Το παλαιό οικόσημο της Βιέννης (1465–1925) με τον αυτοκρατορικό δικέφαλο αετό

Η ιστορία της Βιέννης ήταν μεγάλη και ποικίλη, ξεκινώντας όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δημιούργησε ένα στρατόπεδο στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το κέντρο της πόλης της Βιέννης. Από εκείνη την ταπεινή αρχή η Βιέννη αναπτύχθηκε από το ρωμαϊκό οικισμό που είναι γνωστός ως Vindobona σε σημαντικό εμπορικό κέντρο τον 11ο αιώνα. Έγινε η πρωτεύουσα της δυναστείας των Μπάμπενμπεργκ και στη συνέχεια των Αυστριακών Αψβούργων, υπό τους οποίους έγινε ένας από τους πολιτιστικούς κόμβους της Ευρώπης. Κατά τον 19ο αιώνα ως πρωτεύουσα της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και αργότερα της Αυστροουγγαρίας, έγινε προσωρινά μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Από το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Βιέννη είναι η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Αυστρίας.

Αρχές και πρώιμος Μεσαίωνας  Ρωμαϊκά ερείπια στη Μιχάελερπλατς

Το όνομα Vindobona προέρχεται από μια κελτική γλώσσα, υποδηλώνοντας ότι η περιοχή πρέπει να κατοικείτο πριν από τους ρωμαϊκούς χρόνους. Οι Ρωμαίοι δημιούργησαν ένα στρατόπεδο (που κατεχόταν από τη Λεγεώνα X Gemina) κατά τον 1ο αιώνα στη θέση του κέντρου της πόλης της σημερινής Βιέννης. Ο οικισμός αναβαθμίστηκε σε municipium το 212. Ακόμα και σήμερα οι δρόμοι της Κεντρικής Συνοικίας δείχνουν πού ήταν τα τείχη και οι τάφρους του στρατοπέδου. Οι Ρωμαίοι έμειναν μέχρι τον 5ο αιώνα.

Η ρωμαϊκή Vindobona βρισκόταν στα άκρα της αυτοκρατορίας και έτσι έπεσε θύμα του χάους των Μεγάλων μεταναστεύσεων. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι γύρω στις αρχές του 5ου αιώνα εκδηλώθηκε μια καταστροφική πυρκαγιά. Ωστόσο τα απομεινάρια του στρατοπέδου δεν εγκαταλείφθηκαν και παρέμεινε ένας μικρός οικισμός. Οι δρόμοι και τα σπίτια της πρώιμης μεσαιωνικής Βιέννης ακολουθούσαν τα πρώην ρωμαϊκά τείχη, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τμήματα της οχύρωσης ήταν ακόμα στη θέση τους και χρησιμοποιήθηκαν από τους εποίκους.

Βυζαντινά χάλκινα νομίσματα του 6ου αιώνα έχουν βρεθεί πολλές φορές στην περιοχή του σημερινού κέντρου της πόλης, υποδηλώνοντας σημαντική εμπορική δραστηριότητα. Τάφοι του 6ου αιώνα βρέθηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφών δίπλα στο Μπέργκχοφ, σε μια περιοχή γύρω από τη Σαλβατοργκράσε Εκείνη την εποχή την περιοχή έλεγχαν οι Λομβαρδοί, με Σλάβους και Αβάρους να ακολουθούν αργότερα. Η πρώιμη Βιέννη επικεντρώθηκε στο Μπέργκχοφ.

Η πρώτη τεκμηριωμένη αναφορά της πόλης κατά το Μεσαίωνα βρίσκεται στα Χρονικά του Σάλτσμπουργκ, που χρονολογούνται από το 881, όταν έγινε μια μάχη apud Weniam εναντίον των Μαγυάρων. Ωστόσο δεν είναι σαφές αν αυτό αναφέρεται στην πόλη ή στον ομώνυμο ποταμό. Ο Αυτοκράτορας Όθων Α΄ νίκησε τους Μαγυάρους το 955 στη Μάχη του Λέχφελντ. Αυτό επέτρεψε στην πρώιμη Βιέννη να αρχίσει να αναπτύσσεται προς το Μεσαίωνα.

Κυβέρνηση των Μπάμπενμπεργκ  Ο Δούκας Ερρίκος Β' της δυναστείας των Μπάμπενμπεργκ έκανε τη Βιέννη πρωτεύουσά του το 1155

Το 976 το Μαργραβάτο της Αυστρίας δόθηκε στην οικογένεια Μπάμπενμπεργκ. Η Βιέννη βρισκόταν στα σύνορά του με την Ουγγαρία.

Η Βιέννη ήταν σημαντικός τόπος εμπορίου ήδη από τον 11ο αιώνα. Στην Ανταλλαγή του Mάουτερν μεταξύ του επισκόπου του Πάσσαου και του Μαργράβου Λεοπόλδου Δ' η Βιέννη αναφέρεται για πρώτη φορά ως Civitas, γεγονός που υποδηλώνει την ύπαρξη ενός καλά οργανωμένου οικισμού. Το 1155 ο Μαργράβος Ερρίκος Β΄ της Αυστρίας έκανε τη Βιέννη πρωτεύουσά του. Το 1156 η Αυστρία αναβαθμίστηκε σε δουκάτο με το Privilegium Minus και η Βιέννη έγινε η έδρα όλων των μελλοντικών δουκών. Εκείνη την περίοδο ιδρύθηκε το (μοναστήρι) Σότενστιφτ.

Ο Αυτοκράτορας Μανουήλ Α΄ Κομνηνός έδωσε την ανιψιά του Θεοδώρα Κομνηνή ως σύζυγο του Ερρίκου Β' Μπάμπενμπερκ. Η Θεοδώρα απεβίωσε το 1184. Ο τάφος της βρίσκεται στην Κρύπτη του Σότενστιφτ, μοναστήρι στο κέντρο της Βιέννης, του οποίου υπήρξε κτήτορας του, μαζί με τον σύζυγό της[1][2].

Τα γεγονότα μετά την Γ΄ Σταυροφορία, όταν ο Βασιλιάς Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος ανακαλύφθηκε και αιχμαλωτίστηκε από το Δούκα Λεοπόλδο Ε' τον Ενάρετο δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 1192 στο Ερντμπεργκ κοντά στη Βιέννη, απέφεραν τεράστια λύτρα 50.000 αργυρών μάρκων (περίπου 10 ως 12 τόνους ασήμι, περίπου το ένα τρίτο των αξιώσεων του αυτοκράτορα, για να εκδοθεί ο Ριχάρδος το Μάρτιο του 1193). Αυτό επέτρεψε τη δημιουργία ενός νομισματοκοπείου και την κατασκευή των τειχών της πόλης γύρω στο 1200. Στο σταθμό Stubentorτου Μετρό της Βιέννης μερικά υπολείμματα των τειχών της πόλης διακρίνονται ακόμη και σήμερα. Επειδή είχε κακοποιήσει έναν προστατευόμενο σταυροφόρο, ο Λεοπόλδος Ε' αφορίστηκε από τον Πάπα Κελεστίνο Γ' και πέθανε (χωρίς να έχει αρθεί ο αφορισμός) πέφτοντας από ένα άλογο σε μια ιπποδρομία.

Το 1221 η Βιέννη έλαβε τα δικαιώματα μιας πόλης και ως βασικό λιμάνι (Stapelrecht). Αυτό σήμαινε ότι όλοι οι έμποροι που περνούσαν από τη Βιέννη έπρεπε να προσφέρουν τα αγαθά τους σ΄ αυτή. Αυτό επέτρεψε στους Βιεννέζους να ενεργούν ως μεσάζοντες στο εμπόριο, έτσι ώστε η Βιέννη σύντομα δημιούργησε ένα δίκτυο εκτεταμένων εμπορικών σχέσεων, ιδιαίτερα κατά μήκος της λεκάνης του Δούναβη και στη Βενετία, και να γίνει μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ωστόσο θεωρείτο ντροπιαστικό ότι η Βιέννη δεν είχε το δικό της επίσκοπο. Είναι γνωστό ότι ο Δούκας Φρειδερίκος Β' διαπραγματεύτηκε τη δημιουργία επισκοπής στη Βιέννη και επίσης είναι ύποπτος για τον Ότακαρ Β΄ της Βοημίας.

Αψβούργοι  Ο Δούκας Ροδόλφος Δ' της Αυστρίας, γνωστός ως «ο Ιδρυτής», έκανε πολλά για να επεκτείνει την πόλη

Το 1278 ο Ροδόλφος Α΄ ανέλαβε τον έλεγχο των αυστριακών εδαφών μετά τη νίκη του επί του Ότακαρ Β΄ της Βοημίας και άρχισε να εγκαθιδρύει την κυριαρχία των Αψβούργων. Στη Βιέννη οι Αψβούργοι χρειάστηκαν σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα για να εδραιώσουν τον έλεγχό τους, επειδή οι οπαδοί του Ότακαρ παρέμειναν ισχυροί για μεγάλο χρονικό διάστημα και υπήρξαν αρκετές εξεγέρσεις κατά του Αλβέρτου Α΄. Η οικογένεια των Paltrams vom Stephansfreithof ήταν η πρώτη μεταξύ των εξεγερμένων.

Το 1280 ο Γιανς ντερ Ενικελ έγραψε το "Fürstenbuch", μια πρώτη ιστορία της πόλης.

Με τους αυτοκράτορες του Οίκου του Λουξεμβούργου η Πράγα έγινε η αυτοκρατορική κατοικία και επισκίασε τη Βιέννη. Οι πρώτοι Αψβούργοι προσπάθησαν να την επεκτείνουν για να συμβαδίσει. Ο Δούκας Αλβέρτος Β' για παράδειγμα συνέχισε την οικοδόμηση του γοτθικού Stephansdom. Το 1327 ο Φρειδερίκος Α΄ δημοσίευσε το διάταγμά του που επέτρεπε στην πόλη να διατηρήσει ένα Eisenbuch (σιδερένιο βιβλίο) που απαριθμούσε τα προνόμιά της.

Ο συνδυασμός του εραλδικού αετού με το οικόσημο της πόλης με ένα λευκό σταυρό σε κόκκινο φόντο βρίσκεται σε σφραγίδα του 1327. Αυτό το εραλδικό έμβλημα χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες παραλλαγές καθ' όλη τη διάρκεια του 14ου αιώνα.[1]

Ο Ροδόλφος Δ΄ της Αυστρίας αξίζει εύσημα για τη συνετή οικονομική πολιτική του, που ανέβασε το επίπεδο της ευημερίας. Το επίθετό του Ιδρυτής οφείλεται σε δύο πράγματα: πρώτον, ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Βιέννης το 1365 και δεύτερον, ξεκίνησε την κατασκευή του κυρίως ναού του Stephansdom.

Υπήρξε μια περίοδος κληρονομικών διαφορών μεταξύ των Αψβούργων που είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο σύγχυση, αλλά και οικονομική παρακμή και κοινωνική αναταραχή, με διαμάχες μεταξύ των κομμάτων των πατρικίων και τεχνιτών. Ενώ οι πατρίκιοι υποστήριζαν τον Ερνέστο το Σιδηρού, οι τεχνίτες υποστήριξαν το Λεοπόλδο Δ'. Το 1408 εκτελέστηκε ο δήμαρχος Κόνραντ Φόρλαουφ, εκφραστής του κόμματος των πατρικίων.

Μετά την εκλογή του Δούκα Αλβέρτου Ε' ως Βασιλιά της Γερμανίας Αλβέρτου Β' η Βιέννη έγινε πρωτεύουσα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Αλβέρτος έχει μείνει γνωστός για την εκδίωξη του εβραϊκού πληθυσμού της Βιέννης το 1421/22.

Τελικά το 1469 η Βιέννη απέκτησε το δικό της επίσκοπο και το Stephansdom έγινε καθεδρικός ναός. Κατά τις αναταραχές της εποχής του αδύναμου Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Γ' η Βιέννη παρέμεινε στο πλευρό των αντιπάλων του (πρώτα ο Αλβέρτος ΣΤ' και μετά ο Ματθίας Κορβίνος), καθώς ο Φρειδερίκος αποδείχθηκε ανίκανος να διατηρήσει την ειρήνη στη χώρα έναντι των ληστρικών συμμοριών μισθοφόρων (που συχνά είχαν απομείνει από τους Πολέμους των Χουσιτών).

Το 1485 ο Ούγγρος Βασιλιάς Ματθίας Κορβίνος και ο Μαύρος Στρατός της Ουγγαρίας κατέλαβαν την πόλη και η Βιέννη έγινε η έδρα του βασιλιά και πρωτεύουσα της Ουγγαρίας μέχρι το 1490.

 Η Βιέννη το 1493

Το 1522, υπό τον Φερδινάνδο Α', Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Αιματηρή Κρίση του Βίνερ Νόιστατ οδήγησε στην εκτέλεση ηγετικών μελών της αντιπολίτευσης της πόλης και ως εκ τούτου σε καταστροφή των πολιτικών δομών. Από τότε η πόλη βρισκόταν υπό τον άμεσο αυτοκρατορικό έλεγχο.

Το 1556 η Βιέννη έγινε η έδρα του Αυτοκράτορα, ενώ Ουγγαρία και η Βοημία είχαν προστεθεί στο βασίλειο των Αψβούργων το 1526.

Την περίοδο αυτή η πόλη ξαναέγινε καθολική μάλλον γρήγορα, αφού είχε γίνει προτεσταντική. Το 1551 ήρθαν στην πόλη οι Ιησουίτες και σύντομα απέκτησαν μεγάλη επιρροή στην αυλή. Ηγέτης της αντιμεταρρύθμισης εδώ ήταν ο Μέλχιερ Κλεσλ, Επίσκοπος της Βιέννης από το 1600.

Tουρκικές πολιορκίες  Πολιορκία της Βιέννης το 1683, πίνακας του Φρανς Γκέφελς

Το 1529 η Βιέννη πολιορκήθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους για πρώτη φορά (Πρώτη Τουρκική Πολιορκία), αν και ανεπιτυχώς. Η πόλη, προστατευμένη από τα μεσαιωνικά τείχη, μόλις και μετά βίας άντεξε στις επιθέσεις, μέχρι που οι επιδημίες και ο πρώιμος χειμώνας ανάγκασαν τους Τούρκους να υποχωρήσουν. Η πολιορκία είχε δείξει ότι χρειάζονταν νέες οχυρώσεις. Μετά από σχέδια του Σεμπάστιαν Σραντς η Βιέννη επεκτάθηκε σε φρούριο το 1548. Η πόλη εξοπλίστηκε με έντεκα προμαχώνες και περιβλήθηκε από μια τάφρο. Γύρω από τη Βιέννη δημιουργήθηκε μια πλαγιά, μια πλατιά λωρίδα χωρίς κτίρια, που επέτρεπε στους υπερασπιστές να πυροβολούν ελεύθερα. Αυτές οι οχυρώσεις, που αντιπροσώπευαν το μεγαλύτερο μέρος των οικοδομικών δραστηριοτήτων μέχρι το 17ο αιώνα, ήταν καθοριστικές στη Δεύτερη Τουρκική πολιορκία του 1683, καθώς επέτρεψαν στην πόλη να αντέξει για δύο μήνες, έως ότου ο τουρκικός στρατός ηττήθηκε από το στρατό υπό τον Πολωνό βασιλιά Ιωάννη Γ' Σοβιέσκι. Αυτό ήταν το σημείο καμπής στους Τουρκικούς Πολέμους, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία απωθήθηκε όλο και περισσότερο τις επόμενες δεκαετίες.

18ος αιώνας  Άποψη της Βιέννης την εποχή του Μπαρόκ, του Μπερνάρντο Μπελλόττο

Η επόμενη περίοδος χαρακτηρίστηκε από εκτεταμένη οικοδομική δραστηριότητα. Κατά την ανοικοδόμηση η Βιέννη μετατράπηκε σε μεγάλο βαθμό σε μια πόλη μπαρόκ. Οι σημαντικότεροι αρχιτέκτονες ήταν ο Γιόχαν Μπέρνχαρντ Φίσερ φον Ερλαχ και ο Γιόχαν Λούκας φον Χίλντερμπραντ. Οι περισσότερες κατασκευές έγιναν στα προάστια (Vorstädte), καθώς οι ευγενείς άρχισαν να καλύπτουν τη γύρω περιοχή με μέγαρα με κήπους, γνωστά ως Palais. Τα πιο γνωστά είναι το Λίχτενσταϊν, το Μόντενα, τα Ανάκτορα Σενμπρούν, το Σβάρτσενμπεργκ και το Μπελβεντέρε (το ανάκτορο με κήπο του Πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας). Το 1704 μια εξωτερική οχύρωση, το Linienwall, χτίστηκε γύρω από το Vorstädte.

Μετά τις εκτεταμένες επιδημίες πανώλης του 1679 και του 1713 ο πληθυσμός άρχισε να αυξάνεται σταθερά. Υπολογίζεται ότι 150.000 άνθρωποι ζούσαν στη Βιέννη το 1724 και 200.000 το 1790. Εκείνη την εποχή χτίστηκαν τα πρώτα εργοστάσια, ξεκινώντας από το Λέοπολσταντ, που έγινε επίσης συνοικία όπου ζούσαν πολλοί Εβραίοι, έχοντας εκδιωχθεί από το 50 ετών γκέτο τους το 1670. Τα υγειονομικά προβλήματα άρχισαν να γίνονται αισθητά: άρχισαν να αναπτύσσονται οι αποχετεύσεις και ο καθαρισμός των δρόμων. Επίσης αυτή την περίοδο δόθηκαν οι πρώτοι αριθμοί στα σπίτια (οι Konskriptionsnummern) και άρχισε να αναπτύσσεται το κυβερνητικό ταχυδρομικό σύστημα.

Υπό τον αυτοκράτορα Ιωσήφ Β' η διοίκηση της πόλης εκσυγχρονίστηκε το 1783: ορίστηκαν αξιωματούχοι υπεύθυνοι μόνο για την πόλη και ο Μάγιστρος. Την ίδια στιγμή έκλεισαν τα εντός της πόλης νεκροταφεία. Το 1784 στη Βιέννη κυκλοφόρησε η Εφημερίς, η πρώτη ελληνική εφημερίδα. Κατά την ίδια περίοδο η πόλη έγινε και η αφετηρία διάδοσης του καφέ στην Ανατολική Ευρώπη. Από το 1780 και για δύο χρόνια έμεινε στη Βιέννη ο Έλληνας Διδάσκαλος του Γένους Ιώσηπος Μοισιόδακας, όπου ασχολήθηκε με μελέτες στην Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας και τύπωσε την Απολογία του. Οι οκτώ τελευταίοι μήνες της παραμονής του στη Βιέννη αφιερώθηκαν στην προετοιμασία της έκδοσης του έργου του Θεωρία της Γεωγραφίας.[3]

 Ο Ελληνορθόδοξος Καθεδρικός Ναός Αγίας Τριάδος Βιέννης.

Από το 1790 ο Ρήγας Βελεστινλής κατέφυγε στη Βιέννη, την οποία έκανε έδρα της επαναστατικής δράσης του.[4] Στη Βιέννη ταξίδεψε μαζί με τον Αυστριακό βαρώνο Ελληνικής καταγωγής Χριστόδουλο Λάνγκενφελτ-Κιρλιανό, ο οποίος τον έφερε σε επαφή με άλλους ομογενείς. Στη Βιέννη συνεργάτες του ήταν κυρίως Έλληνες έμποροι ή σπουδαστές. Στη Βιέννη τύπωσε ο Ρήγας τον Θούριο και τη Χάρτα που φιλοτεχνήθηκε από τον Αυστριακό λιθογράφο Φρανσουά Μίλερ, την επαναστατική του προκήρυξη σε χιλιάδες αντίτυπα, προκειμένου να μοιραστούν στους Έλληνες των υπόλοιπων φιλελεύθερων περιοχών των Βαλκανίων, το Σχολείον των ντελικάτων εραστών, το Φυσικής απάνθισμα, το Ηθικός τρίπους, Το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, Τα δίκαια του ανθρώπου, καθώς και τον 1ο τόμο του Νέου Αναχάρσιδος. Ο Ρήγας απέβλεπε στην απελευθέρωση και ενοποίηση όλων των Βαλκανικών λαών και φυσικά όλου του ελληνικού στοιχείου που ήταν διασκορπισμένο στην Ανατολή και τα ευρωπαϊκά κέντρα.[5][6][7][8]

Το 1796 έγινε εφημέριος του Αγίου Γεωργίου της ελληνικής παροικίας στη Βιέννη ο Άνθιμος Γαζής, συγγραφέας, χαρτογράφος και από τους σημαντικότερους διαφωτιστές, που αγωνίστηκε για τη διάδοση των ευρωπαϊκών ιδεών στην Ελλάδα. Ο Γαζής από το 1799 ως το 1812 ανέπτυξε ιδιαίτερη συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα, εκδίδοντας έργα Ελλήνων ή ξένων συγγραφέων μεταφρασμένα από τον ίδιο. Ξεχωρίζουν τα δικά του έργα, όπως η πεντάτομη Ελληνική Βιβλιοθήκη (1807), η οποία περιλαμβάνει βιογραφίες αρχαίων συγγραφέων, και το τρίτομο Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής (1809–1816). Το 1811, με υπόδειξη του Κοραή εξέδωσε στη Βιέννη το περιοδικό Ερμής ο Λόγιος, το πιο αξιόλογο προεπαναστατικό έντυπο, όπου σχολίαζε ο ίδιος φιλολογικά γεγονότα και τη δημιουργία πνευματικών ευρωπαϊκών κινημάτων. Ο ίδιος είχε την επιμέλεια του περιοδικού ως το 1814. Το περιοδικό συνέχισε να κυκλοφορεί μέχρι το 1821.[9]

19ος αιώνας  Το «Λιοντάρι του Άσπερν» είναι ένα μνημείο για τους πεσόντες Αυστριακούς στρατιώτες των Ναπολεόντειων Πολέμων  Το Συνέδριο της Βιέννης αποκατέστησε την ειρήνη στην Ευρώπη μετά το Ναπολέοντα

Κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους η Βιέννη καταλήφθηκε από το Ναπολέοντα δύο φορές, το 1805 και το 1809. Η πρώτη κατάληψη έγινε χωρίς μάχη. Τρεις Γάλλοι στρατάρχες διέσχισαν την έντονα αμυνόμενη Taborbrücke (γέφυρα του Τάμπορ), τη μοναδική γέφυρα του Δούναβη εκείνη την εποχή, και έπεισαν τον Αυστριακό διοικητή ότι ο πόλεμος είχε ήδη τελειώσει. Στο μεταξύ ο γαλλικός στρατός μπήκε εύκολα στην πόλη και έγινε δεκτός από τον πληθυσμό μάλλον με ενδιαφέρον παρά με απόρριψη. Ο Ναπολέων επέτρεψε σε 10.000 άνδρες της εθνοφρουράς της Βιέννης να παραμείνουν οπλισμένοι και όταν έφυγε άφησε σε αυτούς το οπλοστάσιο, όσο πλήρες το είχε βρει.

Ωστόσο η δεύτερη κατάληψη έγινε μόνο μετά από σφοδρά πυρά. Λίγο αργότερα ο Ναπολέων υπέστη την πρώτη του μεγάλη ήττα στο Άσπερν, εκεί κοντά. Λιγότερο από δύο μήνες αργότερα ο στρατός του πέρασε ξανά το Δούναβη και έδωσε τη Μάχη του Βαγκράμ στην ίδια περιοχή με την προηγούμενη Μάχη του Άσπερν. Αυτή η δεύτερη μάχη κατέληξε σε νίκη για τους Γάλλους και η Αυστρία σύντομα παραδόθηκε, τερματίζοντας τον Πόλεμο του Πέμπτου Συνασπισμού. Το 1810 ο Σάλομον Μάγιερ Ρότσιλντ έφτασε στη Βιέννη από τη Φρανκφούρτη και ίδρυσε μια τράπεζα με το όνομα «Mayer von Rothschild und Söhne». Ο Αυτοκράτορας της Αυστρίας το 1823 έκανε βαρόνους τους πέντε αδελφούς Ρότσιλντ. Η [[[οικογένεια Ρότσιλντ]] έγινε διάσημη ως τραπεζίτες στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης και η ομώνυμη τραπεζική οικογένειατης Αυστρίας παρέμεινε εξέχουσα έως ότου η τράπεζα Creditanstalt της Βιέννης κατασχέθηκε από τους Ναζί το 1938.[10][11]

Το 1814 ιδρύθηκε η Φιλόμουσος Εταιρεία της Βιέννης από τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Άνθιμο Γαζή και άλλους σημαντικούς Έλληνες.

Μετά την τελική ήττα του Ναπολέοντα, από τις 18 Σεπτεμβρίου 1814 ως τις 9 Ιουνίου 1815, πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Βιέννης, στο οποίο σχεδιάστηκε εκ νέου ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης. Τα μέλη του συνεδρίου επιδόθηκαν σε πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις, που ώθησαν τον πνευματώδη Σαρλ Ζοζέφ, Πρίγκιπα του Λιν να πει το περίφημ: Le congres danse beaucoup, mais il ne marche pas («Το συνέδριο χορεύει, αλλά δεν προχωρά»). Τα γεγονότα κόστισαν στην Αυστρία πολλά χρήματα, που αντικατοπτρίστηκαν σε κοροϊδία για τους κύριους συμμετέχοντες:

Αλέξανδρος της Ρωσίας: έρωτες για όλους Φρειδερίκος Γουλιέλμος της Πρωσίας: σκέφτεται για όλους Φρειδερίκος της Δανίας: μιλά για όλους Μαξιμιλιανός της Βαυαρίας: ποτά για όλους Φρειδερίκος της Βυρτεμβέργης: τρώει για όλους Αυτοκράτορας Φραγκίσκος της Αυστρίας: πληρώνει για όλους

Το πρώτο μισό του αιώνα χαρακτηρίστηκε από έντονη εκβιομηχάνιση, με τη Βιέννη να αποτελεί το κέντρο του σιδηροδρομικού δικτύου μετά το 1837.

Η Γαλλική Επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1848 είχε απήχηση μέχρι τη Βιέννη: στις 13 Μαρτίου η Επανάσταση του Μαρτίου εκεί ανάγκασε τον επί μακρόν καγκελάριο Μέτερνιχ να παραιτηθεί.

Κατά τον 19ο αιώνα η Βιέννη, μαζί με τη Βουδαπέστη, έγιναν ένα από τα κύρια κέντρα της Αρμάνικης διασποράς. Ο Αρμάνικος πληθυσμός αυτών των πόλεων ξεχωρίζει ως ένας από τους πρώτους που ανέπτυξαν μια αυστηρά αρμάνικη ταυτότητα.[12][13]

Επέκταση υπό τον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Α'  Υπό τη διακυβέρνηση του Αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α' η πόλη γνώρισε ταχεία ανάπτυξη και μια πρωτοφανή άνθηση του πολιτισμού, των τεχνών και της αρχιτεκτονικής Παλιά, μικρά σπίτια (σε πρώτο πλάνο) που καταστράφηκαν και αντικαταστάθηκαν κατά τη μεγάλη επέκταση υπό τον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Η μόλις ολοκληρωμένη Ρίνγκστρασσε με το Κοινοβούλιο (1900) Χοροεσπερίδα στο δημαρχείο της Βιέννης με το δήμαρχο Καρλ Λούγκερ (1904)

Η πόλη επεκτάθηκε το 1850, κυρίως για να συμπεριλάβει την περιοχή εντός του Linienwall. Το Vorstädte έγινε έτσι η 2η ως την 9η συνοικία, με την παλιά πόλη να γίνεται η πρώτη. Το 1858 οι οχυρώσεις κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους κατασκευάστηκε η φαρδειά λεωφόρος Ρίνγκστρασσε. Κατά μήκος χτίστηκαν πολλά μνημειακά κτίρια. Το στυλ Ρίνγκστρασσε (Ιστορισμός) χαρακτηρίζει την αρχιτεκτονική της Βιέννης μέχρι σήμερα. Η περίοδος κορυφώθηκε με την Παγκόσμια Έκθεση του 1873, αμέσως πριν από το κραχ του χρηματιστηρίου, που τερμάτισε την Gründerzeit («εποχή της ίδρυσης»).

Το 1861 οι Φιλελεύθεροι κέρδισαν τις πρώτες (σχετικά) ελεύθερες εκλογές μετά το τέλος του νεοαπολυταρχισμού.

Μετά τη μεγάλη πλημμύρα του 1830 μελετήθηκε επανειλημμένα η Διευθέτηση του Δούναβη, που τελικά τέθηκε σε εφαρμογή τη δεκαετία του 1860. Οι πολλοί κλάδοι του Δούναβη καταργήθηκανκαι δημιουργήθηκε μια ευθεία πορεία μακριά από το κέντρο της πόλης. Ο κλάδος του κοντά στην κεντρική πόλη έγινε πιο στενός και από τότε είναι γνωστός με το κάπως παραπλανητικό όνομα Donaukanal (Διώρυγα του Δούναβη).

Την περίοδο εκείνη ο πληθυσμός της Βιέννης αυξήθηκε απότομα, κυρίως λόγω της μετανάστευσης. Οι απογραφές γίνονταν τακτικά από το 1869 και μετά και έδειξαν ένα ιστορικό υψηλό πληθυσμού το 1910, με 2.031.000 κατοίκους.

Γύρω στο 1900 η ​​Βιέννη έγινε κέντρο του Jugendstil (Αρ Νουβό), κυρίως με τον Ότο Βάγκνερ και την ένωση καλλιτεχνών γνωστή ως Ζέτσεσιον της Βιέννης (από την οποία πήρε το όνομά του το χαρακτηριστικό κτίριο στην Kάρλσπλατς).

Το 1890 η πόλη επεκτάθηκε για δεύτερη φορά: τα προάστια (Vororte) πέρα ​​από το παλιό Linienwall ενσωματώθηκαν στην πόλη ως οι συνοικίες 11 ως 19 (η 10η συνοικία είχε δημιουργηθεί το 1874 από τη διαίρεση της τέταρτης). Το Λέοπολσταντ χωρίστηκε το 1900, με το βόρειο τμήμα να γίνεται το 20ο διαμέρισμα (Brigittenau). Το 1904 το Floridsdorf έγινε μέρος της Βιέννης ως 21η περιφέρεια.

Εκείνα τα χρόνια ηγετική πολιτική φυσιογνωμία της πόλης ήταν ο Καρλ Λοπύεγκερ. Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει ούτε την αφοσίωσή του στην κοινωνική πολιτική, ούτε άλλα έργα για το δήμο (όπως το \\Wiener Hochquellwasserleitung, η μεταφορά πόσιμου νερού από τα βουνά στη Βιέννη και η δημιουργία μιας ζώνης από λιβάδια και δάση γύρω από την πόλη). Ωστόσο αυτές οι θετικές πτυχές συνδυάστηκαν με τον ορμητικό και ρητορικά καλά παρουσιασμένο αντισημιτισμό του, που έτυχε λαϊκής υποστήριξης.

 Κατά τα τέλη του 19ου αιώνα γκρεμίζονται τα ιστορικά κτίρια της πόλης και χτίζονται νεοκλασικά μέγαρα και πολυκατοικίεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος  Ιταλικά φέιγ βολάν πέφτουν στη Βιέννη το 1918.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914–1918) δεν οδήγησε σε άμεση απειλή για τη Βιέννη, αλλά οδήγησε σε έλλειψη προμηθειών λόγω του οικονομικού εμπάργκο που επέβαλαν οι δυνάμεις της Αντάντ και είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη τροφίμων και ρούχων. Το αυξανόμενο κόστος του πολέμου, που χρηματοδοτήθηκε κυρίως από δανεισμό, οδήγησε σε τεράστιο πληθωρισμό που -όπως και στη Γερμανία- εξάλειψε τις οικονομίες πολλών Βιεννέζων της μεσαίας τάξης. Ενα ενδιαφέρον παράδοξο είναι ότι ο Έλεγχος Ενοικίων του 1916 δεν καταργήθηκε ποτέ επίσημα, ακόμη και σήμερα υπάρχουν κτίρια στα οποία ισχύει – ουσιαστικά πλέον χωρίς νόημα –.

Αυτές οι ελλείψεις τροφίμων οδήγησαν στην Αυστροουγγρική Απεργία του Ιανουαρίου του 1918 που ξεκίνησε στη Βιέννη. Η κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους στη Ρωσία το Νοέμβριο του 1917 ενέπνευσε τη νεολαία του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Αυστρίας να οργανώσει συναντήσεις το Νοέμβριο του 1917 για να εναντιωθεί στον πόλεμο.[14]

Η προπαγανδιστική πτήση πάνω από τη Βιέννη, μια αεροπορική επιδρομή εμπνευσμένη από τον Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο, πραγματοποιήθηκε στις 9 Αυγούστου 1918, με 11 Ansaldo SVA. Πέταξε ανενόχλητος για πάνω από 1.200 χλμ. σε ένα ταξίδι μετ' επιστροφής στη Βιέννη για να ρίξει περίπου 400.000 προπαγανδιστικά φυλλάδια, γραμμένα στα ιταλικά και τα γερμανικά, ζητώντας από το λαό της Βιέννης το τέλος της συμμαχίας μεταξύ Αυστροουγγαρίας και Πρωσίας.

Η Πρώτη Δημοκρατία  Το Karl-Marx-Hof είναι ένα από τα πιο γνωστά δημοτικά συγκροτήματα κατοικιών της δεκαετίας του 1920

Το τέλος του πολέμου σήμανε και το τέλος της Αυστροουγγαρίας. Στις 12 Νοεμβρίου 1918 ανακηρύχθηκε μπροστά από το κοινοβούλιο η Δημοκρατία της Deutsch-Österreich (της Γερμανικής Αυστρίας. Ο πληθυσμός της ήταν συγκεντρωμένος στην πρωτεύουσα, που συχνά εξαιτίας αυτού αποκαλείτο υδροκέφαλος. Άρθρα στο διεθνή τύπο εξέφραζαν αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα της Βιέννης ως μεγάλης ευρωπαϊκής μητρόπολης μετά τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας.[15]

Το 1921 η Βιέννη διαχωρίστηκε από την περί αυτή Κάτω Αυστρία και έγινε η ίδια κρατίδιο, με τον δήμαρχο να ισοδυναμεί πλέον σε βαθμό με κυβερνήτη κρατιδίου. Ωστόσο παρέμεινε κατ' όνομα πρωτεύουσα της Κάτω Αυστρίας μέχρι το 1986. Οι αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, που κυριαρχούσαν από το τέλος του πολέμου, ήταν πλέον υπεύθυνοι της διοίκησης της πόλης. Η «Κόκκινη Βιέννη» θεωρήθηκε διεθνές πρότυπο. Πολλά αξιόλογα Gemeindebauten (οικιστικά σύνολα χαμηλού κόστους) χτίστηκαν εκείνη την περίοδο.

Ωστόσο οι αυξανόμενες οικονομικές δυσκολίες οδήγησαν σε πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και πόλωση των πολιτικών κομμάτων. Από τη σοσιαλδημοκρατική πλευρά δημιουργήθηκε το 1923/24 η αριστερή Republikanische Schutzbund (Συμμαχία Προστασίας της Δημοκρατίας), που ήταν μια καλά οργανωμένη και καλά εξοπλισμένη παραστρατιωτική ομάδα, στην οποία αντιτάχθηκε από τα δεξιά η Heimwehr («Εσωτερική Φρουρά»), που είχε σχηματιστεί μετά το τέλος του πολέμου από τοπικές φρουρές και παρόμοιες μάχιμες μονάδες.

Τον Μάιο του 1923, παρουσία του Προέδρου Μίχαελ Χάινις, εγκαινιάστηκε στο Χόφμπουργκ το Πρώτο Παγκόσμιο Συνέδριο Εβραίων Γυναικών.[16]

Aυστροφασισμός  Ο εμπρησμός του Justizpalast (εδώ μια εικόνα του το 1881 πριν από τον εμπρησμό) οδήγησε στο τέλος της Πρώτης Δημοκρατίας.[16]

Ο εμπρησμός του Justizpalast (Παλάτι της Δικαιοσύνης) το 1927 μετά από βίαιες διαδηλώσεις, η κατάρρευση της Creditanstalt, της μεγαλύτερης τράπεζας της χώρας, και τελικά η διάλυση του κοινοβουλίου το 1933, χάραξαν τον δρόμο για τον Εμφύλιο Πόλεμο τον Φεβρουάριο του 1934. Αφού ο Ένγκελμπερτ Ντόλφους, που ήταν Καγκελάριος της Αυστρίας και υπουργός Εξωτερικών από το 1932, απαγόρευσε το Ναζιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τη Schutzbund το 1933, επέκτεινε την απαγόρευση στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα το 1934, μετά την Εξέγερση του Φεβρουαρίου. Η μόνη νόμιμη πολιτική οργάνωση ήταν το νέο κίνημα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος, το Πατριωτικό Μέτωπο. Ο Ντόλφους δημιούργησε ένα αυταρχικό καθεστώς που ονομαζόταν Ständestaat και κυβέρνησε χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση.

Προσάρτηση από το Γερμανικό Τρίτο Ράιχ και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος  Μετά την προσάρτηση από τη Γερμανία πολλοί Βιεννέζοι Εβραίοι αναγκάστηκαν από τους Ναζί να καθαρίζουν τα πεζοδρόμια, με τη βοήθεια πολλών Βιεννέζων Ο πύργος στο Αουγκάρτεν ανήκε στο σύστημα αεράμυνας κατά τη ναζιστική κατοχή

Τον Μάρτιο του 1938 η Ναζιστική Γερμανία κατέλαβε και προσάρτησε την Αυστρία με μια διαδικασία γνωστή ως Anschluss. Ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε δεκτός με ενθουσιασμό στη Βιέννη από μεγάλα πλήθη θαυμαστών και έδωσε μια περίφημη ομιλία στη Χέλντενπλατς, με την οποία καλωσόρισε την πατρίδα του στο Ράιχ. Η αντιεβραϊκή πολιτική του Χίτλερ βρήκε γόνιμο έδαφος στη Βιέννη, όπου ο λανθάνον αντισημιτισμός είχε αυξηθεί στις αρχές του 20ού αιώνα. Αμέσως μετά το Anschluss οι Εβραίοι της Βιέννης δέχθηκαν βία από το κράτος καθώς και από αντισημίτες που ενεργούσαν από το δικό τους σαδισμό. Κατά τη Νύχτα των Κρυστάλλων στις 9 Νοεμβρίου 1938 οι συναγωγές, τα εβραϊκά κέντρα όχι μόνο θρησκευτικής αλλά και κοινωνικής ζωής, καταστράφηκαν. Τον Αύγουστο δημιουργήθηκε το KZ Oberlanzendorf Wien (Κεντρικό Γραφείο Εβραϊκής Μετανάστευσης). Επικεφαλής του ήταν ο Άντολφ Άιχμαν.[17] Συνολικά, και παρά ορισμένες περιπτώσεις αντισημιτισμού, η πόλη της Βιέννης υποστήριζε λιγότερο το ναζιστικό καθεστώς από ό,τι η υπόλοιπη Αυστρία. Αυτό όμως δεν έφτασε σε κανένα βαθμό οργανωμένης αντίστασης.[18] Ο ίδιος ο Χίτλερ μισούσε τη Βιέννη και ήταν αποφασισμένος να ανοικοδομήσει το Λιντς, την πατρίδα των παιδικών του χρόνων, και να υποβιβάσει τη Βιέννη.[19]

Κατά την επέκταση της πόλης το 1938 ενσωματώθηκαν στην πόλη 91 γειτονικοί δήμοι, από τους οποίους δημιουργήθηκαν οι συνοικίες 22η (Groß-Enzersdorf), 23η (Schwechat), η 24η (Mödling), η 25η (Liesing) και 26η (Klosterneuburg). Με έκταση 1.224 τ. χλμ. αυτό έκανε τη Βιέννη τη μεγαλύτερη σε έκταση πόλη του Τρίτου Ράιχ.

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Κατά τη διάρκεια του πολέμου η πόλη στέγασε 12 υποστρατόπεδα του διαβόητου Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν-Γκούζεν, που βρίσκονται σε διάφορα σημεία της πόλης.

Αν και αρχικά ήταν εκτός εμβέλειας των συμμαχικών βομβαρδιστικών που δρούσαν από την Αγγλία, από το 1943 η πόλη άρχισε να δέχεται επιθέσεις από βομβαρδιστικά με έδρα την Ιταλία. Όπως και σε άλλες μεγάλες πόλεις της ναζιστικής Γερμανίας, στη Βιέννη κατασκευάστηκαν μεγάλοι πύργοι ως αμυντικές κατασκευές ενάντια σε αυτά τα βομβαρδιστικά. Αυτές οι κατασκευές παραμένουν στη θέση τους σήμερα, καθώς έχουν τόσο πάχος και τα θεμέλιά τους είναι τόσο βαθιά που η καταστροφή τους θα έβλαπτε τα γύρω κτίρια.

Οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί του 1944 και του 1945 και οι σκληρές μάχες κατά την κατάκτηση της Βιέννης που ακολούθησε από τα Σοβιετικά στρατεύματα τον Απρίλιο του 1945 προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές στην πόλη. Ωστόσο ορισμένα ιστορικά κτίρια επέζησαν του βομβαρδισμού, ενώ πολλά άλλα ανακατασκευάστηκαν μετά τον πόλεμο.

Δεύτερη Δημοκρατία Συμμαχική κατοχή της Αυστρίας  Ζώνες Συμμαχικής κατοχής της Βιέννης

Μόλις λίγες μέρες μετά τον πόλεμο δημιουργήθηκε μια προσωρινή κυβέρνηση και διοίκηση της πόλης. Επίσης αναδημιουργήθηκαν τα πολιτικά κόμματα. Στις 29 Απριλίου 1945 το κτίριο του κοινοβουλίου πέρασε από τις δυνάμεις κατοχής στη νέα Αυστριακή κυβέρνηση και ο Καρλ Ρένερ ανακοίνωσε την επανασύσταση της Δημοκρατίας της Αυστρίας. Η Βιέννη χωρίστηκε σε πέντε ζώνες κατοχής, της Σοβιετικής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και την πρώτη συνοικία (το κέντρο της πόλης) που φρουρείτο και από τις τέσσερις.

Οι πρώτες δημοτικές εκλογές έγιναν το Νοέμβριο του 1945. Από τις 100 έδρες στο δημοτικό συμβούλιο το αριστερό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα κατέλαβε 58, το δεξιό Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα 36 και οι Κομμουνιστές 6. Το 1946 αποφασίστηκε να ακυρωθεί η επέκταση της πόλης του 1938, αλλά αυτός ο νόμος καθυστέρησε λόγω βέτο των δυνάμεων κατοχής και εφαρμόστηκε μόλις το 1954. Δύο συνοικίες παρέμειναν στη Βιέννη, συγκεκριμένα η 22η (Donaustadt) βόρεια του Δούναβη και η 23η (Liesing) στο νότο (κάποιες άλλες συνοικίες κέρδισαν πήραν έκταση της Κάτω Αυστρίας).

Σύγχρονη ιστορία μετά την ανεξαρτησία (1955)  Το Διεθνές Κέντρο της Βιέννης στεγάζει υπηρεσίες του ΟΗΕ, καθιστώντας τη Βιέννη την τρίτη σημαντικότερη έδρα του μετά τη Νέα Υόρκη και τη Γενεύη

Στις 15 Μαΐου 1955 η χώρα ανέκτησε την πολιτική της ανεξαρτησία και κυριαρχία με τη «Συνθήκη του Αυστριακού Κράτους». Το Αυστριακό Κοινοβούλιο τροποποίησε αμέσως τη συνθήκη για να καθορίσει τη μελλοντική ουδετερότητα και το αδέσμευτο της Αυστρίας (παρόμοια με αυτή της Ελβετίας). Αυτή η συνθήκη ειρήνης ονομάστηκε κρατική συνθήκη επειδή η Αυστρία είχε προσωρινά παύσει να υπάρχει το 1938.

Μετά τον πόλεμο, όπως παντού στη Δυτική Ευρώπη, υπήρξε μια τεράστια οικονομική άνθηση, μεταξύ άλλων λόγω της οικονομικής βοήθειας από το Σχέδιο Μάρσαλ.

Οι δημόσιες συγκοινωνίες στη Βιέννη βελτιώθηκαν με την εισαγωγή του νέου δικτύου Μετρό, το πρώτο τμήμα του οποίου άνοιξε το 1978. Το 1979 υπογράφηκε στη Βιέννη η Δεύτερη Συνθήκη για τον Περιορισμό των Στρατηγικών Οπλων. Κατά τη δεκαετία του 1970 η Βιέννη έγινε η τρίτη επίσημη έδρα των Ηνωμένων Εθνών και χτίστηκε η Πόλη του ΟΗΕ. Στα τέλη του 20ου αιώνα δημιουργήθηκε ένας ορίζοντας από αρκετούς ουρανοξύστες με, μεταξύ άλλων, τον Πύργο της Ανδρομέδας και τον Πύργο της Χιλιετίας στην αριστερή και δεξιά πλευρά του Δούναβη. Επιπλέον σχεδιάστηκε ένα συγκρότημα ουρανοξυστών στη θέση του σιδηροδρομικού σταθμού Wien Mitte, που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο το χαρακτηρισμό του κέντρου της Βιέννης ως Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Έκτοτε το έργο έχει επανασχεδιαστεί.

Η πόλη έχει περίπου 17.000 διπλωμάτες, πολλούς από αυτούς σε διεθνείς οργανισμούς. Λόγω της παρουσίας τους και της ουδετερότητας της Αυστρίας η Βιέννη έγινε σημαντικό κέντρο κατασκοπείας, όπως περιγράφεται στον Τρίτο Άνθρωπο. Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο η πόλη φέρεται να είχε περισσότερους κατασκόπους από Αυστριακούς στρατιώτες.[20] Η Βιέννη ήταν η πρωτεύουσα της γύρω της περιοχής του Ομόσπονδου κρατιδίου της Κάτω Αυστρίας (γερμανικά: Niederösterreich) μέχρι το 1986, όταν αντικαταστάθηκε από το Σανκτ Πέλτεν. Καθώς η Βιέννη δεν ήταν γεωγραφικό τμήμα της Κάτω Αυστρίας, βρισκόταν εκτός της επικράτειας, της οποίας ήταν πρωτεύουσα.

Στις δημοτικές εκλογές του 2001 οι Σοσιαλδημοκράτες ανέκτησαν την απόλυτη πλειοψηφία. Καθώς το Φιλελεύθερο Φόρουμ δεν πήρε αρκετές ψήφους, μόνο τέσσερα κόμματα εκπροσωπούνται από τότε στο δημοτικό συμβούλιο. Στις εκλογές του 2005 οι Σοσιαλδημοκράτες αύξησαν περαιτέρω την πλειοψηφία τους.