Wiadukt La Polvorilla to nazwa nadana najbardziej znanemu z wiaduktów, przez które podróżuje Tren a las Nubes na odgałęzieniu C-14 kolei General Belgrano argentyńskiej sieci kolejowej. Znajduje się pod adresem 24°12′9.6″S 66°24′52.6″W, w prowincji Salta, około pięciu kilometrów na wschód od miasta Chorrillos. Kilkanaście kilometrów na północny zachód znajduje się San Antonio de los Cobres, nieco po przekroczeniu tzw. Kordyliery Wschodniej przez przełęcz, która oddziela ją od tzw. Sierra de los Pastos Grandes.

Most jest konstrukcją z belek stalowych o długości 223,5 metra, maksymalnej wysokości 63 metrów nad ziemią (podobnie jak w przypadku Obelisku w Buenos Aires) i wadze 1590 ton, na kawałku ziemi położony na wysokości 4200 m n.p.m. (13 779 stóp) — stanowiąc tym samym jeden z najwyższych mostów i odcinków kolejowych na świecie^{[1 ]}u200b nad poziomem morza—. Od momentu inauguracji uważany był za monumentalne dzieło inżynierii, stając się atrakcją turystyczną. W latach 70. firma Ferrocarriles Argentinos opracowała turystyczną usługę pasażerską, Tren a las Nubes, z terminalem tuż za La Polvorilla.

Budowniczy oddziału, kierowany przez inżyniera Richarda Maury, stanęli przed problemem przejścia szerokiego i głębokiego wąwozu, przez który przepływa dopływ rzeki San Antonio de los Cobres. Aby pokonać przeszkodę, trzeba było zrobić objazd 18 kilometrów na północ, aby nie stracić zdobytej po drodze wysokości, lub zbudować długi most. Wybrano tę drugą opcję, ale napotkała 3 dodatkowe trudności: ponieważ tory znajdują się na pochylni, zachodni przyczółek był o 4,5 m wyższy niż wschodni; sekcja musiała być zakrzywiona, a także zboczona. Wybrane rozwiązanie polegało na zbudowaniu sześciu odcinków o długości 14 metrów i siedmiu o długości 20 metrów, wspartych na sześciu stalowych palach z kamienną podstawą. Budowa części została powierzona stoczni Cantiere Navale Triestino w Monfalcone we Włoszech (dziś część Fincantieri). Budowę ukończono w 1932 r., ale zainaugurowano ją 7 listopada 1939 r. Podczas budowy zginęło trzech robotników, których ciała pochowane są na cmentarzu Mina Concordia.