Sahure Piramidi (Eski Mısır: Ḫꜥỉ-bꜣ Sꜣḥw-Rꜥ, lit. 'Rising of the ba of Sahure'), MÖ 26. yüzyılın sonları ile 25. yüzyılın sonlarında M.Ö. Beşinci Hanedan'ın Mısır firavunu Sahure. Daha önce Userkaf tarafından güneş tapınağı için kullanılan bir yerde, Sahure'nin Abusir'deki halefleri tarafından bir piramit inşa dönemi başlattı. Site ilk olarak, standart çalışmayı yazan Ludwig Borchardt tarafından Mart 1907 ve 1908 arasında kazıldı Das Grabdenkmal des Königs Sahu-Re (İngilizce: Kral Sahure'nin Cenaze Anıtı) 1910 ve 1913 yılları arasında.

Piramit kompleksinin düzeni, Beşinci ve Altıncı Hanedanların başarılı kralları tarafından benimsendi ve piramit kompleksi yapımında bir dönüm noktası oldu. Önceki Dördüncü Hanedan ile karşılaştırıldığında, yapıların yoğunluğu önemli ölçüde azaldı, ancak buna paralel olarak, dekoratif program çoğaldı ve tapınaklar, genişletilmiş depo kompleksleri ile güçlendirildi. Kompleksin duvarlarını süsleyen 10.000 m² (110.000 sq ft) ince oyma kabartmaya sahip olduğu tahmin edilmektedir ve bunun 150 m² (1.600 ft) korunmuştur. . Morg tapınağından 8 m (26 ft) x 3 m (9.8 ft) (4,2 × 1,6 kraliyet arşın) av sahnesi gibi bu kabartmalardan bazıları Mısır sanatında benzersiz olarak kabul edilir. Karşılaştırma için, Sahure'nin tapınağı 370 koşu metre (1,214 koşu ayağı) bu tür kabartma süsleme içeriyordu, Khufu'nun Büyük Piramidi tapınağı ise 100 koşu metre (328 koşu ayak) içeriyordu. Kompleks, yapımında yaygın olarak kullanılan granit, kaymaktaşı ve bazalt gibi değerli malzemeler için de dikkat çekicidir.

Ana piramit, kabaca yontulmuş kireçtaşı bloklarından çamur harcı ile bağlanmış ve ince beyaz Tura kireçtaşı ile kaplanmıştır. Yaklaşık 78,5 m (258 ft; 149,8 cu) ila 78,75 m (258,4 ft; 150,29 cu) uzunluğunda bir tabana sahipti ve 47 m (154 ft; 90 cu) ve 48 m (157 ft; 92 cu) yüksekliğindedir. Mimarlar, piramit tabanını çok doğuya doğru genişleterek sınırlarını çizerken bir hata yaptılar. Piramidin iç odaları taş hırsızları tarafından harap edildi ve doğru bir yeniden yapılanma imkansız hale geldi. Mezardan sadece kralın bazalt lahdine ait olduğuna inanılan taş parçaları kalmıştır. Piramidin doğu yüzüne bitişik olan morg tapınağı, bir giriş holü, açık bir avlu, beş nişli bir heykel şapeli, bir adak salonu ve depolardan oluşmaktadır. Bu unsurlar, Khafre'nin saltanatından beri morg tapınaklarında ortaya çıkmıştı. Tapınağın güneyinde, kült piramidinin bulunduğu, ana piramitte kullanılan aynı inşaat yönteminin kullanıldığı, ancak daha küçük ölçekte, taban uzunluğu 15.7 m (52 ft; 30.0 cu) olan ve 56°'de 11.6'da bir tepe noktasına yaklaşan kült piramidi bulunur. m (38 ft; 22,1 cu) yüksek. Kompleksin iki tapınağı, 235 m (771 ft; 448 cu) uzunluğunda, karmaşık bir şekilde dekore edilmiş ve iyi aydınlatılmış bir geçitle birbirine bağlanmıştır. Vadi tapınağı Abusir gölü üzerinde yer alır ve iki girişi olması olağandışıdır: doğu tarafında ana giriş ve güneyinde ikincil giriş. Güneyindeki bir piramit kasabasına bağlı olsa da, ikinci bir giriş noktasının neden inşa edildiği belirsizliğini koruyor.

Sahure'nin morg tapınağı, On Sekizinci Hanedanlık döneminde bir Sekhmet kültünün nesnesi haline geldi. Kült, II. Ramses'in saltanatının ardından etkisi azalmaya başlasa da, Batlamyus Krallığı'na kadar etkindi. Bu dönem, Abusir anıtlarındaki ilk yıkım dalgasının habercisi olurken, Sahure anıtları, muhtemelen kültün varlığının bir sonucu olarak, yıkımdan kurtuldu. Anıtlar, Nubia'daki Kawa tapınağı için firavun Taharqa tarafından Sahure, Nyuserre ve Pepi II morg tapınaklarından kabartmaların kopyalanmasıyla gösterilen Yirmi Beşinci ila Yirmi Altıncı Hanedanlara yeniden ilgi uyandırdı. Abusir anıtlarının ikinci bir yıkım dalgası Yirmi Yedinci Hanedanlıkta gerçekleşti, ancak Sahure'nin tapınağı tekrar kurtuldu, kült hala mevcuttu. Roma döneminin başlamasıyla birlikte, Sahure'ninki de dahil olmak üzere Abusir anıtları üçüncü bir yıkım dalgasına maruz kaldı. Hıristiyanlık döneminin başlangıcında, Sahure'nin tapınağı, MS 4. ve 7. yüzyıla tarihlenen çanak çömlek ve grafitilerin geri kazanılmasıyla kanıtlandığı gibi, bir Kıpti tapınağının yeri haline geldi. Daha sonra, 19. yüzyılın sonlarına kadar, anıtlar periyodik olarak kireçtaşı için ocaklardan çıkarıldı.