Περισσότερο από το μισό του τείχους, συμπεριλαμβανομένων των τμημάτων κάτω από το επίπεδο του δρόμου, θεωρείται ότι κατασκευάστηκε από τον Ηρώδη το Μέγα το 19 π.Χ., αν και φαίνεται ότι οι εργασίες συνεχίστηκαν μετά το θάνατό του. Το υπόλοιπο κατασκευάστηκε μετά το 7ο αιώνα. Είναι για αιώνες τόπος προσευχής και προσκυνήματος των Εβραίων· η αρχαιότερη πηγή που παραπέμπει σε εβραϊκή θρησκευτική προσκόλληση στο χώρο χρονολογείται στον 4ο αιώνα. Από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά έγιναν προσπάθειες να αγοραστούν δικαιώματα ιδιοκτησίας στο ίδιο το τείχος αλλά και την άμεση περιοχή από διάφορους Εβραίους, αλλά καμία δεν ήταν επιτυχής. Με την άνοδο του σιωνιστικού κινήματος στις αρχές του 20ου αιώνα, το τείχος έγινε σημείο προστριβών μεταξύ της Εβραϊκής κοινότητας και της μουσουλμανικής θρησκευτικής ηγεσίας. Η τελευταία ανησυχούσε ότι οι θρησκευτικές διαστάσεις του Δυτικού Τείχους θα χρησιμοποιούνταν ως βάση ενίσχυσης των εθνικιστικών εβραϊκών αξιώσεων στο Όρος του Ναού και την Ιερουσαλήμ. Τα κρούσματα βίας μπροστά στο τείχος έγιναν σύνηθες φαινόμενο με αποτέλεσμα την σύγκληση μιας διεθνούς επιτροπής το 1930 για τον καθορισμό των δικαιωμάτων και των αξιώσεων των Εβραίων και των μουσουλμάνων σε σχέση με το τείχος. Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948, το τείχος τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας και οι Εβραίοι αποκλείστηκαν από την περιοχή για 19 χρόνια. Το Ισραήλ κατέλαβε την Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ στον Πόλεμο των έξι ημερών το 1967, κατεδαφίζοντας την παρακείμενη στο τείχος ηλικίας 770 ετών μαροκινή συνοικία.[1]