της Γαλλίας, ο Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας πήρε προσωπικά την ηγεσία μιας εκστρατείας εναντίον της πόλης και η κομητεία παραδόθηκε. Ο Γκαστόν Γ΄ της Φουά ήταν ο τελευταίος κόμης που έζησε στο κάστρο και από τον 16ο αιώνα το κάστρο έχασε τη στρατιωτική του αξία. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή μέχρι το 1864.

Στο τέλος του 16ου αιώνα, κατά τη διάρκεια των Θρησκευτικών πολέμων, στη Φουά κυριάρχησε η Μεταρρύθμιση και η πόλη υπέστη πολλές καταστροφές κυρίως στις εκκλησίες και τα μοναστήρια της κατά τη διάρκεια των μαχών αλλά και λόγω του μένους των Ουγενότων. Η Φουά κατελήφθη από τους Καθολικούς και υπέστη νέες καταστροφές. Το 1589 ο κόμης της Φουά, Ερρίκος της Ναβάρας, στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας και έγινε ο Ερρίκος Δ' .