Taq-e Bostan (perski: طاق بستان, lit.  „Łuk Ogrodu” lub „Łuk zrobiony z kamienia”') to miejsce z serią dużych płaskorzeźb skalnych z czasów Imperium Sasanidów w Persji (Iran), wyrzeźbionych wokół IV wiek n.e.

Ten przykład sztuki perskiej Sasanidów znajduje się 5 km od centrum miasta Kermanshah. Znajduje się w sercu gór Zagros, gdzie przetrwała prawie 1700 lat wiatru i deszczu. Pierwotnie kilka źródeł było widocznych obok i pod płaskorzeźbami i łukami, z których niektóre są teraz zakryte. Źródła obok płaskorzeźb nadal zasilają duży basen przed skałą. Miejsce to zostało przekształcone w park archeologiczny i zebrano razem szereg późnosasanijskich i islamskich stolic kolumn (niektóre znalezione w Taq Bostan, inne w Mount Behistun i Kermanshah).

Rzeźby, jedne z najwspanialszych i najlepiej zachowanych przykładów rzeźby perskiej pod panowaniem Sasanidów, obejmują przedstawienia inwestytur Ardaszira II (379–383) i Szapura III (383–388). Podobnie jak inne symbole Sasanidów, Taq-e Bostan i jego reliefowe wzory podkreślają władzę, tendencje religijne, chwałę, honor, ogrom dworu, ducha gry i walki, świętowanie, radość i radość.

Królowie Sasanidów wybrali piękną scenerię dla swoich płaskorzeźb skalnych wzdłuż historycznego punktu trasy karawan Jedwabnego Szlaku i kempingu. Płaskorzeźby sąsiadują ze świętymi źródłami, które opadają do dużego, odbijającego światło basenu u podnóża górskiego urwiska.

Taq-e Bostan i jego skalna rzeźba to jeden z 30 ocalałych reliktów Sasanidów w górach Zagros. Według Arthura Pope'a, założyciela irańskiego Instytutu Sztuki i Archeologii w Stanach Zjednoczonych, „sztuka była charakterystyczna dla narodu irańskiego i daru, którym obdarzyli świat”.