Meroe – starożytne miasto w Nubii, znajdujące się pomiędzy VI a V kataraktą na Nilu, ok. 220 km na północ od Chartumu, w północnej części dzisiejszego Sudanu niedaleko współczesnych miejscowości Kabuszijja i Begrawija.
Od VI w. p.n.e. ośrodek kultury meroickiej z zachowanymi śladami dawnej kultury egipskiej i greckiej. W latach od 300 r. p.n.e. do 350 r. n.e. Meroe było stolicą królestwa Kusz po przeniesieniu z wcześniejszej stolicy, Napaty. W tym czasie Meroe było również nekropolą nubijskich królów kuszyckich. Tu rozwinęło się pismo meroickie, które z czasem zastąpiło egipskie. W IV w. n.e. miasto zostało opuszczone.
Prace wykopaliskowe, prowadzone również przez polskich archeologów, odsłoniły m.in. nekropolę królewską obejmującą kilkadziesiąt niewielkich grobów i piramid z komorami podziemnymi, budowanych z piaskowca i cegły, o wysokości od 10 do 30 m, a także pozostałości kilku pałaców królewskich, wielką świątynię Amona i inne budowle sakralne (poświęcone m...Czytaj dalej
Meroe – starożytne miasto w Nubii, znajdujące się pomiędzy VI a V kataraktą na Nilu, ok. 220 km na północ od Chartumu, w północnej części dzisiejszego Sudanu niedaleko współczesnych miejscowości Kabuszijja i Begrawija.
Od VI w. p.n.e. ośrodek kultury meroickiej z zachowanymi śladami dawnej kultury egipskiej i greckiej. W latach od 300 r. p.n.e. do 350 r. n.e. Meroe było stolicą królestwa Kusz po przeniesieniu z wcześniejszej stolicy, Napaty. W tym czasie Meroe było również nekropolą nubijskich królów kuszyckich. Tu rozwinęło się pismo meroickie, które z czasem zastąpiło egipskie. W IV w. n.e. miasto zostało opuszczone.
Prace wykopaliskowe, prowadzone również przez polskich archeologów, odsłoniły m.in. nekropolę królewską obejmującą kilkadziesiąt niewielkich grobów i piramid z komorami podziemnymi, budowanych z piaskowca i cegły, o wysokości od 10 do 30 m, a także pozostałości kilku pałaców królewskich, wielką świątynię Amona i inne budowle sakralne (poświęcone m.in. Izydzie), zabudowę miejską oraz resztki pieców hutniczych.
W 2011 roku stanowisko archeologiczne na wyspie Meroe zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
w hieroglifach
Obszar Meroe został zamieszkany ok. X w. p.n.e.[2] a samo Meroe stało się jednym z głównych ośrodków władzy królestwa Kusz od VIII wieku p.n.e. do IV wieku n.e. Od IV w. p.n.e.[3] Meroe było stolicą królestwa po przeniesieniu z wcześniejszej stolicy Napaty[3], która została zajęta przez faraona Psametycha II ok. 590 r. p.n.e.[4]
Lokalizacja Meroe dalej na południe, pomiędzy VI a V kataraktą na Nilu, na terenach zasobnych w rudy żelaza i heban była sprzyjająca w przypadku wojny z Egiptem[5]. Meroe stało się ważnym ośrodkiem produkcji żelaza, wyrobu broni i narzędzi rolniczych[2][5]. Narzędzia żelazne przyczyniły się do rozwoju rolnictwa – w regionie Meroe uprawiano proso i sorgo, a także hodowano bydło[5]. Nadwyżki eksportowano, korzystając z dogodnej lokalizacji miasta na szlaku do Egiptu i nad Morze Czerwone[5]. Meroe handlowało również piórami strusimi, złotem, kością słoniową, hebanem i skórami lampartów[5]. Meroe stało się ważnym ośrodkiem przemysłowym i handlowym[5]. W okresie swojej największej świetności mogło liczyć 20–25 tys. mieszkańców[6].
Od III w. p.n.e. w Meroe chowano władców królestwa[3]. Jako pierwszy z władców spoczął w Meroe król Arakamani[2][7].
O mieście wspomina w V w. p.n.e. grecki historyk Herodot – jest to pierwsza pisemna wzmianka o Meroe[2][6].
Znaczenie miasta zmalało w okresie inwazji rzymskiej, a jego upadek przypieczętowało podbicie w połowie IV wiek n.e. przez Ezana, władcę królestwa Aksum[8]. Ostatecznie Meroe zostało porzucone zanim dotarło tu chrześcijaństwo w drugiej połowie VI wieku[2].
Dodaj komentarz