Uważa się, że kompleks pałacowy pochodzi z 1614[1]. Odkryta w 1949 inskrypcja stanowi jednak, że obiekt został ukończony w 1647 pod czujnym okiem Abbasa II[1]. Obecny wygląd pałacu jest wynikiem przebudowy w XVIII wieku po pożarze, który dotknął budowlę w 1706[1].

16-metrowe kolumny, dawniej malowane i pozłacane, przewieszano płótnem, spryskiwanym wodą różaną, aby nawonić powietrze ogrodu. Ściany głównego pawilonu pokryte były ornamentami z lustrzanego szkła sprowadzanego z Wenecji.

Obecnie w pałacu mieści się muzeum, w którym wystawione są safawidzkie zabytki ceramiczne i metalurgiczne oraz tekstylia. Zachowały się tu też malowidła z XVII i XVIII wieku. Prace na odsłonięciem obrazów były sponsorowane przez Istituto Italiano per il Medio ed Estremo Oriente z Rzymu[2]. Kompozycje przedstawiają krajobraz, kwitnące drzewa, ptaki i jelenia, jak również dworskie sceny biesiadne[2].

W 2011 obiekt wpisano wraz z kilkoma innymi ogrodami perskimi w Iranie na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO[3].