Na terenie Azerbejdżanu zostało zarejestrowanych ponad 320 wulkanów, z których 70% jest aktywnych[1]. Do największych, mających do 400 m wysokości względnej, należą: Torağay, Böyük Kənizdağ, Otman-Bozdağ, Güzdək-Bozdağ. Najbardziej aktywnymi i często wybuchającymi są: Lökbatan, Şıxzərli, Keireki, Quşçu, Bahar, Durovdağ[2][3]. Z około 40 wulkanów błotnych wypływa ropa. Są to między innymi: Mədrəs, Çarxan, Axtarma Paşalı, Qırlıx, Şorsulu[3]. Wulkany błotne w Azerbejdżanie znajdują się głównie na: półwyspie Apszerońskim, archipelagu Apszeńskim, archipelagu Baku, rejonie Qobustan i Şamaxı. Z przeszło 200 morskich wulkanów błotnych Morza Kaspijskiego, 133 znajduje się na terenie Azerbejdżanu[3].

Najstarsze informacje o wulkanach błotnych na terenie obecnego Azerbejdżanu pochodzą z zapisków Al-Masudiego z IX wieku. O wulkanach wspomina też arabski podróżnik Abū Hāmid al-Andalusī al-Gharnātī. Pierwsze informacje o erupcjach azerskich wulkanów błotnych pochodzą z XIX wieku. Badania prowadził członek Petersburskiej Akademii Nauk Otto Wilhelm Hermann von Abich. Prace na ten temat publikowali również inni rosyjscy naukowcy[3].

Od 1966 roku badania nad wulkanami błotnymi (wówczas jako jedyny w ZSRR) prowadzi Instytut Geologii Narodowej Akademii Nauk Azerbejdżanu. Ustalono, że aktywność wulkanów błotnych na południowym wschodzie Kaukazu rozpoczęła się 30–35 milionów lat temu. Pierwszy katalog zarejestrowanych erupcji wulkanów błotnych w Azerbejdżanie, obejmujący lata 1810–1974, opublikowano w 1976 roku. Druga jego edycja, obejmująca erupcje do 2007 roku, ukazała się w 2009 roku[3].