อุทยานแห่งชาติและเขตอนุรักษ์ Great Sand Dunes เป็นอุทยานแห่งชาติของอเมริกาที่อนุรักษ์พื้นที่ของเนินทรายขนาดใหญ่สูงถึง 230 ม. บนขอบด้านตะวันออกของหุบเขาซาน ลุยส์ และ เขตอนุรักษ์แห่งชาติที่อยู่ติดกันในเทือกเขา Sangre de Cristo ในโคโลราโดตอนกลางตอนใต้ของสหรัฐอเมริกา อุทยานแห่งนี้เดิมถูกกำหนดให้เป็นอนุสรณ์สถานแห่งชาติ Great Sand Dunes เมื่อวันที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2475 โดยประธานาธิบดีเฮอร์เบิร์ต ฮูเวอร์ เขตแดนเดิมได้ปกป้องพื้นที่ 35,528 เอเคอร์ (55.5 ตร.ไมล์; 143.8 กม.²) การเปลี่ยนแปลงเขตแดนและการกำหนดชื่อใหม่ให้เป็นอุทยานแห่งชาติและเขตอนุรักษ์ได้รับอนุญาตเมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน 2000 และต่อมาได้จัดตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 24 กันยายน 2004 อุทยานครอบคลุมพื้นที่ 107,342 เอเคอร์ (167.7 ตารางไมล์; 434.4 กม.²) ในขณะที่ เขตอนุรักษ์คุ้มครองพื้นที่เพิ่มเติม 41,686 เอเคอร์ (65.1 ตร.ไมล์; 168.7 กม.²) รวมเป็น 149,028 เอเคอร์ (232.9 ตร.ไมล์; 603.1 กม.²) จำนวนผู้เข้าชมกิจกรรมสันทนาการคือ 527,546 ในปี 2019

อุทยานแห่งนี้มีเนินทรายที่สูงที่สุดในอเมริกาเหนือ เนินทรายครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 30 ตารางไมล์ (78 กม.²) และคาดว่าจะมีทรายมากกว่า 1.2 ลูกบาศก์ไมล์ (5 พันล้านลูกบาศก์เมตร) ตะกอนจากภูเขาโดยรอบปกคลุมหุบเขาตลอดช่วงเวลาทางธรณีวิทยา หลังจากที่ทะเลสาบในหุบเขาลดระดับลง ทรายที่ถูกเปิดออกก็พัดปลิวไปตามลมตะวันตกเฉียงใต้ที่พัดมายัง Sangre de Cristos และในที่สุดก็ก่อตัวเป็นเนินทรายเป็นเวลาหลายหมื่นปีโดยประมาณ องค์ประกอบหลักสี่ประการของระบบ Great Sand Dunes ได้แก่ ลุ่มน้ำบนภูเขา เนินทราย แผ่นทราย และสังขะ ระบบนิเวศภายในลุ่มน้ำบนภูเขา ได้แก่ ทุ่งทุนดราอัลไพน์ ป่า subalpine ป่าไม้บนภูเขา และพื้นที่ริมฝั่งแม่น้ำ

หลักฐานการอยู่อาศัยของมนุษย์ในหุบเขาซานหลุยส์มีอายุย้อนไปราว 11,000 ปี ชนชาติแรกในประวัติศาสตร์ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่คือเผ่า Southern Ute; อาปาเช่และนาวาโฮมีความเชื่อมโยงทางวัฒนธรรมในพื้นที่ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 ดิเอโก เด วาร์กัส ผู้ว่าการซานตาเฟเดนูโวเม็กซิโกของสเปน กลายเป็นชาวยุโรปคนแรกที่เข้าสู่หุบเขาซานหลุยส์ Juan Bautista de Anza, Zebulon Pike, John C. Frémont และ John Gunnison เดินทางผ่านและสำรวจส่วนต่างๆ ของภูมิภาคนี้ในศตวรรษที่ 18 และ 19 ไม่นานนักสำรวจตามมาด้วยผู้ตั้งถิ่นฐานซึ่งทำฟาร์ม ทำไร่ และขุดในหุบเขาโดยเริ่มตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 อุทยานแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นครั้งแรกในฐานะอนุสรณ์สถานแห่งชาติในปี 1932 เพื่อปกป้องอุทยานจากเหมืองทองคำและศักยภาพของธุรกิจการผลิตคอนกรีต

ผู้เยี่ยมชมจะต้องเดินข้ามลำธาร Medano ที่กว้างและตื้นเพื่อไปถึงเนินทรายในฤดูใบไม้ผลิและ ฤดูร้อน. ลำห้วยมักมียอดไหลสูงสุดตั้งแต่ปลายเดือนพฤษภาคมถึงต้นเดือนมิถุนายน ตั้งแต่เดือนกรกฎาคมถึงเมษายน โดยปกติจะมีน้ำลึกไม่เกินสองสามนิ้ว หากมีน้ำเลย อนุญาตให้เดินป่าได้ทั่วเนินทรายโดยมีคำเตือนว่าอุณหภูมิพื้นผิวทรายอาจสูงถึง 150 °F (66 °C) ในฤดูร้อน การเล่นแซนด์บอร์ดและเล่นบนทรายเป็นกิจกรรมยอดนิยม ทั้งสองทำโดยใช้อุปกรณ์ที่ออกแบบมาเป็นพิเศษซึ่งสามารถเช่าได้นอกทางเข้าอุทยานหรือในอาลาโมซา ผู้เข้าชมที่ใช้รถขับเคลื่อนสี่ล้อที่ถูกต้องตามกฎหมายสามารถขับต่อไปได้จนถึงสุดถนนสายหลักของอุทยานไปยังช่องเขา Medano Pass บนถนนที่ไม่ลาดยาง 22 ไมล์ (35 ก.ม.) ข้ามลำธาร Medano Creek 9 ครั้ง และข้ามไป 4 ไมล์ (6.4 กม.) ) ทรายลึก. อนุญาตให้ล่าสัตว์ในเขตอนุรักษ์ในฤดูใบไม้ร่วง แต่ห้ามมิให้อยู่ภายในเขตอุทยานแห่งชาติตลอดเวลา เขตอนุรักษ์ครอบคลุมพื้นที่ภูเขาเกือบทั้งหมดทางตอนเหนือและตะวันออกของเนินทราย จนถึงแนวสันเขา Sangre de Cristos